Θα μπορούσε η Γερμανία να επιτρέψει την πτώχευση του οίκου των σκανδάλων, της Deutsche Bank, ή μήπως θα αποφασίσει τελικά να την εθνικοποιήσει αγνοώντας τους κανόνες διάσωσης που η ίδια έχει επιβάλλει, με κίνδυνο να διαλυθεί η Ευρωζώνη και να χρεοκοπήσει η ίδια;
Στην οικονομική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Deutsche Bank είναι αδύνατον να πληρώσει το πρόστιμο των 14 δις $, με το οποίο απειλείται από τις Η.Π.Α. – ενώ ακόμη και ένα πολύ χαμηλότερο ποσόν θα της προκαλούσε τεράστια προβλήματα. Η αιτία είναι το ότι, τα αποθεματικά που έχει συγκεντρώσει για όλες τις δικαστικές της περιπέτειες είναι μόλις 5,5 δις € – στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα 2,5 δις € πρόστιμο που της έχει επιβληθεί για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος στη Ρωσία.
Ως εκ τούτου, της απομένουν μόλις 3 δις € ενώ, εκτός από το νέο πρόστιμο των Η.Π.Α., εκκρεμούν 7.000 δικαστικές υποθέσεις εναντίον της – όταν την ίδια στιγμή η κατακόρυφη πτώση της τιμής της μετοχής της κάτω από τα 12 € (πηγή), από 26 € πριν από ένα μόλις έτος (γράφημα), δεν της επιτρέπει καν την αύξηση κεφαλαίου. Πόσο μάλλον όταν έχει χαρακτηρισθεί από το ΔΝΤ ως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το χρηματοπιστωτικό σύστημα παγκοσμίως (πηγή), το 2015 εμφάνισε τεράστιες ζημίες, η έκθεση της στα παράγωγα συνεχίζει να είναι πολύ υψηλή (άνω των 42 τρις $!), ενώ τα κεφάλαια της εξαιρετικά χαμηλά.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη της τιμής της μετοχής της Deutsche Bank.
Περαιτέρω, μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση η γερμανική τράπεζα αύξησε τρεις φορές τα ίδια κεφάλαια της, συνολικά κατά 31,7 δις € – παραμένοντας όμως στο κόκκινο, αφού παρά τις προσπάθειες εξυγίανσης της ο τζίρος της μειώνεται, ενώ δεν κερδίζει καθόλου χρήματα. Είναι εύλογο λοιπόν το ερώτημα που τίθεται από τις αγορές, σχετικά με το εάν θα διασωθεί από το δημόσιο εθνικοποιούμενη – αφού η Γερμανία έχει ασφαλώς ακόμη (πριν ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια καταιγίδα δηλαδή) τη δυνατότητα να το κάνει.
Εν τούτοις, δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο αποδεκτό από τους φορολογουμένους της χώρας – γεγονός που γνωρίζουν πολύ καλά οι αγορές, με αποτέλεσμα τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) της Deutsche Bank να αυξάνονται συνεχώς (γράφημα).
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των τιμών των πενταετών ασφαλίστρων κινδύνου της Deutsche Bank.
Από την άλλη πλευρά, η τράπεζα είναι το μοναδικό «χρηματοπιστωτικό αεροπλανοφόρο» της Γερμανίας. Χωρίς αυτήν η χώρα θα έπαυε να εκπροσωπείται στην κορυφή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος – ενώ η Φρανκφούρτη δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει το Λονδίνο, όπως σχεδιάζει η καγκελάριος, ως το τραπεζικό κέντρο της Ευρώπης. Παράλληλα, η Γαλλία θα βρισκόταν σε πολύ καλύτερη θέση, διαθέτοντας τρεις μεγάλες τράπεζες – οπότε θα έπαυε να υπάρχει η ισορροπία μεταξύ τους, με σημαντικά επακόλουθα για ολόκληρη την ήπειρο μας.
