Το άρθρο είναι μεγάλο, αλλά πρέπει να διαβαστεί από όλους μας.
Επίσης είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η Αριστερά της Λατινικής Αμερικής δεν έχει καμία σχέση με τους δοσίλογους Αριστερούς της Ευρώπης, που αποτελούν τους πιστότερους υπηρέτες της νέας τάξης
Maurice Lemoine
Εκουαδόρ, 2 Απριλίου 2017: στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο υποψήφιος της «επανάστασης των πολιτών» του Λένιν Μορένο (Συμμαχία της Χώρας, AP) αντιμετωπίζει τον πρώην υπουργό Οικονομίας (1999) και πολυεκατομμυριούχο τραπεζίτη Γκιγιέρμο Λάσο (Δημιουργία Ευκαιριών, CREO) τον οποίον νίκησε στο πρώτο γύρο (39,36% έναντι 28,11%). Ο Ραφαέλ Κορέα, ο οποίος από το 2007 επανέφερε τη σταθερότητα στη χώρα με την αναμφισβήτητη κοινωνική πρόοδο, δεν εκπροσωπείται [ 1 ].
Δεν είναι καν 17 η ώρα και τα εκλογικά τμήματα δεν έκλεισαν ακόμα όταν ο Rafael Cuesta, πρώην χριστιανοδημοκράτης βουλευτής (PSC, δεξιά) ο οποίος έγινε «αντιπρόεδρος της πληροφόρησης» του τηλεοπτικού καναλιού Canal Uno, αναγγείλει στην οθόνη, με εμφανή ικανοποίηση: «Έχουμε έναν πρόεδρο και είναι ο Γκιγιέρμο Λάσο». Στις 18 και 30, με βάση την ίδια δημοσκόπηση «από τη κάλπη» που πραγματοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Cedatos στενά συνδεδεμένο με την Τράπεζα της Γκουαγιακίλ (της οποίας ο κύριος μέτοχος ονομάζεται ... Γκιγιέρμο Λάσο), ο δημοσιογράφος αστέρι Alfredo Pinoargote καλωσορίζει με χαρά στο κανάλι Ecuavisa εκείνο που, για έξι μήνες, κάλεσε πολλές φορές στο πρόγραμμα του «σε άμεση επαφή»: «Συγχαρητήρια, Πρόεδρε!». Άλλη μεγάλη εμπορική τηλεόραση, Teleamazonas , παίζει την ίδια παρτιτούρα.
Δημοσκοπήσεις και μέσα ενημέρωσης είναι σαφώς πιο σημαντικά από τους ψηφοφόρους, τις κάλπες και τα επίσημα αποτελέσματα, ακόμα άγνωστα εκείνη τη στιγμή, και συνεπώς ο Λάσο χαροποιεί τους δικούς του με ένα λόγο αρχηγού Κράτους και όλοι, με μεγάλη χαρά, γιορτάζουν «την επιστροφή στην ελευθερία». Αποτέλεσμα, να προσποιούνται ότι πέφτουν από τον ουρανό όταν, στις 8 μ.μ., το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο (CNE) ανακοινώνει τη νίκη του σοσιαλιστή Μορένο με το 51.16% των ψήφων. Ο Λάσο, ο οποίος είχε ήδη ουρλιάσει για νοθεία στο πρώτο γύρο, χωρίς να παρέχει καμία απόδειξη, ξεκινά το ίδιο leitmotiv: πέρα από το Cedatos, δύο «γρήγορες μετρήσεις» - από τα Ινστιτούτα Market και Informe Confidencial – τον έχουν τοποθετήσει στη πρώτη θέση σε μια φουρκέτα από 51,5% έως 53% των ψήφων. Το Informe Confidencial θα διαψεύσει ότι έκανε τέτοια δημοσκόπηση, αλλά θα χρειαστούν περισσότερα για να διεγείρουν τη δεξιά του Εκουαδόρ και τους συμμάχους της.
Μόλις την επόμενη μέρα, η εφημερίδα Expreso δημοσιεύει μια ολόκληρη σελίδα αφιερωμένη στον «πρόεδρο Λάσο». Οι εφημερίδες με επιρροή El Universo και El Comercio (για να αναφέρουμε μόνα εκείνες) σπέρνοντας επίσης την αμφιβολία για την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων, πολλαπλασιάζονται οι διαδηλώσεις και προσπάθειες κατάληψης των γραφείων του CNE από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους. Χωρίς ποτέ να φτάσει το επιθυμητό από τους εμπνευστές επίπεδο των «μαζικών διαδηλώσεων», θα συνεχίσουν, ο Λάσο απαιτώντας, χωρίς καμία νόμιμη δικαιολογία, την επανακαταμέτρηση του 100% των ψήφων και δηλώνοντας στις 13 Απριλίου: «Για να καταπολεμήσεις μια δικτατορία, δεν φτάνουν μόνο οι ψήφοι, πρέπει να είσαι και στο δρόμο!». Ωστόσο, οι αρχές έχουν ήδη δεχτεί εν μέρει το αίτημα του και η επανακαταμέτρηση 296.340 ψήφων σε πέντε επαρχίες δεν άλλαξε τα αποτελέσματα. Προφανώς γνωρίζοντας τη ματαιότητα των απαιτήσεών τους, οι εκπρόσωποι του CREO ούτε καν κινήθηκαν για να παραστούν στην καταμέτρηση που διεξήχθη στην επαρχία της Pichincha, αρκέστηκαν να δηλώσουν: «Η παρουσία μας και μόνο θα επικύρωνε αυτή τη κατάχρηση εναντίον της δημοκρατίας».
