κάνοντας για πρώτη φορά χρήση του δικαιώματος που απορρέει από την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας για χωρικά ύδατα έως και 12 ν.μ.
Το υπουργείο Εξωτερικών φέρεται να έχει ολοκληρώσει τον σχετικό σχεδιασμό, όπως αποκαλύπτεται από όσα ανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, μιλώντας σε εκπομπή της ΕΡΤ1, ο χωρίς όμως να δώσει περισσότερα στοιχεία για το χρονικό σημείο εκδήλωσης της ελληνικής κίνησης.
Λογικά θα προηγηθεί των συνομιλιών με την Αλβανία για τη συμφωνία οριστικής οριοθέτηση Θαλασσίων Ζωνών, καθώς αυτή θα γίνει με τα νέα δεδομένα. Άραγε αυτό το θυμούνται όσοι εξετάζουν το ενδεχόμενο προσφυγής στη Χάγη και για τις «τουρκικές διαφωνίες» στο Αιγαίο; Θα επανέλθουμε αμέσως μετά. Πρώτα όμως θα επιχειρήσουμε να αναπτύξουμε λίγο τις δηλώσεις Κοτζιά.
Η άνευρη και σχεδόν «ωχαδερφική» ελληνική εξωτερική πολιτική, δεν έκανε πίσω αποκλειστικά λόγω του «φοβικού συνδρόμου», μόνο απέναντι στην Τουρκία (όρο που εισήγαγε από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο διακεκριμένος συνάδελφος, εκ των κορυφαίων αναλυτών της χώρας, Σταύρος Λυγερός.
Δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα με το να προασπίσει τα συμφέροντα της χώρας ακόμα και όταν οι προκλήσεις προέρχονταν από φίλους και εταίρους, όπως η Ιταλία. Τα ιταλικά αλιευτικά σκάφη ψαρέψουν ακόμα και μέχρι τα 6 ναυτικά μίλια έξω από τα ελληνικά νησιά… λες και ελληνικός αλιευτικός στόλος δεν υπάρχει… όπως αγοράζουν τσάμπα ελληνικό λάδι οι Ιταλοί και το πωλούν χρυσάφι στη Μέση Ανατολή ως ιταλικό… δεν είναι άσχετο, είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας τόσων ετών.
Τι θα κάνουν οι φίλοι και εταίροι; Θα αδιαφορήσουν; Τότε αν θυμηθούμε το προηγούμενο μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας, η ελληνική Ακτοφυλακή δικαιούται να κατάσχει τα αλιευτικά με συνοπτικές διαδικασίες. Θα φέρει συνοδεία πολεμικών πλοίων; Θα το πληρώσει ακριβά στο ευρωπαϊκό δικαστήριο…
Ας μη βιαστούμε να (χαμο)γελάσουμε με αυτό και σας το λέμε εμείς που δεν έχουμε καμία ιδιαίτερη προτίμηση στην «ανάγνωση» του σύγχρονου κόσμου με όρους διεθνούς δικαίου. Όμως, το ζήτημα που θα εγερθεί στην εξέταση τέτοιας υπόθεσης θα είναι εξόχως στρατηγικό.
Θα αφορά αφενός τον σεβασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στο διεθνές δίκαιο και αφετέρου την ίδια της την επιβίωση… Οπότε, η υπόθεση των 12 ναυτικών μιλίων στο Ιόνιο, πέραν από την άσκηση του δικαιώματος αυτού από πλευράς Ελλάδας, έχει στόχο να σταματήσουν να μας θεωρούν εντελώς ηλίθιους (δεν υπερβάλουμε…) και να τεθούν άπαντες προ των ευθυνών τους.
Η δε γεωπολιτική περιφερειακή συγκυρία είναι μάλλον ευνοϊκή για να τύχει θετικής αντιμετώπισης μια ελληνική ενέργεια που εφαρμόζει όσα για τους υπόλοιπους είναι αυτονόητα, ενώ εδώ υποφέρουμε από τη συμβίωση με τον γνωστό «κακό γείτονα». Ας επιστρέψουμε όμως στο ενδεχόμενο να παραπεμφθούν οι «διαφορές» στο Αιγαίο στο διεθνές δικαστήριο…
Εάν τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας είναι στα έξι μίλια, τότε η δικανική κρίση θα διαμορφωθεί με βάση αυτό το δεδομένο. Οπότε το ζητούμενο είναι ένα: Θα επεκτείνουμε όπως έχουμε δικαίωμα στα 12 ναυτικά μίλια και στη συνέχεια θα ζητήσουμε την κρίση του δικαστηρίου; Γι’ αυτό το θέμα έχει θέσει η Τουρκία το casus belli.
Η προσφυγή όμως προϋποθέτει συναίνεση μεταξύ των δυο μερών για την υπαγωγή της διαφοράς στο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο και υπογραφή σχετικού συνυποσχετικού. Άρα δεν είναι απλό. Οπότε καλό είναι να σταματήσουμε όλοι να κάνουμε τους ειδικούς, διότι ο χειρισμός που απαιτείται είναι πολύ λεπτός και το σίριαλ θα έχει πολλά επεισόδια…
https://simeiakairwn.wordpress.com