«Πρέπει να γνωρίζουμε πως το νούμερο ένα εθνικό μας πλεονέκτημα είναι η «φυλετική» μας ομοιογένεια – η οποία συναντάται σε ελάχιστα κράτη στον πλανήτη. Για παράδειγμα, στην Τουρκία συνυπάρχουν πολλές εθνικότητες, στο Βέλγιο οι Φλαμανδοί, στην Ισπανία ή στις Η.Π.Α. διάφοροι λαοί και στην Ιταλία επίσης – ενώ στη Γερμανία οι Πρώσοι, οι Σάξονες, οι Βαυαροί κοκ.
Αυτήν ακριβώς την ομοιογένεια μας κατέστρεψαν οι Γερμανοί κατακτητές το 1944 διαχωρίζοντας μας σε δύο αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, αφού αυτοί πυροδότησαν τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, σύμφωνα με τις πρόσφατες αποκαλύψεις του ιστορικού τους κ. K.H. Roth – κάνοντας μας έκτοτε να αναρωτιόμαστε πού είναι αυτοί οι υπερήφανοι Έλληνες που πολέμησαν υπερήφανα το 1940 για την πατρίδα τους, χωρίς ίχνος φόβου. Την ίδια μέθοδο εφάρμοσαν με τις δωροδοκίες των πολιτικών μας κυρίως μετά την είσοδο μας στην ΕΕ από τις μεγάλες εταιρείες τους, καθώς επίσης το 2010 – όπου «υποδαύλισαν» έναν ακόμη εμφύλιο πόλεμο, για να μας μετατρέψουν σταδιακά σε εξαρτημένη αποικία τους.
Σήμερα δε, με την αναγνώριση των Σκοπίων ως δήθεν Μακεδονία, με τις έωλες τουρκικές διεκδικήσεις στη Θράκη και με τις μαζικές εισροές παράνομων μεταναστών, επιδιώκεται κάτι ανάλογο – η διάβρωση της ομοιογένειας μας, η οποία καθιστά έναν κράτος ανθεκτικό και πανίσχυρο, όσο μικρό και αν είναι. Παράλληλα, με την επιβολή συνεχώς νέων μέτρων εξαθλίωσης, έχουν στόχο την καταρράκωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, την απώλεια της αυτοεκτίμησης μας και τη δημιουργία συμπλεγμάτων κατωτερότητας απέναντι τους – έτσι ώστε να μην είμαστε σε θέση να αντιδράσουμε ποτέ.
Τέλος, επιθυμώ να τονίσω ξανά πως το δικό μου ενδιαφέρον για την Ελλάδα δεν είναι «πατριωτικό» με την εθνικιστική έννοια που δίνουν στη λέξη πολλά κόμματα σήμερα, αλλά απολύτως ιδιοτελές – αφού εδώ έχω δικαιώματα ως Πολίτης της πατρίδας μου, εδώ δεν νοιώθω ξένος, εδώ θέλω να ζήσω, εδώ έζησαν οι πρόγονοι μου πάνω από 4.000 χρόνια, εδώ είναι το σπίτι μου που είμαι υποχρεωμένος να προστατεύω και εδώ θα μείνουν τα παιδιά μου. Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν λυθεί οριστικά το πρόβλημα της χώρας εντός του 2018, η Ελλάδα θα παραμείνει για πολλές δεκαετίες βυθισμένη στην κρίση – με ελάχιστες πιθανότητες να επανέλθει στη θέση που ήταν προηγουμένως, καθώς επίσης με τον κίνδυνο να σβηστεί κάποια στιγμή ως Έθνος από το χάρτη».
Ανάλυση
Κατά την άποψη μου η πιο μαύρη στιγμή της Ελλάδας το 2017, εάν όχι ολόκληρης της πρόσφατης ιστορίας μας, ήταν η ανείπωτη χαρά που εξέφρασαν στην τελευταία συζήτηση της Βουλής ορισμένα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ειρωνευόμενα χαιρέκακα την ανερυθρίαστη τοποθέτηση των βουλευτών της κυβέρνησης υπέρ των μαζικών πλειστηριασμών. Ουσιαστικά χάρηκαν με τη διαπίστωση πως οι «αντίπαλοι» τους έχουν σκύψει οριστικά το κεφάλι – έχοντας συμβιβαστεί και αυτοί με την πλήρη υποταγή της Ελλάδας στους πιστωτές της, οι οποίοι μπορούν πλέον να δρομολογήσουν ανενόχλητοι την υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας.
