Ανάβαση στον Άθωνα

( Του Νικολάου Ι. Κουφού )

Καθώς το πλοιάριο « Μικρά Αγία Άννα », περιπλέει το νοτιοδυτικό άκρο της χερσονήσου του Άθωνα, ξεχνώ αυτά που ξέρω για το Άγιο Όρος. Αυτά που είχα γνωρίσει παλαιότερα, σε επισκέψεις μου σε Ιερές Σκήτες και Μονές.

Αντικρίζοντας από τη θάλασσα τα « φοβερά Καρούλια », η ματιά μου στέκεται στα σκηνώματα των παλαιών ασκητών, μέσα στο αδυσώπητο βραχοτόπι. Από εκεί οι κρατερώτατοι ερημίτες, έβλεπαν ως επίγειοι Άγγελοι, μόνον αυτό που φλόγιζε την ψυχή τους · το φως της δόξης του Θεού. Αναζητώντας μια κίνηση ή ένα νεύμα τους από τους ηλιόλουστους βράχους, βλέπω μόνο τις ηλιαχτίδες να μετασχηματίζονται σε ανεμόσκαλες, που συνδέουν τα ευτελή οικήματα με τον υπέρλαμπρο ουρανό του Αιγαίου. Αυτή είναι η πραγματική ανάβαση από τον Άθωνα στον απαστράπτοντα θρόνο του Θεού, που είδε ο Ιωάννης από την Πάτμο.
Αποβιβαζόμενος από το πλοίο, με ελάχιστους συνταξιδιώτες, στο λιμανάκι της Σκήτης της Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων, συνειδητοποιώ τη δυσκολία της αποστολής μου.
Αναμετρώντας τις δυνάμεις μου με τον δύσκολο ανήφορο και τον καυτό ήλιο του Ιουλίου, διαπιστώνω την απομάκρυνσή μας από τη φύση και τον τρόπο ζωής των προγόνων μας.
Με την κόπωση να βαραίνει ολοένα και περισσότερο τα πόδια μου, όπως και το γεμάτο σακίδιο την πλάτη μου, διδάσκομαι για άλλη μια φορά, ότι κανένας πνευματικός άθλος δεν είναι αδυσκόλευτος. Τότε έρχεται και λάμπει έμπροσθεν των οφθαλμών μου ένα αναπάντεχο φωτεινό σήμα· υπερβολικά έντονα χρώματα, πράσινο και κίτρινο, εναλλάσσονται αρμονικά με την κίνηση των φτερών μιας σπάνιας πεταλούδας. Το εκλαμβάνω ως αποκάλυψη των παραδείσιων λειμώνων του Άθωνα και συνεχίζω με μεγαλύτερο ζήλο και αναπτερωμένο ηθικό.
Στην ξύλινη βεράντα του Ξενώνα της Σκήτης, με την απεριόριστη θέα προς τη θάλασσα, ανακτώ πάραυτα τις δυνάμεις μου με το τσίπουρο και το λουκούμι, που βρίσκονται στο τραπέζι για τους επισκέπτες.
Καθισμένος το καταμεσήμερο στο πεζούλι του Κυριακού της Αγίας Τριάδος, νιώθω την αόρατη παρουσία αμέτρητων Οσίων Γερόντων Καυσοκαλυβιτών, από τον Όσιο Μάξιμο ως τον Γέροντα Πορφύριο.
Εισερχόμενος περί το δείλι, με άλλους τρεις εκ Πειραιώς προσκυνητές στον Ναό για το απαραίτητο προσκύνημα, μας καθηλώνουν στον χώρο του Εξωνάρθηκα τα λόγια του Δικαίου της Ιεράς Σκήτης, που μας συνοδεύει : « Σ’ εκείνη τη γωνιά καθόταν ένα πρωί, αξημέρωτα ακόμα, ο Άγιος Πορφύριος, καλογεροπαίδι τότε και έλαμψε πάνω του η θεία Χάρη, που εκπέμφθηκε από τον ασκητή γερο – Δημά, ο οποίος μπήκε μέσα και χωρίς να τον δει, έπεσε εδώ στην πύλη του ναού, και έκανε μετάνοιες και προσευχόταν με μεγάλη δύναμη ».
Ακινητούμε σαστισμένοι από την πνευματική κατάσταση, που δημιούργησε ο λόγος του πατρός Πολυκάρπου, του κληρονομήσαντος εκ των παλαιών Γεροντάδων του, το χάρισμα της απλότητας. Στρέφουμε τη ματιά μας, τη μία προς το μέρος του πολύτλαντος υπέργηρου ασκητού, του πέμποντος τη θεία Χάρη και την άλλη προς το μέρος του δωρεοδόχου νεανία, ονόματι τότε Νικήτα. Εδώ ο Θεός του χάρισε τη διορατικότητα. Η άφατη χαρά από τη ζώσα παρουσία των Αγίων, μετατρέπεται σε καρδιακή δοξολογία προς τον Θεό, που με αξίωσε να προσκυνήσω τα πυριφλεγή από τη θέρμη των προσευχών των μοναχών, Ιερά Καυσοκαλύβια.
Κάμπτονται τα γόνατα και σπάει το κέλυφος του χρόνου, στη θέα της ασκητικής κλίνης του Οσίου Ακακίου του ιδρυτού της Σκήτης, που σώζεται για τρεις περίπου αιώνες στο Σπήλαιό του, ως τεκμήριο της υπέρμετρης πάλης του για την κατανίκηση της φθαρτής ύλης και την πρόσκτηση των επουρανίων αγαθών.

