Υπό τις προεδρίες Τζόνσον και Νίξον, η CIA
προσπάθησε να διαφθείρει κομμουνιστές ακτιβιστές, παντού στον κόσμο,
και να τους στρέψει κατά της Μόσχας και του Πεκίνου. Ως εκ τούτου, κατά
τη διάρκεια του λιβανικού εμφυλίου πολέμου, ο Ριάντ αλ-Τούρκι απεχώρησε
από το Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα με πενήντα ακτιβιστές, μεταξύ των
οποίων ο Γιώργος Σάμπρα και ο Μισέλ Κιλό.
Μην παραμένοντες απομονωμένοι, οι τελευταίοι έκαναν επαφή με ένα
μικρό αμερικανικό κόμμα της άκρας αριστεράς, το Social Democrats USA
(Σοσιαλδημοκράτες των ΗΠΑ), στο οποίο γράφτηκαν.
Κατά τη διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων» που γνώρισε η Συρία από το 1978 έως το 1982 με την τρομοκρατική εκστρατεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, οι Γιώργος Σάμπρα και Μισέλ Κιλό πήραν από τον ηγέτη των Social Democrats USA, Carl Gershman, την εντολή να υποστηρίζουν το Ikwan.
Δημοσίευσαν ένα κείμενο που υποστήριζε ότι η παγκόσμια επανάσταση ήταν σε εξέλιξη, ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν η πρωτοπορία του προλεταριάτου, και ότι η «Μεγάλη Βραδιά (Le Grand Soir)» θα έρθει χάρη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνελήφθησαν τότε λόγω των δεσμών τους με τους τρομοκράτες.
Το 1982, ο Πρόεδρος Ρήγκαν δημιούργησε με τους εταίρους του των «Πέντε Ματιών», δηλαδή, της Αυστραλίας, του Καναδά, της Νέας Ζηλανδίας και του Ηνωμένου Βασίλειου, μια νέα υπηρεσία πληροφοριών για την υποστήριξη των εσωτερικών αντιπολιτεύσεων στα κομμουνιστικά κράτη, το National Endowment for Democracy (NED).
Μακιγιάρισε αυτό το διακυβερνητικό πρακτορείο σε «ΜΚΟ» και εξασφάλισε την άμεση χρηματοδότηση απευθείας από το Κογκρέσο, και όχι από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αν και ήταν στο προϋπολογισμό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ανάθεσε τη διαχείριση στον Carl Gerhsman.
Ακτιβιστές αυτού του τροτσκιστικού κόμματος τον ακολούθησαν στο ταξίδι του από την άκρα αριστερά προς τα δεξιά του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ανάμεσα τους, μια ομάδα δημοσιογράφων του σιωνιστικού περιοδικού Commentary, οι οποίοι θα εισέλθουν στην Ιστορία ως «νεο-συντηρητικοί», και διανοούμενοι όπως ο Paul Wolfowitz, ο μελλοντικός υφυπουργός Άμυνας.
Το σημείο συνάντησης μεταξύ αυτής της αντι-σοβιετικής ακροαριστεράς και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού έγινε γύρω από την έννοια της «παγκόσμιας επανάστασης». Οι Τροτσκιστές είχαν την εν λευκώ άδεια να το πράξουν εφόσον ήταν εναντίον των Σοβιετικών και όχι εναντίον της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της.
Διαμόρφωσαν τέσσερεις κλάδους του NED, ένα για τα συνδικάτα, ένα για τους εργοδότες », τον τρίτο για τα αριστερά κόμματα και το τέταρτο για τα δεξιά κόμματα. Είχαν έτσι έναν τρόπο να υποστηρίξουν οποιαδήποτε κοινωνική ή πολιτική παράταξη, οπουδήποτε στον κόσμο.
Σήμερα, ο κλάδος της διαφθοράς των κομμάτων της δεξιάς, το International Republican Institute (IRI), έχει ως επικεφαλής τον γερουσιαστή Τζον Μακέιν, ο οποίος είναι τόσο βουλευτής της αντιπολίτευσης όσο και υπάλληλος της διοίκησης που ο ίδιος αμφισβητεί. Ο κλάδος για τα αριστερά κόμματα, το National Democratic Institute (NDI), έχει ως επικεφαλής την πρώην υπουργό Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ.
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της Αραβικής Άνοιξης, η αραβική ακροαριστερά συνέχισε να συνεργάζεται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Έτσι, ο καθηγητής Moncef Marzouki, μελλοντικός πρόεδρος της Τυνησίας, ή ο καθηγητής Μπουρχάν Γκαλιούν (Burhan Galioun), μελλοντικός πρόεδρος του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου. Έτσι, αυτός ο μεγάλος κοσμικός έγραψε τους λόγους του Αλγερινού Abaffa Madani, ηγέτη του Ισλαμικού Μετώπου της Σωτηρίας, εξόριστου στο Κατάρ.
Ο λόγος αυτής της άκρας αριστεράς βασίζεται σε αμαλγάματα όπως στη πεποίθηση ότι όλα τα αραβικά κράτη είναι ίσα, είτε είναι η Σαουδική Αραβία του βασιλιά Σαλμάν είτε η Συρία του πρόεδρου αλ-Άσσαντ.