Εκτός αυτού θριαμβολόγησαν για τη συντριπτική ήττα της αριστερής ιδεολογίας, από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό – χωρίς να δίνουν σημασία στο θλιβερό γεγονός ότι, επρόκειτο ταυτόχρονα για την οριστική ήττα της Ελλάδας από τους βαρβάρους. Δυστυχώς για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι, η χώρα μας χάνει τους πολέμους από τις εμφύλιες διαμάχες που ξεσπούν στο εσωτερικό της – από την αδυναμία των Πολιτών και των πολιτικών της να ενωθούν όλοι μαζί, αφού διαφορετικά δεν αντιμετωπίζεται μία μεγάλη κρίση όπως η σημερινή. Ο οικονομικός πόλεμος καλύτερα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, ο οποίος διαφέρει ελάχιστα από έναν συμβατικό με κριτήριο τα θύματα του – καθώς επίσης την εμπειρία δεκάδων άλλων λαών που δέχθηκαν ανάλογες οικονομικές επιθέσεις στο παρελθόν.
Ανέκαθεν πάντως στην πλούσια ιστορία μας, από την εποχή του Λεωνίδα ακόμη, μπορούσαμε να πετύχουμε θαύματα όταν ενωνόμαστε – κάτι που κατάφερναν μέχρι και οι εχθρικές μεταξύ τους «πόλεις-κράτη» της αρχαίας Ελλάδας, όταν δεχόντουσαν την επίθεση άλλων λαών. Τότε μετατρέπονταν αυτόματα όλοι μαζί σε Έλληνες, χαρακτηρίζοντας τους άλλους βαρβάρους – με κριτήριο το ότι οι ίδιοι πολεμούσαν εκούσια, υπερήφανα, δημοκρατικά κατά κάποιον τρόπο, με στόχο να υπερασπισθούν την ελευθερία τους. Αντίθετα, οι εχθρικοί στρατιώτες μάχονταν καταναγκαστικά, επειδή οι δικτάτορες ηγέτες τους ήθελαν να σκλαβώσουν άλλους λαούς – όπως οι Πέρσες τότε ή οι Γερμανοί σήμερα, οι σύγχρονοι βάρβαροι, με τα οικονομικά τους όπλα.
Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να πάψουμε να είμαστε χωρισμένοι σε δύο αντίπαλες ομάδες – αποφασίζοντας πλειοψηφικά εάν επιθυμούμε όλοι μαζί να αποδεχθούμε την πολιτική των μνημονίων ή να συγκρουστούμε με τους πιστωτές, αναλαμβάνοντας όλα τα ρίσκα που ασφαλώς συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Εάν ενωθούμε, είμαι απολύτως σίγουρος πως είμαστε σε θέση να τα καταφέρουμε είτε στη μία περίπτωση, είτε στην άλλη – υπό την προϋπόθεση να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ερμητικά κλεισμένοι στη φυλακή των πιστωτών, με το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης να είναι δικό μας (αφού εμείς ανεχθήκαμε τόσα χρόνια την πολιτική διαφθορά διαφθειρόμενοι με τη σειρά μας, την πρώτη εθνική προδοσία του 2010όπου είχαμε την ευκαιρία είτε να χρεοκοπήσουμε, είτε να μηδενίσουμε τα χρέη μας, τη δεύτερη του PSI όπου χάσαμε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε τις οφειλές μας σε εθνικό νόμισμα κοκ.).
