Κύριος, και το τροπάριον Ήχος Δ’.
Ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τον Πρωτομάρτυρα Χριστού δεύτε πάντες, οι συνεχόμενοι δειναίς ασθενείαις, ανευφημούντες κράξωμεν εκ βάθους ψυχής, Στέφανε Απόστολε, Αρχηγέ Διακόνων, πάσης ημάς λύτρωσαι, θλίψεώς τε και νόσου, σαις πανιέροις και θερμαίς λιταίς, τους μετά πόθου αεί ευφημούντάς σε.
Δόξα, Και νύν Θεοτόκιον. Ου σιωπήσομεν…
Ο Ν’. Και ο κανών, έχων Ακροστιχίδα εν τοις Θεοτοκίοις «Σεραφείμ».
Ωδή Α’. Ήχος Πλ. Δ’. Υγράν διοδεύσας.
Φρόνημα το πράον και ιλαρόν, φέρων του Σωτήρος, Πρωτομάρτυς ο θαυμαστός, είληφεν αθλήσεως το στέφος, λίθων βολάς υποστάς ιλαρότητι.
Στέφανε Μακάριε, ως το πριν, τους λιθάζοντάς σε, συνεχώρησας Αθλητά, ούτω τω σω δούλω των πταισμάτων, λιταίς σου θείαις την λύσιν μοι δώρησαι.
Ως εκλήθης, Στέφανε, αληθώς, προς επικουρίαν, Αποστόλων του Ιησού, ούτω την θερμήν σου προστασίαν, τω ταπεινώ σου οικέτη χορήγησον.
Θεοτόκιον.
Σου κενούται, Άχραντε, τη γαστρί, Θεός ο τους κόλπους, μη κενώσας τους Πατρικούς. Τούτον ούν δυσώπει σωτηρίας, καταξιώσαι τους πίστει τιμώντάς σε.
Ωδή Γ’. Σύ ει το στερέωμα.
Παρθένος υπήρξας συ, και του Σωτήρος πιστός Διάκονος˙ διο καμέ, Στέφανε Παμμάκαρ, παρθενεύειν ενίσχυσον.
Πέπτωκα ο δείλαιος, εις αμαρτίας εσχάτην χάρυβδιν˙ διο προς σε, Στέφανε, ρυσθήναι, καταφεύγω δεόμενος.
Φώτισον, ώ Στέφανε, την ταπεινήν μου ψυχήν σου δέομαι, θείω φωτί, και παθών τον ζόφον, σαις πρεσβείαις απέλασον.
Θεοτόκιον.
Έφερες Πανύμνητε, τον αγεώργητον άσταχυν, εν ση γαστρί, τρέφοντα καρδίας, των πιστώς ανυμνούντων σε.
Ωδή Δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Ως εδείχθης ο πρόβολος, Μάκαρ της αθλήσεως κτείνας Τύραννον, ούτω Στέφανε πολέμησον, τα δεινά μου πάθη ικετεύω σε.
Ως αστήρ λαμπρός, Στέφανε, τη Χριστού Γεννήσει συ συνεξέλαμψας˙ την ψυχήν μου ούν τοις πταίσμασι, σκοτισθείσαν, Μάκαρ φωταγώγησον.
Ως Εβραίων ημαύρωσας, πάσαν την δυσσέβειαν, Μάκαρ Στέφανε, ούτω δέομαι την έφοδον, των αιρετιζόντων καταπράϋνον.
Θεοτόκιον.
Ρύσαι, Κόρη Πανάσπιλε, η ανερμηνεύτως Θεόν κυήσασα, από πάσης περιστάσεως, νόσων και κινδύνων τον οικέτην σου.
Ωδή Ε’. Φώτισον ημάς.
Πράξεως, Χριστέ, μιαιφόνου ημάς φύλαττε, αμετόχους και αξίωσον, της κληρουχίας του Πρωτάθλου τους υμνούντάς σε.
Πρέσβευε Χριστώ, τω Σωτήρα, Μάκαρ Στέφανε, νόσων και κινδύνων ημάς τους δούλους σου, απαλλαγήναι οσημέραι δεομένους σου.
Πρώταθλε Χριστού, ως ηγίασας τα πέρατα, αίμασιν αγίοις σου ούτω δέομαι, τους σε τιμώντας ταις πρεσβείαις σου αγίασον.
Θεοτόκιον.
Άχραντε Αγνή, παρθενίας το κειμήλιον, ούσα πάντας ταις πρεσβείαις σου, τους σε τιμώντας παρθενεύειν ενδυνάμωσον.
Ωδή ΣΤ’. Άβυσσος αμαρτιών.
Πράον, Μάκαρ, τον Κριτήν, και ευΐλατον γενέσθαι, δυσώπει εν τη μελλούση Κρίσει, ιλαρώ τε τω βλέμματι, επιδείν και επ’ εμέ, όταν θελήση μου ερευνήσαι, λόγους και πράξεις και εννοίας τε.
