Οι υπόλοιποι έτσι και αλλιώς δεν νοιάζονται, ούτε θα καταλάβουν...
Η ιστορία κάνει κύκλους, επαναλαμβάνεται. Τιμωρεί αυτούς που την ξεχνάνε και επιβραβεύει αυτούς που την μελετάνε.
Πάρτε τη δύναμη της γνώσης στα χέρια σας. Θωρακιστείτε και προετοιμαστείτε για τις επιθέσεις τους. Ο πόλεμος δεν τελείωσε.
Όσο είμαστε ζωντανοί εμείς οι απόγονοι της Αυτοκρατορίας, η μάχη θα συνεχίζεται.
Μάθετε από τα λάθη των προγόνων για να μην ζήσουμε τα ίδια.
Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το "Πώς το 1204 "προφητεύει" το μέλλον μας", που θα το βρείτε ολοκληρό ΕΔΩ
Η πολιορκία τελικά ξεκίνησε και τρεις μήνες περίπου αργότερα οι βενετοί και οι φράγκοι σκαρφάλωσαν ξανά από τα κατάρτια των πλοίων τους και ανέβηκαν στα παραθαλάσσια τείχη του Κεράτιου παρά την λυσσαλαία αντίσταση των ελάχιστων Πατριωτών και των Βαράγγων. Ο δειλός λαός, που μόνο με τον σημερινό αλλοτριωμένο μπορεί να συγκριθεί, δεν αντιστάθηκε και μοιρολατρικά στάθηκε άπραγος, φοβισμένος και ηττοπαθής. Πραγματικά μια πέτρα να πέταγε ο καθένας από τους 700 - 800 χιλιάδες Ρωμιούς, θα είχανε σωθεί.
 |
| Κομμάτι από το τείχος του Κερατίου |
Την ίδια ώρα, που οι λατίνοι διανυκτέρευαν στο Βόρειο κομμάτι της Πόλης, οι Ρωμιοί είχαν συμπιεστεί στο ελεύθερο Νότιο, γύρω από την Αγιά Σοφιά και τον ιππόδρομο και πανικόβλητοι περίμεναν κάποιος να τους σώσει. Ο Μούρτζουφλος είχε ήδη εγκαταλείψει την Πόλη και τώρα οι ακυβέρνητοι Ρωμιοί άρχισαν πανικόβλητοι να διερευνούν, ποιον θα στέψουν Αυτοκράτορα για να τους σώσει...
"Τον Λάσκαρη!", ακούστηκε μία φωνή στην Αγιά Σοφιά, που αμέσως έγινε απεγνωσμένη ζητωκραυγή.
Χωρίς να τον ρωτήσουν, ξεκρέμασαν το στέμμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που βρισκόταν πάνω από την Αγία Τράπεζα της Μεγάλης Εκκλησίας και του το φόρεσαν στο κεφάλι.
"Του εν Χριστώ τω Θεώ Βασιλέως Αυτοκράτορος Θεοδώρου πολλά τα έτη !!!"
φώναξαν με απόγνωση και ελπίδα και λίγο μετά, όταν ο γενναίος Πατριώτης σήκωσε το ξίφος του και τους κάλεσε να τα δώσουν όλα για όλα και να διώξουν τους διαβολοφόρους της δύσης, εκείνοι έσκυψαν το κεφάλι και κιότεψαν. Ο Θεόδωρος προσπάθησε να τους εμψυχώσει και να τους δώσει να καταλάβουν ότι, αν δεν αμύνονταν, αυτό που θα ακολουθούσε, θα ήταν φρικτό... Προσπάθησε, αλλά οι τότε αλλοτριωμένοι σκύβαν το κεφάλι.
Τότε, βγάζοντας το στέμμα τού Πρώτου Αυτοκράτορα από το κεφάλι του και ακουμπώντας το πάνω στην Αγία Τράπεζα της Μεγάλης Εκκλησίας, βγήκε έξω και με την προσωπική του ολιγομελή φρουρά έφυγε από την Πόλη των ζωντανών νεκρών με κατεύθυνση την Νίκαια χωρίς να κοιτάξει ούτε μια στιγμή πίσω.
