Οι Η.Π.Α. μαζεύουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα δολάρια που έχουν διασπείρει σε διάφορες περιοχές του πλανήτη χωρίς να δίνουν αντάλλαγμα, ομόλογα δηλαδή – για να μειώνουν τα χρέη και τα ελλείμματα τους, έτσι ώστε να μην καταστραφεί η εικονική τους οικονομία και το σύστημα που έχουν δημιουργήσει.
Ανάλυση
Σύμφωνα με την πολιτική ηγεσία της Κίνας, οι σημερινές συγκρούσεις μεταξύ των κρατών είναι πρωτίστως γεωοικονομικές – ενώ ο στόχος των Η.Π.Α. δεν είναι η Ρωσία αλλά η ίδια, αφού η οικονομία της είναι εννέα φορές μεγαλύτερη. Όσον αφορά την ανανεωμένη επιθυμία των Η.Π.Α. να κλιμακώσουν τις στρατιωτικές εντάσεις, στη Βόρεια Κορέα, στη Συρία και πρόσφατα στο Ιράν με την υποκίνηση μίας πορτοκαλί επανάστασης, πρόκειται για τη συνέχιση των πολέμων του δολαρίου – υπενθυμίζοντας τα παρακάτω:
«Το διεθνές τραπεζικό καρτέλ χρηματοδοτεί τον αμερικανικό στρατό, ενώ ο αμερικανικός στρατός προστατεύει τα οικονομικά συμφέροντα του τραπεζικού καρτέλ. Πρόκειται για έναν αυτόματο μηχανισμό, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί μόνο για εκείνο το χρονικό διάστημα που είναι εξασφαλισμένη η παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου – του τρίτου «θεμελιώδη λίθου» του αμερικανικού νεοφιλελεύθερου συστήματος.
Σύμφωνα με διάφορους υπολογισμούς, το 90% της αξίας, της ισοτιμίας καλύτερα του δολαρίου, προέρχεται από τον αμερικανικό στρατό – ο οποίος χρησιμοποιείται διεθνώς από τις Η.Π.Α. για την καταναγκαστική επιβολή του δολαρίου, ως το ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Με απλά λόγια, ο αμερικανικός στρατός αποτελεί το βαριά οπλισμένο χέρι του διεθνούς καρτέλ των τραπεζών – ολοκληρώνοντας το τρίπτυχο της παντοδυναμίας των Η.Π.Α.» (πηγή).
Περαιτέρω, ο σημαντικότερος στρατηγός της Κίνας (Qiao Liang) έγραψε τα εξής: «Οι Η.Π.Α. αποφεύγουν τον υψηλό πληθωρισμό, μέσω της κυκλοφορίας του δολαρίου σε ολόκληρο τον πλανήτη. Για να αποφεύγουν τώρα την υποτίμηση του (η οποία θα ήταν αυτονόητη με κριτήριο τα τεράστια ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών τους), θα έπρεπε να περιορίζουν την εκτύπωση νέων χρημάτων – κάτι που θα τους δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα, όταν εξαντλούνταν τα υφιστάμενα δολάρια.
Στα πλαίσια αυτά, η λύση που βρήκαν ήταν εξαιρετικά απλή: η έκδοση χρέους (η οποία άλλωστε δεν αποφεύγεται όταν μία χώρα έχει δίδυμα ελλείμματα), μέσω της οποίας τα δολάρια επιστρέφουν πίσω στις Η.Π.Α. Δηλαδή, οι Η.Π.Α. πουλούν ομόλογα του δημοσίου τους έναντι των δολαρίων που οι ίδιες έχουν εκτυπώσει και κυκλοφορήσει παγκοσμίως, για την πληρωμή των υποχρεώσεων τους – με αποτέλεσμα να εισάγουν ξανά το νόμισμα τους εξάγοντας κρατικά «γραμμάτια».