Όταν στις 14 Απριλίου, «για λόγους διαφάνειας και για την ηρεμία της χώρας» (με άλλα λόγια: για να τερματίσει την «παράσταση» που σκηνοθέτησε η αντιπολίτευση) , το CNE ανακοινώνει ότι θα προβεί στις 18 Απριλίου σε νέα καταμέτρηση 1.275.450 ψήφων, που αντιστοιχούν σε 3.865 αναφορές αμφισβήτησης «στο πλαίσιο των κανόνων», παρουσία εκπροσώπων από όλες τις εθνικές και τοπικές πολιτικές οργανώσεις, ο Λάσο και οι ηγέτες του CREO ανακοινώνουν ότι ... αρνούνται να παραστούν. Λίγες μέρες πριν, ο πρώην «ultra» βουλευτής του κόμματος Πατριωτική Κοινωνία (SP) [ 2 ], Fernando Balda , είχε καλέσει τους στρατιωτικούς: «Πόσο κοστίζει στην υψηλή στρατιωτική διοίκηση να δώσει μια συνέντευξη Τύπου και να ζητήσει νέα καταμέτρηση του συνόλου των ψήφων;». Πριν να αγανακτήσει, καθώς δεν βρήκε κανένα εν δυνάμει υποψήφιο πραξικοπηματία, να δήλώσει: «Δεν το έκαναν!».
Την ημέρα εκείνη, αφού η επανακαταμέτρηση, που μεταδόθηκε εξ ολοκλήρου ζωντανή από τη τηλεόραση, επιβεβαίωσε τα αρχικά δηλωθέντα αριθμητικά στοιχεία, ο Λάσο θα δηλώσει: «Εγώ ποτέ δεν θα παραδεχτώ τη νίκη του υποψηφίου που κηρύχθηκε εκλεγμένος πρόεδρος από το CNE (...) Ο Λένιν Μορένο θα είναι ο διάδοχος ενός δικτάτορα και μια κυβέρνηση χωρίς νομιμοποίηση» [ 3 ] .
Για όποιον αμφιβάλλει την υλοποιημένη στρατηγική, οι δημοσιογράφοι Andrés Carrión και Martín Pallares που ρωτήθηκαν στις 4 Απριλίου την είχαν διευκρινίσει στο πρόγραμμα «Θεία Τιμωρία»: «Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να υπονομεύσουμε τη νομιμότητα όσων εκλέχτηκαν μεταξύ παρενθέσεων. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι, αν έρθουν στην εξουσία, θα είναι μια εσφαλμένη και αποδυνάμωση εξουσία. Ότι θα έχουν προβλήματα να την ασκήσουν». Εν ολίγοις: Ενώ ο Λένιν Μορένο δεν κατάλαβε ακόμα τη θέση του, ήδη αναδύεται ένας ύπουλος πόλεμος για να πολώσει την κοινωνία και να τον απονομιμοποιήσει, να τον να αποσταθεροποιήσουν πιο εύκολα μόλις οι συνθήκες θα το επιτρέψουν.
Ποιος το θυμάται; Έτσι ξεκίνησε η πολύ σοβαρή κρίση, την οποία περνά σήμερα η Βενεζουέλα. Τον Απρίλιο του 2013, ο Nicolás Maduro, «δελφίνι» του εξαφανισμένου Ούγκο Τσάβες, αφού νίκησε τον Henrique Capriles (Τραπέζι της Δημοκρατικής Ενότητας, MUD) με 50.75% των ψήφων, αυτό το στενό αποτέλεσμα οδήγησε και αυτό σε αναπόδεικτες κατηγορίες για νοθεία, πολύ βίαιες διαδηλώσεις στους δρόμους (έντεκα νεκροί) και, αφού ενσταλάχτηκε το δηλητήριο της απογοήτευσης στους αντιπάλους, ετοίμασε την αποσταθεροποίηση της χώρας, η οποία από οικονομικό σαμποτάζ σε ξεσπάσματα βίας, έφτασε στο αποκορύφωμά της κρίσης σήμερα.
Οι ανατροπές του Μανουέλ Σελάγια στην Ονδούρα (2009), του Φερνάντο Λούγο στη Παραγουάη (2012), στη συνέχεια, της Ντίλμα Ρούσεφ στη Βραζιλία (2016) μέσω των λεγόμενων «θεσμικών» πραξικοπημάτων, στα οποία προστέθηκε ο θάνατος του Τσάβες (Μάρτιος 2013), οδήγησαν τους οπαδούς του «τέλους του κύκλου» - σε μια υποτιθέμενη οριστική υποχώρηση του «κύματος της αριστεράς» - να πιστεύουν ότι η υπόθεση είχε ξεκινήσει για τα καλά. Ενώ, μετά από δώδεκα χρόνια «Κιρσνερισμού (Kirchnerism)» (τρεις θητείες των Νέστορα και Κριστίνα Κίρσνερ), ο πολυεκατομμυριούχος εργολάβος Mauricio Macri μόλις είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών, Noah Mamet, χαιρέτιζε τον Μάρτιο του 2016: η απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να επισκεφθεί την Αργεντινή ήταν «μια αναγνώριση της θέλησης του Macri να την επανατοποθετήσει στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία « [ 4 ]. Στις 7 Σεπτεμβρίου, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν χαρακτήριζε την ανατροπή - μετονομάστηκε σε «μομφή (impeachment) » - της Dilma Rousseff «μια από τις καλλίτερες πολιτικές αλλαγές που γνώρισε η περιοχή τον τελευταίο καιρό» πριν, όπως επιβάλλεται από το πρωτόκολλο, να καλέσει για ένα δημοψήφισμα ανάκλησης που θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί γρήγορα στη Βενεζουέλα [ 5 ].
Λίγους μήνες μετά την επανεκλογή του Ντανιέλ Ορτέγκα στη Νικαράγουα, η νίκη του Moreno στο Εκουαδόρ αποτελεί μια στάση σε αυτή τη διακαώς επιθυμητή συντηρητική αποκατάσταση. Ειδικά δεδομένου ότι, στις χώρες που επηρεάζει, οι απόηχοι δεν είναι ιδιαίτερα θετικοί ...
