Απόστολος Αποστολόπουλος
Μαίνεται η προεκλογική μάχη στις ΗΠΑ ενόψει των επαναληπτικών εκλογών του Νοεμβρίου.
Η «ομάδα Κλίντον», ή, αλλιώς, το «βαθύ κράτος», οι ελίτ της Αμερικής, τα έχει δώσει όλα για να πάρει την πλειοψηφία στο Κογκρέσο και να κινήσει τη διαδικασία αποπομπής του Τραμπ. Αν νικήσει αυτός θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανατροπή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Όσοι δεν υπάκουαν σ’ αυτή την ελίτ, πχ ο Κένεντι ή ο Νίξον, δολοφονήθηκαν ή εξοντώθηκαν πολιτικά.
Η «ομάδα Κλίντον» υποστηρίζει την Παγκοσμιοποίηση, ως μέσον επιβολής της Αμερικανικής αυτοκρατορίας. Ωστόσο δεν πρόκειται περί ιδεολόγων. Στην πραγματικότητα είναι μια «ομάδα οικονομικών συμφερόντων» και τα περί Παγκοσμιοποίησης με όλα όσα τη συνοδεύουν, πχ την (υποτίθεται) πλήρη σεξουαλική απελευθέρωση κλπ είναι εργαλεία επιβολής.
Το «σεξουαλικό επιχείρημα» είναι κυρίαρχο όπλο εναντίον του Τραμπ και οι γυμνές φωτογραφίες της γυναίκας του, από όταν ήταν μοντέλο, χρησιμοποιούνται ευρέως για να τον πλήξουν. Ανεπιτυχώς ως τώρα. Γεγονός είναι ότι ο Τραμπ δεν βγήκε Πρόεδρος επειδή είναι ιδιοφυής πολιτικός, συγκροτημένος και χαρισματικός. Η εκλογή του οφείλεται στη βαθιά κρίση, οικονομική και κοινωνική, που ταλαιπωρεί τις ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες, από το χρεοκοπημένο Ντητρόϊτ, άλλοτε σύμβολο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας έως τις πτωχευμένες αγροτικές περιοχές και τους λευκούς αλλά και μαύρους φτωχούς εργάτες που τον στηρίζουν. Χαρακτηριστικά, δημοσκοπήσεις τις δεκαετίες 1980-90 είχαν δείξει ότι το βιοτικό επίπεδο των Αμερικανών ήταν κολλημένο στη δεκαετία του 1970. Η οικονομική κρίση του 2008 επιδείνωσε τα πράγματα. Ο Τραμπ, και μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου, διαπίστωσαν ότι η αυτοκρατορία των ΗΠΑ όδευε ταχύτατα στο δρόμο που είχε χαράξει η ΕΣΣΔ. Η νίκη του Τραμπ ήταν (παρομοίωση καθ’ υπερβολή) σαν να πήραν την κυβέρνηση οι «αγανακτισμένοι» του Συντάγματος. Πολλές επιθυμίες, μεγάλες αντιθέσεις, λίγος σχεδιασμός. Οι ελίτ αντέδρασαν με πρωτοφανή, λυσσαλέο πόλεμο. Οι εκλογές του Νοεμβρίου είναι ή ταν ή επί τας. Η Χίλαρυ είχε απειλήσει με δολοφονία του Τραμπ αλλά αυτά γίνονται από όσους έχουν την εξουσία, όχι από αυτούς που την έχασαν. Διανοούμενοι και οικονομικοί παράγοντες προειδοποιούν ότι αν ο Τραμπ δολοφονηθεί θα ακολουθήσουν ανεξέλεγκτες, «επαναστατικές» καταστάσεις. Οι διαφωνίες, αποπομπές και παραιτήσεις από το Επιτελείο Τραμπ επιβεβαιώνουν ότι η εκλογική του νίκη ήταν προσωπική, αιφνιδιασμός, ένα «γιουρούσι στα χειμερινά ανάκτορα», και όχι επιχείρηση μιας συνεκτικής Ομάδας, με ένα καλά οργανωμένο σχέδιο και για την κατάληψη της εξουσίας και για την επόμενη μέρα.