Ουσιαστικά παίζουν ένα παιχνίδι εκτύπωσης χρημάτων με το ένα χέρι και δανεισμού χρημάτων με το άλλο. Η εκτύπωση χρήματος τώρα μπορεί να παράγει χρήματα, ενώ ο δανεισμός επίσης. Το είδος αυτής της οικονομίας, η χρησιμοποίηση δηλαδή των χρημάτων για να κερδίζονται χρήματα, είναι πολύ πιο εύκολο από το άλλο είδος – από την πραγματική, βασισμένη στη βιομηχανία οικονομία. Γιατί λοιπόν οι Η.Π.Α. να ασχοληθούν με τη βιομηχανία, από την οποία είναι πολύ πιο δύσκολη και επίπονη η δημιουργία κερδών;»
Σε τελική ανάλυση οι Η.Π.Α., καταργώντας μονομερώς τον κανόνα του χρυσού το 1971, έδωσαν σταδιακά τέλος στην πραγματική τους οικονομία και εγκαινίασαν μία εικονική – με αποτέλεσμα σήμερα μόλις τα 5 τρις $ από το ΑΕΠ τους, ύψους σχεδόν 19 τρις $ (γράφημα), να προέρχεται από την πραγματική οικονομία. Εκδίδοντας δε ομόλογα (=χρέος) για να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα τους (ανάλυση), φέρνουν πίσω ένα μεγάλο μέρος των δολαρίων με τα οποία πλήρωσαν τις εισαγωγές τους, στις τρεις μεγάλες εγχώριες αγορές τους: στην αγορά βασικών προϊόντων, στη χρηματιστηριακή αγορά και στην αγορά ομολόγων.
Οι Η.Π.Α. επαναλαμβάνουν διαρκώς τον ίδιο κύκλο για να κερδίζουν: εκτυπώνουν χρήματα, τα εξάγουν στο εξωτερικό για να πληρώνουν τις τεράστιες εισαγωγές τους και τα φέρνουν πίσω πουλώντας το δημόσιο χρέος τους. Για εκείνο το χρονικό διάστημα τώρα που τα άλλα κράτη, όπως η Κίνα, η Ιαπωνία ή η Γερμανία, έχουν ανάγκη να εξάγουν τα προϊόντα τους στην αμερικανική αγορά ή/και να διατηρούν δολάρια στα συναλλαγματικά τους αποθέματα, οι Η.Π.Α. θα παραμείνουν η οικονομική αυτοκρατορία του πλανήτη – χωρίς να χρειάζεται να παράγουν μεγάλες ποσότητες προϊόντων.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Συνεχίζοντας, οι Η.Π.Α. χρησιμοποιούν το νόμισμα τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα, για να μαζεύουν πίσω τα δολάρια που έχουν διασπείρει σε διάφορες περιοχές του πλανήτη χωρίς να δίνουν αντάλλαγμα – χρέος τους δηλαδή με τη μορφή των ομολόγων. Εύλογα βέβαια, αφού πρέπει να μειώνουν κάποιες εποχές τα χρέη και τα ελλείμματα τους– για να μην καταστραφεί η εικονική τους οικονομία και το σύστημα που έχουν δημιουργήσει. Εν προκειμένω, ο τρόπος που λειτουργούν είναι πολύ απλός: η Fed αυξάνει τα βασικά επιτόκια, με αποτέλεσμα το δολάριο να ανατιμάται προκαλώντας κρίση στις χώρες που έχουν υπερδανειστεί σε δολάρια, οπότε να εκρέουν μαζικά τα χρήματα από αυτές οδηγούμενα πίσω στις Η.Π.Α. (στο ασφαλές λιμάνι).
Η πρώτη εποχή που διαπιστώθηκε κάτι τέτοιο ήταν τα μέσα της δεκαετίας του 1970 – όπου προκλήθηκε αμέσως μετά η κρίση της Λατινικής Αμερικής, από την οποία πολλές χώρες δεν κατάφεραν ποτέ να συνέλθουν. Η δεύτερη ήταν στη Νοτιοανατολική Ασία στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και η τρίτη στα μέσα της δεκαετίας του 1990, που βιώσαμε την ασιατική κρίση (ξεκίνησε από την Ταϋλάνδη και εξαπλώθηκε στη Μαλαισία, στην Ινδονησία κοκ. – μία κρίση που δεν οφειλόταν τόσο στις ασιατικές τίγρεις όσο στη μαζική εισροή και μετά εκροή δολαρίων, όπως άλλωστε συνέβη και στην Ελλάδα με το ευρώ).
