αν είσαι μες στο μάτι του κυκλώνα,
και νιώθεις ότι χάνεσαι
ή σ’ έχει πιάσει πανικός,
εκείνες τις στιγμές
να λες διαρκώς αυτό:
Φως Χριστού φαίνει πάσι.
Είναι απίθανα τα λόγια αυτά.
Σκέψου:
Δεν είναι ικεσία, ούτε εκλιπαρούν.
Ούτε και προσδοκούν το θαύμα.
Μα, ήδη το βλέπουν.
Δεν είναι προσευχή συνηθισμένη,
ως ευχή.
Ούτε καημός,
ως κάτι που έρχεται.
Δεν λέει ¨θα φέξει του Χριστού το Φως κάποια στιγμή¨.
Μα, ήδη ¨φαίνει¨. Τώρα!
Ήδη λάμπει.
Κι ας γίνεται γύρω σου χαμός.
Στο κέντρο, στον πυρήνα, ένα Φως.
Ο Χριστός.
Και μάλιστα Φωταγωγικός.
Φως Χριστού φαίνει πάσι.
Πρόκειται για παραδοχή,
για αναγνώριση κι ομολογία.
Αυτό που νιώθει η ψυχή για δευτερόλεπτα
όταν ο νους πετύχει
να κάνει focus πιο ψηλά.
Προσπέρνα σκέψεις,
και φωνές και γεγονότα.
Αισθήσεις και αισθήματα,
βιώματα και χρώματα.
Κι όταν διασχίσεις τους ανέμους,
μα κι όλα τα λεπτά τού νου νοήματα,
κι όταν μπορέσεις για λιγάκι άφωνος να μείνεις,
-σιωπηλός, ασχημάτιστος, ανοιχτός, καθαρός, δεκτικός-
τότε θα δεις αυτό:
Φως Χριστού, φαίνει πάσι.
Όλοι κι όλα τυλιγμένα μες στο Φως.
Ήδη.
Και χτες. Και τώρα. Και πάντα.
Για σκέψου.
Στο κέντρο του καυγά, υπάρχει ένα Φως.
Στα μαγαζιά ψωνίζεις, και είσαι μέσα στο Φως.
Στην κίνηση των δρόμων, κι εκεί υπάρχει Φως.
Στο κέντρο κάθε κρίσης, ο Πλούσιος, Αυτός.
Μα και στις Φιλιππίνες ετούτο τον καιρό..
Αδυνατώ πολύ να το πιστέψω,
δεν έχω μάτια να το δω.
Μα έτσι μάλλον πρέπει να ‘ναι.
Κι εκεί.
Και παντού.
Και πάντα.
Φως Χριστού φαίνει πάσι.