Στη Βραζιλία, στο πλαίσιο των τεράστιων υποθέσεων διαφθοράς που αφορούν την ημι-δημόσια εταιρεία πετρελαίου Petrobras και τον εθνικό γίγαντα BTP Odebrecht [ 6 ], οι οποίες εμπλέκουν το σύνολο της πολιτικής τάξης, το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο (TSF) ανακοίνωσε στις 11 Απριλίου την έναρξη έρευνας εις βάρος εκατόν οκτώ ατόμων, μεταξύ των οποίων είκοσι εννέα γερουσιαστές και σαράντα δύο βουλευτές (συμπεριλαμβανομένων των προέδρων των δύο σωμάτων του Κογκρέσου), οκτώ υπουργοί του de facto προέδρου Michel Temer - ο οποίος αντιμετωπίζει ο ίδιος σοβαρές κατηγορίες. Να σημειώσουμε ότι αν και το Εργατικό Κόμμα (PT) έχει μερίδιο ευθύνης σε αυτό το συστημικό σκάνδαλο, δεν θα μπορεί να επικαλεστεί για να εξηγήσει την «εκθρόνιση» της Dilma Rousseff - μια παιδική αφορμή «για δημοσιονομική παρατυπία» χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθεί το πραξικόπημα , του οποίου ο πραγματικός στόχος και οι συνέπειες φαίνονται όλο και πιο καθαρά κάθε μέρα που περνά. Βάζοντας σε ψηφοφορία την προτεινόμενη συνταγματική τροποποίηση (PEC 55) που παγώνει τις δημόσιες δαπάνες του Κράτους για είκοσι χρόνια, με επίθεση στις συντάξεις των εργαζομένων και εξαλείφοντας ένα μέρος του επιδόματος ανεργίας, κλείνοντας το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης, διεξάγοντας μια βάναυση επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων που είχαν κερδηθεί σε μια δεκαετία, η παράνομη εξουσία, ρίχνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους στους δρόμους, στις 8 και 15 Μαρτίου, θα αντιμετωπίσει μια γενική απεργία στις 28 Απριλίου.
Σε μια Αργεντινή που πλήττεται από μαζικές απολύσεις και τις αστρονομικές αυξήσεις του κόστους των δημόσιων υπηρεσιών, οι εκπαιδευτικοί σε απεργία έφαγαν άγριο ξύλο στις 9 Απριλίου, ενώ πέντε μαζικές κινητοποιήσεις είχαν ήδη πραγματοποιηθεί μεταξύ 8 και 24 Μαρτίου και μια πρώτη γενική απεργία ενάντια στην πολιτική λιτότητας είχε παραλύσει τη χώρα στις 6 Απριλίου. Για να προσπαθήσει να ανακόψει αυτή την αυξανόμενη διαμαρτυρία, το κόμμα του επικεφαλής του Κράτους, Cambiemos (Αλλαγή), κατέθεσε στις 14 Απριλίου στη Βουλή των Αντιπροσώπων ένα νομοσχέδιο που προορίζεται να σκληρύνει τις κυρώσεις εναντίον των διαμαρτυρομένων διαδηλωτών. Από νομική άποψη, η προτεινόμενη μεταρρύθμιση εισάγει στο ποινικό κώδικα την έννοια της «δημόσιας διαδήλωσης», που επιτρέπει στην αστυνομία να συλλάβει χωρίς περιορισμούς τους διαδηλωτές και στους δικαστές να τους επιβάλλουν αυστηρότερες ποινές.
Στο πλαίσιο αυτό, η μανία των ολιγαρχιών στρέφεται εναντίον της χώρας, σύμβολου της αντίστασης, «η οποία πρέπει να πέσει οπωσδήποτε »: της Βενεζουέλας.
Από την εκλογή του προέδρου Maduro, η χώρα γνώρισε έναν ολοκληρωμένο και πολύμορφο πόλεμο. Αρχές του 2014, η επιχείρηση «La Salida» (έξοδος), μέσω πράξεων αντάρτικου των πόλεων, προκάλεσε το θάνατο 43 ανθρώπων όλων των πολιτικών τάσεων και έκανε πάνω από 800 τραυματίες, αλλά η εξουσία άντεξε, συλλαμβάνοντας και δικάζοντας τον Leopoldo López , έναν από τους εμπνευστές του χάους.
Βεβαίως, η σημαντική πτώση των τιμών του πετρελαίου, κύριου πόρου της χώρας, μείωσε την έσοδο συναλλάγματος, γεγονός που καθιστά πιο δύσκολο τις εισαγωγές καταναλωτικών αγαθών. Βέβαια, η διαχείριση της κυβέρνησης δεν λάμπει πάντα από την αποτελεσματικότητά της. Αλλά σε καμία περίπτωση αυτοί οι δύο παράγοντες δεν μπορούν από μόνο τους να εξηγήσουν την τελευταία πολύ σκληρή επισιτιστική κρίση και τις αδιάκοπες ελλείψεις, εξαντλώντας και αποπροσανατολίζοντας ευρεία τμήματα του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων των «τσαβιστών -φίλων του Τσάβες» επέτρεπαν να κερδίσει το MUD τις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου 2015. Και ας μη αρέσει στα συνένοχα, ανίκανα, οπορτουνιστικά, κερδοσκοπικά ή ελάχιστα θαρραλέα μέσα μαζικής ενημέρωσης -η γενική πίεση έγινε τόση έτσι ώστε «οι άρχοντες της πληροφόρησης», ακόμα και της «αριστερά», να μη θέλουν να διακινδυνεύσουν τη φήμη ή την άνεση ενώ φαίνονται να προσπαθήσουν να εμφανιστούν ως «τελευταίους υπερασπιστές της Βενεζουέλας» - πρόκειται πράγματι για παρόμοια κατάσταση με εκείνη της δεκαετίας του 1970 στη Χιλή, για οικονομική αποσταθεροποίηση.
