Μια μάνα είχε τρία παιδάκια.
Το ένα πίσω απ' τα' άλλο.
Τριών χρονών, τεσσάρων χρονών, πέντε χρονών.
Τα δύο πεθαίνουν από λευχαιμία.
Αρρωσταίνει και το τρίτο με λευχαιμία.
Και το πάνε στο νοσοκομείο.
Το πάει, η μάνα, χήρα ήταν, είχε χάσει και τον άντρα της.
Δραματική η κατάσταση, ένα βράδυ απ' αυτά όπου το παιδάκι χαροπάλευε.
Πέρασε ένας γιατρός όλως εκτάκτως, ο διευθυντής του τμήματος, γιατί κάποια οικογένεια τον είχε παρακαλέσει, τον είχε πληρώσει, δεν ξέρω τι είχε κάμει, και έτσι ήρθε να δει κάποιο παιδάκι.
Εκείνος κάτω από μια ώθηση, - του Θεού ασφαλώς - , πέρασε και απ' τα' άλλα παιδιά, και είδε και το παιδάκι αυτής της χήρας γυναικός.
Της λέει «πονεμένη μάνα, πάρε το παιδάκι σου και φύγε τώρα τουλάχιστον να πεθάνει στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου. Δεν πρόκειται να ζήσει παραπάνω από μία ώρα. Είναι, είναι μία ώρα η ζωή του, ή δεν είναι. Αυτοί όπως καταλάβατε θα σας δώσουν εξιτήριο τώρα, να μη σε σταματήσει έξω ο φύλακας του νοσοκομείου ...;».
Πράγματι λοιπόν, το δώσαν.
Αυτή τάχε χάσει εν τω μεταξύ, ήδη τάχε χαμένα, αρπάει το παιδί της στην αγκαλιά και ...
βγαίνει έξω στους δρόμους.
Ήταν τρείς η ώρα τη νύχτα.
Τρείς, τρεισήμισι.
Κανείς στους δρόμους, ερημιά, παντελή.
Και τσίριζε και φώναζε.
Και σε μια στροφή του δρόμου βλέπει ξαφνικά μπροστά της μια γυναίκα, μια νεαρή σχετικά γυναίκα, τριάντα ετών, πόσο ήταν.
Μόλις είχε τελειώσει τη δουλειά της.
Ποια δουλειά;
Ήταν πόρνη!
Και είχε τελειώσει την νυχτερινή της βάρδια της αμαρτίας.
Μόλις έφτασε μπροστά της τρέχοντας με το μωρό στην αγκαλιά, το πέταξε στην αγκαλιά αυτής της γυναίκας.
Έπεσε στα πόδια της και φώναξε : «Σώσε το παιδί μου, σώσε το παιδί μου, σώσε το παιδί μου».
Τάχασε αυτή.
Πόρνη ήταν, αμαρτωλή ήταν, γεμάτο βρωμιά και δυσωδία, μόλις είχε τελειώσει και κλείσει την πόρτα της αμαρτίας.
Τι να κάνει.
Στα πόδια της μια μάνα.
Στα χέρια της ένα παιδί που έσβηνε.
Το είδε ο Θεός.
Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και φώναξε, είπε: «Θεέ μου, εγώ είμαι αμαρτωλή, είμαι πόρνη, τώρα μόλις τελείωσα. Αν δεν μ' ακούς εμένα, και δεν θα μ' ακούσεις βέβαια γιατί είμαι αμαρτωλή, άκουσε τουλάχιστον αυτήν την πονεμένη μάνα».
Αυτά είπε.
Και κείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα!
Το παιδί άνοιξε τα μάτια του και είπε «μανούλα», και αγκάλιασε με τα χεράκια της την πόρνη.
Της τόδωσε και το θαύμα έγινε.
Ο Θεός άκουσε την προσευχή μιας αμαρτωλής.
Όχι της μάνας.
Μιας αμαρτωλής, μιας πόρνης.
ΓΙΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ, ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ.
Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΚΟΥΕΙ ΟΛΟΥΣ, ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ
http://agioritis.pblogs.gr/2009/11/mia-sygklonistikh-istoria-poy-didaskei-polla.html