Ο κόσμος στην Ελλάδα θα φοβηθεί πολύ, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό, και, απʼ τον φόβο τους, θα μετανοήσουν
σχόλιο Γ.Θ : Το τέλειο θα ήταν να νικήσουμε την αμαρτία και τον κακό μας εαυτό χωρίς την παιδαγωγική τιμωρία που ξεκινάει και που εμείς και όχι ο Θεός προκάλεσε.
Πόσοι από εμάς έπιασαν το κομποσκοίνι αυτές τις δύσκολες ώρες;
Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, φταίμε όλοι για την κατάσταση στην Πατρίδα μας.
Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως... Ο Γογλοθάς του σήμερα θα φέρει την επ-Ανάσταση του αύριο.
Θα ματώσουμε αλλά θα γίνουμε άνθρωποι
«Κοίταξε νὰ δῆς, πώς θὰ ξεκινήσουνε τὰ γεγονότα: Κατ’ ἀρχὴν, οἱ Τοῦρκοι θὰ μποῦν σὲ ἕνα νησί.
Στὴν Ἀλεξανδρούπολη δὲν θὰ μποῦν. Θὰ μποῦν τοπικὰ, σὲ ἕνα νησί. Μόνο ἐκεῖ θὰ μποῦν. ῞Οταν θὰ μποῦν, λέει, θὰ πονέση ἡ Ἑλλάδα. Καὶ ἐμᾶς, θὰ μᾶς πιάση πεῖνα. Θὰ πεινάση ἡ Ἑλλάδα. Καί, ἐπειδὴ θὰ κρατήση αὐτὴ ἡ μπόρα κάποιο διάστημα, μῆνες θὰ εἶναι, θὰ ποῦμε τὸ ψωμὶ ψωμάκι».
• Μετά, ρωτάω: «Γέροντα, πῶς θὰ καταλάβω, ὅτι θὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν πόλεμο;” «῞Οταν, λέει, θὰ ἀκούσης στὴν τηλεόραση νὰ γίνετε θέμα γιὰ τὰ μίλια, γιὰ τὴν ἐπέκταση τῶν μιλίων (τῆς ὑφαλοκρηπίδας), ἀπὸ 6 σὲ 12 μίλια, ἀπὸ πίσω ἔρχεται ὁ πόλεμος. Ἀκολουθεῖ». Λέω: «Καὶ ποιὰ κράτη θὰ συμμετέχουν;» «Κοίταξε, λέει, θὰ μποῦν πρῶτα οἱ Τοῦρκοι σ’ αὐτὸ τὸ νησί, καὶ μετὰ θὰ κατέβουν οἱ Ρῶσοι στὰ Στενά. ῎Οχι, λέει, γιὰ νὰ βοηθήσουν ἐμᾶς. Αὐτοὶ, λέει, θὰ ἔχουν ἄλλα συμφέροντα, ἀλλὰ, χωρὶς νὰ τὸ θέλουν, θὰ βοηθᾶνε ἐμᾶς. Τότε, οἱ Τοῦρκοι, γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ Στενὰ, ποὺ εἶναι στρατηγικῆς σημασίας, καί θὰ ἀποσύρουν τὰ στρατεύματα ἀπʼ τὸ νησί. Θὰ δοῦν, τότε, τὰ ἄλλα κράτη τῆς Εὐρώπης, συγκεκριμένα ἡ Ἀγγλία, ἡ Γαλλία, ἡ Ἰταλία καὶ ἄλλα ἕξη-ἑφτὰ κράτη τῆς ΕΟΚ, ὅτι ἡ Ρωσσία θὰ ἁρπάξη μέρη, ὁπότε θὰ ποῦν: “Δὲν πᾶμε καὶ ἐμεῖς ἐκεῖ πέρα μήπως πάρουμε καὶ ἐμεῖς κανένα κομμάτι;” ῞Ολοι, ὅμως, θὰ κυνηγοῦν τὴν μερίδα τοῦ λέοντος. Ὁπότε, θὰ μποῦν καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι στὸν πόλεμο».
Σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, λέω: «Ἐμεῖς, τί θὰ κάνουμε, σὰν Ἑλλάδα, σὰν μέλος τῆς ΕΟΚ, ὁ στρατὸς ὁ ἑλληνικὸς θὰ πάρη μέρος σ’ αὐτὸν τὸν πόλεμο;» «῎Οχι, λέει. Θὰ βγάλη ἀπόφαση ἡ Κυβέρνηση νὰ μὴ στείλη στρατό. Θὰ κρατήση στρατὸ μόνο στὰ σύνορα. Καὶ, θὰ εἶναι μεγάλη εὐλογία ποὺ δὲν θὰ πάρη μέρος. Γιατὶ, λέει, ὅποιος πάρη μέρος σ’ αὐτὸν τὸν πόλεμο, χάθηκε… Πολὺς κόσμος θὰ σκοτωθῆ, πολλὰ ἑκατομμύρια. Τότε, ἐπειδὴ ὁ κόσμος στὴν Ἑλλάδα θὰ φοβηθῆ πολὺ, πολλοὶ θὰ στραφοῦν πρὸς τὴν Ἐκκλησία, πρὸς τὸν Θεό, καὶ, ἀπʼ τὸν φόβο τους, θὰ μετανοήσουν. Γι’ αὐτὸ, λέει, ἐπειδὴ θὰ ὑπάρξη μετάνοια, δὲν θὰ πάθουμε κακὸ οἱ ῞Ελληνες. Ὁ Θεὸς θὰ λυπηθῆ τὴν Ἑλλάδα, ἐπειδὴ ὁ κόσμος θὰ στραφῆ πρὸς τὴν Ἐκκλησία, καὶ θὰ ἀρχίσουν νὰ προσεύχωνται. ῎Ετσι θὰ τὰ οἰκονομήση ὁ Θεὸς τὰ πράγματα, ὥστε ἡ Κυβέρνηση νὰ μὴ στείλη στρατὸ στὴν Πόλη, γιατὶ θὰ χαθοῦν πολλοί, ἑκατομμύρια κόσμος θὰ σφαγιασθοῦν.
• Κι ὅταν ἀναφερθήκαμε στούς ἐξ Ἀνατολῶν γείτονες καί τοῦ ζητήσαμε τήν γνώμη του, νά μᾶς πῆ δηλ. πῶς θά βγοῦμε ἀπό αὐτό τό ἀδιέξοδο καί ἀπ’ αὐτήν τήν μόνιμη ἀπειλή, πάλι μᾶς εἶπε νά μήν στενοχωριόμαστε, καὶ ὅτι τό τελικό ἀποτέλεσμα θά εἶναι ὑπέρ τῶν Ἑλλήνων. Θά χυθῆ καί λίγο αἷμα, τό ἐπιβεβαίωσε αὐτό ὁ Γέροντας, ἀλλά τό τελικό ἀποτέλεσμα θά εἶναι ὑπέρ τῶν Ἑλλήνων. Γιά δὲ τήν Κωνσταντινούπολη, ἐπειδή εἴμαστε πρόσφυγες στήν καταγωγή μας, μᾶς ἔλεγε ὅτι “Θά τήν πάρουμε τήν Πόλη. Κάποια μέρα, θά εἶναι δική μας”. Αὐτό, τὸ θεωροῦσε σίγουρο. Τό ἔλεγε καί τό πίστευε. Τό ἔβλεπες στά μάτια του. “Εἶναι πολύ κοντά ὁ καιρός πού αὐτό θά γίνη πραγματικότητα”, εἶπε.
Στὴν Ἀλεξανδρούπολη δὲν θὰ μποῦν. Θὰ μποῦν τοπικὰ, σὲ ἕνα νησί. Μόνο ἐκεῖ θὰ μποῦν. ῞Οταν θὰ μποῦν, λέει, θὰ πονέση ἡ Ἑλλάδα. Καὶ ἐμᾶς, θὰ μᾶς πιάση πεῖνα. Θὰ πεινάση ἡ Ἑλλάδα. Καί, ἐπειδὴ θὰ κρατήση αὐτὴ ἡ μπόρα κάποιο διάστημα, μῆνες θὰ εἶναι, θὰ ποῦμε τὸ ψωμὶ ψωμάκι».