Θυμίζοντας ομολογία των συντακτών του, ο νόμος περί αμνηστίας που εγκρίθηκε στις 29 Μαρτίου 2016 από τη νέα πλειοψηφία στη Βενεζουέλα - και που κηρύχτηκε αντισυνταγματικός από το Ανώτατο Δικαστήριο (TSJ) στις 11 Απριλίου - ανέφερε μεταξύ των αδικημάτων και εγκλημάτων που υπόκεινται σε (αυτο)–αμνηστία της αντιπολίτευσης: «η κερδοσκοπία στα τρόφιμα ή ποτά, ή σε αγαθά πρώτης αναγκαιότητας» και «η υφαρπαγή τροφίμων ή ποτών, ή αγαθών πρώτης αναγκαιότητας». Στις 12 Νοεμβρίου 2016, στο πλαίσιο ενός διαλόγου που δεν θέλουν τα ριζοσπαστικά τμήματα της MUD και που από τότε έχουν ανατραφεί, ο απεσταλμένος του Πάπα, Mgr Claudio María Celli, διαβάζει τη συμφωνία για ένα ημερολόγιο συζητήσεων στο οποίο «η κυβέρνηση και η MUD συμφωνούν από κοινού να καταπολεμήσουν όλες τις μορφές σαμποτάζ, μποϊκοτάζ ή επίθεσης εναντίον της οικονομίας». Είπατε «παράνοια»;
Από την αρχή, αρχές του 2016, αυτή η νέα νομοθετική πλειοψηφία ανακοινώσε το μοναδικό στόχο της: «να βγάλει» τον Maduro από την εξουσία σε έξι μήνες. Είτε νόμιμα είτε όχι. Με προτίμηση στη τελευταία επιλογή. Δεκαοκτώ μήνες αργότερα, ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει ότι η προσπάθεια έχει αποτύχει. Σε αυτόν τον πόλεμο τον οποίον δεν άξιζε και τον οποίον δεν θέλει, η «μπολιβαριανή επανάσταση» έχει ακόμα αρκετή δύναμη να αντιταχθεί με μεγάλη αντίσταση. Ακόμα κι αν μερικές φορές πέφτει στην παγίδα που της έχουν στήσει: ενώπιον μιας δεξιάς που παραβιάζει ασύστολα τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, να διασχίσει και εκείνη τη κίτρινη γραμμή, στην επιθυμία της (και την υποχρέωση) να επιστρέψει χτύπημα για χτύπημα. Για παράδειγμα ...
Στην εμμονή τους να ανατρέψουν τον αρχηγό του Κράτους, οι ηγέτες της MUD αμέλησαν, εδώ και μήνες, τη δυνατότητα του δημοψηφίσματος ανάκλησης, που επιτρέπεται από το Σύνταγμα. Όταν, αφού απέτυχαν, το αποφάσισαν εν τέλει, είχαν χάσει την προθεσμία που επιτρέπει, σε περίπτωση νίκης του «ναι», την οργάνωση των εκλογών: Ο «τζαβιάστας» αντιπρόεδρος θα αντικαθιστούσε τον Maduro μέχρι το τέλος της θητείας του αν είχε εκθρονιστεί. Επιπλέον, η συλλογή των υπογραφών αμαυρώθηκε από πολυάριθμες παρατυπίες. Νομικά δικαιολογημένος λόγος το οποίο άρπαξε η εξουσία για να μπλοκάρει τη διαδικασία - αλλά επίσης προφανές πρόσχημα, ο αρχικά απαιτούμενος αριθμός υπογραφών είχε πληρωθεί σε μεγάλο βαθμό - .
Μπορούμε να την κατηγορήσουμε (και φυσικά την κατηγορούν). Μπορούμε επίσης να θεωρήσουμε ότι, με δεδομένη την αποσταθεροποιητική βία που της επιβλήθηκε, βρίσκεται στη θέση ενός κορυφαίου αθλητή του οποίου ο αντίπαλος του σπάει τις κνήμες με χτυπήματα με ράβδους σιδήρου πριν να τον προκαλέσει: «έλα τώρα , να τρέξουμε εκατό μέτρα μαζί και να δούμε ποιος θα κερδίσει!». Αν διαθέτει αδιαμφισβήτητη νομική επιχειρηματολογία για να το κάνει, είναι κατανοητό ότι το θύμα δεν μπορεί παρά να εμποδίσει αυτό το είδος «ανταγωνισμού». Το οποίο, εξάλλου, η αντιπολίτευση δεν θέλει πλέον!
Στο ίδιο πνεύμα, η απόφαση του TSJ στις 29 Μαρτίου, να ασκήσει τις λειτουργίες της Εθνοσυνέλευσης, όχι επ 'αόριστον όπως ψευδώς ισχυρίστηκε, αλλά «για όσο διάστημα θα συνεχίσει η πλειοψηφία της δεξιάς να αγνοήσει τις ετυμηγορίες του» - μεταξύ άλλων για την αμφισβητούμενη εκλογή τριών βουλευτών του Κράτους της Αμαζόνας παρότι ενσωματώθηκαν - ή αρνιόταν να αναγνωρίσει τους θεσμούς και τον αρχηγό του Κράτους ήταν, ό, τι και να λένε, δικαιολογημένη. Αλλά, παραβαίνοντας στο θερμότερο σημείο μιας εκρηκτικής κατάστασης, μπορούσε έντεχνα να παρουσιαστεί από τους επικριτές του, να δώσει την ευκαιρία για κατηγορία για «αυτο-πραξικόπημα». Και αυτό δεν παρέλειψε να συμβεί. Η Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, Luisa Ortega, σχολιάζοντας την απόφαση και οι υψηλότεροι θεσμοί της εξουσίας, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο αυτής της ερμηνεία ενώπιον της «διεθνούς κοινότητας», το TSJ άλλαξε την απόφασή του, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Ο πλανήτης μίντια παίζοντας το ρόλο της, η κατηγορία παραμένει, ενώ, ειδικά μετά την οπισθοδρόμηση, είναι εντελώς αδικαιολόγητη.
