Όταν η Κίνα αντιμετωπίζει αδιέξοδα στον εμπορικό πόλεμο που της έχουν κηρύξει οι Η.Π.Α., δραστηριοποιείται έμμεσα η Ρωσία – ενώ η Γερμανία προσπαθεί να συμβαδίσει μέσω της ΕΕ, όπως με το πρόσφατο θηριώδες πρόστιμο στη Google, ύψους 4,34 δις $.
Παρά το ότι φαίνεται πως οι σχέσεις των
προέδρων Trump και Putin βελτιώνονται, σύμφωνα με τα νέα στοιχεία του
αμερικανικού υπουργείου οικονομικών η Ρωσία μείωσε δραστικά και απότομα τα συναλλαγματικά της αποθέματα σε ομόλογα της υπερδύναμης – από 100 δις $ στα 15 δις $, εντός του 2018 (γαλάζια καμπύλη στο γράφημα).
Μία τόσο μεγάλη μείωση δεν έχει συμβεί ποτέ – ούτε καν στα τέλη του
2014, όπου η ρωσική κεντρική τράπεζα, λόγω της κρίσης της Κριμαίας,
προσπάθησε να σταματήσει την κατάρρευση του ρουβλίου, επεμβαίνοντας στις
αγορές συναλλάγματος και πουλώντας μαζικά δολάρια.
Σε πλήρη αντίθεση όμως με τότε, οι
πιέσεις που ασκούνται σήμερα στο ρούβλι δεν είναι μεγάλες – ενώ η ρωσική
οικονομία ευρίσκεται σε ανοδική πορεία (ανάλυση). Εκτός αυτού τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας αυξάνονται – με βραδύ ρυθμό, αλλά συνεχώς (κόκκινη καμπύλη στο γράφημα), οπότε δεν στηρίζεται το νόμισμα από την κεντρική τράπεζα. Τέλος, ο χρυσός που διαθέτει η Ρωσία, αυξήθηκε εντός των τελευταίων ετών από τα 50 δις $ στα 80 δις $ κατά το ΔΝΤ (γαλάζια καμπύλη) – γεγονός που συνεχίζει να δίνει την εντύπωση πως το χρυσό ρούβλι αποτελεί έναν πιθανό στόχο της χώρας, για την πλήρη αποδέσμευση της από το δυτικό σύστημα του χρέους.
Λογικά λοιπόν αναρωτιέται κανείς γιατί
μειώνονται τα συναλλαγματικά αποθέματα της Ρωσίας σε ομόλογα του
αμερικανικού δημοσίου – οφείλοντας βέβαια να γνωρίζει πως το υπουργείο
οικονομικών στις στατιστικές του δεν αναφέρεται στον πραγματικό
ιδιοκτήτη των ομολόγων, αλλά στον τόπο, όπου αυτά διατηρούνται. Με απλά
λόγια, διαπιστώνει πως αμερικανικά ομόλογα ύψους 85 δις € δεν φυλάσσονται πλέον στη Ρωσία
– χωρίς να είναι σε θέση να βρει εάν διατηρούνται κάπου αλλού. Για
παράδειγμα, τα αποθέματα ομολόγων των Η.Π.Α. στα νησιά Κάιμαν έχουν
αυξηθεί τους τελευταίους δύο μήνες κατά 20 δις $ – με αποτέλεσμα να
θεωρούνται πλέον από τους μεγαλύτερους δανειστές της υπερδύναμης.
Εν τούτοις, η Ρωσία μπορεί να μειώνει πράγματι τα αποθέματα της σε αμερικανικά ομόλογα και να μην τα μεταφέρει κάπου αλλού – ανταλλάσσοντας τα με ευρωπαϊκά, με ιαπωνικά ή με κινέζικα, κάτι που δεν είναι υποχρεωμένη να δηλώνει.
Εκτός αυτού αυξάνει συνεχώς το χρυσό που διαθέτει, όπως αναφέραμε στην
αρχή – οπότε κανένας δεν γνωρίζει πώς ακριβώς συμπεριφέρεται, αν και
υποθέτει πως έτσι στηρίζει την Κίνα έμμεσα.