Το επόμενο πρωί οι διαβολοφόροι κατευθύνθηκαν προς το κέντρο της Πόλης έτοιμοι για μάχη, αλλά ανταυτού βρήκαν ένα τρομοκρατημένο λαό, που περίμενε μοιρολατρικά, τι θα αποφασίσει ο κατακτητής για αυτόν.
Αυτό, που ακολούθησε, είναι σύμφωνα με τον Μεγάλο ιστορικό Στίβεν Ράνσιμαν το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όλων των εποχών.
Μερικά από τα λιγότερο γνωστά φρικτά γεγονότα:
-Πολύτιμοι πάπυροι πανάρχαιοι κάηκαν από τους διαβολοφόρους, προκειμένου οι τελευταίοι να ψήσουν κρεατικά.
-Όλες οι γυναίκες της Πόλης βιάστηκαν.
-Εκατοντάδες κειμήλια, ιερά λείψανα, θησαυροί λεηλατήθηκαν και στάλθηκαν στην δύση.
- Διοργανώθηκαν παρελάσεις, που κορόιδευαν τους Ρωμιούς, προκειμένου να ταπεινώσουν τους κατοίκους της Πόλης.
- Το Αυτοκρατορικό νεκροταφείο λεηλατήθηκε από τους διαβολοφόρους, οι οποίοι έψαχναν μέσα στους τάφους χρυσά στέμματα, δακτυλίδια κλπ. Ο πρώτος τάφος που ανοίχτηκε ήταν του Ιουστινιανού. Οι διαβολοφόροι έπαιρναν τους θησαυρούς και σκορπούσαν τα λέιψανα των Αυτοκρατόρων. Στο τάφο του ένδοξου Ηράκλειου, οι λατίνοι βγάζοντας το στέμμα από το κεφάλι του νεκρού Αυτοκράτορα τράβηξαν και τα μαλλιά. Στου ανυπέρβλητου Βασιλείου Β' Βουλγαροκτόνου τοποθέτησαν μια φλογέρα στα χέρια του κοροϊδευτικά.
Ο ένας από τους τρεις αρχηγούς των σταυροφόρων, που τώρα σφάζαν και βιάζαν, αυτός που στα νιάτα του ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ως απεσταλμένος αξιωματούχος της βενετίας και που ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Κομνηνός είχε τυφλώσει, χαιρόταν την εκδίκησή του.
Ο ερρίκο ντάντολο, ο τυφλός υπέργηρος δόγης και σημαντικότερος αρχηγός της σταυροφορίας, θα έβλεπε 57 χρόνια μετά... από τον ουρανό ή την κόλαση... μια άλλη γενιά γενναίων Ρωμιών να παίρνουν πίσω την Κωνσταντινούπολη και να ανοίγουν τον τάφο του, που ήταν μέσα στην Αγιά Σοφιά και να σκορπάνε τα λείψανά του στην πλατεία του Μ.Κωνσταντίνου για να τα φάνε τα σκυλιά.
 |
| Η πλάκα του τάφου του ντάντολο στην Αγιά Σοφιά |
Η χρησιμοποίηση των τούρκων, όπως και σήμερα...
Μέσα από τις στάχτες της καταστροφής οι λίγοι και αδύναμοι Πατριώτες του Θεόδωρου Λάσκαρη, που είχαν καταφύγει στην απέναντι ακτή, ξεκίνησαν από την Νίκαια μια νέα προσπάθεια να αναγεννήσουν και οργανώσουν μια υποτυπώδη άμυνα για να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί και κάποτε να πάρουν πίσω την Βασιλεύουσα.