Ομοίως, το Ελεγκτικό Συνέδριο (Controlaría general de la República) διαθέτει αξιόπιστες κατηγορίες - για υπεξαίρεση δημόσιων ταμείων- για να κατηγορήσει τον πρώην προεδρικό υποψήφιο Henrique Capriles, κυβερνήτη της πολιτείας της Miranda. Ωστόσο, η παράβαση χρονολογείται από το ... 2013. Γιατί δεν έβγαλε ετυμηγορία νωρίτερα; Η ετυμηγορία στις 7 Απριλίου που τον θέτει μην εκλέξιμο για δεκαπέντε χρόνια φαίνεται, δεδομένου του πλαισίου, να έρχεται σε μια ιδιαίτερα ακατάλληλη στιγμή. Σαν να κάνουν στην αντιπολίτευση και στους ισχυρούς συμμάχους της το δώρο ενός «μάρτυρα» που οι τελευταίοι δεν παραλείπουν να εκμεταλλευτούν.
Στις 9 Μαρτίου 2015 ο Μπαράκ Ομπάμα όρισε με διάταγμα την Βενεζουέλα ως «έκτακτη απειλή για την εθνική ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών», ανοίγοντας το νομικό έδαφος για πιθανή επέμβαση (η φύση της οποίας μένει να καθοριστεί). Για να γίνει, η «αυτοκρατορία» που διοικείται σήμερα από τον παράλογο Donald Trump, απολαμβάνει τη βοήθεια του νέου «υπηρέτη» της, Luis Almagro, Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού των Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ), το οποίο αντικειμενικά επέστρεψε στο καθεστώς του υπουργείο των αποικιών της Ουάσιγκτον που κατήγγειλε στην εποχή του ο Φιντέλ Κάστρο. Μια άγρια επίθεση, έμμονη, προσπαθεί να απομονώσει το Καράκας, με αναστολή του από τις δραστηριότητες του οργανισμού. Παρ 'όλα αυτά, τον Ιούνιο του 2016, μια πρώτη προσπάθεια να στραφεί εναντίον του ο δημοκρατικός χάρτης απέτυχε. Για την πικρία του Almagro, εμπνευστή του, μια πλειοψηφία εθνών αλλεργικών στις «εξωτερικές παρεμβάσεις», δήλωσε υπέρ της συνέχισης του διαλόγου που διεξαγόταν τότε μεταξύ της κυβέρνησης και της MUD, υπό την αιγίδα του Βατικανού και της Ένωσης των Νότιοαμερικανικών Κρατών (Unasur), από τους πρώην προέδρους μεσολαβητές José Luis Rodríguez Zapatero (Ισπανία), Leonel Fernández (Δομινικανή Δημοκρατία) και Μαρτίν Τορρίχος (Παναμάς).
Μουγκός για το πραξικόπημα στη Βραζιλία, περιφρονώντας όλες τις διπλωματικές πρακτικές όταν χαρακτηρίζει δημόσια τον Maduro ως «προδότη, ψεύτη, κλέφτη και μικρό δικτάτορα», ο Almagro δεν δίστασε να παρασημοφορηθεί με τη Τάξη του Rómulo Betancourt, στις 13 Απριλίου 2017, στο Μαϊάμι, από τον πρόεδρο του Οργανισμού των πολιτικά διωγμένων Βενεζουλεανών σε εξορία (Veppex), τον πρώην υπολοχαγό José Colina. Ο τελευταίος διώκεται στη χώρα του για τη διαιώνιση δύο βομβιστικών επιθέσεων το Φεβρουάριο του 2003 στο Καράκας κατά της Ισπανικής Πρεσβείας και του Προξενείου της Κολομβίας, εγκλήματα που φυσικά αποδόθηκαν αρχικά στους Μπολιβαριανούς Κύκλους του Τσάβες. Τρέποντας σε φυγή, χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο στον Colina από τις ΗΠΑ, αφού υπερασπίστηκε από τον δικηγόρο Matthew Archambeault, τον ίδιον που, τον Απρίλιο του 2011, απάλλαξε τελικά από την «αμερικανική δικαιοσύνη» τον Κουβανοβενεζουελάνο τρομοκράτη Λουίς Ποσάδα Καρίλες - πνευματικό δημιουργό της τοποθέτησης δύο βομβών σε μια πτήση της Cubana de Aviación (73 νεκροί στις 6 Οκτώβρη 1976) -, επιτρέποντάς του να ζήσει με ατιμωρησία στο Μαϊάμι.