• Μετά, ρωτάω: «Γέροντα, πῶς θὰ καταλάβω, ὅτι θὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν πόλεμο;” «῞Οταν, λέει, θὰ ἀκούσης στὴν τηλεόραση νὰ γίνετε θέμα γιὰ τὰ μίλια, γιὰ τὴν ἐπέκταση τῶν μιλίων (τῆς ὑφαλοκρηπίδας), ἀπὸ 6 σὲ 12 μίλια, ἀπὸ πίσω ἔρχεται ὁ πόλεμος. Ἀκολουθεῖ». Λέω: «Καὶ ποιὰ κράτη θὰ συμμετέχουν;» «Κοίταξε, λέει, θὰ μποῦν πρῶτα οἱ Τοῦρκοι σ’ αὐτὸ τὸ νησί, καὶ μετὰ θὰ κατέβουν οἱ Ρῶσοι στὰ Στενά. ῎Οχι, λέει, γιὰ νὰ βοηθήσουν ἐμᾶς. Αὐτοὶ, λέει, θὰ ἔχουν ἄλλα συμφέροντα, ἀλλὰ, χωρὶς νὰ τὸ θέλουν, θὰ βοηθᾶνε ἐμᾶς. Τότε, οἱ Τοῦρκοι, γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ Στενὰ, ποὺ εἶναι στρατηγικῆς σημασίας, καί θὰ ἀποσύρουν τὰ στρατεύματα ἀπʼ τὸ νησί. Θὰ δοῦν, τότε, τὰ ἄλλα κράτη τῆς Εὐρώπης, συγκεκριμένα ἡ Ἀγγλία, ἡ Γαλλία, ἡ Ἰταλία καὶ ἄλλα ἕξη-ἑφτὰ κράτη τῆς ΕΟΚ, ὅτι ἡ Ρωσσία θὰ ἁρπάξη μέρη, ὁπότε θὰ ποῦν: “Δὲν πᾶμε καὶ ἐμεῖς ἐκεῖ πέρα μήπως πάρουμε καὶ ἐμεῖς κανένα κομμάτι;” ῞Ολοι, ὅμως, θὰ κυνηγοῦν τὴν μερίδα τοῦ λέοντος. Ὁπότε, θὰ μποῦν καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι στὸν πόλεμο».
Σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, λέω: «Ἐμεῖς, τί θὰ κάνουμε, σὰν Ἑλλάδα, σὰν μέλος τῆς ΕΟΚ, ὁ στρατὸς ὁ ἑλληνικὸς θὰ πάρη μέρος σ’ αὐτὸν τὸν πόλεμο;» «῎Οχι, λέει. Θὰ βγάλη ἀπόφαση ἡ Κυβέρνηση νὰ μὴ στείλη στρατό. Θὰ κρατήση στρατὸ μόνο στὰ σύνορα. Καὶ, θὰ εἶναι μεγάλη εὐλογία ποὺ δὲν θὰ πάρη μέρος. Γιατὶ, λέει, ὅποιος πάρη μέρος σ’ αὐτὸν τὸν πόλεμο, χάθηκε… Πολὺς κόσμος θὰ σκοτωθῆ, πολλὰ ἑκατομμύρια. Τότε, ἐπειδὴ ὁ κόσμος στὴν Ἑλλάδα θὰ φοβηθῆ πολὺ, πολλοὶ θὰ στραφοῦν πρὸς τὴν Ἐκκλησία, πρὸς τὸν Θεό, καὶ, ἀπʼ τὸν φόβο τους, θὰ μετανοήσουν. Γι’ αὐτὸ, λέει, ἐπειδὴ θὰ ὑπάρξη μετάνοια, δὲν θὰ πάθουμε κακὸ οἱ ῞Ελληνες. Ὁ Θεὸς θὰ λυπηθῆ τὴν Ἑλλάδα, ἐπειδὴ ὁ κόσμος θὰ στραφῆ πρὸς τὴν Ἐκκλησία, καὶ θὰ ἀρχίσουν νὰ προσεύχωνται. ῎Ετσι θὰ τὰ οἰκονομήση ὁ Θεὸς τὰ πράγματα, ὥστε ἡ Κυβέρνηση νὰ μὴ στείλη στρατὸ στὴν Πόλη, γιατὶ θὰ χαθοῦν πολλοί, ἑκατομμύρια κόσμος θὰ σφαγιασθοῦν.
• Κι ὅταν ἀναφερθήκαμε στούς ἐξ Ἀνατολῶν γείτονες καί τοῦ ζητήσαμε τήν γνώμη του, νά μᾶς πῆ δηλ. πῶς θά βγοῦμε ἀπό αὐτό τό ἀδιέξοδο καί ἀπ’ αὐτήν τήν μόνιμη ἀπειλή, πάλι μᾶς εἶπε νά μήν στενοχωριόμαστε, καὶ ὅτι τό τελικό ἀποτέλεσμα θά εἶναι ὑπέρ τῶν Ἑλλήνων. Θά χυθῆ καί λίγο αἷμα, τό ἐπιβεβαίωσε αὐτό ὁ Γέροντας, ἀλλά τό τελικό ἀποτέλεσμα θά εἶναι ὑπέρ τῶν Ἑλλήνων. Γιά δὲ τήν Κωνσταντινούπολη, ἐπειδή εἴμαστε πρόσφυγες στήν καταγωγή μας, μᾶς ἔλεγε ὅτι “Θά τήν πάρουμε τήν Πόλη. Κάποια μέρα, θά εἶναι δική μας”. Αὐτό, τὸ θεωροῦσε σίγουρο. Τό ἔλεγε καί τό πίστευε. Τό ἔβλεπες στά μάτια του. “Εἶναι πολύ κοντά ὁ καιρός πού αὐτό θά γίνη πραγματικότητα”, εἶπε.