Η.Π.Α. εναντίον Κίνας
Στο θέμα τώρα του εμπορικού πολέμου των Η.Π.Α. με την Κίνα, μπορεί μεν να ανήκουν οι πρώτες νίκες
στην υπερδύναμη, ενώ ο πρόεδρος Trump είναι απρόβλεπτος όσον αφορά τις
ενέργειες του, αλλά εξίσου σημαντικά είναι τα αντίμετρα, με τα οποία θα
απαντήσει η Κίνα. Βέβαιο είναι όμως το ότι, η Κίνα δεν μπορεί να επιβάλλει δασμούς αντίστοιχου ύψους με τις Η.Π.Α. –
εύλογα βέβαια, αφού η υπερδύναμη εισάγει πολύ περισσότερα κινεζικά
εμπορεύματα (506 δις $), από ότι η Κίνα αμερικανικά (130 δις $ – πηγή).
Ως εκ τούτου αναμένεται πως οι Ασιάτες
θα απαντήσουν με μη δασμολογικά μέτρα – όπως με τη μείωση των
αμερικανικών επενδύσεων στη χώρα τους, με την τεχνητή υποτίμηση του
νομίσματος τους κοκ. Βέβαια, στον τομέα των υπηρεσιών η είσοδος ξένων
στην κινεζική αγορά είναι ήδη εξαιρετικά περιορισμένη – λόγω του μεγάλου προστατευτισμού της χώρας, ο οποίος άλλωστε τη βοήθησε να αναπτυχθεί.
Το γεγονός αυτό φαίνεται από το «δείκτη προστατευτισμού εμπορικών υπηρεσιών» (STRI) που δημοσιεύει ο ΟΟΣΑ – ο οποίος καταγράφει τους διαφόρους τύπους εμποδίων σε 44 κράτη, καλύπτοντας το 80% του όγκου τους στον πλανήτη. Η αρίθμηση εν προκειμένω ξεκινάει από το 0 (=εντελώς ανοιχτή αγορά, χωρίς κανένα εμπόδιο για τους ξένους) και φτάνει στο 1 (=εντελώς κλειστή αγορά) – όπως φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί.
Όπως συμπεραίνεται εύκολα από το γράφημα, η Κίνα ευρίσκεται στην κορυφή του προστατευτισμού, τόσο συνολικά, όσο και σε σχέση με τα εμπόδια εισόδου ξένων στην αγορά της (γαλάζιο μέρος της στήλης) – ακολουθούμενη από την Τουρκία, το Μεξικό, το Ισραήλ, τη Βραζιλία, την Ελβετία (πρώτη όσον αφορά τις απαγορεύσεις για την είσοδο μεταναστών – κόκκινο μέρος της στήλης) κοκ. Αντίθετα, οι Η.Π.Α. είναι πολύ λιγότερο προστατευτικές, με τελευταία τη Γερμανία.
Επομένως, η Κίνα δεν είναι σε θέση ούτε
εκεί να επιβάλλει νέα αντίμετρα στους δασμούς των Η.Π.Α. αλλά, αντίθετα,
η υπερδύναμη θα μπορούσε πολύ εύκολα να το κάνει – γεγονός που την
καθιστά ακόμη περισσότερο ευάλωτη. Εύλογα λοιπόν αναζητάει άλλου είδους
λύσεις στα προβλήματα της, όπως θα ήταν η αντικατάσταση των εξαγωγικών απωλειών της στις Η.Π.Α. από την Ευρώπη – στην οποία προσπαθεί αφενός μεν να εξαγοράσει όσο πιο πολλές επιχειρήσεις μπορεί, μεταξύ των οποίων λιμάνια για να προωθεί τα προϊόντα της, αφετέρου να τη συνδέσει με το δρόμο του μεταξιού, για να έχει καλύτερη πρόσβαση.
Στα πλαίσια αυτά η Γερμανία, η οποία διεκδικεί την τέταρτη θέση ισχύος στον πλανήτη με τη βοήθεια της ΕΕ και της Ευρωζώνης,
αντιδράει στην εξαγορά των επιχειρήσεων της – πολύ προσεκτικά όμως
επειδή η Κίνα, παρά τις αντίθετες εντυπώσεις, αποτελεί μία μεγαλύτερη
εξαγωγική αγορά από τις Η.Π.Α., για δεύτερη συνεχή χρονιά. Ειδικότερα,
το σύνολο των συναλλαγών της Γερμανίας με την Κίνα ήταν 170,2 δις € το
2016 και 186,6 δις € το 2017 (πηγή) – όταν με τις Η.Π.Α. ήταν κάτω από 150 δις €.