Λογικά λοιπόν η Γερμανία δεν μπορεί να επιτρέψει την κατάρρευση της τράπεζας – επομένως, θα προσπαθήσει να τη διασώσει. Πώς όμως θα το κάνει, όταν η ίδια επέβαλλε τους νέους κανόνες διάσωσης των ευρωπαϊκών τραπεζών (Bail–in), όπου προηγούνται οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες τους; Πόσο μάλλον όταν εμπόδισε πρόσφατα το ιταλικό δημόσιο να βοηθήσει τις τράπεζες της χώρας; Τέλος, θα δεχόταν οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι Γερμανοί καταθέτες να πληρώσουν αυτοί τις ζημίες της εγκληματικής συμμορίας, της Deutsche Bank δηλαδή, όπως την έχει αποκαλέσει η ίδια η αστυνομία της χώρας; (πηγή).
Περαιτέρω, εάν η Γερμανία δεν κηρύξει τελικά τη Deutsche Bank ως μη βιώσιμη, δρομολογώντας τη χρεοκοπία της, μία από τις επιλογές της είναι αυτή που αποφασίσθηκε για την αθεράπευτα υπερχρεωμένη ιταλική Unicredit – η οποία ήταν το χρηματοπιστωτικό αεροπλανοφόρο της Ιταλίας, έχοντας εξαγοράσει στο παρελθόν τη μεγαλύτερη τράπεζα της Αυστρίας, καθώς επίσης μία πολύ σημαντική γερμανική.
Ειδικότερα, η Ιταλία αποφάσισε να τη διατηρήσει στη ζωή, παρά το ότι είναι κυριολεκτικά ένα «τραπεζικό ζόμπι» – με την τιμή της μετοχής της να έχει καταρρεύσει (σχεδόν κατά -93%). Είναι όμως δυνατόν να μιμηθεί η Γερμανία την Ιταλία, ενεργώντας με αυτόν τον «μεσογειακό» τρόπο;
Συνεχίζοντας, εάν τελικά η Γερμανία αποφασίσει να διασώσει τη Deutsche Bank εθνικοποιώντας της, αγνοώντας δηλαδή όλους τους κανόνες που έχει η ίδια επιβάλλει, τότε θα ήταν σαν να κατεδάφιζε το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής – όσον αφορά τις διασώσεις, το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και τη λιτότητα. Σε μία τέτοια περίπτωση, θα αντιδρούσαν όλες εκείνες οι χώρες, στις οποίες έχει επιβληθεί η συγκεκριμένη πολιτική – όπως είναι η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία κοκ.
Αυτό θα ήταν το τέλος του «ευρωπαϊκού πειράματος», οπότε η Ευρωζώνη είτε θα έπρεπε να διαλυθεί, είτε να συνεχίσει χωρίς τη Γερμανία – κάτι που όμως θα μπορούσε να συμβεί μόνο εάν όλα τα κράτη έπαυαν να πληρώνουν όλες τους τις υποχρεώσεις προς αυτήν. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο πάντως φαίνεται πως φοβούνται οι αγορές, κρίνοντας από την αύξηση των πενταετών ασφαλιστικών συμβολαίων (CDS έναντι χρεοκοπίας) για τη Γερμανία – η οποία φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των πενταετών γερμανικών CDS.
Ολοκληρώνοντας, όλα τα παραπάνω είναι ασφαλώς υποθέσεις – εικασίες που μπορεί να μην πραγματοποιηθούν ποτέ. Εν τούτοις, είναι γεγονός πως η Deutsche Bank έχει χάσει το 90% της χρηματιστηριακής της αξίας, ότι η έκθεση της στα παράγωγα είναι τεράστια, πως εκκρεμούν 7.000 δικαστικές υποθέσεις εναντίον της, ότι απειλείται με πρόστιμο 14 δις $ από τις Η.Π.Α., ότι η καγκελάριος έχει χάσει τον έλεγχο της τράπεζας και της χώρας της, πως το BREXIT αρχίζει να ταράζει τα νερά του υπερχρεωμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος της ΕΕ, καθώς επίσης ότι, σε μία επόμενη μεγάλη κρίση, η οποία είναι αναπόφευκτη (ανάλυση), η Γερμανία θα αντιμετωπίσει τεράστια οικονομικά προβλήματα – τα οποία δεν θα περιορισθούν μόνο στη Deutsche Bank.
