Μόνον ένας αδίστακτος άνθρωπος μπορεί να υπηρετεί συγχρόνως και την Αριστερά και τον Λάτση, όπως έκανε επί χρόνια ο σημερινός υπουργός Παιδείας
Για έναν άνθρωπο του είδους του, έναν άνθρωπο, δηλαδή, ο οποίος σταδιοδρόμησε ως επίλεκτο μέλος του αριστερού κατεστημένου των πανεπιστημίων και, συγχρόνως, ως υψηλόβαθμος υπάλληλος της οικογένειας Λάτση, η αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς που επιδεικνύει τελευταία ο Κώστας Γαβρόγλου είναι μια αξιοπρόσεκτη αποκάλυψη.
Θυμηθείτε ότι, μόλις ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας, τον γνωρίσαμε ως έναν λιγομίλητο και προσεκτικό πανεπιστημιακό και μάλιστα με εμφανείς ενδείξεις αστικής αγωγής στη συμπεριφορά του. Συριζαίος μεν, αλλά όχι βάρβαρος. Ακόμη και η καρτουνίστικη φυσιογνωμία του, καθώς και η διχογνωμία που αυτή προκάλεσε στους ειδικούς (περί το αν ταξινομείται ως παραλλαγή Τουρνεσόλ ή Γκράουτσο), προδιέθεταν θετικά. Χωρίς, ωστόσο, να παραβλέπει κανείς ότι σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο για Μάρδα – αν μου επιτρέπεται ο λακωνισμός. Η μάσκα του καρτούν δεν σε εμπόδιζε να βλέπεις καθαρά στο βλέμμα του έναν τσαχπίνη, πονηρούλη και, ενδεχομένως, έναν αδίστακτο Γαβρόγλου. Μη σας φαίνεται βαρύς ο χαρακτηρισμός· αναλογισθείτε μόνο την αντίφαση της διπλής ζωής του. Οπως εγώ το καταλαβαίνω, μόνον ένας αδίστακτος άνθρωπος μπορεί να υπηρετεί συγχρόνως και την Αριστερά και τον Λάτση, όπως έκανε επί χρόνια ο σημερινός υπουργός Παιδείας.
Αυτός ο τελευταίος, ο αδίστακτος Γαβρόγλου, είναι που έχει αποκαλυφθεί το τελευταίο διάστημα· η δε αποκάλυψη είναι σκόπιμη. Αν μου επιτρέπεται να δανειστώ όρους από τελείως διαφορετικό λεξικολογικό πεδίο, έκανε μόνος του «outing», βγήκε από την ντουλάπα. (Ο μπολσεβίκος που κρυβόταν εκεί μέσα, για να μην παρεξηγηθώ...) Στο επίπεδο της πολιτικής, κατ’ αρχάς, με ένα θράσος και μια ειρωνεία που καταπλήσσουν, εισάγει πολιτικές οπισθοδρομικές, ψηφοθηρικές και, εν τέλει, καταστροφικές. Ο Γαβρόγλου καταστρέφει ενσυνειδήτως, όταν επαναφέρει τις κομματικές νεολαίες σε ρόλο νταβατζήδων της Ανωτάτης Παιδείας και όταν πνίγει την ανάπτυξη των πανεπιστημίων. Καταστρέφει, επίσης, ο Γαβρόγλου, όταν καταργεί ένα σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων για τα ΑΕΙ χωρίς προηγουμένως να έχει καν σκεφθεί με τι θα το αντικαταστήσει, μόνο και μόνο για να καλοπιάσει (και, ουσιαστικά, να διαφθείρει) τους δεκαεπτάρηδες ψηφοφόρους.