Εν προκειμένω, το πρώτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, τόσο εκείνοι που τάσσονται υπέρ των μνημονίων, όσο και αυτοί που έχουν την αντίθετη άποψη, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, είναι πως είμαστε κλεισμένοι σε μία φυλακή, κυριολεκτικά σε ένα «στρατόπεδο συγκέντρωσης, απομόνωσης και εξόντωσης», το οποίο έχουν κατασκευάσει οι πιστωτές – αφού διαφορετικά, εάν νομίζουμε δηλαδή πως είμαστε ελεύθεροι, δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε. Τη στιγμή λοιπόν που θα αναγνωρίσουμε πως είμαστε στη φυλακή, έστω με δική μας ευθύνη όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές των μνημονίων αφού εμείς υπερχρεωθήκαμε, είμαι σίγουρος πως δεν θα το ανεχθούμε – όχι μόνο επειδή είμαστε Έλληνες, αλλά λόγω του ότι κανένας δεν ανέχεται τη φυλακή, αφού είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση και αξιοπρέπεια.
Τότε θα αρχίσουμε να αναζητούμε ρεαλιστικούς τρόπους για να αποδράσουμε – θα αναλύσουμε πώς άλλοι λαοί τα κατάφεραν δεχόμενοι αντίστοιχες επιθέσεις, όπως για παράδειγμα, η Ρωσία το 1998, η Αργεντινή, η Ν. Κορέα κοκ., επιλέγοντας τον τρόπο που ταιριάζει καλύτερα στην ελληνική ιδιοσυγκρασία και στην οικονομική μας κατάσταση. Ίσως δε να αναζητήσουμε εξωτερική βοήθεια πίσω από τους τείχους της φυλακής μας – επειδή πάντοτε υπάρχουν κάποιοι που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, αλλά είναι αδύνατον να μας προσφέρουν τη βοήθεια τους, εάν εμείς νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι.
Η ανάγκη κοινωνικής συνοχής
Περαιτέρω, αυτό που προηγείται όλων των υπολοίπων είναι η ένωση μας, το σταμάτημα του εμφυλίου πολέμου που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια, μεταξύ αυτών που τάσσονται υπέρ η κατά των μνημονίων όπως εγώ – κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί ενδεχομένως μέσω ενός δημοψηφίσματος (ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πολιτική των μνημονίων), τα αποτελέσματα του οποίου θα έπρεπε να σεβαστούμε και να στηρίξουμε όλοι μαζί, ανεξάρτητα πολιτικών αντιλήψεων, αφού η χώρα μας αντιμετωπίζει πλέον πρόβλημα εθνικής επιβίωσης. Πριν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος θα έπρεπε βέβαια να τεκμηριώσουν οι αντίθετες αλλά όχι αντίπαλες παρατάξεις τη θέση που θα προτείνουν – παρουσιάζοντας τα σχέδια τους για την επόμενη ημέρα.
Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε απαραίτητα να γνωρίζουμε πως το νούμερο ένα εθνικό μας πλεονέκτημα είναι η «φυλετική» μας ομοιογένεια – η οποία συναντάται σε ελάχιστα κράτη στον πλανήτη.Για παράδειγμα, στην Τουρκία συνυπάρχουν πολλές εθνικότητες, στο Βέλγιο οι Φλαμανδοί, στην Ισπανία ή στις Η.Π.Α. διάφοροι λαοί και στην Ιταλία επίσης – ενώ στη Γερμανία οι Πρώσοι, οι Σάξονες, οι Βαυαροί κοκ. (γράφημα με τα αποσχιστικά κινήματα στην Ευρώπη, λόγω της συνύπαρξης διαφορετικών μεταξύ τους εθνικοτήτων).
Αυτήν ακριβώς την ομοιογένεια μας κατέστρεψαν οι Γερμανοί κατακτητές το 1944 διαχωρίζοντας μας σε δύο αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, αφού αυτοί πυροδότησαν τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, σύμφωνα με τις πρόσφατες αποκαλύψεις του ιστορικού τους κ. K.H. Roth – κάνοντας μας έκτοτε να αναρωτιόμαστε πού είναι αυτοί οι Έλληνες που πολέμησαν υπερήφανα για την πατρίδα τους το 1940, χωρίς ίχνος φόβου. Την ίδια μέθοδο εφάρμοσαν με τις δωροδοκίες των πολιτικών μας κυρίως μετά την είσοδο μας στην ΕΕ από τις μεγάλες εταιρείες τους, καθώς επίσης το 2010 – όπου «υποδαύλισαν» έναν ακόμη εμφύλιο πόλεμο, για να μας μετατρέψουν σταδιακά σε εξαρτημένη αποικία τους.
