Μια φορά κι έναν καιρό είχε ένα άνθρωπο που είχε κρυμμένο στο πίσω μέρος της αυλής του ένα αμύθητο θησαυρό.
Από την έγνοια του να βεβαιωθεί πως ο θησαυρός ήταν εκεί, κάθε βράδυ τον ξέθαβε, έβλεπε πως ήταν όλα στη θέση τους και τον έθαβε πάλι. Δεν ξόδευε τίποτα από το θησαυρό του.
Ένας κλέφτης παρατήρησε πως κάθε βράδυ ο άνθρωπος αυτός έκανε το ίδιο πράγμα. Κατάλαβε πως στο πίσω μέρος της αυλής του πρέπει να είχε κρυμμένο κάτι πολύτιμο. Παραμόνευε λοιπόν μια νύκτα να τελειώσει ο ιδιοκτήτης με το θάψιμο του θησαυρού και να πάει για ύπνο και μετά πήγε κι έκλεψε το θησαυρό.Από την έγνοια του να βεβαιωθεί πως ο θησαυρός ήταν εκεί, κάθε βράδυ τον ξέθαβε, έβλεπε πως ήταν όλα στη θέση τους και τον έθαβε πάλι. Δεν ξόδευε τίποτα από το θησαυρό του.
Την επόμενη μέρα, μόλις ο άνθρωπος πήγε στο πίσω μέρος του κήπου του, αντιλήφθηκε πως τον είχαν κλέψει. Ξεκίνησε λοιπόν να κλαίει γοερά. Ένας περαστικός τον άκουσε και πήγε κοντά να δει τι συμβαίνει ...
- Με έκλεψαν! είπε κλαίγοντας με λυγμούς ο ιδιοκτήτης του θησαυρού.
- Και γιατί είχες κρυμμένο ολόκληρο θησαυρό εδώ στον κήπο; Γιατί δεν τον χρησιμοποιούσες με κάποιο τρόπο; ρώτησε ο περαστικός ...
- Τον πρόσεχα! Τον φύλαγα να μην πάθει τίποτα! είπε κλαίγοντας ο ιδιοκτήτης...
- Πάρε τότε αυτή την πέτρα, θάψε την στη θέση του θησαυρού και κάνε το ίδιο πράγμα μαζί της. Το ίδιο αξίζει με το θησαυρό σου! του είπε ο περαστικός δίνοντάς του μια πέτρα που βρήκε χάμω...
Η αξία των πραγμάτων, βλέπετε, έγκειται στη χρήση τους!
Νίκος Ανδρέου - enzoionline.com
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/07/blog-post_5934.html