Καθώς ο ρώσος πρόεδρος, Vladimir Putin, ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές της χώρας, το Μάρτιο του 2018, για τέταρτη φορά στην πολιτική του καριέρα, η διαφαινόμενη νίκη του θα του επιτρέψει να ηγηθεί της Ρωσίας έως το 2024.
Όταν το 2000 ένα μεσαίο στέλεχος της πρώην KGB αναλάμβανε την προεδρία της Ρωσίας λίγοι φαντάζονταν ότι ο Vladimir Putin θα κυριαρχούσε απόλυτα στη ρωσική πολιτική σκηνή. Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις που θέλουν τον Ρώσο πρόεδρο να επανεκλέγεται με άνεση στις προεδρικές εκλογές του 2018 και με δεδομένο ότι η θητεία του θα λήξει το 2024, όταν πια θα είναι 72 ετών, ο Vladimir Putin θα έχει κυβερνήσει στη Ρωσία αδιάκοπα για το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Γιατί αν και την περίοδο 2008 – 2012 υπήρξε πρωθυπουργός της Ρωσικής Ομοσπονδίας – με πρόεδρο τον Dmitry Medvedev – κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο πραγματικός πρόεδρος παρέμενε ο Putin.
Αν και για τους περισσότερους πολιτικούς, αναλυτές αλλά και πολίτες της Δύσης ο Ρώσος πρόεδρος είναι η επιτομή της αυταρχικότητας και κατά συνέπεια απορούν για την «πίστη» που δείχνουν οι Ρώσοι στον Putin, στην πραγματικότητα τα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας του είναι απολύτως λογικά.
Το 2000, όταν ανέλαβε για πρώτη φορά τις τύχες της Ρωσίας στα χέρια του, η χώρα δεν ήταν παρά ένα φάντασμα της άλλοτε πανίσχυρης ΕΣΣΔ με το γεωπολιτικό της βάρος ανύπαρκτο και την οικονομία της καταρρακωμένη. Καταρχήν υπό την ηγεσία του Boris Yeltsin, η Ρωσία προσπάθησε να επιτύχει μια ιδιότυπη συνεργασία με το ΝΑΤΟ. Ωστόσο η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ στην «αυλή» της Ρωσίας με την ένταξη στον οργανισμό χωρών του πάλαι ποτέ Ανατολικού μπλοκ είχε προκαλέσει την οργή των Ρώσων.
Έτσι, στην πρώτη του συνέντευξη, στο BBC, ως πρόεδρος της Ρωσίας ο Putin φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς αποτελούσε απειλή για τη χώρας του. Η επέμβαση της Ρωσίας στη Γεωργία, κάποια χρόνια αργότερα, και στην Ουκρανία, πιο πρόσφατα, απέδειξε ότι ο Vladimir Putin έχει ξεκάθαρες «κόκκινες γραμμές» στο συγκεκριμένο ζήτημα και δεν πρόκειται να ανεχθεί την ανάμιξη της Δύσης σε περιοχές ζωτικού συμφέροντος για τη Ρωσία. Αλλά και η στάση της Ρωσίας στον Συριακό εμφύλιο, όπου στην πράξη δεν επέτρεψε την ανατροπή του Assad, κατάστησε σαφές ότι η Ρωσία δεν είναι μια περιφερειακή δύναμη, αλλά ο ένας παγκόσμιος παίκτης.
Για να επιβάλλει, όμως, την πολιτική του σε διεθνές επίπεδο ο Vl. Putin ξεκίνησε από τα βασικά: την ανόρθωση της στρατιωτικής ισχύος της Ρωσίας. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του έθεσε σε εφαρμογή ένα φιλόδοξο πρόγραμμα αναδιοργάνωσης και ενίσχυσης των ενόπλων δυνάμεων και πλέον η Ρωσία δαπανά μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ της σε αμυντικές δαπάνες απ' ό,τι οι ΗΠΑ. Πλέον η Ρωσία του Putin δεν είναι μια αδύναμη χώρα που στηρίζεται αμιγώς στο πυρηνικό της οπλοστάσιο, δηλαδή μια χώρα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί στενούς συμμάχους της, με δεδομένο ότι η χρήση πυρηνικών είναι εκτός συζήτησης. Η Ρωσία μπορεί να επιβάλλει την πολιτική της, όπως απέδειξε στον εμφύλιο της Συρίας.
Τέλος, στο οικονομικό πεδίο η Ρωσία του Putin δεν έχει καμία σχέση με τη Ρωσία του Yeltsin. Παρά το γεγονός ότι τα δομικά προβλήματα της ρωσικής οικονομίας είναι πολλά και βαθιά και η διαφθορά κυριαρχεί σε όλους σχεδόν τους επιχειρηματικούς τομείς, η άνοδος των τιμών του πετρελαίου οδήγησε σε αύξηση του ρωσικού ΑΕΠ από τα 764 δισ. δολάρια το 2016, στα 2,23 δισ. δολάρια το 2013, πριν μειωθεί σημαντικά το 2016 στα 1,3 δισ. δολάρια. Και πάλι όμως, για τον μέσο Ρώσο ψηφοφόρο η όποια επιτυχία πιστώνεται στον Vl. Putin και η όποια αποτυχία στις διεθνείς συγκυρίες και τις κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας.
Σε κάθε περίπτωση, για τη ρωσική κοινή γνώμη ο Vladimir Putin είναι ο σκληροτράχηλος ηγέτης που κατόρθωσε να δώσει στη χώρα και πάλι την αξιοπρέπειά της. Ένας σύγχρονος Τσάρος που κατόρθωσε να βάλει τις Δυτικές δυνάμεις στη θέση τους.
Γιάννης Παλιούρης
http://www.liberal.gr
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/12/vladimir-putin.html