Ο Θεόδωρος Λάσκαρης αποτελούσε πλέον τον πρώτο στόχο των λατίνων, οι οποίοι είχαν αποφασίσει να τον βγάλουν από την μέση όπως και δήποτε, επειδή ήταν γενναίος Πατριώτης (άρα και επικίνδυνος) και επιπλέον ήταν πολύ κοντά...
Στην προσπάθειά τους αυτή οι λατίνοι χρησιμοποίησαν τους τούρκους και συμμαχώντας μαζί τους τούς παρότρυναν να μας πολεμήσουν.
Η δύση λοιπόν έσπρωξε τους τούρκους να μας επιτεθούν και τους χρησιμοποίησε με παρόμοιο τρόπο, που οι απόγονοί της σημερινοί ευρωπαίοι χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τους τούρκους, είτε για να πάρουμε τους πανάκριβους εξοπλισμούς τους, είτε για να μας πιέσουν και να μην φανούν αυτοί οι ίδιοι ως κακοί.
Προς απογοήτευσή τους δεν τα κατάφεραν, ο Θεόδωρος Α' Λάσκαρης έμεινε ζωντανός, νίκησε τους σελτζούκους σε μια συγκλονιστική μάχη, νίκησε και τους υπόλοιπους εχθρούς και το κράτος του μεγάλωσε. Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε ο Βατάτζης, ήρθε ο Θεόδωρος Β', ήρθε ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, ήρθε και η Κωνσταντινούπολη.
Οι Παλαιολόγοι προσπάθησαν και κάπου στην αρχή φάνηκε μια ηλιαχτίδα ανασύστασης της Αυτοκρατορίας.
Για 193 χρόνια με νύχια και με δόντια κρατηθήκαμε ζωντανοί μέχρι την μαύρη Τρίτη του 1453.
Σήμερα το νέο Ελληνικό κράτος, το ψευτορωμαίικο, που κόντεψε κάποτε να αγγίξει το όνειρο των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, μοιάζει να ακολουθεί πορεία προδιαγεγραμένου τέλους, αφού οι νεοέλληνες δεν λένε να μάθουν από τα πατρογονικά λάθη.
Η διαφοροποίηση με το σήμερα και η μόνη ελπίδα για να μην ζήσουμε τα ίδια.
Οι περίεργες ομοιότητες του χθες με το σήμερα αποδεικνύουν, ότι η ιστορία πραγματικά επαναλαμβάνεται και ότι όποιος μελετήσει το παρελθόν του, εκτός του ότι θα γίνει σοφότερος, θα δει κατά κάποιον τρόπο, τί του επιφυλάσει το μέλλον. Εμείς οι Χριστιανοί δεν πιστεύουμε στη μοίρα και στο "γραμμένο", έχουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και την πορεία της Πατρίδος επίσης.
Πραγματικά, αν δεν είχανε μιλήσει οι Άγιοι της Πίστης μας για τις καλύτερες μέρες και κυρίως ο αγαπημένος μας Γέροντας Παΐσιος, που τόσα είπε για την αναγέννηση του Ελληνισμού και την επιστροφή στην Κωνσταντινούπολη, οι ελπίδες για καλύτερο μέλλον θα φάνταζαν λιγοστές.
Αν λοιπόν επιθυμούμε η γενιά μας να είναι αυτή, που θα ζήσει την δοξασμένη μέρα της επιστροφής στην Πόλη, αντί του τέλους που μας έχουν ετοιμάσει, οφείλουμε να αλλάξουμε κάποια αρνητικά πράγματα και να γίνουμε καλύτεροι.
Αν μεταβάλουμε τον τρόπο ζωής, μεταβάλουμε τον νου, μετανοήσουμε δηλαδή και γίνουμε από νεοέλληνες Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τότε θα αξίζουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά και θα αντιληφθούμε το θαύμα σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.
Για αυτό λοιπόν, μην χάνουμε χρόνο, αδέρφια, η λύσις είναι μία...
Μετάνοια, Προσευχή, Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία!
yiorgosthalassis.blogspot.com