-Γέροντα, σήμερα, ενώ πολύς κόσμος περίμενε να σάς δη, κάποιος νεαρός δεν περίμενε στην σειρά του…τους προσπέρασε όλους.
-Ναί, ηρθε και μου είπε: «Είναι άνάγκη νά σε δώ. Πήγα στό Άγιον «Όρος και δεν σε βρήκα και ήρθα εδώ». «Καλά, του λέω, δεν βλέπεις τί κόσμος περιμένει; Να σταματήσουν όλοι, γιά νά άσχοληθώ τώρα μ» έσένα;». «Ναί, Πάτερ», μου λέει. Ακούς κουβέντα; Και νά είναι οί άλλοι στις σκάλες όρθιοι, στριμωγμένοι, μεγάλοι, άρρωστοι, γυναίκες με μικρά παιδιά…, κι εκείνος να επιμένει. Και δεν ήταν ότι είχε κανένα σοβαρό θέμα χαζομάρες ήταν αυτά που ήθελε νά μου πή. Κατάλαβες; Τσιμέντο νά γίνουν οί άλλοι!
Νά σκεφθήτε, έρχονται μερικοί και μου λένε: «Πάτερ, σήμερα νά κάνης προσευχή μόνο γιά μένα, γιά κανέναν άλλον». Τέτοια απαίτηση!
Είναι σάν νά λένε: «Μ’αυτήν τήν άμαξοστοιχία θα ταξιδέψω μόνον εγώ να μήν μπή μέσα κανένας άλλος». Αφού πάει και πάει το τραίνο, γιατί να μήν μπουν και άλλοι μέσα;
-Γέροντα, ποιό νόημα έχει αυτό που είπε ο Χριστός: «»Ος άν θέλλη την ψυχήν αυτού σώσω, απολέσει αύτήν»;
-Εννοεί νά «απολέση» ο άνθρωπος τήν ζωή του, με τήν καλή έννοια. Νά μήν υπολογίζη τήν ζωή του, νά θυσιάζει τήν ζωή του γιά τον άλλον. «Μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του έτέρου έκαστος», λέει ο Απόστολος Παύλος.
Όλη ή βάση στήν πνευματική ζωή εδώ εϊναι: νά ξεχνάω τον εαυτό μου με τήν καλή έννοια και να σκέφτωμαι τον άλλον, νά συμμετέχω στον πόνο, στην δυσκολία του άλλου. Νά μήν κοιτάζω πως να ξεφύγω τήν δυσκολία, άλλα πως νά βοηθήσω τον άλλον, πως νά τον άναπαύσω.
-Πώς Θα καταλαβαίνω, Γέροντα, τί άναπαυει τον άλλον, γιά νά τό κάνω;
-Αν έρχεσαι στήν Θέση του άλλου, τότε Θα καταλαβαίνεις τί άναπαύει τον άλλον. Αν όμως μένεις κλεισμένη στο καβούκι σου, πως θα καταλάβεις τί άναπαύει τον άλλον;
Στήν έποχή μας οί πιό πολλοί κοιτάζουν πως να πάρουν τήν θέση του άλλου καί όχι πως νά έρθουν στην θέση του άλλου, γιά νά τόν καταλάβουν.
Παρατηρώ καμμιά φορά πως μερικοί, άκόμη καί όταν πάνε νά κοι νωνήσουν, δεν περιμένουν στήν σειρά τους. Καθένας λέει: «εγώ έχω δουλειά καί βιάζομαι» καί δεν σκέφτεται: «άραγε εϊμαι άξιος νά κοινωνήσω;» ή «μήπως ό άλλος είναι πιό βιαστικός άπό μένα;». Τίποτε! κοινωνούν καί φεύγουν.
Εδώ, άκόμη καί νά στερηθείς την Θεία Κοινωνία γιά χάρη του άλλου, πρέπει νά χαίρεσαι. Κι άν ό ίερεύς έχη μία μόνο μερίδα, μόνον έναν μαργαρίτη, καί βρεθή κάποιος άρρωστος που είναι έτοιμοθάνατος καί χρειάζεται νά κοινωνήσει, τότε πρέπει νά χαρείς που δεν θά κοινωνήσεις εσύ, γιά νά κοινωνήσει ό άρρωστος.
Αύτό θέλει ό Χριστός. Έτσι έρχεται ό Χριστός μέσα στήν καρδιά καί πλημμυρίζει κανείς άπό χαρά.
από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τόμος Ε σελ 44» (ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)