Λέγεται μάλιστα ότι σήμερα οι έγκυες θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικές να μην πιάνουν μαχαίρια, ψαλίδια και να προσέχουν να μην χτυπήσουν για να μην γεννηθεί το παιδί τους σημαδεμένο.
Ο Άγιος Συμεών έδωσε το όνομά του στις τρεις εορταστικές ημέρες του Φεβρουαρίου, τα «Συμόγιορτα» (1-3 Φεβρουαρίου) και είναι ο κατ’ εξοχήν προστάτης των εγκύων γυναικών και ο φύλακας άγγελος της κυοφορούμενης νέας ζωής, ήτοι του εμβρύου. Οι έγκυες γυναίκες τιμούν με μεγάλη ευλάβεια τη μνήμη του και απέχουν από κάθε εργασία μέσα και έξω από το σπίτι, για να μη γεννηθεί το παιδί που κυοφορούν σημαδεμένο.
Ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, σε βαθιά γηρατειά είχε την ευλογία να προϋπαντήσει και να πάρει στην αγκαλιά του το νεογέννητο Χριστό, σαράντα μέρες μετά τη γέννησή του. Γι’ αυτό δικαιολογημένα θεωρείται ως ο τελευταίος Άγιος της Παλαιάς Διαθήκης και ο πρώτος της Καινής.
Του «Άη Συμεού» δεν κόβουνε με το μαχαίρι τίποτε, ούτε ψαλίδι ανοίγουν, ούτε ξύλα κόβουν με το τσεκούρι, «για να μην πάθει το παιδί καμίας εγκύου τίποτε». Την παραμονή πριν κοιμηθούν οι έγκυες βγάζουν τα ρούχα τους ανάποδα και προς τα πίσω, ώστε αν κατά τύχη είχαν αγγίξει κάτι, το σημάδι να βγει πίσω για να μη φαίνεται.
Ο Άγιος Συμεών κατά τη λαϊκή λατρεία θεωρούνταν προστάτης αλλά και Θεότρομος Άγιος για τις έγκυες τους τρεις πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης, γιατί πίστευαν ότι τιμωρούσε αυστηρότατα κάθε παραβάτιδα έγκυο που δεν τιμούσε την εορτή του, απέχοντας από κάθε εργασία, όπως απαιτούσε το έθιμο.
Η τιμωρία του Αγίου ήταν ότι αποτύπωνε σε εμφανές μέρος του σώματος του εμβρύου που κυοφορούσε η γυναίκα, κάποιο σημάδι. Στη λαϊκή αυτή αντίληψη υπάρχει και μια ιατρική βάση, καθώς σήμερα πλέον γνωρίζουμε ότι η οργανογένεση στο έμβρυο λαμβάνει χώρα τις πρώτες 12 εβδομάδες της κυήσεως. Αν σε αυτή την περίοδο η έγκυος βιώνει στρεσογόνες, αγχώδεις καταστάσεις ή ακόμα και ισχυρές συγκινήσεις ή έντονες ενοχές , τότε η υπερέκκριση αδρεναλίνης, η παραγωγή κατεχολαμινών, στιμουλίνης και Β ενδορφίνης ευνοούν τις εμβρυοπάθειες, ιδίως τις δερματικές δυσπλασίες, όπως τα αιμαγγειώματα και τους σπίλους.
Σύμφωνα με την παράδοση, μετά τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης, αν η έγκυος βρισκόταν στην ανάγκη να εργασθεί, μπορούσε στο σπίτι, αρκεί να έφερε πάνω της ένα καθρεφτάκι και ένα σιδερένιο καρφί, οπότε πίστευε ότι εξουδετερωνόταν η παράβαση, αλλά έπρεπε να ζητήσει συγχώρεση και έπιανε με τα χέρια της τους γλουτούς της και μετά τα βουτούσε σε αλατόνερο και τα σκούπιζε. Οι Ελληνίδες έγκυες τηρούσαν τριήμερη αργία τα λεγόμενα «Συμό-γιορτα».
πηγή
πηγή