Τις μόνες κυβερνήσεις που σέβονται είναι εκείνες της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.
Σήμερα, οι Γκαλιούν, Σάμπρα και Κιλό είναι οι μόνες εγγυήσεις της αριστεράς της υποτιθέμενης «συριακής επανάστασης»· μια ψευδο-αριστερά, όχι στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας, αλλά της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ.
Κατά τη διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων» που γνώρισε η Συρία από το 1978 έως το 1982 με την τρομοκρατική εκστρατεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, οι Γιώργος Σάμπρα και Μισέλ Κιλό πήραν από τον ηγέτη των Social Democrats USA, Carl Gershman, την εντολή να υποστηρίζουν το Ikwan.
Δημοσίευσαν ένα κείμενο που υποστήριζε ότι η παγκόσμια επανάσταση ήταν σε εξέλιξη, ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν η πρωτοπορία του προλεταριάτου, και ότι η «Μεγάλη Βραδιά (Le Grand Soir)» θα έρθει χάρη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνελήφθησαν τότε λόγω των δεσμών τους με τους τρομοκράτες.
Το 1982, ο Πρόεδρος Ρήγκαν δημιούργησε με τους εταίρους του των «Πέντε Ματιών», δηλαδή, της Αυστραλίας, του Καναδά, της Νέας Ζηλανδίας και του Ηνωμένου Βασίλειου, μια νέα υπηρεσία πληροφοριών για την υποστήριξη των εσωτερικών αντιπολιτεύσεων στα κομμουνιστικά κράτη, το National Endowment for Democracy (NED).
Μακιγιάρισε αυτό το διακυβερνητικό πρακτορείο σε «ΜΚΟ» και εξασφάλισε την άμεση χρηματοδότηση απευθείας από το Κογκρέσο, και όχι από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αν και ήταν στο προϋπολογισμό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ανάθεσε τη διαχείριση στον Carl Gerhsman.
Ακτιβιστές αυτού του τροτσκιστικού κόμματος τον ακολούθησαν στο ταξίδι του από την άκρα αριστερά προς τα δεξιά του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ανάμεσα τους, μια ομάδα δημοσιογράφων του σιωνιστικού περιοδικού Commentary, οι οποίοι θα εισέλθουν στην Ιστορία ως «νεο-συντηρητικοί», και διανοούμενοι όπως ο Paul Wolfowitz, ο μελλοντικός υφυπουργός Άμυνας.
Το σημείο συνάντησης μεταξύ αυτής της αντι-σοβιετικής ακροαριστεράς και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού έγινε γύρω από την έννοια της «παγκόσμιας επανάστασης». Οι Τροτσκιστές είχαν την εν λευκώ άδεια να το πράξουν εφόσον ήταν εναντίον των Σοβιετικών και όχι εναντίον της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της.
Διαμόρφωσαν τέσσερεις κλάδους του NED, ένα για τα συνδικάτα, ένα για τους εργοδότες », τον τρίτο για τα αριστερά κόμματα και το τέταρτο για τα δεξιά κόμματα. Είχαν έτσι έναν τρόπο να υποστηρίξουν οποιαδήποτε κοινωνική ή πολιτική παράταξη, οπουδήποτε στον κόσμο.
Σήμερα, ο κλάδος της διαφθοράς των κομμάτων της δεξιάς, το International Republican Institute (IRI), έχει ως επικεφαλής τον γερουσιαστή Τζον Μακέιν, ο οποίος είναι τόσο βουλευτής της αντιπολίτευσης όσο και υπάλληλος της διοίκησης που ο ίδιος αμφισβητεί. Ο κλάδος για τα αριστερά κόμματα, το National Democratic Institute (NDI), έχει ως επικεφαλής την πρώην υπουργό Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ.
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της Αραβικής Άνοιξης, η αραβική ακροαριστερά συνέχισε να συνεργάζεται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Έτσι, ο καθηγητής Moncef Marzouki, μελλοντικός πρόεδρος της Τυνησίας, ή ο καθηγητής Μπουρχάν Γκαλιούν (Burhan Galioun), μελλοντικός πρόεδρος του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου. Έτσι, αυτός ο μεγάλος κοσμικός έγραψε τους λόγους του Αλγερινού Abaffa Madani, ηγέτη του Ισλαμικού Μετώπου της Σωτηρίας, εξόριστου στο Κατάρ.
Ο λόγος αυτής της άκρας αριστεράς βασίζεται σε αμαλγάματα όπως στη πεποίθηση ότι όλα τα αραβικά κράτη είναι ίσα, είτε είναι η Σαουδική Αραβία του βασιλιά Σαλμάν είτε η Συρία του πρόεδρου αλ-Άσσαντ.
Τις μόνες κυβερνήσεις που σέβονται είναι εκείνες της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.
Σήμερα, οι Γκαλιούν, Σάμπρα και Κιλό είναι οι μόνες εγγυήσεις της αριστεράς της υποτιθέμενης «συριακής επανάστασης»· μια ψευδο-αριστερά, όχι στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας, αλλά της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ.
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
ΠηγήΠηγή