Το κλειδί είναι μια φράση του Πατ Μπιουκάναν, Αμερικανού δημοσιολόγου και πρώην υποψήφιου για την Προεδρία, για τον Τραμπ: ο Πρόεδρος, γράφει ο Μπιουκάναν, «δεν τερμάτισε κανένα από τους πολέμους που κληρονόμησε αλλά δεν ξεκίνησε κανένα καινούργιο». Κλειδί είναι ο πόλεμος. Οι ΗΠΑ κυριάρχησαν στον πλανήτη επειδή νίκησαν στον Β’ Πόλεμο και έτσι επέβαλλαν το δολάριο ως το κυρίαρχο διεθνές νόμισμα. Μετά τη σύντομη περίοδο ευφορίας που ακολούθησε την πτώση της ΕΣΣΔ ξέσπασε το 2008 η οικονομική κρίση στις ΗΠΑ και εξαπλώθηκε σε όλη τη Δύση (η κρίση δεν ήταν παγκόσμια, όπως είπαν, ήταν του Δυτικού Κόσμου) και σχεδόν ταυτόχρονα έγινε φανερό ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να κερδίσουν τους πολέμους που οι ίδιες προκαλούσαν, πχ στο Αφγανιστάν όπου αιμορραγούν τα τελευταία 15 χρόνια χωρίς αποτέλεσμα. Με τον πόλεμο στη Συρία οι ΗΠΑ φάνηκε ότι όχι μόνο δεν κερδίζουν αλλά μπορεί να χάσουν τους πολέμους που προκαλούν, υπό ορισμένες συνθήκες. Οι Ρώσοι αποδείχθηκαν στρατηγικά και τακτικά ανώτεροι και τεχνολογικά πιο προηγμένοι στο συγκεκριμένο, Συριακό, πεδίο αναμέτρησης. Οι ΗΠΑ είναι ακόμα η μοναδική Υπερδύναμη, η μόνη αυτοκρατορία, αλλά δεν είναι πια μονοκράτορες. Ρωσία και Κίνα, ένας συνασπισμός κρατών και άλλων δυνάμεων πχ Ιράν, Χεζμπολά, (με την Τουρκία αμφιλεγόμενη) μπορούν να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά στις ΗΠΑ, στο στρατιωτικό πεδίο. Οι ελίτ φοβούνται ότι η απώλεια της μονοκρατορίας οδηγεί μοιραία στην πολιτική και οικονομική χρεοκοπία της αυτοκρατορίας.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι ο Πόλεμος δεν είναι πλέον μοχλός Ανάπτυξης της Οικονομίας όπως κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ΗΠΑ δεν βγήκαν από τη Μεγάλη Ύφεση με το new deal αλλά όταν μπήκαν στον Πόλεμο στο πλευρό της Αγγλίας. Ωστόσο οι τεράστιοι «αμυντικοί» προϋπολογισμοί των ΗΠΑ (πολλαπλάσιοι από της Ρωσίας και της Κίνας μαζί) χρησιμεύουν πλέον στο να πλουτίζουν οι «αμυντικές» βιομηχανίες (το στρατιωτικό/βιομηχανικό σύμπλεγμα που κατήγγειλε ο στρατηγός και Πρόεδρος των ΗΠΑ Άϊζενχάουερ το 1958)που χρηματοδοτούν ένα ευρύ πελατειακό σύστημα με στόχο τη νίκη στις εκλογικές μάχες. Το Σύστημα έχει τελευταίο οχυρό τα μεγάλα τηλεοπτικά ΜΜΕ σε Αμερική και Ευρώπη, τις δυο μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες (Ουάσιγκτον Πόστ και Φ. Τάϊμς) και άλλα ευρωπαϊκά έντυπα όπως η Λε Μοντ και η Λιμπερασιόν στη Γαλλία.
Στην Ελλάδα ο λαλίστατος πρεσβευτής των ΗΠΑ κ. Πάϊατ δεν αφήνει μέρα να περάσει χωρίς κάτι να πει για το πόσο πολύτιμη φίλη και σύμμαχος είναι η Ελλάδα. Αλλά η εγγύηση των ΗΠΑ για την ακεραιότητα των συνόρων μας από επιθέσεις του είναι άγνωστο θέμα. Ωραίες οι σούπες και τα λόγια που πες αλλά λείπει το ψαχνό. Εκτός αν το «ψαχνό» βρίσκεται στην εμμονή των ΗΠΑ να αποκαλούν τα Σκόπια σκέτα Μακεδονία, χωρίς το «Βόρεια», ώστε ο αλυτρωτισμός τους (επεκτατισμός, ακριβολογώντας) να αποτελεί την εκκρεμότητα του μέλλοντος, παρακαταθήκη από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ομόθυμη αιδήμονα συγκατάθεση απάντων.
Πηγή