Στην οικονομική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Deutsche Bank είναι αδύνατον να πληρώσει το πρόστιμο των 14 δις $, με το οποίο απειλείται από τις Η.Π.Α. – ενώ ακόμη και ένα πολύ χαμηλότερο ποσόν θα της προκαλούσε τεράστια προβλήματα. Η αιτία είναι το ότι, τα αποθεματικά που έχει συγκεντρώσει για όλες τις δικαστικές της περιπέτειες είναι μόλις 5,5 δις € – στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα 2,5 δις € πρόστιμο που της έχει επιβληθεί για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος στη Ρωσία.
Ως εκ τούτου, της απομένουν μόλις 3 δις € ενώ, εκτός από το νέο πρόστιμο των Η.Π.Α., εκκρεμούν 7.000 δικαστικές υποθέσεις εναντίον της – όταν την ίδια στιγμή η κατακόρυφη πτώση της τιμής της μετοχής της κάτω από τα 12 € (πηγή), από 26 € πριν από ένα μόλις έτος (γράφημα), δεν της επιτρέπει καν την αύξηση κεφαλαίου. Πόσο μάλλον όταν έχει χαρακτηρισθεί από το ΔΝΤ ως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το χρηματοπιστωτικό σύστημα παγκοσμίως (πηγή), το 2015 εμφάνισε τεράστιες ζημίες, η έκθεση της στα παράγωγα συνεχίζει να είναι πολύ υψηλή (άνω των 42 τρις $!), ενώ τα κεφάλαια της εξαιρετικά χαμηλά.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη της τιμής της μετοχής της Deutsche Bank.
Περαιτέρω, μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση η γερμανική τράπεζα αύξησε τρεις φορές τα ίδια κεφάλαια της, συνολικά κατά 31,7 δις € – παραμένοντας όμως στο κόκκινο, αφού παρά τις προσπάθειες εξυγίανσης της ο τζίρος της μειώνεται, ενώ δεν κερδίζει καθόλου χρήματα. Είναι εύλογο λοιπόν το ερώτημα που τίθεται από τις αγορές, σχετικά με το εάν θα διασωθεί από το δημόσιο εθνικοποιούμενη – αφού η Γερμανία έχει ασφαλώς ακόμη (πριν ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια καταιγίδα δηλαδή) τη δυνατότητα να το κάνει.
Εν τούτοις, δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο αποδεκτό από τους φορολογουμένους της χώρας – γεγονός που γνωρίζουν πολύ καλά οι αγορές, με αποτέλεσμα τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) της Deutsche Bank να αυξάνονται συνεχώς (γράφημα).
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των τιμών των πενταετών ασφαλίστρων κινδύνου της Deutsche Bank.
Από την άλλη πλευρά, η τράπεζα είναι το μοναδικό «χρηματοπιστωτικό αεροπλανοφόρο» της Γερμανίας. Χωρίς αυτήν η χώρα θα έπαυε να εκπροσωπείται στην κορυφή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος – ενώ η Φρανκφούρτη δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει το Λονδίνο, όπως σχεδιάζει η καγκελάριος, ως το τραπεζικό κέντρο της Ευρώπης. Παράλληλα, η Γαλλία θα βρισκόταν σε πολύ καλύτερη θέση, διαθέτοντας τρεις μεγάλες τράπεζες – οπότε θα έπαυε να υπάρχει η ισορροπία μεταξύ τους, με σημαντικά επακόλουθα για ολόκληρη την ήπειρο μας.