Σε αυτό το πλαίσιο όπου, στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας, τα δύο αλληλεπιδρώντας, πρόκειται να πάρουν την «μπολιβαριανή επανάσταση» σε τανάλια, η μάχη μαίνεται στο ΟΑΚ. Παρά το γεγονός ότι το Διαρκές Συμβούλιο του έχει πραγματοποιήσει μια νέα έκτακτη συνεδρίαση στις 28 Μαρτίου στην Ουάσιγκτον, η τελευταία δεν οδήγησε στα αναμενόμενα αποτελέσματα -ήτοι την αναστολή του Καράκας και πρόωρες γενικές εκλογές - από τον «μικρό βασιλιά» του οργανισμού. Όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα ψήφισμα για κυρώσεις για τις υποτιθέμενες εκτροπές της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, αλλά μερικά Κράτη μέλη, μεταξύ άλλων της Αϊτής, του Ελ Σαλβαδόρ και της Δομινικανής Δημοκρατίας, παρά τις μεγάλες πιέσεις που επέστησαν από τις ΗΠΑ, καυτηρίασαν τη στάση τους Almagro, κρίνοντας την μεροληπτική και παρεμβατική. « Η στιγμή είναι σοβαρή και υπερβαίνει κατά πολύ το ζήτημα της Βενεζουέλας, δήλωσε στη συνέχεια με μεγάλη αξιοπρέπεια ο Harvel Jean-Baptiste, πρεσβευτής μιας χώρας, της Αϊτή, η οποία δεν ανήκει στο «προοδευτικό τόξο», αλλά την οποία η Ουάσιγκτον απειλεί να αποσύρει την οικονομική υποστήριξή της αν συνεχίσει να υποστηρίζει το Καράκας . Οι ενέργειες του Γενικού Γραμματέα αποδυναμώνουν τον οργανισμό μας. Αν αφήσουμε τον Γενικό Γραμματέα, όπως κάνει, να παρεμβαίνει ανεπιφύλακτα στις εσωτερικές υποθέσεις μιας χώρας, σε βάρος της αρχής του σεβασμού της κυριαρχίας, σύντομα, η Αϊτή και άλλες χώρες της περιοχής, θα είναι επίσης θύματα της ίδιας εκτροπής του οργανισμού [ 7 ]. "
Ένα πραξικόπημα στις 3 Απριλίου – Η Βολιβία και η Αϊτή, αντίστοιχα πρόεδρος και αντιπρόεδρος του Συμβουλίου εν ισχύ, έχοντας αντικατασταθεί, κατά παράβαση όλων των κανόνων, με την Ονδούρα – επέτρεψε ωστόσο σε δεκαεπτά από τις είκοσι μία παρούσες χώρες να υιοθετήσουν ένα «ομόφωνο» ψήφισμα που καταγγέλλει «την κατάρρευση της συνταγματικής τάξης στη Βενεζουέλα» , ενώ ζητούν «συγκεκριμένη δράση» από τη κυβέρνησή της. Ενώ η Δομινικανή Δημοκρατία, οι Μπαχάμες, το Μπελίζ και το Ελ Σαλβαδόρ απείχαν, η Βολιβία, η Νικαράγουα και η Βενεζουέλα είχαν, κρίνοντας το παράνομο, εγκατέλειψαν αυτό το «δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης», όπως το αποκάλεσε ο Maduro.
Αποτυχία και πάλι, πέρα από τις θριαμβευτικές δηλώσεις, δεδομένου ότι, εν πάση περιπτώσει, είναι απαραίτητο να συγκεντρωθούν τα δύο τρίτα της Γενικής Συνέλευσης (είκοσι τέσσερις χώρες) για να αποκλειστεί η Βενεζουέλα. Λόγος για τον οποίον συνεχίζεται η καταχθόνια εκστρατεία, της οποίας ο σουρεαλισμός διαφύγει από πολλούς παρατηρητές, ίσως λίγο αφηρημένους: στην κορυφή του κατάλογου των έντεκα χωρών του «Άξονα του Καλού» [ 8 ] οι οποίες, στις 17 Απριλίου, στο όνομα της δημοκρατίας, κάλεσαν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας να «εγγυηθεί το δικαίωμα στις ειρηνικές διαμαρτυρίες», περιλαμβάνεται η Κολομβία- πάνω από 130 ηγέτες και ακτιβιστές λαϊκών κινημάτων σκοτώθηκαν από τον Οκτώβριο του 2012 έως το τέλος του 2016 (23 από το Ιανουάριο 2017) - και το Μεξικό – 28.500 «αναγκαστικές εξαφανίσεις» από το 2006 (συμπεριλαμβανομένων των 43 φοιτητών της Ayotzinapa), 11 δημοσιογράφοι που εκτελέστηκαν και 23 από τους συναδέλφους τους που «εξαφανίστηκαν» το 2016.
Με την υποστήριξη αυτών των ιπποτών της ελευθερίας, η MUD, η οποία απέρριψε οριστικά την πορεία προς το διάλογο, πολλαπλασιάζει από τις αρχές Απριλίου, τις διαδηλώσεις στις οποίες, παράλληλα με τους ειρηνικούς αντιπάλους, εξαιρετικά βίαιες ομάδες σοκ πολλαπλασιάζουν επιθέσεις κατά των δυνάμεων της τάξης και δράσεις βανδαλισμού. Είναι επειδή, για τη MUD, πιέζει ο χρόνος. Οι τιμές του πετρελαίου είναι πάλι σε άνοδο, έστω και μέτρια, η κυβέρνηση παρέχοντας επειγόντως προϊόντα πρώτης ανάγκης σε πάνω από έξι εκατομμύρια οικογένειες μέσω δεκατριών χιλιάδων τοπικών επιτροπών τροφοδοσίας και παραγωγής (CLAP), επανενεργοποίοντας την γεωργία και με κλήση για τη συμμετοχή ορισμένων ομάδων του ιδιωτικού τομέα στην οικονομική ανάκαμψη, η κατάσταση τείνει κάπως (αλλά υπάρχει ο «κίνδυνος») να βελτιωθεί.
Όπως το 2002, κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 2002 εναντίον του Τσάβες ή το 2014 κατά τη διάρκεια των «guarimbas», χρειάζονται πτώματα στην άκρα δεξιά για να συγκινήσει και να κινητοποιήσει τη διεθνή κοινότητα.
