Οι Δυτικές χώρες και κατ’ επέκταση οι Δυτικές οικονομίες δεν είναι διατεθειμένες να κάνουν πλέον πραγματικές επενδύσεις διεθνώς, έχουν εγκλωβιστεί στο κυνήγι της χρηματιστηριακής και τραπεζικής σπέκουλας, δηλαδή του εύκολου κέρδους, του λογιστικού κέρδους και όχι του κέρδους μέσω επενδύσεων στην πραγματική οικονομία.
Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Το χειρότερο δε είναι ότι στις χώρες με σοβαρά οικονομικά προβλήματα, η Δύση τις αντιμετωπίζει με δυσφορία, με τη λογική του κερδοσκόπου και όχι πρωτίστως με πολιτικά ή γεωστρατηγικά κριτήρια και δευτερευόντως με οικονομικά. Αυτό έχει αφήσει τον δρόμο ανοιχτό στην Κίνα που με 4 τρισεκατομμύρια δολάρια συναλλαγματικά αποθέματα, αγοράζει και χτίζει συμμαχίες ανά τον κόσμο.
Γιατί; Μα για τον ίδιο λόγο που η Αμερική μετά τον Β’ ΠΠ αγόρασε τις συμμαχίες της και έγινε παγκόσμια δύναμη μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ. Η Κίνα χρησιμοποιεί με σοφία το υπερόπλο που διαθέτει και λέγεται χρήμα. Αγοράζει εταιρίες που μπορούν να της προσφέρουν την τεχνολογία που της λείπει σε κρίσιμους τομείς, όπου βέβαια αυτό είναι δυνατόν.
Το ποιο πρόσφατα παραδείγματα είναι η εξαγορά της Pirelli (που δεν κατασκευάζει μόνο λάστιχα αυτοκινήτων όπως πολλοί νομίζουν) από την ChemChina, αλλά και της Ελβετικής CYNGENTA για 43 δις δολάρια, που θα της δώσει την τεχνολογία να λύσει τα προβλήματα της αγροτικής της παραγωγής.
Οι επενδύσεις αυτές της Κίνας δεν αφήνουν αδιάφορες τις μεγάλες Δυτικές εταιρίες (υπάρχουν και τέτοιες) που ψάχνουν να επενδύσουν διεθνώς μέσω κοινοπραξιών (Joint Ventures) και συμμαχιών, ώστε να μειώσουν τους κινδύνους που συνεπάγεται μία μεγάλη επένδυση στο εξωτερικό.
Συγχρόνως η Κίνα αγοράζει φιλίες και συμμαχίες εξασφαλίζοντας εμπορικούς δρόμους (βλ. Δρόμος του Μεταξιού ή One Belt One Road) που θα της επιτρέψει να συνεχίσει να αναπτύσσεται και να ευημερεί ως χώρα, επενδύοντας το απίστευτο ποσό των 4 τρις δολαρίων (δηλαδή 12 φορές το Σχέδιο Μάρσαλ) σε αυτόν τον εμπορικό δρόμο, που θα συνδέει την Κίνα με την κεντρική Ασία, με τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και την Αφρική.
Η Κίνα όμως δεν αδιαφορεί ούτε για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως η Αργεντινή, ο Ισημερινός και η Βενεζουέλα, που έχοντας προβλήματα χρηματοδότησης από τις Διεθνείς Αγορές και δεν θέλουν να καταφύγουν στο ΔΝΤ με τις γνωστές συνέπειες, χτυπάνε την πόρτα της Κίνας για χρηματοδοτικό «σωσίβιο».
Κι εμείς; Εμείς τι κάνουμε; Ως συνήθως πρωτοτυπούμε, κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν να βάλουμε τρικλοποδιά στην κινέζικη επένδυση της COSCO στον Πειραιά, για να μη στενοχωρηθούν κομματικοί συνδικαλιστές του ΟΛΠ.
Φτάσαμε στο σημείο να στοχοποιήσουν οι ντόπιοι τρομοκράτες που κόπτονται για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού μια τόσο μεγάλη κινέζικη επένδυση. Γι’ αυτούς τους κυρίους και τις κυρίες που δικάζονται για τρομοκρατία, θα προσέθετα και την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας», εάν ήμουν εισαγγελέας.