Το απόσπασμα από το blog του Θοδωρή μάς ταξιδεύει για άλλη μια φορά στην Πόλη των Ονείρων μας
Υπάρχει κάτι μαγικό στην Πόλη και από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εδώ, μου πλάνεψε την καρδιά και την σκέψη.
Αυτό δεν είναι ούτε οι εμπορικοί της δρόμοι με την πολυκοσμία, ούτε οι κεφτέδες και τα κεμπάπ, ούτε τα δερμάτινα και οι ναργιλέδες. Αυτή η, αρχικά απροσδιόριστη, μαγεία οφείλεται στην Ιστορία και στα Ιερά χώματα τούτης της γής και κάθε φορά που προσπαθώ να συλλάβω στην σκέψη μου την Κωνσταντινούπολη σαν έννοια, κυριεύομαι από δέος και ρίγη συγκίνησης. Μια βροχερή και παγερή μέρα σαν κι αυτή αποφάσισα να έρθω σε άμεση επαφή με τα χώματα των προγόνων μας καθώς θέλησα να εισέλθω στα υπόγεια και κρυμμένα μυστικά της Κωνσταντινούπολης. Η Ιστορία της Βασιλεύουσας ξετυλίγεται συνεχώς μπροστά στα μάτια μου και στην ιστορική χερσόνησο συναντώ συχνά πολλά τέτοια στοιχεία. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι το τμήμα του Ιπποδρόμου και συγκεκριμένα αυτό των πεσσών που στήριζαν την Σφενδόνη, το μέρος που βρισκόνταν η στροφή του Ιπποδρόμου.
Ότι υπάρχει όμως πάνω στους δρόμους της Πόλης, υπάρχει και κάτω από αυτήν και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Δεν μπορείτε να νοιώσετε τον ενθουσιασμό μου καθώς ανακάλυπτα καινούριες υπόγειες δεξαμενές με κίονες και αυθεντικά ψηφιδωτά από εκείνες τις ένδοξες εποχές του Βυζαντίου, όπου η Πόλη ήταν το αδιαμφισβήτητο κέντρο του κόσμου.
Κοίταξα για λίγο το λιγοστό νερό που είχε απομείνει σε μία γωνία και διαπίστωσα πως η κιστέρνα δεν ήταν ικανή να συγκρατήσει την ορμή μου να έρθω σε επαφή με την υπόγεια Βασιλεύουσα. Η περιπλάνηση εξάλλου είχε μόλις αρχίσει...
Υπήρχε ακόμα νερό στην υπόγεια κιστέρνα
Συνέχισα λοιπόν την εξερεύνηση και διαρκώς κατέβαινα όλο και περισσότερο στα έγκατα της Πόλης. Μετά από λίγο ψάξιμο και περίπου 5 μέτρα από την επιφάνεια του δρόμου είχα την χαρά να ανακαλύψω αυθεντικά ψηφιδωτά περασμένων χιλιετιών!
Τα ψηφιδωτά αυτά αποτελούν τμήμα από το πάτωμα του τεραστίου συγκροτήματος που κατείχε την ονομασία Ιερόν Παλάτιον και περιλάμβανε αμέτρητους χώρους με κτίρια, διαμερίσματα, στοές, στρατώνες, δρόμους, παλάτια, λουτρά, εκκλησίες, αυλές, στάβλους και κήπους.
Τι μεγάλη συγκίνηση και θαυμασμός να ακουμπώ ψηφιδωτά πατώματα από το Ιερόν Παλάτιον...
...και να περπατώ εκεί που κατά το παρελθόν είχαν περπατήσει Βασιλιάδες και Αυτοκράτορες
...και παρότι στα έγκατα της γής, εγώ να νοιώθω σαν στον Παράδεισο.
Ανακαλύπτοντας την εκκλησία στα έγκατα της Πόλης. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τα συναισθήματά μου.
Στα μάτια μου παρουσιάστηκαν Εικόνες Αγίων που με κοιτούσαν στοργικά.
Πρόσωπα Αγίων που δακρύζουν για την ξεχασμένη εκκλησία στα έγκατα της γης.
Καθώς ετοιμαζόμουν να ανηφορίσω για την επιφάνεια της Πόλης, το βλέμμα μου έπεσε στα αριστερά του ναού και αμέσως η ματιά μου άστραψε....υπήρχε Άγιασμα στον ναό και ακόμα δεν είχε στερέψει! Πάνω από το Άγιασμα....μιά νωπογραφία με το μάτι κάποιου Αγίου ή Αγίας στραμμένο πάνω μου, ήταν σαν μου έλεγε: "Όσο δεν θα στερεύει η Πίστη των ανθρώπων, δεν θα στερέψει και τούτο εδώ το Άγιασμα". Έκανα τον Σταυρό μου, προσευχήθηκα και άρχισα να ανεβαίνω προς τα πάνω, προσπαθώντας να ταξινομήσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου.
Το αστείρευτο Άγιασμα της Παναγίας.
