Ο τελευταίος μήνας μπορεί να θεωρηθεί ως εκείνος μίας από τις σημαντικότερες αλλαγές στην οικονομική πολιτική της Κίνας – αφού δρομολογήθηκε μία πολύ αυστηρή ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς επίσης μία συρρίκνωση της νομισματικής πολιτικής, για να δοθεί τέλος στην ανάπτυξη μέσω της δημιουργίας χρεών. Υπενθυμίζουμε εδώ πως ενώ το ονομαστικό ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν με ρυθμό 5-10% τα προηγούμενα έτη, τα χρέη της κλιμακώνονταν με διπλάσιο ρυθμό, από 10-20% ετησίως (άρθρο).
Οι αλλαγές αυτές που υιοθέτησε η κυβέρνηση της χώρας, θέτοντας ως προτεραιότητα της τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος αντί την ανάπτυξη, τεκμηριώνουν πως ο πιστωτικός της κλάδος είναι εκτός ελέγχου – κάτι που όμως δεν σημαίνει πως αντιμετωπίζει μία κρίση ανάλογη με τις αρχές του 2015, όπου τα κεφάλαια εγκατέλειπαν μαζικά τη χώρα, οι εξαγωγές υποχωρούσαν, ενώ οι επενδύσεις στα πάγια επίσης.
Αντίθετα, ο ρυθμός ανάπτυξης τους προηγούμενους μήνες ήταν σημαντικά θετικότερος στο 6,9% από 6,5% που σχεδίαζε η κυβέρνηση – λόγω των υψηλότερων επενδύσεων του δημοσίου, της ισχυρής εσωτερικής ζήτησης, καθώς επίσης της εξωτερικής που αύξησε αρκετά τις εξαγωγές.
Ταυτόχρονα υποχώρησαν οι φόβοι ενός εμπορικού πολέμου με τις Η.Π.Α.- οπότε λογικά συμπεραίνει κανείς πως η ηγεσία της χώρας θεώρησε τις καλές εξελίξεις ως ευκαιρία για να δρομολογήσει μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει προ πολλού. Κυρίως δε την καταπολέμηση της αδιαφάνειας του σκιώδους τραπεζικού συστήματος – το οποίο έχει απορροφήσει ένα μεγάλο μέρος των ιδιωτικών αποταμιεύσεων, καθώς επίσης επενδύσεις κρατικών επιχειρήσεων.
Εν τούτοις, τα μέτρα που λήφθηκαν μπορούν μακροπρόθεσμα να βοηθήσουν τη χώρα, αλλά βραχυπρόθεσμα θα εμποδίσουν την ανάπτυξη – με κίνδυνο να εκραγεί η φούσκα των ακινήτων, να προκληθούν χρεοκοπίες, να αυξηθεί η μεταβλητότητα των τιμών στα χρηματιστήρια (μεγάλες διακυμάνσεις), καθώς επίσης να υπάρξουν κοινωνικές αναταραχές – οπότε οφείλει να περιμένει κανείς εάν θα αντέξει πράγματι η κυβέρνηση τις πιέσεις ή θα αρχίσει ξανά να αυξάνει το δανεισμό.
Με δεδομένο τώρα το ότι η Κίνα έχει επενδύσει τεράστια ποσά στις υποδομές, εκ των οποίων ελάχιστες είναι παραγωγικές, ενώ η πιστωτική φούσκα έχει διογκωθεί σε υπερβολικό βαθμό, ειδικά ο δανεισμός των κρατικών επιχειρήσεων, η κατάσταση της είναι αρκετά επικίνδυνη – αν και το κεντρικά κατευθυνόμενο σύστημα της οικονομίας της επιτρέπει στην κυβέρνηση να καθυστερεί το μοιραίο.
Από την άλλη πλευρά όμως, εάν οι Η.Π.Α. συνεχίσουν να κλιμακώνουν τα βασικά τους επιτόκια, ακολουθώντας ταυτόχρονα την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική του κ. Trump, η οποία θα αυξήσει ακόμη περισσότερο τα ελλείμματα της χώρας, καθώς επίσης τα αστρονομικά δημόσια χρέη της, ίσως επιταχυνθεί το σπάσιμο της κινεζικής φούσκας – ενώ δεν είναι απίθανο να ακολουθήσουν αμέσως μετά οι Η.Π.Α., οδηγώντας τον πλανήτη στο απόλυτο χάος.
Φυσικά η κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας μπορεί να προηγηθεί, αφού προβλέπεται να συμβεί το αργότερο εντός του 2018 – εκτός εάν μεσολαβήσει κάποια εκτόνωση, με τη διενέργεια ενός πολέμου.