Η Ρωσία βέβαια, από οικονομικής πλευράς και ειδικά από την άποψη του ΑΕΠ, είναι σχεδόν αμελητέα – με ΑΕΠ στα 1,6 τρις $ (γράφημα, μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), όταν της Γερμανίας είναι 3,7 τρις $ (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος),
ενώ την ξεπερνούν επίσης η Ιταλία, η Γαλλία, η Μ. Βρετανία κοκ. Εν
τούτοις, τόσο ενεργειακά όσο και στρατιωτικά είναι πανίσχυρη – οπότε
δίκαια ανήκει στις τρεις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη.
Σε κάθε περίπτωση και οι τρεις αυτές
χώρες προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν από το δολάριο, οπότε από τη Fed,
καθώς επίσης από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που έχουν εγκαταστήσει οι
Η.Π.Α. στον πλανήτη μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο – ενώ αποτελεί το πυρηνικό τους οικονομικό όπλο, το οποίο είναι κυριολεκτικά πανίσχυρο. Στα πλαίσια αυτά αξίζει να υπενθυμίσουμε τα εξής:
Η παντοδυναμία των Η.Π.Α.
Όταν ο πρόεδρος των Η.Π.Α. το 1971 (Nixon), κατάργησε μονομερώς τον κανόνα του χρυσού, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα νομίσματα είχαν αντίκρισμα σε δολάρια, ενώ το δολάριο ήταν συνδεδεμένο με το χρυσό, η υπερδύναμη αύξησε τη στρατιωτική της ισχύ σε πολύ μεγάλο βαθμό – αφενός μεν για τη στήριξη του δολαρίου παγκοσμίως, αφετέρου για την επικράτηση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος διεθνώς.
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα στηρίχθηκε επίσης από την ιδιωτική κεντρική τράπεζα της χώρας, από τη Fed, η οποία ανήκει στις μεγάλες τράπεζες –
ενώ το διεθνές τραπεζικό καρτέλ αποτελείται ουσιαστικά από τις
αμερικανικές Bank of America, JP Morgan Chase, Citigroup και Wells
Fargo, από τη γερμανική Deutsche Bank, από τη γαλλική BNP, καθώς επίσης
από τη βρετανική Barclays.
Οι παραπάνω τράπεζες τώρα ανήκουν κυρίως σε οκτώ οικογένειες: στις Goldman Sachs, Kuhn Loeb, Rockefeller, Lehman, Rothschild, Warburg,
και Israel Moses Sieff – με τις οποίες είναι στενά συνδεδεμένες οι
μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες Exxon Mobil, Shell, BP και Chevron Texaco.
Όλοι οι παραπάνω, οι οποίοι αποκαλούνται
συνοπτικά «Τραπεζικό Καρτέλ», αποτελούν τους κύριους μετόχους σχεδόν
όλων των 500 μεγαλυτέρων εισηγμένων εταιρειών της Wall Street – ενώ το
Καρτέλ δεν έχει μεν επίσημη μορφή, αλλά όλα του τα μέλη εκπροσωπούνται από μία διεθνή επιτροπή, με την ονομασία «Financial Stability Board» (FSB).
Μέσω τώρα των υπουργών οικονομικών των
ισχυρότερων χωρών του πλανήτη, των G7, καθώς επίσης των κεντρικών
τραπεζιτών τους, η επιτροπή του Καρτέλ (FSB), σε διασκέψεις που
οργανώνει σε σχέση με την χρηματοπιστωτική ασφάλεια, δίνει τις κατευθύνσεις όσον αφορά την ενίσχυση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων – με στόχο τη σταθερότητα τους.
Ειδικά όσον αφορά τους πολέμους που
διεξάγονται παγκοσμίως, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως είναι εξαιρετικά
προσοδοφόροι για το Καρτέλ – αφενός μεν επειδή τα μέλη του κερδίζουν από την επί πιστώσει πώληση όπλων και στις δύο πλευρές, ενώ στη συνέχεια από τους τόκους και τα χρέη τους (διασώσεις μέσω του ΔΝΤ κλπ.), αφετέρου από την ανοικοδόμηση τους.