Είχα ήδη συγκλονισθεί από όσα είχα ζήσει τις τελευταίες ώρες και σκέφτηκα να επιχειρήσω μια τρίτη απόπειρα εξερεύνησης στην κάτω πλευρά της Πόλης. Φόβος να βρεθώ και πάλι κάτω από την επιφάνεια δεν υπήρχε. Εξάλλου αν είναι μείνω για πάντα κλεισμένος στα έγκατα της γής...τότε τουλάχιστον σε τούτα τα ευλογημένα χώματα της λατρεμένης μου Πόλης. Δεν πέρασαν παρά κάμποσα λεπτά και βρέθηκα να κατηφορίζω ακουμπώντας τοιχώματα του βυζαντινού Παλατιού και τις αισθήσεις μου σε πλήρη έξαψη. Είχα εισέλθει στο εσωτερικό του Παλατιού της Μαγναύρας! Λίγο πριν βρεθώ στις κεντρικές αίθουσες, είδα μέσα από μια μικρή πύλη ένα φως. Η φαντασία μου οργίασε και νοερά πέρασαν από τον νού μου εικόνες ονειρεμένες. Φαντάστηκα περνώντας την είσοδο του παλατιού, τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο να στέκει απέναντί μου, καθισμένος στον χρυσό θρόνο του, που δεξιά και αριστερά ήταν διακοσμημένος με λέοντες. Και εκείνος φορώντας το βασιλικό στέμμα του να μου αποκρίνεται: "Διες τριγύρω..... εδώ βρίσκεται η αληθινή Πόλη! Εδώ χτυπούσε, χτυπά και θα χτυπά αιώνια η καρδιά της Βασιλεύουσας, όχι εκεί πάνω. Εσύ αξίωσες να φτάσεις ως εδώ. Μείνε μαζί μας για όσο θελήσεις... ", μου αποκρίθηκε και τον περιτριγύρισαν μαυροφορεμένες Άγιες σκιές, βυζαντινοί στρατιώτες και Πατριάρχες που λιβάνιζαν το Ιερόν Παλάτιον κρατώντας θυμιατά.
Λίγο πριν εισέλθω στο Παλάτι και συναντήσω νοερά τον Αυτοκράτορα.
Δεν ξέρω πόσην ώρα ονειροπολούσα,
συνομιλώντας με Αυτοκράτορες και παρατηρώντας σκιές να περιτριγυρίζουν
το παλάτι. Εξαιτίας της βροχής κάποια χώματα έπεσαν στο δάπεδο και ο
ήχος με επανέφερε στην πραγματικότητα. Είναι να μην το χάσεις το
μυαλουδάκι σου όταν βρίσκεσαι μέτρα κάτω από την γη και θαυμάζεις
θαμμένα παλάτια;
Το φώς που έρχονταν από τον δρόμο και με προσδιόριζε για το βάθος που βρισκόμουν.
Το ταβάνι του Παλατιού. Κλασσική βυζαντινή κατασκευή.
Ο ήχος των χωμάτων που κατέρευσαν, με επανέφερε στην πραγματικότητα.
Περιπλανόμενος στα έγκατα της Πόλης και θαυμάζοντας τις κατασκευές των προγόνων μας.
Πίσω από τις καλυμμένες πύλες υπάρχουν δίοδοι που οδηγούν σε δαιδαλώδεις στοές.
Το παλάτι εκτός από το δωμάτιο του
θρόνου, διέθετε αίθουσες, αυτοκρατορικά υπνοδωμάτια εως και εκκλησία,
την Αγία Χριστίνα! Προφανώς επικοινωνούσε με άλλα κτίρια, βιβλιοθήκες
και κήπους με υπέροχες αυλές.
Σταυροί στα έγκατα της γης
Πιθανόν παράθυρο που χρησίμευε σαν σύστημα εξαερισμού
Είναι δυνατόν να μην νοιώθει κανείς τεράστιο δέος περπατώντας στην αίθουσα του Παλατιού;
Μια τελευταία ματιά πριν αποχαιρετίσω τον υπόγειο βυζαντινό κόσμο
Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες έμεινα στον
χώρο του παλατιού. Με τόσες ώρες περιπλάνησης, ανεπανάληπτους θυσαυρούς
και μοναδικά συναισθήματα...τα είχα ψιλοχάσει. Ανηφορίζοντας τα μικρά
σκαλοπάτια για τον επάνω κόσμο, στάθηκα και έριξα μια τελευταία ματιά σε
τούτη την ανεπανάληπτη μυστική διάσταση του Βυζαντίου. Βγαίνοντας στον
δρόμο επανήλθα στην πραγματικότητα από τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων
και την βαβούρα. Ένας σερβιτόρος πέρασε δίπλα μου μαζί με έναν άλλον που
κρατούσε μια πιατέλα κεμπάπ. Βλέποντας με να περπατώ αργά και σαν να
μην ξέρω από εκείνα τα μέρη, θέλησε να με πιάσει πελάτη. Τον κοίταξα στα
μάτια μα δεν του αποκρίθηκα, παρά συνέχισα τον δρόμο μου σκεφτόμενος
όλα όσα είχα δεί τις τελευταίες ώρες. Ο σερβιτόρος γρήγορα με ξέχασε
αφού το επόμενο ζευγάρι πελατών είχε έρθει ήδη στην αγκαλιά του,
αναζητώντας αυτό που αποζητούν οι περισσότεροι τουρίστες. Τελικά το να
νοιώθει και να καταλαβαίνει κανείς τι πραγματικά είναι η
Κωνσταντινούπολη και τι Ιερά χώματα πατούμε, δεν είναι μόνον χαρά και
τύχη...είναι ευλογία.