Σήμερα δε με την αναγνώριση των Σκοπίων ως δήθεν Μακεδονία, με τις έωλες τουρκικές διεκδικήσεις στη Θράκη και με τις μαζικές εισροές παράνομων μεταναστών, επιδιώκεται κάτι ανάλογο – η διάβρωση της ομοιογένειας μας, η οποία καθιστά έναν κράτος ανθεκτικό και πανίσχυρο, όσο μικρό και αν είναι. Παράλληλα, με την επιβολή συνεχώς νέων μέτρων εξαθλίωσης, έχουν στόχο την καταρράκωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, την απώλεια της αυτοεκτίμησης μας και τη δημιουργία συμπλεγμάτων κατωτερότητας απέναντι τους – έτσι ώστε να μην είμαστε σε θέση να αντιδράσουμε ποτέ.
Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε εδώ πως η φυλακή των πιστωτών μας δίνει πράγματι μία σιγουριά – κυρίως όμως δίνει σιγουριά σε εκείνους τους ανεπαρκείς, ανίκανους πολιτικούς που δεν είναι σε θέση να επεξεργασθούν ένα δικό τους σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας, έχοντας μόνο τη δυνατότητα να τηρούν αυτά που τους υπαγορεύονται. Το τίμημα όμως αυτής της ασφάλειας και της σιγουριάς είναι πανάκριβο: η απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας και της ελευθερίας μας. Πρόκειται βέβαια για κάτι, για το οποίο μάλλον αδιαφορούν πολλοί πολιτικοί – έχοντας ως μοναδικό στόχο τους τη νομή της εξουσίας, την καρέκλα τους, ακόμη και αν αυτό προϋποθέτει την ενδοτική συνεργασία τους με τα ξένα κέντρα εξουσίας.
Προφανώς η απώλεια αυτή θα είναι προς όφελος εκείνων που έχουν καταφέρει να πείσουν πολλούς από εμάς (τους οπαδούς των μνημονίων) ότι, εάν παραδώσουμε τα κλειδιά της χώρας μας, θα μας φροντίσουν – πως από εκείνο το σημείο και μετά δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, αφού θα είναι αυτοί υπεύθυνοι για την ασφάλεια και τη σιγουριά μας (οικονομική επιβίωση χωρίς την έλλειψη φαρμάκων και χαρτιού υγείας, γεωπολιτική αφού δεν θα διακινδυνεύσουν τη νέα ιδιοκτησία τους κλπ.). Δυστυχώς όλοι αυτοί αδυνατούν να καταλάβουν το αυτονόητο – το ότι είτε ως άτομα, είτε ως χώρα, όταν εγκαταλείπουμε την υπευθυνότητα μας, εγκαταλείπουμε τα πάντα, ενώ η εθελοδουλία εξασφαλίζει μεν την υλική επιβίωση, αλλά δημιουργεί ψυχικά ράκη.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας το μικρό κείμενο μας, το 2010 κάναμε ένα θανατηφόρο λάθος που πολύ δύσκολα διορθώνεται πια: χωριστήκαμε σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, εκ των οποίων κανένα δεν πολέμησε για τα δικά του πιστεύω – σε αυτούς που τάσσονταν υπέρ της πολιτικής των μνημονίων, καθώς επίσης σε εκείνους που είχαν την αντίθετη άποψη (παραδόξως στο πρώτο στρατόπεδο ανήκει κυρίως η φιλελεύθερη μεσαία τάξη, παρά το ότι μνημόνια και φιλελευθερισμός είναι αντικρουόμενες έννοιες, ενώ στο δεύτερο ο δημόσιος τομέας, ο οποίος όμως ευνοήθηκε συγκριτικά από τα μνημόνια).