Στις 18 Απριλίου, τη παραμονή της «μητέρας όλων των διαδηλώσεων» που διοργανώθηκε από την αντιπολίτευση - στην οποία θα απαντήσει εξάλλου μια «πορεία των πορειών» των οπαδών του Τσάβες στο κέντρο του Καράκας – ο Mark Toner, εκπρόσωπος του υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ κατήγγειλε μια «εγκληματική καταστολή» και «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» από τη κυβέρνηση της Μπολιβαριανής εξουσίας. Διότι ήδη, όπως το 2014, η μακάβρια καταμέτρηση των νεκρών θυμάτων δίνει την ευκαιρία σε χειραγώγηση πρώτης κατηγορίας.
Ήδη στις 14 Απριλίου υπήρχαν οκτώ νεκροί - εξ ορισμού αποδομένοι στη «καταστολή». Σύντομα έγινε σαφές ότι ένας από αυτούς, ο Brayan Principal, σκοτώθηκε από μια ομάδα κουκουλοφόρων ατόμων που τρύπησαν από σφαίρες μια «τζαβιστική» συνοικία, τη Ciudad Socialista Alí Primera, που χτίστηκε από την κυβέρνηση του Maduro στο Μπαρκισιμέτο. Ένας άλλος, ο νεαρός Miguel Ángel Colmenares, στο Καράκας, δεν διαδήλωνε, αλλά έπεσε σε ενέδρα ατόμων που του έκλεψαν τα χρήματά του πριν να τον δολοφονήσουν. Ακόμα ένας άλλος, ο Oliver Villa Camargo, εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι καθώς προσπαθούσε, με αυτοκίνητο, να διασχίζει ένα οδόφραγμα. Η Ricarda Lourdes González, 87 ετών, δεν πέθανε με ασφυξία από τα δακρυγόνα, αλλά, όπως αναφέρθηκε από την κόρη της, επειδή οι «guarimberos» (διαδηλωτές) «δεν μας άφησαν να βγούμε όταν - ενώ ήταν θύμα ενός εγκεφαλικού επεισοδίου - θέλαμε να την πάρουμε στην κλινική Las Mercedes» [ 9 ]. Αυτό δεν είναι μια πλήρης λίστα, αλλά μερικές περιπτώσεις.
Αναφερόμενος στο θάνατο ενός 17χρονου φοιτητή, του Carlos Moreno, ο οποίος πυροβολήθηκε στο κεφάλι, στο Καράκας στις 19 Απριλίου, «από μοτοσικλετιστές οι οποίοι πυροβόλησαν και πέταξαν δακρυγόνα», ο «ειδικός περιπλανώμενος» της πρώην γαλλικής εφημερίδας ενημέρωσης Le Monde, Paulo Paranagua, διευκρινήζει (21 Απρίλιου): «Η Paola Ramirez Gomez, 23 ετών, έχασε τη ζωή της στην επαρχία, στο San Cristobal, σε παρόμοιες συνθήκες». Να το γνωρίζουν οι αναγνώστες του: ο Paranagua ψεύδεται. Αρχικά η δολοφονία αποδόθηκε σε «συλλογικές ομάδες του Τσάβες», που κατηγορούνται για όλα τα δεινά, αλλά αποδείχθηκε μετά από έρευνα ότι η δολοφονία αυτής της νεαρής γυναίκας είχε διαπραχθεί από το δεύτερο όροφο ενός κτιρίου, από πυροβολισμούς ενός ατόμου με το όνομα Iván Aleisis Pernía, ακτιβιστή της αντιπολίτευσης που συνελήφθη και φυλακίστηκε από τότε. Είναι αλήθεια ότι ο Paranagua δεν μετρά τις απάτες-χειραγωγήσεις: Μήπως δεν είναι ο ίδιος ο οποίος, αναμετάδωσε χωρίς αποστασιοποίηση ή σχόλια (15 Απριλίου), αυτη την εκπληκτική δήλωση του Χούλιο Μπόρχες, ενός από τους κύριους ηγέτες της αντιπολίτευσης: «οι παραστρατιωτικές ομάδες της Βενεζουέλας απειλούν την ειρήνη στην Κολομβία». Η πρώτη αντίδραση είναι να γελάσει κανείς. Η δεύτερη είναι να βγει από τον κάδο απορριμμάτων, όπου τον είχαν ρίξει, και να στρέψει εναντίον του, το επιτηδευμένο «Decodex» της Μοντ [10 ]: «Αυτό το μέσο ενημέρωσης δημοσιεύει τακτικά ψευδείς ή παραπλανητικές ειδήσεις ή εκπομπές. Δώστε προσοχή ή ψάξτε για άλλες πιο αξιόπιστες πηγές. Αν είναι δυνατόν, να ψάξτε την προέλευση της πληροφορίας».
Σε αυτό το κλίμα της αυξημένης βίας, παρατηρούνται υπερβολές από όλες τις πλευρές. Ένα ένταλμα σύλληψης έχει εκδοθεί εναντίον πέντε φερόμενών εθνικών Φρουρών υπεύθυνων για το θάνατο του Gruseny Antonio Canelón στο Cabudare στις 12 Απριλίου. Από την άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων, πέφτουν επίσης και τα μέλη των δυνάμεων ασφαλείας, όπως ο λοχίας της Εθνικής Φρουράς Neumar José Sanclemente Barrios, που δολοφονήθηκε με πιστόλι στις 19 Απριλίου στο San Antonio de los Altos. Οκτώ μέλη των δυνάμεων ασφαλείας είχαν εξάλλου ήδη σκοτωθεί το 2014, χωρίς μεγάλη συγκίνηση από τους «παρατηρητές» για τους οποίους, όπως φαίνεται, ο δολοφόνος ενός αστυνομικού στα Ηλύσια Πεδία στο Παρίσι είναι ένας «τρομοκράτης», ενώ ο δολοφόνος ενός αστυνομικού στη Βενεζουέλα είναι ένας «ειρηνικός διαδηλωτής»...
