Μιά τελευταία φορά.
Σαράντα μέρες ἀπό τό Πάσχα. Τριάντα ἐννιά γιά τήν ἀκρίβεια.Κάθομαι καί σκέφτομαι, πώς περνάει ὁ καιρός...Πότε ἦταν Μεγάλοβδομάδα, πότε ξημέρωσε Μεγάλο Σάββατο, πότε εἲπαμε τό " Χριστός Ἀνέστη" γιά πρώτη φορά. Καί μετά ξανά μετά τά κεφάλια μέσα...Νά ξημερώνει, νά βραδιάζει καί οἱ ὑποχρεώσεις νά διαδέχονται ἡ μιά τήν ἂλλη, καί οἱ δουλειές νά μήν σταματοῦν. Νά μήν μπορεῖς νά πάρεις ἀνάσα. Ἓνα μόνιμο τρέξιμο. Ἀπάνθρωπο. Θυμᾶμαι κάποια στιγμή, ἂκουσα κάποιον νά λέει, "πώς ἡ ζωή εἶναι ἓνας διαρκής ἀγώνας, μέ μικρές στιγμές χαλάρωσης ἀνάμεσα". Εἶχε πολύ δίκιο τελικά...Αὐτό εἶναι ζωή. Ἓνας διαρκής ἀγώνας. Φοβᾶμαι καμιά φορά, μήν περάσει ἡ ζωή μου ὂλη, καί δέν ἒχω πάρει χαμπάρι, γιά ποιόν λόγο ζῶ. Τόν πραγματικό σκοπό της... Σαράντα μέρες ἀπό τό Πάσχα. Τριάντα έννιά γιά τήν ἀκρίβεια. Γιά μιά τελευταία φορά γιά φέτος... Χριστός Ἀνέστη!
Ἀρχιμ. Εὐσέβιος Βίττης
( Ἐλευθεριάδης Γ. Ἐλευθέριος, Ψυχολόγος)
( Ἐλευθεριάδης Γ. Ἐλευθέριος, Ψυχολόγος)