Τι θα έδινε ο καθένας ως ένδειξη αγάπης
στον Σωτήρα που κατέβηκε στη γη;
Ο πατέρας είπε: "Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο,
Να άξιο της αγάπης Του!
Θα πλύνω τα πόδια του με τα δάκρυα μου,
που είναι κουρασμένα και σκονισμένα από τα μονοπάτια του κόσμου".
"Και εγώ ένα κρεβάτι με το καλύτερο στρώμα.
Ο κουρασμένος Σωτήρας κάλυψε, πολλά χιλιόμετρα
Για να βρει τοπο ξεκούρασης και ανάπαυσης », -
Είπε η μητέρα με ένα χαρούμενο χαμόγελο.
Και μόνο το μικρό αγόρι σιωπούσε,
μελετώντας προσεκτικά το σκοτάδι, έξω στο παράθυρο.
"Και τι θα ήθελες γιε μου στον Ιησού να δώσεις;"
Ρώτησε ο πατέρας -Πες μας ειλικρινά, παιδί μου".
Το αγόρι απάντησε ήσυχα: "Έγω
το αγαπημένο μου παιχνίδι θέλω να δώσω στον Ιησού. Ένα βελούδινο άλογο».
Όλη η οικογένεια γέλασε.
Γελούσαν για πολύ καιρό... Ξαφνικά υπήρξε ένα χτύπημα.
Η πόρτα άνοιξε. Όλοι ήταν σιωπηλοί.
Τα μάτια του πατέρα της οικογένειας
έβλεπαν ένα φτωχό άνθρωπο με βρώμικα ρούχα.
Τα παπούτσια του τρύπια. Φαινοντουσαν
τα δάχτυλα του.
Τα πόδια του άπλυτα. Άσχημος ήταν πολύ.
"Τι χρειάζεστε;" ρώτησε ο πατέρας αηδιασμένος.
"Θα μπορούσα να κοιμηθώ την νύχτα στον αχυρώνα. Είμαι άστεγος".
"Όχι, όχι!" - είπε η μητέρα -
"Πήγαινε! Δεν αφήνουμε τους ξένους να περάσουν τη νύχτα εδώ"
"Περιμένετε, Κύριε !" το αγόρι φώναξε,
Άνοιξε την παλάμη του χεριού του λοξά.
"Υποσχέθηκα να δώσω στον Θεό ένα άλογο..."
Πάρτε το Κύριε, τουλάχιστον το άλογό μου... "
Η πόρτα έκλεισε μαλακά ξανά,
Η οικογένεια παρέμεινε αμιλητη
Αλλά ο πατέρας και η μητέρα δεν τολμούσαν να κοιτάξουν το αγόρι ούτε και μεταξύ τους.
Συχνά δεν λυπούμαστε τα λόγια,
Όμορφα λόγια, πομπώδη ασήμαντα.
Στην πραγματικότητα, μόνο η αγάπη είναι γνωστή
Και η καλοσύνη, οι λέξεις χωρίς πράξεις είναι ψευδείς...