ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ
Όταν οι άνομοι Ιουδαίοι φόνευσαν διά λιθοβολισμού τον άγιο Στέφανο, άφησαν το σκήνωμά του βορά στα σκυλιά. Διαφορετική, ωστόσο, ήταν ή βουλή της Πρόνοιας του Θεού. Ή σορός του Πρωτομάρτυρος παρέμεινε σε ανοιχτό χώρο, στους πρόποδες της πόλεως γιά μία νύχτα και δύο ήμερες. Τη δεύτερη νύχτα ήλθε ό Γαμαλιήλ, ό διδάσκαλος του Αποστόλου Παύλου και κρυφός μαθητής του Χριστού, πήρε το σκήνωμα και το μετέφερε στα Καφαργάμαλα, στο κτήμα του, όπου το έθαψε μέσα σ’ ένα σπήλαιο. Αργότερα ενταφίασε εκεί και τον φίλο του Νικόδημο, ό οποίος παρέδωσε τήν ψυχή του θρηνώντας πάνω άπ’ τον τάφο του Στεφάνου, στο ’ίδιο εκείνο σπήλαιο. Ό Γαμαλιήλ έθαψε εκεί και τον ’Άβιβο, τον οποίο είχε βαπτίσει και τέλος έτάφη και ό ίδιος κατά τήν τελευταία επιθυμία του, στον σπηλαιώδη αυτόν τάφο.
Πολλοί αιώνες πέρασαν από τότε, μέχρι που κανένας πλέον δεν γνώριζε που ήταν θαμμένο το σκήνωμα του άγιου Στεφάνου. Ωσπου το έτος 415, επί, βασιλείας πατριάρχου Ιωάννου των Ιεροσολύμων, εμφανίστηκε ό Γαμαλιήλ τρεις φορές σε όνειρο στον Λουκιανό, ιερέα στα Καφαργάμαλα. O Γαμαλιήλ του εξιστόρησε όλα όσα αφορούσαν τη δική του ταφή, του Στεφάνου και των άλλων, δείχνοντας και το ακριβές σημείο του ξεχασμένου εκείνου τάφου.
Επηρεασμένος από το όνειρο ό Λουκιανός ενημέρωσε τον πατριάρχη και με τήν ευλογία εκείνου μετέβη στο σημείο, μαζί με μια ομάδα ανδρών, με τους όποιους πραγματοποίησαν τήν εκταφή των τεσσάρων. ’Ήδη ό Γαμαλιήλ του είχε διευκρινίσει στό όνειρο, τίνος ήταν ό κάθε τάφος. Μία δυνατή ήδύπνοη ευωδία εγχεόταν από τα λείψανα των άγιων, αρωματίζοντας όλο το σπήλαιο. Κατόπιν έγινε με κάθε επισημότητα ή ανακομιδή των λειψάνων του άγιου Στεφάνου, στον ναό της Αγίας Σιών στήν Ιερουσαλήμ και ιεροπρεπώς ενταφιάστηκαν εκεί. Τα λείψανα των άλλων τριών άγιων εναποτέθηκαν στήν εκκλησία του λόφου, πάνω από το σπήλαιο. Πολλές θαυματουργικές ιάσεις ασθενών επιτελέστηκαν διά των λειψάνων του άγιου Στεφάνου. Αργότερα, αυτά μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη.
Στον Νέο .Συναξαριστή. αναφέρεται πλήθος θαυμαστών σημείων, τόσο κατά την ανακομιδή των αγίων λειψάνων του πρωτομάρτυρος Στεφάνου (εβδομήντα τρεις Ιάσεις), όσο και κατά τη μεταφορά τους στον ναό της Αγίας Σιών, στήν Ιερουσαλήμ, στις 26 Δεκεμβρίου 415, οπότε μια δυνατή νεροποντή έλυσε τη μακρόχρονη ξηρασία από τήν όποια υπέφερε ή γη της Παλαιστίνης. Ένα από τα ζωντανά, που έσερναν τήν άμαξα με τη σαρκοφάγο του άγιου Στεφάνου, καθ’ οδόν προς τήν Κωνσταντινούπολη σταμάτησε στήν τοποθεσία Κωνσταντιάνες και είπε με ανθρώπινη φωνή, ότι εκεί Κωνσταντινούπολη. ’Έτσι στεφάνωσε ό αγωνοθέτης Κύριος με πλούσια και ένδοξη χάρη αυτόν, ό οποίος εκουσίως έχυσε το αίμα του για το άγιο Όνομά Του.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