Ουσιαστικά λοιπόν και τα δύο στρατόπεδα φυγομάχησαν, λιποτάκτησαν – όπως για παράδειγμα το τότε κυβερνών κόμμα που ενώ προσκάλεσε το ίδιο το ΔΝΤ, με συζητήσεις που είχαν προηγηθεί ένα χρόνο πριν την εκλογή του, υπογράφοντας εκούσια τα μνημόνια που μας επέβαλλε, έκανε ότι μπορούσε για να μην τα εφαρμόσει.
Μεταξύ πολλών άλλων δρομολόγησε το νόμο ΚΑΤΣΕΛΗ ο οποίος, αφού χρεοκόπησε τις τράπεζες σε συνδυασμό με το PSI, σήμερα απειλεί να καταστρέψει τη χώρα και τους Πολίτες της – σε αντίθεση με την Ισπανία, οι δανειολήπτες της οποίας βίωσαν μεν οδυνηρές καταστάσεις, αλλά υπό πολύ καλύτερες προϋποθέσεις από αυτές που θα βιώσουν οι Έλληνες το 2018 (αφού έχουν προηγηθεί οκτώ ολόκληρα χρόνια βαθιάς ύφεσης, τα εισοδήματα μας έχουν μειωθεί κατά 50%, οι αποταμιεύσεις μας έχουν εξαϋλωθεί και οι τιμές των ακινήτων μας έχουν καταρρεύσει).
Εν προκειμένω οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως όταν φυγομαχεί κανείς, όταν λιποτακτεί και δεν δίνει τη μάχη του, τότε καταλαμβάνεται από έναν φόβο που στη συνέχεια τον παραλύει, εξουδετερώνοντας κυριολεκτικά όλη την ενεργητικότητα του – τονίζοντας πως το σημαντικότερο δεν είναι να κερδίσει κανείς μία μάχη, αλλά το να μη φοβηθεί να πολεμήσει. Δυστυχώς δε, αυτός ο φόβος μεταβιβάζεται στα παιδιά του και στα παιδιά των παιδιών του, προκαλώντας ανεπανόρθωτες βλάβες σε πολλές γενιές – κάτι που ήδη διαπιστώνεται στην Ελλάδα, όπου αντί πολλοί Έλληνες να μείνουν στη χώρα τους και να πολεμήσουν, την εγκαταλείπουν κατευθυνόμενοι ακόμη και σε χώρες όπως η Βουλγαρία ή η Ρουμανία.
Ως εκ τούτου, εάν δεν θέλουμε να σβήσει η Ελλάδα από το χάρτη, όπως πολλά άλλα Έθνη στο παρελθόν που δεν πολέμησαν για την ελευθερία και την εθνική τους κυριαρχία, αλλά φυγομάχησαν, υποδουλώθηκαν και επέτρεψαν στο φόβο τους να αναλάβει τα ηνία, πρέπει να αγωνιστούμε, έστω και αν είναι ήδη αρκετά αργά – είτε εντός των μνημονίων και της ενωμένης Ευρώπης, είτε εκτός απαιτώντας αυτά που υπενθυμίζουμε στο τέλος του κειμένου.
Είτε στη μία περίπτωση, είτε στην άλλη, όπου και στις δύο πρέπει να απαιτήσουμε την άμεση πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων ύψους τουλάχιστον 180 δις € από τους Γερμανούς (πηγή), εάν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε – αφού όταν πολεμάει ένας λαός για την ελευθερία του, εκούσια και δημοκρατικά, απελευθερώνονται τεράστιες δυνάμεις, μέσω των οποίων επιτυγχάνονται κυριολεκτικά θαύματα. Τέτοιου είδους παραδείγματα έχουμε πάρα πολλά στη μακραίωνη ιστορία μας, την οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ – ενώ δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να σκύβουμε το κεφάλι, αφού καταστρέφουμε με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά μας όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά πολλές επόμενες γενιές.
Κλείνοντας, εύχομαι καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία και ευτυχία – διατηρώντας την ελπίδα πως το 2018 όλοι εμείς οι Έλληνες θα ενωθούμε και θα δραστηριοποιηθούμε επιτέλους, ανακτώντας ως οφείλουμε την εθνική μας υπερηφάνεια, τη μαχητικότητα και την αξιοπρέπεια μας.