Λογικά λοιπόν η Γερμανία δεν μπορεί να επιτρέψει την κατάρρευση της τράπεζας – επομένως, θα προσπαθήσει να τη διασώσει. Πώς όμως θα το κάνει, όταν η ίδια επέβαλλε τους νέους κανόνες διάσωσης των ευρωπαϊκών τραπεζών (Bail–in), όπου προηγούνται οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες τους; Πόσο μάλλον όταν εμπόδισε πρόσφατα το ιταλικό δημόσιο να βοηθήσει τις τράπεζες της χώρας; Τέλος, θα δεχόταν οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι Γερμανοί καταθέτες να πληρώσουν αυτοί τις ζημίες της εγκληματικής συμμορίας, της Deutsche Bank δηλαδή, όπως την έχει αποκαλέσει η ίδια η αστυνομία της χώρας; (πηγή).
Περαιτέρω, εάν η Γερμανία δεν κηρύξει τελικά τη Deutsche Bank ως μη βιώσιμη, δρομολογώντας τη χρεοκοπία της, μία από τις επιλογές της είναι αυτή που αποφασίσθηκε για την αθεράπευτα υπερχρεωμένη ιταλική Unicredit – η οποία ήταν το χρηματοπιστωτικό αεροπλανοφόρο της Ιταλίας, έχοντας εξαγοράσει στο παρελθόν τη μεγαλύτερη τράπεζα της Αυστρίας, καθώς επίσης μία πολύ σημαντική γερμανική.
Ειδικότερα, η Ιταλία αποφάσισε να τη διατηρήσει στη ζωή, παρά το ότι είναι κυριολεκτικά ένα «τραπεζικό ζόμπι» – με την τιμή της μετοχής της να έχει καταρρεύσει (σχεδόν κατά -93%). Είναι όμως δυνατόν να μιμηθεί η Γερμανία την Ιταλία, ενεργώντας με αυτόν τον «μεσογειακό» τρόπο;
Συνεχίζοντας, εάν τελικά η Γερμανία αποφασίσει να διασώσει τη Deutsche Bank εθνικοποιώντας της, αγνοώντας δηλαδή όλους τους κανόνες που έχει η ίδια επιβάλλει, τότε θα ήταν σαν να κατεδάφιζε το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής – όσον αφορά τις διασώσεις, το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και τη λιτότητα. Σε μία τέτοια περίπτωση, θα αντιδρούσαν όλες εκείνες οι χώρες, στις οποίες έχει επιβληθεί η συγκεκριμένη πολιτική – όπως είναι η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία κοκ.
Αυτό θα ήταν το τέλος του «ευρωπαϊκού πειράματος», οπότε η Ευρωζώνη είτε θα έπρεπε να διαλυθεί, είτε να συνεχίσει χωρίς τη Γερμανία – κάτι που όμως θα μπορούσε να συμβεί μόνο εάν όλα τα κράτη έπαυαν να πληρώνουν όλες τους τις υποχρεώσεις προς αυτήν. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο πάντως φαίνεται πως φοβούνται οι αγορές, κρίνοντας από την αύξηση των πενταετών ασφαλιστικών συμβολαίων (CDS έναντι χρεοκοπίας) για τη Γερμανία – η οποία φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των πενταετών γερμανικών CDS.
Ολοκληρώνοντας, όλα τα παραπάνω είναι ασφαλώς υποθέσεις – εικασίες που μπορεί να μην πραγματοποιηθούν ποτέ. Εν τούτοις, είναι γεγονός πως η Deutsche Bank έχει χάσει το 90% της χρηματιστηριακής της αξίας, ότι η έκθεση της στα παράγωγα είναι τεράστια, πως εκκρεμούν 7.000 δικαστικές υποθέσεις εναντίον της, ότι απειλείται με πρόστιμο 14 δις $ από τις Η.Π.Α., ότι η καγκελάριος έχει χάσει τον έλεγχο της τράπεζας και της χώρας της, πως το BREXIT αρχίζει να ταράζει τα νερά του υπερχρεωμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος της ΕΕ, καθώς επίσης ότι, σε μία επόμενη μεγάλη κρίση, η οποία είναι αναπόφευκτη (ανάλυση), η Γερμανία θα αντιμετωπίσει τεράστια οικονομικά προβλήματα – τα οποία δεν θα περιορισθούν μόνο στη Deutsche Bank.
http://www.analyst.gr/2016/09/21/i-trapeza-tis-dropis/