Φώς δεχθείς εν τη ψυχή, και σοφία κοσμηθείς Ουρανία, πάντας ημάς δυσώπει, ιλαρώτατε Στέφανε, ειρηνεύειν και δεινών, νόσων ρυσθήναι τους σε τιμώντας, και φωτισθήναι την διάνοιαν.
Νέφεσιν αμαρτιών, και ομίχλη συσχεθείς των πταισμάτων, και των παθών τω ζόφω, καταλυφθείς την διάνοιαν, πράξεις όντως μοχθηράς ήδη ετέλεσα˙ άλλ’ ώ Μάκαρ Στέφανε, ρύσαί με πρεσβείαις σου.
Θεοτόκιον.
Φρίττων ο δείλαιος εγώ, την δευτέραν του Χριστού παρουσίαν, και δεδοικώς την κρίσιν, του Κριτού την αδέκαστον, επί σοι τους οφθαλμούς έχων, Παρθένε, σώσόν με σώσον, κράζω εύσπλαγχνε.
Διάσωζε ταις ευπροσδέκτοις πρεσβείαις σου, Πρωτομάρτυς, από παντοίων κινδύνων και θλίψεων, τους γεραίροντας την αγίαν σου Μνήμην.
Και Θεοτόκιον. Άχραντε…
Ο Ιερεύς μνημονεύει˙ είτα το Κοντάκιον Ήχος Β’.
Απόστολε Χριστού, Αρχηγέ Διακόνων, Πρωτομάρτυς σοφέ των Μαρτύρων το βάθρον, ο Κόσμου τα πέρατα αγιάσας σοις αίμασι, και τοις θαύμασι ψυχάς ανθρώπων φωτίσας, ρύσαι παντοδαπών κακώσεων, τους τιμώντάς σε, Πανεύφημε Στέφανε.
Και ευθύς το Προκείμενον. Ήχος Δ’.
Εις πάσαν την γην εξήλθε ο φθόγγος αυτού,
και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτού.
Στίχος. Οι Ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε
χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα.
Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ματθαίον (ΚΑ’. 33 -42)
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην˙ Άνθρωπός τις ήν οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα, και φραγμόν αυτώ περιέθηκε, και ώρυξεν εν αυτώ ληνόν˙ και ωκοδόμησε πύργον, και εξέδοτο αυτόν γεωργοίς, και απεδήμησεν. Ότε δε ήγγισεν ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους αυτού προς τους γεωργούς λαβείν τους καρπούς αυτού. Και λαβόντες οι γεωργοί τους δούλους αυτού, ον μεν έδειραν, ον δε απέκτειναν, ον δε ελιθοβόλησαν. Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους πλείονας των πρώτων, και εποίησαν αυτοίς ωσαύτως. Ύστερον δε απέστειλε προς αυτούς τον υιόν αυτού λέγων˙ Εντραπήσονται τον υιόν μου. Οι δε γεωργοί ιδόντες τον υιόν, είπον εν εαυτοίς. Ούτος εστίν ο κληρονόμος, δεύτε αποκτείνωμεν αυτόν, και κατάσχωμεν την κληρονομίαν αυτού. Και λαβόντες αυτόν, εξέβαλον έξω του αμπελώνος, και απέκτειναν. Όταν ούν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τί ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις; Λέγουσιν αυτώ˙ Κακούς κακώς απολέσει αυτούς˙ και τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών. Λέγει αυτοίς ο Ιησούς˙ Ουδέποτε ανέγνωτε εν ταις Γραφαίς˙ Λίθον όν απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας˙ παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών;
Δόξα.
Πρωτομάρτυς του Χριστού, Στέφανε θείε, πρέσβευε αυτώ ελεήσαι, τους την σην ένδοξον Μνήμην γεραίροντας.
Και νύν.
Θεοτόκε η ελπίς των Ορθοδόξων, πρέσβευε Χριστώ, απαλλάξαι των παθών, τους εις σε πίστει προστρέχοντας.
Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός… Και το παρόν Προσόμοιον.
Ήχος Πλ. Β’. Όλην αποθέμενοι…
Τον βίον μου άπαντα, ραθύμως όλως διάγων, τω τέρματι έφθασα, αυτού όλως άκαρπος, ο κατάκριτος, των κακών πράξεων, επιφέρων μόνον, νύν φορτία τα δυσβάστακτα, ά Υπεράγαθε, τω θείω ελέει σου καταμέρισον, βραβεύων μοι κατάνυξιν, και επιστροφήν την σωτήριον, θείαις του Πρωτάθλου, λιταίς ταις ευπροσδέκτοις ο Θεός, όν εις πρεσβείαν προβάλλομαι, συν τη Κυησάση σε.
