Είναι η ιστορία του 82χρονου Μάνθου Ζυμάρη και της 61χρονης κόρης του, Μαρίας, οι οποίοι ζουν σε μια παράγκα στο Ελληνικό, αναπολώντας τις εποχές του παρελθόντος που ζούσαν αξιοπρεπώς…
«Κάθε πρωί, αμέσως μετά την ανατολή του ήλιο, μια στρατιά από εθελοντές φτάνουν σε ένα μεγάλο, λευκό κτίριο που έχει θέα τη Μεσόγειο, σε προάστιο των Αθηνών. Φέρνουν παπλώματα, καλάθια με σάντουιτς, σωρούς από ρούχα -ακόμη και χαλάκια προσευχής- στους 1.600 πρόσφυγες που έχουν μετατρέχει αυτό που κάποτε ήταν ένα λαμπερό διεθνές αεροδρόμιο σε πρόχειρο κατάλυμα», τονίζεται στην εισαγωγή του άρθρου, σχετικά με τον χώρο φιλοξενίας στο Ελληνικό, όπου έχουν βρει καταφύγιο οι πρόσφυγες που έφτασαν στη χώρα μας, κυρίως το καλοκαίρι του 2016, κατά την διάρκεια της έξαρσης της προσφυγικής κρίσης…
Το ρεπορτάζ είναι φανερό πως θέλει να επικεντρωθεί στις συνέπειες της κρίσης και μάλλον γι’ αυτό το λόγο παρουσιάζει τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στο Ελληνικό ως… περίπου ιδανικές, κάτι το οποίο φυσικά δεν ισχύει.
«Όσο η μέρα περνά, ομάδες προσφύγων από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και το Ιράν σχηματίζουν ουρές στην στάση του λεωφορείου έξω από τις εγκαταστάσεις. Είναι μια διαδρομή 10 χιλιομέτρων μέχρι τους εμπορικούς δρόμους της πρωτεύουσας, τα πάρκα και τα νοσοκομείο, όπου πολλοί μπορούν να έχουν δωρεάν περίθαλψη», τονίζει ακόμη το δημοσίευμα, για να συνεχίσει παρουσιάζοντας την προσωπική ιστορία του 82χρονου και της κόρης του.
«Είμαστε τυχεροί»
Αναφέρει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα:
«Ούτε οι μετανάστες, ούτε οι εθελοντές προσέχουν μια μικρή καλύβα απέναντι από τη στάση, ή τους ενοίκους της. Κάποτε ήταν ένα καφέ-μπαρ, που σέρβιρε κοκτέιλ και γλυκά σε ανθρώπους που περίμεναν τις πτήσεις τους – αυτό όμως ίσχυε κατά την περίοδο ακμής του αεροδρομίου του Ελληνικού, που έκλεισε το 2001 και εγκαταλείφθηκε στην φθορά από τότε.
Τώρα, το καφέ είναι εγκαταλελειμμένο, με δάπεδο από λάσπη, χωρίς πόρτες, χωρίς παράθυρα και χωρίς θέρμανση. Η επίπεδη οροφή του έχει καλύμματα, αλλά αυτά δεν εμποδίζουν τα περιστέρια να πετούν ανάμεσα στα κενά.
Μέσα, βρήκα έναν ηλικιωμένο άνδρα, να κάθεται σε μια καρέκλα σε θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν. Κανείς εθελοντής δεν ήρθε με ζεστά ρούχα, ένα πάπλωμα ή καινούρια παπούτσια για εκείνον. Και όταν άγγιξα τα χέρια του, που ήταν παγωμένα, τα μάτια του μισάνοιξαν όσο έβαζε υγρές κουβέρτες γύρω του.
Ο Μάνθος Ζυμάρης, είναι πρώην οικοδόμος και είναι 82 ετών. Ξεχασμένο θύμα των δεκαετιών σαθρών κυβερνήσεων και τώρα των δρακόντειων μέτρων που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν έχει σύνταξη ή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ούτε μπορεί το κράτος να τον βάλει σε ένα αξιοπρεπές σπίτι.
Μένει σε αυτή την αθλιότητα για τρία χρόνια, από τότε που έχασε το σπίτι της οικογένειάς του, που βρίσκεται στο κοντινό προάστιο του Καλαμακίου, όταν δεν κατάφερνε πλέον να πληρώνει το δάνειο του.
Η κόρη του, Μαρία, που ζει επίσης εκεί, περιορίζεται στο να ψάχνει για κάποιο σάντουιτς που έχουν αφήσει οι μετανάστες, ή στο να μπαίνει κρυφά το βράδυ στον προσφυγικό καταυλισμό και να ψάχνει για περισσεύματα.
«Εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε πως είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά τι μας έδωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση;» ρωτά η 61χρονη Μαρία, που είναι ζωντοχήρα. «Φροντίζω τον πατέρα μου επειδή δεν υπάρχει κανένας άλλος να το κάνει. Κάποτε ζούσαμε τόσο καλά. Ήταν ένας διαφορετικός κόσμος τότε». Παρόλα αυτά, λέει ότι είναι τυχεροί που έχουν βρει ένα καταφύγιο.
«Είμαστε ευγνώμονες που έχουμε βρει αυτό το μέρος», λέει. «Είναι καλύτερο από το πεζοδρόμιο». Η Μαρία, με δάκρυα στα μάτια, βγάζει ένα οικογενειακό άλμπουμ φωτογραφιών από ένα κουτί που βρίσκεται στα πόδια του πατέρα της. Οι φωτογραφίες δείχνουν την οικογένεια σε πιο χαρούμενες στιγμές: Εκείνη, χαμογελαστή σε ένα αεροπλάνο με προορισμό το Λονδίνο, για διακοπές κατά την δεκαετία του ’70. Μια άλλη φωτογραφία της, όταν ήταν μικρό παιδί, πάνω σε ένα πόνυ στην παραλία. Μια τρίτη δείχνει τον κ. Ζυμάρη ως έναν γοητευτικό 40χρονο άνδρα.
Για τη Μαρία, η άνετη, μεσοαστική ζωή που είχαν είναι μια μακρινή ανάμνηση. Όπως πολλοί άλλοι, εκείνη και ο ηλικιωμένος πατέρας της αγωνίζονται πλέον για την επιβίωσή τους σε μια κάποτε υπερήφανη χώρα, την οποία έχει γονατίσει πλέον το χρέος», τονίζει η Sue Reid που υπογράφει το άρθρο της Daily Mail.
Κριτική στην Ελλάδα
Στη συνέχεια μάλιστα, γίνεται και μια αναδρομή στο πώς φτάσαμε ως εδώ: «Το χρέος, φυσικά, μαζεύτηκε εξαιτίας της τεράστιας ανηθικότητας της Ελλάδας, αφότου μπήκε στο Ευρώ πριν 16 χρόνια, όταν ξεζούμισε το σύστημα όσο περισσότερο γινόταν. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων διπλασιάστηκαν, το σύστημα παροχών φούσκωσε και η διαφθορά άνθισε. Το να πληρώνει κανείς φόρους θεωρούνταν πάντα προαιρετικό από πολλούς Έλληνες πολίτες, αλλά τώρα το να αγνοείς τους φόρους έγινε ο κανόνας»…
dailymail.co.uk
Πηγή