Έχουν λοιπόν κάθε λόγο να πυροδοτούν τέτοιους πολέμους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη –διατηρώντας ταυτόχρονα σε ετοιμότητα τόσο τον αμερικανικό στρατό, όσο και τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α.
Περαιτέρω, ένας από τους σημαντικότερους οργανισμούς που ελέγχει το Καρτέλ είναι η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS),
με έδρα την Ελβετία – η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, η
οποία γνωρίζει τα πάντα στο σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Υπενθυμίζουμε πως ιδρύθηκε το 1930, με
στόχο να επιβλέψει τις γερμανικές πληρωμές (επανορθώσεις), στα πλαίσια
της συνθήκης των Βερσαλλιών – ενώ, εκτός από τις υπηρεσίες που προσφέρει
στις άλλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, ήταν υπεύθυνη για την τήρηση
της συμφωνίας του Bretton Woods. Φυσικά έως το 1971, όπου ο τότε πρόεδρος των Η.Π.Α. την κατάργησε, αρνούμενος να εξαργυρώσει τα δολάρια των άλλων χωρών με χρυσό – γεγονός που σημαίνει ότι, πρακτικά κήρυξε τη χρεοκοπία της χώρας του.
Η BIS με τη σειρά της συνεργάζεται τόσο με την Παγκόσμια Τράπεζα, όσο και με το ΔΝΤ –η βασική υπευθυνότητα του οποίου είναι η είσπραξη των χρημάτων που αρνούνται να πληρώσουν οι χώρες που χρεοκοπούν, κατ’ εντολή του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ. Λειτουργεί δηλαδή ως ένας μπράβος των διεθνών τοκογλύφων (ανάλυση),
ο οποίος φυσικά δεν έχει στόχο τη διάσωση των υπερχρεωμένων χωρών αλλά,
αντίθετα, τη στυγνή λεηλασία τους – με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο.
Οι μέθοδοι του Καρτέλ
Η μέθοδος, με την οποία λειτουργεί το
Καρτέλ, είναι ουσιαστικά εξαιρετικά απλή: Οι Η.Π.Α. εισάγουν πολύ
περισσότερα εμπορεύματα, από όσα εξάγουν – οπότε τα δολάρια που τυπώνουν φεύγουν από το εσωτερικό της χώρας, με κατεύθυνση τις άλλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη (οπότε, μεταξύ άλλων, αποφεύγεται η υποτίμηση τους και ο πληθωρισμός).
Επειδή τώρα οι Η.Π.Α. αρνούνται από το 1971 και μετά να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους με χρυσό, οι
υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες είναι υποχρεωμένες να επενδύουν τα δολάρια
που εισπράττουν και δεν ξοδεύουν (συναλλαγματικά αποθέματα) σε ομόλογα
του αμερικανικού δημοσίου, καθώς επίσης σε άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα.
Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι ένα κυριαρχούμενο από την υπερδύναμη παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο της επιτρέπει να ζει εις βάρος όλων των υπολοίπων κρατών – ενώ, για να μην διακινδυνεύσει τον ανταγωνισμό από ένα άλλο νόμισμα, κατασκεύασε το ευρώ (σενάριο), σε μία περιοχή προτεκτοράτο της, στην Ευρώπη, το οποίο ανήλθε πολύ γρήγορα στη δεύτερη θέση.
Συμπερασματικά λοιπόν, η άρνηση των
Η.Π.Α. να εξοφλούν τα συνεχή ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών
συναλλαγών τους με χρυσό, υποχρεώνει τα άλλα κράτη να επενδύουν τα
πλεονάσματα του ισοζυγίου τους σε δολάρια, στα αμερικανικά ομόλογα –οπότε ουσιαστικά να τα δανείζουν πίσω στο υπουργείο οικονομικών της υπερδύναμης, με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς τα δημόσια χρέη της.
Ολοκληρώνοντας, το σύστημα είναι ουσιαστικά αυτόματο, μπορεί δηλαδή να διαιωνίζεται για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα –
επειδή, εάν μία κεντρική τράπεζα, όπως για παράδειγμα η κινεζική,
αποφάσιζε να πουλήσει τα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, θα ήταν σαν
να σαμποτάριζε την οικονομία της χώρας της, λόγω της ραγδαίας τότε
πτώσης των τιμών τους.