Το 2008 τώρα, ξανά περίπου δέκα χρόνια αργότερα δηλαδή, άλλαξε το σύστημα, επειδή οι Η.Π.Α. βυθίστηκαν στη δική τους κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης – την οποία επέλυσαν σε κάποιο βαθμό εξάγοντας την στο εξωτερικό και ειδικά στην Ευρώπη, όπου η Γερμανία πλήρωσε τη μερίδα του λέοντος με τη ληστεία του τραπεζικού της συστήματος.
Οι τράπεζες της δε θα είχαν καταρρεύσει, όπως επίσης οι γαλλικές, εάν η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει – ενώ η Γερμανία κατάφερε τελικά να ισορροπήσει μέσω της απομύζησης των εταίρων της κυρίως με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, όπου τα πλεονάσματα της εκτοξεύθηκαν στα ύψη. Εν τούτοις οι γερμανικές τράπεζες, ιδίως η Deutsche Bank, συνεχίζουν να έχουν μεγάλα προβλήματα – καθώς επίσης οι ευρωπαϊκές, οι οποίες ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση, ενώ είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσουν εάν ξεσπάσει μία επόμενη κρίση.
Η Κίνα
Περαιτέρω, η Κίνα υποθέτει πως έχει έλθει η σειρά της, όσον αφορά τη «συγκομιδή» (=ληστεία) των Η.Π.Α. – αφενός μεν επειδή έχει συγκεντρώσει πολλά χρήματα από τις ισχυρές εξαγωγές της σε ολόκληρο τον πλανήτη, αφετέρου επειδή το μέγεθος της είναι μεγαλύτερο από όλες μαζί τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, καθώς επίσης ίσο με όλα τα κράτη της Ανατολικής Ασίας.
Θεωρεί δε πως το σημαντικότερο γεγονός του 20ου αιώνα δεν ήταν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, αλλά η μονομερής κατάργηση του κανόνα του χρυσού από τις Ηνωμένες Πολιτείες – άρα η αφετηρία των χρημάτων χωρίς αντίκρισμα (Fiat money), μέσω των οποίων η υπερδύναμη κατασκεύασε το σύστημα του χρέους (ανάλυση), με τα «ενσωματωμένα» δεκαετή κραχ.
Στα πλαίσια αυτά η Κίνα προσπαθεί με τη βοήθεια της Ρωσίας, του Ιράν, της Βενεζουέλας κλπ. να ανεξαρτητοποιηθεί από το σύστημα του χρέους – άρα από το πετροδολάριο, από το τραπεζικό σύστημα Swift (φοβούμενη την «τύχη» του Ιράν, όπου οι Η.Π.Α. απαγόρευσαν τις διεθνείς συναλλαγές όλων των τραπεζών του, πάγωσαν 100 δις $ ιρανικών περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό και περιόρισαν τις εξαγωγές του σε πετρέλαιο – προκαλώντας του μία πληθωριστική κρίση που εξασθένισε σε μεγάλο βαθμό το νόμισμα του), από το ΔΝΤ, από την Παγκόσμια Τράπεζα κοκ.
Ειδικά όσον αφορά το Swift έχει δημιουργήσει το δικό της σύστημα (CIIPS), το οποίο έχει υπογράψει συμφωνία με το (ευρωπαϊκό) Swift για τη συνεργασία τους στις διεθνείς τραπεζικές συναλλαγές – όπου όμως, εάν τυχόν αποκλεισθεί όπως το Ιράν, τουλάχιστον θα είναι σε θέση να συναλλάσσεται με τη Ρωσία μέσω του CIIPS, καθώς επίσης με ορισμένες άλλες χώρες.