Σώσον ο Θεός τον λαόν σου κ.λ.π.
Ωδή Ζ’. Παίδες Εβραίων…
Οίκτειρον, Πρώταθλε, σον δούλον, ο Θεός τον Χριστόν ανακηρύξας˙ και τω θείω φωτί λαμπρύνας την ψυχήν μου, της σκοτοδίνης ρύσαί με, των παθών σαις ικεσίαις.
Ρύσαι, ώ Στέφανε Παμμάκαρ, συνεχόμενόν με πάσαις κακουχίαις, και δειναίς συμφοραίς, και πάθεσι κινδύνων, ταις προς Θεόν τον εύσπλαγχνον, ευπροσδέκτοις σου πρεσβείαις.
Παύσον, ώ Πρώταθλε τας νόσους, τυραννούσας δεινώς τον σον οικέτην, και μετάβαλε νύν, δεινότητα την τούτων, εις ευφροσύνην άληκτον, ταις θερμαίς σου ικεσίαις.
Θεοτόκιον.
Έπαινον γλώσσης εξ ανάγνου, τη Πανάγνω σοι προσφέρω, Θεοτόκε, εναγών λογισμών, ρυσθήναι δυσωπών σε, και μολυσμού του σώματος, ώ αμόλυντε Κυρία.
Ωδή Η’. Τον Βασιλέα.
Εκδαπανών εν φρικτή αμελεία, τον εμόν, ώ Στέφανε, βίον, τη ση καταφεύγω, ενθέρμω προστασία.
Τους οφθαλμούς μου ομβροτόκους νεφέλας, δείξον Στέφανε, πρεσβείαις σου θείαις, όπως υετίζω, ψυχήν μου την αυχμώδη.
Ημαρτηκώς υπέρ πάντας ανθρώπους, σοι προσέρχομαι, ώ Στέφανε, σώσον, ταις σεπταίς λιταίς σου, ίνα σε μακαρίζω.
Θεοτόκιον.
Ίλεων Κόρη, όν εν αγκάλαις βαστάζεις, συ απέργασαι εμοί τω αθλίω, και τούτον δυσώπει, ρυσθήναί με πταισμάτων.
Ωδή Θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Στέφανε τρισμάκαρ, Ουρανοπολίτα υπέρ ημών των σων δούλων ικέτευε, όπως ρυσθώμεν κινδύνων και περιστάσεων.
Συ τω Ουρανίω, θρόνω του Σωτήρος, ως παριστάμενος, Στέφανε Πρώταθλε, τους σε υμνούντας, λιταίς σου αεί περίσωζε.
Προσάγων τω Κυρίω, ύμνον εκδυσώπει, υπέρ οικέτου του σου, Μάκαρ Στέφανε, όπως της δόξης της θείας, μέτοχος γένωμαι.
Θεοτόκιον.
Μαρία Θεοτόκε, σε υμνολογούμεν, ότι παντοίων κινδύνων λυτρούσαι ημάς, ταις μητρικαίς προς τον Τόκον, τον σον πρεσβείαις σου.
Το, Άξιον εστίν… Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.
Πρέσβευε, ώ Πρώταθλε, τω Χριστώ, υπέρ των τιμώντων την αγίαν σου εορτήν˙ όπως των κινδύνων απαλλαγής τυχόντες, άπαντές σε εν πόθω αεί γεραίρωμεν.
Στέφανε Απόστολε του Χριστού, Πρώτος Διακόνων ανεδείχθης, και Αθλητών, η δόξα και βάθρον, και δικαίων ακρότης˙ διο τους σε τιμώντας σώζε πρεσβείαις σου.
Και Θεοτόκιον. Πάσαι των Αγγέλων.
Τρισάγιον. Και το Τροπάριον Ήχος Δ’.
Βασίλειον διάδημα εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων, ών υπέμεινας υπέρ Χριστού του Θεού, Μαρτύρων Πρωτόαθλε. Συ γαρ την Ιουδαίων απελέγξας μανίαν, είδές σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυτόν ούν εκδυσώπει αεί υπέρ των ψυχών ημών.
Ο ιερεύς ως έθος μνημονεύει.
Εν τη Απολύσει, προσκυνούντες την αγίαν Εικόνα
ψάλλομεν το παρόν Προσόμοιον Ήχος Β’.
Ότε εκ του ξύλου Σε νεκρόν.
Ρύσαι του ασβέστου με πυρός, σκότους εξωτέρου και άλλων, δεινών και θλίψεων, πάσης ασθενείας τε, πάσης κακώσεως, ικετεύω σε Στέφανε, και τάξον μερίδι, τον αυτοκατάκριτον τοις παραπτώμασι, Μάκαρ, των Αγίων λιταίς σου, ένθα Ασωμάτων αι Τάξεις, ένθα η χαρά εστίν αιώνιος.