Όταν το λυκαυγές αποδιώχνει το σκότος από το εσωτερικό του Ναού της Ιεράς Καλύβης του Αγίου Ακακίου, συνάζονται όλες οι αγιογραφημένες ασκητικές μορφές των Καυσοκαλυβιτών Αγίων, γύρωθεν του ιεροπρακτούντος ιερέως και των ολιγάριθμων λαϊκών, που συμμετέχουμε στον Όρθρο και τη Θεία Λειτουργία της εορτής του Οσίου Νήφωνος, μαθητού του Οσίου Μαξίμου του Καυσοκαλυβίτου. Το εκρηκτικό φως της ανατολής, διαπερνάει την ψυχή μου και λαμπρύνει το Παρεκκλήσιο ως ουράνιο δώμα. Η συγκίνηση κορυφώνεται όταν μου ανατίθεται η ανάγνωση από Κώδικα της Ιεράς Καλύβης, τροπαρίων του εορταζόμενου Αγίου και επιπρόσθετα - χάριν ευλογίας - του Αγίου Νείλου του Μυροβλήτου, προς τον οποίον κατατείνει η προσκυνηματική οδοιπορία μου.
Απολείτουργα, εκφράζω τις δέουσες ευχαριστίες μου, στον Γέροντα της Καλύβης πατέρα Πατάπιο, γνήσιο εκπρόσωπο του Αγιορείτικου Μοναχισμού και οτρηρό ερευνητή της Ιστορίας του.
Οδοιπορώντας για το Σπήλαιο του Αγίου Νείλου του Μυροβλήτου, αναλογίζομαι την αδάμαστη θέληση του Αγίου, που ήρθε εδώ, στη βράχινη παρειά του Άθωνα κατά τον 17ο αιώνα, από τον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας και το γειτονικό Μοναστήρι της Παναγίας της Μαλεβής για να πολεμήσει στην ανώτατη πνευματική έπαλξη του αγιωνύμου Όρους.
Ιστάμενος έμπροσθεν της εισόδου του Σπηλαίου του Αγίου Νείλου, πανευτυχής και πανευδαίμων από την εκπλήρωση του σκοπού, αισθάνομαι πιο κοντά στον ουρανό, παρά στη γη που ακροπατώ. Μετά την κοίμησή του, από εδώ που ήταν ο τάφος του, έρρεε άφθονο το μύρο κι έπεφτε από ύψος διακοσίων πενήντα μέτρων στη θάλασσα, όπου το περισυνέλεγαν οι χριστιανοί.
Κατά την πορεία της επιστροφής, δέομαι στον Άγιο να με αξιώσει να ξανάρθω σ’ αυτόν τον αγιασμένο τόπο του και να με καθοδηγήσει στη συγγραφή του Βίου του, που θα εκδοθεί από το πρώτο Ιερό Καταφύγιό του, την Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Μαλεβής.

Επικοινωνία : koufosn@gmail.com
http://agioritikoslogos.blogspot.com/