Υπενθύμιση: Εθνική ανεξαρτησία
Δεν υπάρχει σημαντικότερος πολιτικός σκοπός από την ανεξαρτησία ενός Έθνους – ενώ μόνο η ύπαρξη ενός ανεξάρτητου κράτους μπορεί να εγγυηθεί πως οι Πολίτες του έχουν και μπορούν να έχουν δικαιώματα και ελευθερίες. Εκτός αυτού δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το διεθνή εξευτελισμό που υφιστάμεθα, λόγω της πολιτικής της υποτέλειας και των υποκλίσεων των κυβερνήσεων μας – ενώ η κομματική σήψη και η διαφθορά συνεχίζονται, καταρρακώνοντας την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να ασχολείται με τις αξιολογήσεις, να καταθέσει αμέσως αγωγή εναντίον των παράνομων δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο και να προβεί σε αναβολή πληρωμών έως ότου αποφασίσει – καταργώντας φυσικά τα μνημόνια, αλλά επιταχύνοντας τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η οικονομία της. Έτσι θα αποδειχθεί εάν έχουν δίκιο όλοι όσοι νομικοί τις θεωρούν παράνομες, τεκμηριώνοντας σωστά την άποψη τους – ενώ ασφαλώς δεν είναι πια βιώσιμο ούτε το δημόσιο χρέος, ούτε το ιδιωτικό, ούτε τα πρωτογενή πλεονάσματα που απαιτούν οι δανειστές, δημεύοντας μέσω της φορολογίας και της πολιτικής λιτότητας τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων.
Ταυτόχρονα η Ελλάδα οφείλει να καταθέσει αγωγή αποζημίωσης εναντίον των «θεσμών» ύψους 1 τρις €, όσο δηλαδή η ζημία που προκάλεσαν στην ελληνική οικονομία, μία δεύτερη εναντίον της ΕΚΤ για την παράνομη διακοπή της ρευστότητας το 2015 και το κλείσιμο των τραπεζών, καθώς επίσης μία τρίτη εναντίον της Γερμανίας – για τις πολεμικές επανορθώσεις που ασφαλώς δικαιούται, κατά τους ίδιους τους Γερμανούς ιστορικούς (ανάλυση). Παράλληλα πρέπει να κατατεθούν αγωγές εναντίον όλων των βουλευτών και των ελληνικών κομμάτων που ψήφισαν τα μνημόνια και το PSI, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν – καθώς επίσης να ζητηθεί από το ευρωπαϊκό δικαστήριο, ενδεχομένως επίσης από τον Ο.Η.Ε., να αναιρεθούν οι δεσμεύσεις από το PSI, ως παράνομες και καταχρηστικές.
Εάν χαθεί το ευρωπαϊκό δικαστήριο, όσον αφορά τις δανειακές συμβάσεις κλπ., τότε θα πρέπει να προβεί σε αναβολή πληρωμών εντός του ευρώ, με την επίκληση της εθνικής της κυριαρχίας – ξεκινώντας τις διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους της, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή μία αντίστοιχη του ιδιωτικού. Παράλληλα να καταθέσει αίτηση εξόδου της από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, εθνικοποιώντας τις τράπεζες και εκδίδοντας εν πρώτοις ένα παράλληλο νόμισμα – για να αποφευχθούν οι συνήθεις εκβιασμοί της ΕΚΤ στο διετές χρονικό διάστημα που έχει θεσμοθετηθεί, για τις διαπραγματεύσεις εξόδου μίας χώρας από την ΕΕ.
Φυσικά όλα αυτά θα κόστιζαν στην Ελλάδα «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα», αλλά η χώρα μας είναι πάμπλουτη από πολλές διαφορετικές πλευρές και μπορεί να τα καταφέρει, εάν λειτουργήσει συλλογικά – ενώ οι Έλληνες το οφείλουν απέναντι στην πατρίδα τους και στις επόμενες γενιές, από τις οποίες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να τους στερήσουν την ελευθερία, ξεπουλώντας ότι έχουν και δεν έχουν σε εξευτελιστικές τιμές, καθώς επίσης καταδικάζοντας τους σε σκλάβους χρέους, σε μία αποικία χρέους στο διηνεκές.
https://analyst.gr