Ταυτόχρονα σχεδιάζει την αποδέσμευση της από την αγορά των Η.Π.Α., όσον αφορά τις εξαγωγές της, αφού διαφορετικά δεν μπορεί να αποφύγει το δολάριο και τα αμερικανικά ομόλογα – μέσω της ενίσχυσης των εξαγωγών της στις αγορές της Ασίας και της Ευρώπης, με τη βοήθεια του δρόμου του μεταξιού, καθώς επίσης αυξάνοντας σταδιακά την εγχώρια κατανάλωση. Ήδη άλλωστε μειώνει την έκθεση της στα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου – σταδιακά φυσικά, για να μη χάσει από την πτώση της τιμής τους, διαθέτοντας πάνω από 1 τρις $ στα συναλλαγματικά της αποθέματα.
Την ίδια στιγμή επιτίθεται στα θεμέλια της αμερικανικής οικονομικής αυτοκρατορίας, στο πετροδολάριο – αφενός μεν προσπαθώντας να προσελκύσει τη Σ. Αραβία με τη βοήθεια της Ρωσίας, αφετέρου διευρύνοντας τις συναλλαγές της όσον αφορά την αγορά πετρελαίου στο δικό της νόμισμα (με τη Ρωσία, το Ιράν, τη Βενεζουέλα, την Αφρική κλπ.), το οποίο για το πετρέλαιο έχει αντίκρισμα σε χρυσό στις αγορές της Σαγκάης και του Χονγκ Κονγκ.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η Κίνα είναι η πρώτη χώρα που προσπαθεί να οχυρωθεί πριν δεχθεί την οικονομική επίθεση των Η.Π.Α. με στόχο τη «συγκομιδή» δολαρίων – είχε δε την τύχη να κερδίσει χρόνο, λόγω της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης, αφού εάν δεν είχε συμβεί θα είχε δεχθεί την επίθεση της υπερδύναμης ήδη από το 2010 (διενεργείται ανά δέκα περίπου έτη, με κριτήριο την ιστορία).
Στα πλαίσια αυτά οι προσπάθειες της φαίνεται πως δεν έχουν τόσο σχέση με τη διεκδίκηση της παγκόσμιας ηγεμονίας, αφού τα βήματα της προς αυτήν την κατεύθυνση είναι σταδιακά και ήρεμα, όσο με τη δική της προστασία – έχοντας επί πλέον την πρόσφατη εμπειρία της χρηματοπιστωτικής και λοιπής επίθεσης εναντίον της Ρωσίας, την οποία η τελευταία δεν θα μπορούσε να αντέξει χωρίς την κινεζική στήριξη. Το μεγάλο της πρόβλημα όμως, άρα η Αχίλλειος πτέρνα της, είναι η υπερχρέωση της, ιδιαίτερα όσον αφορά τις επιχειρήσεις – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.
Σε κάθε περίπτωση, εάν η Κίνα καταφέρει να αντισταθεί με επιτυχία, λόγω της κεντρικής της διοίκησης, καθώς επίσης των χωρών-στενών εταίρων της που υπολογίζονται στο 42% του παγκόσμιου πληθυσμού, τότε είτε (α) θα καταρρεύσουν οι Η.Π.Α., είτε (β) θα την πληρώσει κάποια άλλη περιοχή του πλανήτη, αντίστοιχα πλούσια – με τη μεγαλύτερη πιθανότητα να επικεντρώνεται στην Ευρώπη, όπου η υπερδύναμη παίρνει ήδη θέση, εκμεταλλευόμενη μεταξύ άλλων τις εθνικές αντιπαλότητες και τις αδυναμίες της Κομισιόν.
Με δεδομένο δε το ότι, ξεκίνησε ξανά ο κύκλος της αύξησης των βασικών επιτοκίων από τη Fed, με απώτερο στόχο την ανατίμηση του δολαρίου, οι εξελίξεις δεν θα αργήσουν για πολύ ακόμη – ελπίζοντας να μην αποτελέσει η Ευρώπη στόχο της ληστείας, καθώς επίσης υπενθυμίζοντας πως η Λατινική Αμερική είναι η πλέον εκτεθειμένη περιοχή, όσον αφορά τα χρέη του ιδιωτικού της τομέα σε δολάρια.
https://analyst.gr/