– του Γεωργίου Μιχαήλ
Απορρίπτω τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε τάξεις. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει ο κάθε άνθρωπος να στιγματίζεται από τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται. Αν χρησιμοποιεί τα χέρια ή το μυαλό του τί σημασία έχει, όταν το πιό σημαντικό στοιχείο σε έναν άνθρωπο είναι ο χαρακτήρας του;
Και ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται από το επαγγελμά του. Το επάγγελμα είναι απλά ένα επάγγελμα. Και όμως χρειαζόταν ο διαχωρισμός μας σε τάξεις. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να διατηρηθεί διασπασμένο ένα έθνος. Και ένα διασπασμένο έθνος είναι πολύ εύκολο να κατακτηθεί με κάθε τρόπο από τον οποιονδήποτε. Και έτσι ξαφνικά λοιπόν ο εργαζόμενος έγινε εχθρός του εργοδότη του και το αντίθετο.
Ακόμα και οι εργαζόμενοι του κράτους έγιναν εχθροί του ιδίου του κράτους χωρίς να το καταλάβουν. Και φυσικά από αυτή την διαμάχη δεν κέρδισαν ούτε οι εργαζόμενοι ούτεοι εργοδότες.
Ο μοναδικός κερδισμένος ήταν το πολιτικό κατεστημένο. Ενα κατεστημένο το οποίο έχει αντικαταστήσει το κράτος και μέρα με την μέρα, σιγά σιγά, καταστρέφει την κινητήρια δύναμη της Ελλάδας, που δεν είναι άλλη από την ενιαία εθνική ψυχή της.
Έχοντας τυφλώσει τον Ελληνικό λαό συνεχίζει ανεμπόδιστα και χωρίς κόπο το έργο του. Οι εργάτες και οι υπάλληλοι αναμένουν βελτίωση της ζωής τους από το κόμμα το οποίο τους αντιπροσωπεύει. Οι εργοδότες, επιχειρηματίες και επαγγελματίες κάθε είδους το ίδιο.
Αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων όλων αυτών από το ίδιο το κόμμα τους. Και επειδή είναι το κόμμα τους, κλείνουν τα μάτια και την αποδέχονται. Και την ίδια ώρα δημιουργείται στην Ελλάδα ένα κράτος μέσα στο κράτος, σαν την αρρώστια που καταστρέφει τον καρπό.
Όποιος λοιπόν ελπίζει σε βελτίωση της ζωής του και ανάκτηση της υπερηφάνειας του, πρέπει να ξεχάσει το κόμμα που τον αντιπροσώπευε ως σήμερα. Οι δυνάμεις που πρέπει να απελευθερωθούν για να αλλάξει το πεπρωμένο των ανθρώπων στην Ελλάδαβρίσκονται μέσα στον ίδιο τον λαό της Ελλάδας, στο σύνολο του. Χρειάζεται απλά ένα κίνητρο, μία σπίθα για να αναδυθούν στην επιφάνεια οι δυνάμεις αυτές, ώστε το κατεστημένο αυτό να αντικαταστήσει την Ελλάδα στο βωμό της θυσίας.
Δεν χρειαζόμαστε τους σημερινούς πολιτικούς για να ξαναβρούμε τον δρόμο μας. Το σώμα, ο εγκέφαλος και η ψυχή μας μπορούν να μας οδηγήσουν στην ελευθερία μας.
Ελευθερία να επιχειρήσουμε, να εργαστούμε, να δημιουργήσουμε και να πετύχουμε ένα στόχο σαν ενα ενιαίο συμπαγές σύνολο με χαρακτήρα. Και ο στόχος δεν πρέπει να είναι τίποτε άλλο από μια περήφανη Ελλάδα. Όσο και εάν το πολιτικό κατεστημένο προσπαθεί, γνωρίζει πολύ καλά πως ακόμα δεν έχει πετύχει τον σκοπό του.
Η ψυχή της Ελλάδας δεν έχει ολότελα διαβρωθεί από την εισροή του Ευρωπαϊκού χρήματος, ή το παραμύθι της δήθεν οικονομικής ανάπτυξης από το οποίο μόνο οι Έλληνες δεν κερδίζουν.
Αυτή η αδικία πρέπει να σταματήσει. Στην Ελλάδα ζουν ακόμα άνθρωποι που μέσα τους φωλιάζει το αίσθημα της θυσίας για την χώρα που γεννήθηκαν. Ναι, ζούν ακόμα άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να εργαστούν καθαρά και ειλικρινά.
Ναι, ζούν ακόμα άνθρωποι οι οποίοι έχουν καταλάβει πως δεν αξίζουν να έχουν το ένα χέρι σηκωμένο ψηλά σφιγμένο σε γροθιά και το άλλο με την παλάμη ανοικτή!
Γιατί όσοι αιώνες και εάν περάσουν, η Ελληνική ψυχή δεν μπορεί να αλλοιωθεί, ούτενα πεθάνει. Θα παραμείνει ζωντανή, περήφανη και δυνατή, ώσπου να δημιουργηθεί η σπίθα που θα οδηγήσει στην ανάφλεξη.
Ανάφλεξη που θα οδηγήσει στην θέση του οδηγού της χώρας ανθρώπους που δεν έχουν στην καρδιά τους τίποτε άλλο από την Ελλάδα και τον κόσμο της. Μόνο τότε μπορεί να αποκτήσει ξανά η Ελλάδα προσωπικότητα και χαρακτήρα. Μόνο τότε θα μπορέσει σιγά σιγά να σηκωθεί και να σταθεί ξανά πραγματικά στα πόδια της.
[1] Ο Γεώργιος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κύπρης ,