Ο φόρος υποτέλειας
Φυσικά όλες οι κεντρικές τράπεζες, καθώς επίσης τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των χωρών που δανείζουν καταναγκαστικά τις Η.Π.Α., γνωρίζουν πως επενδύοντας τα χρήματα τους σε αμερικανικά ομόλογα μπορεί να τα χάσουν – επειδή η Fed «τυπώνει» συνεχώς δολάρια, εξασθενίζοντας αντίστοιχα τα συναλλαγματικά της αποθέματα.
Εν τούτοις, συνειδητοποιούν πως, εάν πάψουν να επενδύουν σε ομόλογα, τότε η αξία των αποθεμάτων τους σε δολάρια θα μειωνόταν ραγδαία –
λόγω της εξτρεμιστικής υποτίμησης που θα προκαλούσε κάτι τέτοιο στο
δολάριο. Η συνείδηση αυτού του κινδύνου φέρνει σε δύσκολη θέση τις
περισσότερες κυβερνήσεις – ενώ εμποδίζει την κατάρρευση του δολαρίου, το
οποίο θα γκρέμιζε μαζί του το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, οπότε
και το διεθνές τραπεζικό Καρτέλ.
Ως εκ τούτου συνεχίζεται η ζήτηση τόσο
για τα αμερικανικά δολάρια, όσο κι για τα ομόλογα του δημοσίου, παρά το
ότι η αξία τους μειώνεται συνεχώς στο παρασκήνιο – γεγονός που οδηγεί
στο συμπέρασμα ότι, οι ζημίες από τις επενδύσεις αυτές αποτελούν ένα είδος φόρου υποτέλειας στην Αυτοκρατορία.
Σε κάθε περίπτωση το σύστημα σήμερα,
μετά από 45 σχεδόν χρόνια λειτουργίας του, βασίζεται στη βία – αφού το
Καρτέλ στέλνει τον αμερικανικό στρατό, ο οποίος δαπανά το 40% περίπου του παγκόσμιου μιλιταριστικού προϋπολογισμού, σε όλες εκείνες τις περιοχές, οι οποίες απειλούν τα συμφέροντα του, κυρίως δε το δολάριο. Όπως έχει αναφερθεί δε,
«Η επικράτηση του δολαρίου είναι αυτή που εξασφαλίζει την οικονομική επικράτηση των Η.Π.Α., θέτοντας στη διάθεση τους μία θεωρητικά απεριόριστη αγοραστική δύναμη –μέσω της οποίας μπορούν να διατηρούν στρατιωτικές δυνάμεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, οπότε να επιβάλλουν τις συναλλαγές με δολάρια για όλα τα σημαντικά προϊόντα. Κυρίως δε στον τομέα της ενέργειας (πετροδολάρια), ελέγχοντας απολυταρχικά την υφήλιο«.
Με απλά λόγια, η ηγεμονία του δολαρίου επιτρέπει στις Η.Π.Α. σπατάλες τεραστίου μεγέθους, κυριολεκτικά εξωπραγματικές, οι οποίες επιτρέπουν την παγκόσμια παρουσία του αμερικανικού στρατού – ο οποίος με τη σειρά του στηρίζει την ηγεμονία του δολαρίου.
Οι απειλές
Παρά το ότι οι Η.Π.Α. διαθέτουν μία
τεράστια, απολύτως ετοιμοπόλεμη στρατιωτική μηχανή, καθώς επίσης
εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες σε ολόκληρο τον πλανήτη, η διατήρηση της ηγεμονίας τους, οπότε του Καρτέλ, απαιτεί συνεχώς μεγαλύτερες προσπάθειες. Ένα
από τα πλέον γνωστά παραδείγματα ήταν το Ιράκ, ο τότε πρόεδρος του
οποίου (S. Hussein), το 2000, δήλωσε πως δεν θα αποδεχόταν πλέον
δολάρια, για την πληρωμή του πετρελαίου που εξήγαγε.
Παρά το ότι δε η αξία του ευρώ
μειωνόταν, ανακοίνωσε πως θα δεχόταν μόνο αυτό ως μέσο διεθνών
συναλλαγών, θεωρώντας το δολάριο ως «το νόμισμα του εχθρού» –γεγονός που δρομολογήθηκε το 2002, με αποτέλεσμα να υποτιμηθεί το δολάριο.
