Ἂν τὸ πρωὶ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940...
Τότε ποὺ ἡ Ἱστορία δρασκέλιζε μὲ βιάση τὰ Ἠπειρωτικὰ βουνὰ καὶ πῆρε νὰ γράφει ΘΑΥΜΑ!
Τότε ποὺ ὁ Ἀχιλλέας ἄρχιζε νὰ συντάσσει τοὺς Μυρμιδόνες του...
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ Λεωνίδας κινοῦσε μὲ τὸ τριακοσάπειρο στράτευμά του ἀπὸ τὶς Θερμοπύλες...
Ὅταν ἀπὸ τὴ Σαλαμίνα καὶ τὸν Μαραθώνα, ἀπὸ τὸν Γρανικὸ καὶ τὰ Γαυγάμηλα, ἀπὸ τὴν Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ καὶ τὰ κάστρα τοῦ Μωριᾶ καὶ ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς τῶν Ἑλλήνων συνεκροτεῖτο τοῦ Δαβάκη τὸ Σύνταγμα...
Τότε ποὺ ἄφωνος ὁ κόσμος ἀτένιζε τοὺς ἀετοὺς πάνω στῆς Πίνδου τὶς κορφές...
Τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ φασιστοναζιστικὸ τέρας θὰ δεχόταν τὸ θανάσιμο πλῆγμα...
***
Ἂν ἐκεῖνο τὸ πρωινὸ ἡ τότε ἡγεσία τοῦ Ἔθνους, ἀναμετρώντας τὶς δυνάμεις του καὶ προβλέποντας τὴν ἀναπόφευκτη κατάληξη τοῦ ἀγώνα...
Ἂν σκεφτόταν μὲ μόνη τὴν ψυχρὴ λογική, ὅπως ἔκαναν οἱ ἄλλοι λαοὶ τῆς τρομοκρατημένης Εὐρώπης...
Ἂν λογάριαζε τὶς τραγικὲς συνέπειες τοῦ ἄνισου ἀγώνα καὶ τὴν ἐπαπειλούμενη καταστροφή...
Ἄν...
Ἂν ἔλεγε, ναί! Καὶ ἄφηνε τοὺς ἐχθροὺς νὰ περάσουν...
Ὤ, πόση θὰ ἦταν τότε ἡ καταστροφή! Πόση ἡ ζημία! Ὁ ἀνείπωτος ὄλεθρος!
Πόσος ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος πάνω σὲ ὅλους τοὺς λαούς. Κάθε ἀντίσταση θὰ ἔσβηνε, διότι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς κάθε στρατοῦ δὲν εἶναι τὰ ὅπλα ἀλλὰ ὁ φόβος.
Ἡ Εὐρώπη ὅλη θὰ παρέλυε. Ἡ ἐπίθεση κατὰ τῆς Ρωσίας θὰ ἐκδηλωνόταν πολὺ νωρίτερα καὶ οἱ στρατιὲς τοῦ Χίτλερ θὰ σάρωναν τὴ ρωσικὴ γῆ πρὶν τὶς ἀποδεκατίσει ὁ φοβερὸς ρωσικὸς χειμώνας.
Στὴν ἴδια τὴν Ἑλλάδα ἡ ζημία θὰ ἦταν ἀπροσμέτρητη. Τὰ σπίτια βέβαια θὰ ἔμεναν ἀνέπαφα ἀπὸ βομβαρδισμούς, ὁ ἀνθὸς τοῦ νεανικοῦ πληθυσμοῦ δὲν θὰ σάπιζε μὲς στὶς χαράδρες τῶν Ἀλβανικῶν βουνῶν, δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἀνάπηροι μὲ κομμένα πόδια, δὲν θὰ εἶχε ἐνσκήψει ἡ φοβερὴ πείνα τοῦ 1941, δὲν θὰ παραδίδονταν χωριὰ στὶς φλόγες· τὰ φριχτὰ ὁλοκαυτώματα τῶν Καλαβρύτων καὶ τόσων ἄλλων μαρτυρικῶν χωριῶν θὰ εἶχαν ἀποφευχθεῖ...
Ὅμως...
Ὅμως ἡ Ἑλλάδα δὲν θὰ ἦταν πιὰ Ἑλλάδα. Ἄλλο ὄνομα θὰ ἔπρεπε νὰ διαλέξει γιὰ νὰ μετέχει στὴ Νέα Ἐποχὴ τῆς ναζιστικῆς παραφροσύνης.
Πῶς θὰ ἀτένιζε ἔπειτα τὴν Ἱστορία; Πῶς θὰ στεκόταν μπροστὰ στὸ Μνημεῖο τοῦ «Ἀγνώστου Στρατιώτου»..., ἐνώπιον τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου; Τί στεφάνι θὰ ἀπίθωνε στὴν ἀσπίδα τοῦ Λεωνίδα, στὸν ἀνδριάντα τοῦ Ἀλεξάνδρου, στὸν καβαλλάρη Κολοκοτρώνη!...
Ἀλλὰ ἡ ἡγεσία μας τότε, ὁ Κυβερνήτης Ἰωάννης Μεταξᾶς, ἀντέταξε τὸ μεγάλο ΟΧΙ ποὺ ἀνέστησε τὴν ἐλπίδα τῶν λαῶν ὅλης τῆς γῆς.
Ἀφουγκράστηκε τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ καὶ στὴν κρίσιμη στιγμὴ ποὺ ὁ ἐχθρὸς ζήτησε τὰ ὅπλα, μπόρεσε νὰ ἐπαναλάβει τὰ τρομερὰ λόγια: «Μολών, λαβέ»· ἂν μπορεῖς, ἔλα νὰ τὰ πάρεις!
Ἔπειτα σύνολος ὁ Ἑλληνισμὸς ὑψώθηκε γίγαντας. Σήκωσε στοὺς πολυχιλιόχρονους ὤμους του τοὺς λαοὺς τῆς γῆς. Τὴν ἐλπίδα τῶν λαῶν. Τὸ ΟΧΙ του ἀντήχησε ὡς οἰκουμενικὴ προσταγή:
Ὄρθιοι!
Καὶ οἱ ἐχθροί; Δὲν πέρασαν;
Πέρασαν! Ἀλλὰ πέρασαν νικημένοι. Διότι εἶχε ἡττηθεῖ τὸ πνεῦμα τους, ἡ ψυχή τους. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι καὶ θὰ εἶναι γιὰ πάντα νικημένοι.
Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα κατατρέχουν, εὐτελίζουν, ὑβρίζουν χυδαῖα τὴν Ἑλλάδα. Διότι κατατρύχονται ἀπὸ τὸ σύνδρομο τοῦ ἡττημένου.
Ἀλλὰ τότε ὑπῆρχε ἡγεσία. Λάθος! ΗΓΕΣΙΑ! Μὲ κεφαλαῖα γράμματα. Ποὺ γνώριζε ὅτι «στρατὸς λαγῶν μὲ ἡγέτη λέοντα κατασυντρίβει στρατὸ λεόντων μὲ ἡγέτη λαγό». Καὶ τότε συνέπεσε ὁ στρατὸς τῶν λεόντων νὰ ἔχει καὶ ἡγέτη λέοντα.
Ἐνῶ σήμερα...
***
Ἑβδομήντα ἑπτὰ χρόνια ἀπὸ τὴ μοναδικὴ ἐκείνη ἡμέρα ὁ στρατὸς τῶν λεόντων ἀναζητεῖ ἀκόμη λέοντα ἡγέτη.
Κι ἂν τὸν βρεῖ...
Ἄν!
Πηγή: Ο Σωτήρ, Τράπεζα Ιδεών