Σε ιδιαίτερα συγκεχυμένες συνθήκες, και μετά από την πρόσκληση για διαδήλωση των ηγετών αντι-Τσάβες, η λεηλασία μιας δεκάδας εμπορικών καταστημάτων της λαικής συνοικίας του El Valle (Καράκας) από υποτεθειμένες συμμορίες «ανθρώπων που λιμοκτονούν » το βράδυ της 19ης Απριλίου, είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο έντεκα άτομων (τρεις από πυροβόλα όπλα, οκτώ από ηλεκτροπληξία από ένα σύστημα προστασίας από την προσπάθεια τους να ληστέψουν ένα αρτοποιείο). Στην καταστροφική μανία τους, οι ίδιες ορδές, τις οποίες πιστεύεται ‘ότι χειραγωγούνται, δεν δίστασαν να επιτεθούν σε ένα παιδιατρικό νοσοκομείο - ίσως με το πρόσχημα ότι ονομαζόταν «Ούγκο Τσάβες» - αναγκάζοντας σε συνθήκες καταστροφής να εκκενωθούν 54 μητέρες, παιδιά και νεογέννητα. Σε τέτοιο χάος, η χειραγώγηση των πληροφοριών γίνεται παιδικό παιχνίδι: « Οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σκότωσαν 20 άτομα σε τρεις εβδομάδες », μπορούμε να διαβάσουμε ή να ακούσομε σχεδόν παντού την ίδια στιγμή [ 11 ]. Όπου επέτυχε ο σκοπός που επιδιώκεται, κάνοντας τη Βενεζουέλα ένα «αποτυχημένο κράτος (failed state)». Και, παρεμπίπτοντος, χρησιμοποιώντας τη γενική παραπληροφόρηση που αφορά αυτή τη χώρα, για να στιγματιστεί από τη μπάντα ένα πολιτικό άνδρα - όπως, στον πρώτο γύρο της γαλλικής προεδρικής εκστρατείας, τον υποψήφιο της France insoumise, Jean-Luc Mélenchon. Από την άποψη αυτή, το 6/9 του France Inter , αφιερωμένο στη Βενεζουέλα το πρωί της ίδιας της ψηφοφορίας θα αποτελέσει ένα μοντέλο της κορυφαίας δολιότητας - κατά πάσα πιθανότητα με έντονη κριτική, αν υπήρχε στη Γαλλία ένα υψηλό Οπτικοακουστικό Συμβούλιο (CSA).
Στις 22 Απριλίου, μετά από κλήση της αντιπολίτευσης, χιλιάδες Βενεζουελάνοι συμμετείχαν σε σιωπηλή πορεία στη μνήμη των θυμάτων των διαδηλώσεων του Απριλίου. Έξω από την έδρα της Επισκοπικής Διάσκεψης, ενώ ο βουλευτής Henry Ramos Allup δήλωνε ότι ήταν ένας φόρος τιμής «για όλους τους νεκρούς, συμπεριλαμβανομένων των οποίων δυνητικών και πιθανών θυμάτων που σίγουρα θα υπάρχουν τις επόμενες ημέρες» ο «συνάδελφός» του, Freddy Guevara ανέφερε ότι οι προσεχείς εκδηλώσεις είχαν ως στόχο να «αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο του δικτάτορα» δημιουργώντας την «ακυβερνησία» [ 12 ]. Μηνύματα που έχουν το πλεονέκτημα της σαφήνειας. Εκτός, φυσικά, για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Maurice Lemoine
Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] http://www.medelu.org/Coup-dur-pour-la-fin-de-cycle-en
[ 2 ] Κόμμα του πρώην προέδρου Lucio Guttierez, ανατράπηκε σε μια λαϊκή εξέγερση στις 20 Απριλίου 2005. Υποψήφιος του κόμματος, ο Patricio Zuquilanda πήρε το 0,77% των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 19 Φεβρουαρίου. Ο Gutierrez δεν εξελέγη στις εκλογές για το κοινοβούλιο.
[ 3 ] Ecuadorinmediato, Κίτο, 19 Απριλίου 2017.
[ 4 ] BBC Mundo , Λονδίνο, 23 Μαρτίου 2016.
[ 5 ] El País, Μαδρίτη, 7 Σεπ 2016.
[ 6 ] Η Petrobras (ιδιοκτησίας ιδιωτών και θεσμικών μετόχων με το 51%) έχει απονείμει υπερφορολογημένες αγορές σε εταιρείες του BTP, επιτρέποντας την καταβολή δωροδοκιών για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων ή διεφθαρμένων πολιτικών. Η Odebrecht φέρεται να πότισε με δωροδοκίες αξιωματούχους και πολιτικούς από δώδεκα χώρες της Λατινικής Αμερικήςγια να αναλάβει εργολαβίες.
[7] Haïti Libre, Port-au-Prince, 29 mars 2017.
[ 8 ] την Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Χιλή, την Κολομβία, την Κόστα Ρίκα, τη Γουατεμάλα, την Ονδούρα, το Μεξικό, την Παραγουάη, το Περού και την Ουρουγουάη.
[ 9 ] El Universal, Καράκας, 11 Απριλίου 2017.
[ 10 ] εργαλείο που υποτίθεται, στο διαδίκτυο, να βοηθήσει τους χρήστες να ταξινομήσουν τις αληθινές από τις ψευδείς πληροφορίες στιγματίζοντας τους ιστοτόπους με «λάθος σκέψης».
[11] Le Monde, France Info, CNews, LCI, La Dépêche, Presse Océan, La Libre Belgique, etc., από 21 έως 23 Απριλίου 2017.
[ 12 ] Alba Ciudad Καράκας 22 Απριλίου 2017.
URL για αυτό το άρθρο: http://www.medelu.org/Guerre-sournoise-en-Equateur
Πηγή: https://venezuelainfos.wordpress.com/
Διαβάστε περισσότερα στο http://reseauinternational.net/guerre-sournoise-en-equateur-guerre-totale-au-venezuela
Πηγή