Σχόλιο
Γνωρίζουμε όλοι μας αρκετά. Δεν μας λείπουν πια οι γνώσεις. Αυτό που μας λείπει είναι το θάρρος, η αρετή και η τόλμη να καταλάβουμε τι γνωρίζουμε – κυρίως όμως να εξάγουμε συμπεράσματα και να προβούμε σε ενέργειες, με βάση αυτά που γνωρίζουμε.
Γνωρίζουμε λοιπόν πού οφειλόταν η πορεία της Ελλάδας προς στην υπερχρέωση. Γνωρίζουμε ποιοί και πώς μας οδήγησαν στο ΔΝΤ και στα μνημόνια, όπως επίσης ποιοί έσωσαν τις τράπεζες τους. Γνωρίζουμε τι έχει συμβεί με το PSI, πώς υποθηκεύθηκε ολόκληρη η δημόσια περιουσία, καθώς επίσης πότε έπαψε η Ελλάδα να έχει τη δυνατότητα εξόδου από την Ευρωζώνη (με την ταυτόχρονη μετατροπή του δημοσίου χρέους της σε εθνικό νόμισμα και με τις διαπραγματεύσεις διαγραφής μέρους των χρεών της).
Γνωρίζουμε ποιός μας είπε ψέματα το 2015, πόσο μας κόστισε, ποιός αντέστρεψε το δημοψήφισμα, ποιοί επέβαλλαν την τρίτη δανειακή σύμβαση και ποιοί την υπέγραψαν. Επίσης πώς εξαϋλώθηκαν τα 45 δις € που δόθηκαν στις τράπεζες επιβαρύνοντας το χρέος, με ποιόν τρόπο στη συνέχεια αφελληνίσθηκαν, πως το θηριώδες πρωτογενές πλεόνασμα προέρχεται από τη σταδιακή δήμευση των περιουσιακών μας στοιχείων μέσω της φορολογίας, καθώς επίσης ότι δεν υπάρχει καμία ανώδυνη προοπτική για τους Έλληνες να απελευθερωθούν από την ξένη κατοχή τα επόμενα 99 χρόνια.
Γνωρίζουμε πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο οπότε δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί η Ελλάδα με λογικά επιτόκια έτσι ώστε να επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης, ότι άλλοι αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς και πως οι κυβερνήσεις μας σκύβουν ανέκαθεν το κεφάλι, συμβιβαζόμενες με όλα όσα τους ζητούνται. Γνωρίζουμε πως η κατασκευή του ευρώ είναι θνησιγενής, ότι η Γερμανία απομυζεί τους πάντες, πως το επόμενο μεγάλο κραχ είναι θέμα χρόνου, καθώς επίσης πολλά άλλα.
Συμπερασματικά λοιπόν έχουμε αρκετές γνώσεις για να είμαστε πια σε θέση να δραστηριοποιηθούμε συλλογικά. Τι μας εμποδίζει τότε να το κάνουμε; Προφανώς το ότι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, όσον αφορά τον πλέον κατάλληλο τρόπο δραστηριοποίησης μας, καθώς επίσης τις συνέπειες που θα έχει – ενδεχομένως λόγω του φόβου μας να αντιπαρατεθούμε με τα κέντρα εξουσίας. Πάντοτε προβληματίζουν τους Πολίτες τα κέντρα εξουσίας, επειδή δεν γνωρίζουν την οργάνωση τους – οπότε τον κατάλληλο τρόπο για να τα αντιμετωπίσει κανείς με επιτυχία.
Εν τούτοις υπήρξαν ιστορικά εποχές, κατά τη διάρκεια των οποίων οι Πολίτες αντιδρούσαν ενεργητικά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες – όπως στη γαλλική επανάσταση ή πρόσφατα στην Ισλανδία, όπου οι κάτοικοι της πλημμύρισαν κυριολεκτικά τους δρόμους, αρνήθηκαν να πληρώσουν τα χρέη των τραπεζών και τιμώρησαν τους υπευθύνους. Ανέλαβαν βέβαια τις ευθύνες για την πρωτοβουλία τους, τις οποίες πλήρωσαν πολύ ακριβά.
Γιατί αλήθεια οι Ισλανδοί μετέτρεψαν τις γνώσεις τους σε πράξεις, χωρίς να φοβηθούν τις συνέπειες της σύγκρουσης τους με τα εγχώρια και με τα ξένα κέντρα εξουσίας; Γιατί δεν αποδέχθηκαν την υποταγή τους και τα μνημόνια; Επειδή στη χώρα τους η (άμεση) Δημοκρατία αποτελεί ένα αδιαπραγμάτευτο αγαθό.
Αντίθετα τώρα, αυτό που έλειπε σε κάποιο βαθμό και λείπει εντελώς σήμερα στην Ελλάδα, είναι η Δημοκρατία – η οποία όχι μόνο ολοκληρώνει τον άνθρωπο αλλά, κυρίως, του δίνει τη δυνατότητα να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του. Κανένας Έλληνας όμως δεν αποφασίζει σήμερα για το μέλλον του – ούτε οι Πολίτες, ούτε οι βουλευτές, ούτε τα κόμματα, ούτε η κυβέρνηση, ούτε καν η Δικαιοσύνη. Η Τρόικα αποφασίζει για το μέλλον μας, ενώ σύντομα, όταν θα βγούμε στις αγορές, όταν θα μας οδηγήσουν καλύτερα στην αρένα οι πιστωτές χωρίς κανένα όπλο στη διάθεση μας, θα αποφασίζουν και αυτές για το μέλλον μας – έναντι αδρών ανταλλαγμάτων φυσικά, όπως άλλωστε η Τρόικα (ΔΝΤ, Γερμανία) προηγουμένως.