Ένα χρόνο αργότερα, το 2003, με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση του
2001 στη Νέα Υόρκη, οι Η.Π.Α. εισέβαλλαν στο Ιράκ – οπότε η απειλή
εναντίον του δολαρίου «εξοντώθηκε».
Ένα επόμενο παράδειγμα αποτελεί η Λιβύη, ο ηγέτης της οποίας (Gaddafi) προσπάθησε να ιδρύσει μία κρατική κεντρική τράπεζα, καθώς επίσης να μην εξάγει πλέον πετρέλαιο σε δολάρια – με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί.
Το Μάρτιο του 2001, ένα μόλις μήνα μετά τις εσωτερικές αναταραχές στη χώρα, οι οποίες προκλήθηκαν από την επισιτιστική κρίση λόγω των κερδοσκοπικών τοποθετήσεων των τραπεζών (!),
οι «επαναστάτες» που ανέλαβαν τη διοίκηση ανακοίνωσαν την ίδρυση μία
εταιρείας που θα είχε την εποπτεία της εξόρυξης πετρελαίου – καθώς
επίσης το κλείσιμο της κεντρικής τράπεζας.
Επίλογος
Πολλές χώρες θέλουν να αποφύγουν πλέον το τραπεζικό καρτέλ, καθώς επίσης την οπλισμένη πτέρυγα του – το 2007 το Ιράν, με
αποτέλεσμα τις γνωστές κυρώσεις εναντίον του. Η Ρωσία ανακοίνωσε επίσης
τη δημιουργία ενός συστήματος συναλλαγών (PRO 100 System), το οποίο θα
είναι ανεξάρτητο από το τραπεζικό Καρτέλ –αντιμετωπίζοντας τη σφοδρή επίθεση των Η.Π.Α., μέσω της Ουκρανίας και των κυρώσεων που της επιβλήθηκαν από τη Δύση.
Εν τούτοις, θεωρείται πολύ δύσκολο να
απειληθεί η ηγεμονία του δολαρίου, γεγονός που συμπεραίνεται και από την
Ευρώπη – όπου η Γερμανία προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί με τη βοήθεια
της Ευρωζώνης και του ευρώ. Η αιτία είναι το ότι, εάν καταρρεύσει το δολάριο, τότε θα διαλυθεί η αμερικανική αυτοκρατορία – συμπαρασύροντας μαζί της το Καρτέλ.
Εάν όμως συνενώσουν πολλές χώρες τις δυνάμεις τους, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Γερμανία εναντίον της ηγεμονίας του δολαρίου, αρνούμενες να πληρώνουν πλέον φόρο προστασίας και υποτέλειας στις Η.Π.Α., τότε η Αυτοκρατορία θα καταρρεύσει – μαζί με το τραπεζικό Καρτέλ και τη στρατιωτική της πτέρυγα. Σήμερα πάντως, ειδικά μετά τα εγκαίνια του πετρογουάν, το μεγάλο παιχνίδι συνεχίζει να παίζεται στη Σαουδική Αραβία – η οποία, εάν χαθεί από τη συνεργασία της Ρωσίας με την Κίνα, θα σημάνει την αρχή του τέλους των Η.Π.Α.
Στα πλαίσια αυτά η Γερμανία, με το
κάλυμμα της ΕΕ, προσπαθεί επίσης να πλήξει τις Η.Π.Α. που δεν της
επιβάλλουν μόνο δασμούς αλλά, επί πλέον, μεγάλα πρόστιμα στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις της, με διάφορες αιτιολογίες –
ενώ στο στόχαστρο τους ευρίσκεται διαρκώς η Deutsche Bank. Παράδειγμα
της προσπάθειας της Γερμανίας είναι το πρόσφατο, θηριώδες πρόστιμο ύψους
4,34 δις $ στη Google για κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης – το οποίο έχει
εξοργίσει τον πρόεδρο Trump που γνωρίζει πολύ καλά ποιός κρύβεται από
πίσω. Παρ’ όλες τις ενδιάμεσες εξελίξεις όμως, οι πιο πιθανές συμμαχίες
που θα δημιουργηθούν στο μέλλον είναι των Η.Π.Α. με τη Ρωσία και της
Κίνας με τη Γερμανία – εάν φυσικά αποφευχθεί τελικά ο πόλεμος.