Ολο αυτό, δε, το υποστηρίζει με αυτοπεποίθηση και χωρίς ίχνος ντροπής. Το παραδέχεται, δεν διστάζει, ότι δεν ξέρει πώς οι απόφοιτοι της Μέσης Εκπαίδευσης θα εισάγονται στα ΑΕΙ. Δεν τον νοιάζει καθόλου η επιπολαιότητα που ομολογεί· του φτάνει να περάσει το ξόρκι στους υποψήφιους φοιτητές, ώστε να τους μεταμορφώσει σε υποψήφιους ψηφοφόρους. Αντιθέτως μάλιστα, παρατηρούμε ότι και η συμπεριφορά του προσαρμόζεται στις ακραίες θέσεις του. Είτε σε συνεντεύξεις είτε από το βήμα της Βουλής, τον βλέπουμε επιθετικό, έτοιμο να σαρκάσει την κριτική ως αδυναμία κατανόησης και να επιτεθεί στους επικριτές του με δηκτικότητα. Ακόμη και ευθέως υβριστικό τον βλέπουμε να γίνεται και μάλιστα στη Βουλή, όταν λ.χ. κατήγγειλε τον νόμο Διαμαντοπούλου ως «μνημείο αστικής αναξιοπρέπειας».
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο λαϊκίστικος ζήλος του Γαβρόγλου έχει σκοπό να τον καταστήσει απαραίτητο στον Τσίπρα – να τον κάνει παίκτη, πολύ απλά. Ολες οι παρεμβάσεις του αποβλέπουν στη συγκέντρωση εκλογικής πελατείας. Το ίδιο και τα μελλοντικά σχέδιά του. (Φέρ’ ειπείν, ετοιμάζει αναδιάταξη του χάρτη των ΑΕΙ, στη γλώσσα του υπουργείου νέο σχέδιο «Αθηνά». Ετοιμασθείτε να φρίξουμε από τα ρουσφέτια...) Αποδίδει, όμως, τέτοιος καημός και τέτοιος σαματάς εκ μέρους του Γαβρόγλου; Δεν θα το έλεγα. Μέσα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, με την έπαρση, την πολυπραγμοσύνη και την ιδεοληψία του, κατόρθωσε να έχει τσακωθεί με τους εκπροσώπους όλων των πλευρών των θεμάτων τα οποία άγγιξε. Μεταξύ των ειδικών, θεωρείται ασυζητητί ο χειρότερος υπουργός Παιδείας των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ. Σε σύγκριση με αυτό το τέρας, η ανάμνηση του Αριστείδη Μπαλτά αποκτά μια χροιά νοσταλγίας. (Γενικώς, και στο υπουργείο Πολιτισμού, μαθαίνω, νοσταλγούν την προσωπική αξιοπρέπεια του Μπαλτά. Ως σφοδρός επικριτής του τότε, οφείλω να το σημειώσω τώρα...)
Για να επανέλθω όμως στον σημερινό υπουργό, πληροφορούμαι ότι, ακόμη και στο υπουργείο, στελέχη τα οποία έχουν δει τους υπουργούς να περνούν σαν τους γερανούς, διαπιστώνουν ότι «ο Γαβρόγλου το ’χει χάσει». Εννοούν, φυσικά, το παιχνίδι του χειρισμού του πλέγματος των συμφερόντων που συνδέονται με τις αρμοδιότητες του υπουργείου. Πιθανόν· όμως θα κριθεί οριστικά μετά το καλοκαίρι. Πάντως, με τούτα και με κείνα, ο Γαβρόγλου πέτυχε τον αρχικό στόχο του: μπήκε στο παιχνίδι. Το μέλλον θα δείξει αν θα γίνει και παίκτης.
Ο Κώστας Γαβρόγλου ανέβηκε δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο σαν δημιούργημα, θα έλεγε κανείς, του θρυλικού Ρότζερ Τζέι Στόουν (το μεγαλύτερο κάθαρμα της Ουάσιγκτον). Είναι φανερό ότι το κυβερνάν είναι πια το παιχνίδι του· δεν έχει λόγο να κρατάει τις ισορροπίες της διπλής ζωής του επαναστάτη-υπηρέτη. Προβάλλει ελεύθερα σαν μουτζαχεντίν ενός κομπλεξικού, εσωστρεφούς σοσιαλισμού, που θεωρεί δικαιοσύνη την ισοκατανομή της μιζέριας. Μεγάλος είναι, έδρεψε τους χυμώδεις καρπούς του καπιταλισμού, κομπόδεμα για ένα ευπρεπές μέλλον οπωσδήποτε θα έχει. Τώρα είναι λοιπόν η ώρα να προσπαθήσει να κάνει πράξη τις φαντασιώσεις της εφηβείας του. Μιας θλιβερής εφηβείας, είμαι βέβαιος, βυθισμένης στην αυτοϋποτίμηση...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