Εύχομαι ο Χριστός μας να κατακλύσει τις ψυχές μας με απέραντη θυσιαστική αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας.
Και το εύχομαι αυτό, διότι όπως έγραψα και άλλη φορά, έχουμε ξεχάσει οι σύγχρονοι άνθρωποι να συμπονάμε, να αγαπάμε, να ακούμε. Ειλικρινά, όπως λέει το Ευαγγέλιο, έχει ψυγεί η αγάπη των πολλών ανθρώπων. Ζούμε μόνο για τον εαυτό μας και για την εκπλήρωση των δικών μας και μόνο επιθυμιών. Άραγε σκεφτόμαστε καθόλου, ότι ο Θεός μας, μια μόνο ερώτηση θα μας κάνει κατά την ημέρα της κρίσεως. Με επισκεφθήκατε στην φυλακή; Στο νοσοκομείο; Όταν ήμουν άρρωστος με συμπονέσατε, με αγαπήσατε;
Ειλικρινά στις ημέρες μας κάνουμε το μεγάλο λάθος και θέλουμε να αισθανόμαστε ότι έχουμε πολλούς γνωστούς, φίλους, οι οποίοι όμως, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι πραγματικοί φίλοι, διότι στον μεγάλο πόνο που θα περάσεις, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα σε εγκαταλείψουν. Αυτό που πρέπει, ταπεινά λέγω, να ζητάμε, είναι να έχουμε λίγους ανθρώπους δίπλα μας, που μας αγαπούν πραγματικά, που χαίρονται με την χαρά μας και πονούν με την λύπη μας. Ας βγούμε από το καβούκι μας οι σημερινοί χριστιανοί και ας γίνουμε άνθρωποι αληθινής αγάπης. Συγχωρήστε με που σας κουράζω, αλλά αναζητώ εναγωνίως γύρω μου αληθινά ανθρώπους αγάπης Χριστού και δεν τους βρίσκω.
Επίσης, παρακαλώ ας σταματήσουμε να ψάχνουμε συνεχώς να βρούμε διορατικούς και προορατικούς γεροντάδες και ας αναζητήσουμε το κυριότερο, γεροντάδες με απέραντη αγάπη, ειρήνη και μακροθυμία. Αυτό μας λείπει σήμερα, γι’ αυτό ελάχιστοι είναι οι καλοί πνευματικοί, όπως ομολογεί ένας φωτισμένος ιεράρχης. Αδελφοί μου, ο Χριστός ανέστη, ας αναστηθούμε και εμείς μαζί Του, ας βάλουμε από σήμερα καλή αρχή, ξεχνώντας, παραμελώντας τον δικό μας πόνο, ασχολούμενοι με τους πόνους όλων των συνανθρώπων μας. Αμήν. Συγχωρήστε με αν είπα κάτι λάθος. Χαίρετε με πολλή, εν Χριστώ, αγάπη.
Ένας ανάξιος πιστός της Ορθοδόξου Εκκλησίας