μια σκιά ορθοδόξου μοναχού ή κληρικού στα σοκάκια των
Ιεροσολύμων, στη Παλιά Πόλη, ή όπου αλλού στην Αγία Γη. Έστω κι αυτό το ελάχιστο είναι ομολογία και μαρτυρία πίστεως για μας, για εδώ, για τους Αγίους Τόπους".
Γέροντας Σεραφείμ ο Κυθήριος, της Λαύρας του Αγίου Σάββα
+ 1898-2013.
--------------------------------
Αυτό ακριβώς μου θύμισαν αυτές οι παλιές φωτογραφίες, που βρήκα, μεταξύ των ετών 1880-1930. Ο μακαριστός γέροντάς μας π. Σεραφείμ αυτό άκουγε από τους παλαιούς αγιοταφίτες να λένε, όταν πρωτοήλθε στα Ιεροσόλυμα τον Απρίλη του 1932, κι αυτό συνήθιζε πάντα να αναφέρει στους υποψήφιους αγιοταφίτες. Βέβαια, τόνιζε και την όλη πρέπουσα/σωστή και υγιή πνευματικά βιωτή του καλογέρου, ή του ρασοφόρου γενικώτερα, αλλά έδινε σημασία και στην έξωθεν παρουσία μας, δηλαδή να φαίνεται το ορθόδοξο ευλογημένο ράσο παντού έξω, ως πρότυπο και μόνιμη ύπαρξη στη Θεοβάδιστη Γη. Ότι εδώ, νά'μαστε, παραμένουμε, αγωνιζόμαστε, φύλακες, φρουροί, ελάχιστοι, αμαρτωλοί...αλλά στις επάλξεις! Δεν καταθέτουμε τα όπλα. Δεν είμαστε δα και οι πνευματικότεροι όλων, αλλά ωστόσο υπάρχουμε, ζούμε...σε μια άρση βαρών.
"-Βάλε το καλύτερό σου ράσο, Ιλαρίων, τώρα που θας στο ταχυδρομείο στα Ιεροσόλυμα. Βγάλε αυτό το ζωστικό, φόρεσε κάποιο άλλο. Είναι κοντό...σα φουστανέλλα! Είσαι για γέλια! Δεν έχεις άλλο;
-Που να το βρω γέροντα; Όλα κοντά είναι, δεν αξίζει κανένα!
-Φόρεσε τον άλλο σου το σκούφο, αυτός που φοράς τώρα είναι για να γεννούν οι κότες τα αυγά τους! Θέλω να περάσεις κι από την κυρία Στέλλα τη Βαράκλα, εκεί στη Νέα Πύλη. Εκεί στο σπίτι των Βαρακλέων μαζεύονται οι Έλληνες των Ιεροσολύμων. Θέλω να σε δούνε περιποιημένο, κι όχι ατσούμπαλο. Δώσε χαιρετισμούς και τις ευχές μου στην Ιωάννα από το Καταμόνας, στη Μαρίκα από τη Σειδανάγια,
στο Φωτάκη, και σε όλους. Ζήτησε από την κυρία Στέλλα αν έχει και κανένα κονιακούδι Αγγλίας από τη Κύπρο να σου δώσει, για να κερνάμε εδώ τους προσκυνητές, ή κανένα Μεταξά, ό,τι έχει. Στον κύριο Δημήτρη τον Βαράκλα, τον μουχτάρη τις Ιεριχούς δώσε τα σέβη μου. Άιντε με την ευχή του Αγίου μας Σάββα."
Αυτή ήταν η συχνή, ίδια κι απαράλλακτη στιχομυθία μας, προτού με στείλει για διακονίες στην Ιερουσαλήμ κάθε βδομάδα. Προτού φύγω ξανάζηταγε να με δει πως φαίνομαι, και να φιλήσω χέρι.
Αχ...αυτό το ευλογημένο ματωμένο ράσο των Αγίων Τόπων!
Έχει τεράστια αξία, κι ας μυκτηρίζεται...,δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι!
(Ιλαρίων ήταν το όνομά μου ως δόκιμος μοναχός).
"-Βάλε το καλύτερό σου ράσο, Ιλαρίων, τώρα που θας στο ταχυδρομείο στα Ιεροσόλυμα. Βγάλε αυτό το ζωστικό, φόρεσε κάποιο άλλο. Είναι κοντό...σα φουστανέλλα! Είσαι για γέλια! Δεν έχεις άλλο;
-Που να το βρω γέροντα; Όλα κοντά είναι, δεν αξίζει κανένα!
-Φόρεσε τον άλλο σου το σκούφο, αυτός που φοράς τώρα είναι για να γεννούν οι κότες τα αυγά τους! Θέλω να περάσεις κι από την κυρία Στέλλα τη Βαράκλα, εκεί στη Νέα Πύλη. Εκεί στο σπίτι των Βαρακλέων μαζεύονται οι Έλληνες των Ιεροσολύμων. Θέλω να σε δούνε περιποιημένο, κι όχι ατσούμπαλο. Δώσε χαιρετισμούς και τις ευχές μου στην Ιωάννα από το Καταμόνας, στη Μαρίκα από τη Σειδανάγια,
στο Φωτάκη, και σε όλους. Ζήτησε από την κυρία Στέλλα αν έχει και κανένα κονιακούδι Αγγλίας από τη Κύπρο να σου δώσει, για να κερνάμε εδώ τους προσκυνητές, ή κανένα Μεταξά, ό,τι έχει. Στον κύριο Δημήτρη τον Βαράκλα, τον μουχτάρη τις Ιεριχούς δώσε τα σέβη μου. Άιντε με την ευχή του Αγίου μας Σάββα."
Αυτή ήταν η συχνή, ίδια κι απαράλλακτη στιχομυθία μας, προτού με στείλει για διακονίες στην Ιερουσαλήμ κάθε βδομάδα. Προτού φύγω ξανάζηταγε να με δει πως φαίνομαι, και να φιλήσω χέρι.
Αχ...αυτό το ευλογημένο ματωμένο ράσο των Αγίων Τόπων!
Έχει τεράστια αξία, κι ας μυκτηρίζεται...,δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι!
(Ιλαρίων ήταν το όνομά μου ως δόκιμος μοναχός).