Ο Μοναχός Γεννάδιος, όπως και πολλοί ασκητές της εκκλησίας, ήταν πνευματοφόρος και Χριστοφόρος…
Εξ αιτίας αυτής της θείας χάριτος επροφήτευε, έβλεπε οράματα και έκανε προβλέψεις, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης από τα παρακάτω που θα γραφούν. Με αφορμή την μεγάλη αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό, εδίδασκε, ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου: Πρώτα θα παραχωρήσει ο Κύριος να γίνει παγκόσμιος πόλεμος, διότι ο κόσμος δεν μετανοεί. Ο πόλεμος αυτός θα είναι και ο τελευταίος, επειδή η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική.
Ένα μικρό κρατίδιο θα είναι η αφορμή του παγκόσμιου πολέμου. Ίσως το κρατίδιο αυτό να είναι η Κύπρος. Όταν έγινε ο κατακλυσμός του Νώε, οι άνθρωποι επνίγησαν εις τα νερά. Τώρα θα πνιγούν εις το αίμα. Εις την Κωνσταντινούπολη θα γίνει μακελειό μεγάλο, και η θάλασσα θα κοκκινίσει από αίματα σφαγμένων ανθρώπων. Τριχρονίτικο δαμάλι (μοσχάρι) θα πλεύσει στο αίμα, όπως λέγει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις προφητείες. Τούτο δηλώνει την μεγάλη σφαγή, αιματοχυσία και καταστροφή που πρόκειται να γίνει.
Ο ουρανός θα γεμίσει αεροπλάνα και θα ρίχνουν φωτιές (βόμβες) εις τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι τρομαγμένοι θα φωνάζουν «Παναγία μου…Παναγία μου…»! Ας φωνάζουν, ας φωνάζουν όσο θέλουν. Δεν θα τους βοηθάει κανείς. Γιατί δεν μετανόησαν τόσον καιρό; Την Κωνσταντινούπολη θα την πάρουν πάλιν οι Έλληνες, αλλά θα γίνει σκοτωμός μεγάλος. Μεγάλη καταστροφή θα πάθουμε εμείς οι Έλληνες από τις αμαρτίες μας. Πριν αρχίσει ο πόλεμος, θα φανεί ένας μεγάλος Σταυρός του Χριστού, εις τον ουρανόν επάνω από την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι θα μας επιτεθούν, θα περάσουν τον Έβρο ποταμό, προκαλούντες παντός είδους καταστροφάς. Θα φτάσουν ως τα Εξαμίλια (σ.σ. Θεσσαλονίκη ή Κόρινθο).
Η ερμηνεία μάλιστα των έξι μιλίων δεν είναι ορθή, για τα οποία ο γ. Παΐσιος ο Αγιορείτης διευκρινίζει ότι είναι τα 6 μίλια της υφαλοκρηπίδας, τα οποία θέλουμε να επεκτείνομε στα 12, και για αυτά θα τσακωθούμε με τους Τούρκους. Η προφητεία κινείται μέσα στο πνεύμα της τοπικής παράδοσης η οποία προέλεγε μελλοντική απόβαση μουσουλμάνων στην Κρήτη.
Θα καταλάβουμε την Πόλη και την Μικρά Ασία
Έπειτα θα τους αντεπιτεθούμε, θα μας βοηθήσουν και άλλοι λαοί, (πιθανόν οι Ρώσοι ή οι Γάλλοι). Θα καταδιώξουμε τότε τους Τούρκους, θα καταλάβουμε την Πόλη και την Μικρά Ασία, που άλλοτε ήσαν Ελληνικά εδάφη. Οι Τούρκοι θα πάθουν μεγάλες καταστροφές, και θα καταδιωχθούν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά (κάπου στη Μέκκα, πρωτεύουσα της Αραβίας). Από τον πόλεμο το ένα τρίτο του Τουρκικού πληθυσμού θα φονευθεί, το άλλο τρίτο θα καταδιωχθεί μέχρι την Κόκκινη Μηλιά, και το υπόλοιπον ένα τρίτο θα βαπτισθεί και θα γίνουν χριστιανοί.
Αυτοί που θα βαπτισθούν θα κατάγονται από χριστιανικό αίμα. Όσοι δηλαδή προέρχονται από Έλληνες, που δεν κατόρθωσαν να έλθουν εις την Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και παρέμειναν ζωντανοί εις την Τουρκία. Εκεί παραμένουν αρκετοί κρυπτοχριστιανοί και σήμερον, αλλά θα έλθει καιρός που θα φανερωθούν. Κατόπιν των παραπάνω γεγονότων οι Μεγάλοι, Ρωσία – Αμερική, θα συνορίζονται ποιος θα πάρει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της στρατηγικής θέσεώς της και θα είναι επικίνδυνη άλλη πολεμική σύγκρουσης μεταξύ των.
Δια να μην έλθουν σε τέτοια πολεμική σύγκρουση και να μην την πάρει μήτε ο ένας, μήτε ο άλλος, θα είναι και εκ Θεού να την δώσουν εις τους Έλληνες, εις τους οποίους και ανήκεν.
Οι Τούρκοι θα νικηθούν και καταστραφούν οριστικά
Το Ελληνικό Κράτος θα υποστεί μεγάλες καταστροφές. Θα τα βάλουν οι δικοί μας (οι Έλληνες) μεταξύ των και θα δημιουργηθεί πιθανόν εμφύλιος πόλεμος. Και εδώ στην Κρήτη θα έλθουν οι Τούρκοι. Λένε πως η Κρήτη είναι δικής τους, πατρογονική. Θα ξεμπαρκάρουν οι Τούρκοι από το νότιο μέρος της Κρήτης, από τα Πρεβελιώτικα (Μοναστήρι Πρέβελη) και από το Μαριδάκι, από το χωριό Χόνδρος, κοντά στους Καλούς Λιμένες Ηρακλείου.
Οι Τούρκοι θα κάνουν ένα πέρασμα και από τα μέρη που θα περνούν θα κάνουν γενική σφαγή και καταστροφή. Στην Επαρχία Μεραμβέλλου Λασιθίου, θα γίνει μεγάλο μακελειό και καταστροφή. Το βογγητό και το κλάμα των ανθρώπων θα ακούεται από την Βουβάλα, βουνό στις Μελάμπες Ρεθύμνου. Εις το τέλος της περιπέτειας αυτής, οι Τούρκοι θα νικηθούν και καταστραφούν οριστικά. Θα οπισθοχωρούν άτακτα και θα τους καταδιώκουν ακόμα και γυναίκες με τις ρόκες, με ασήμαντα δηλαδή μέσα. Βέβαια θα υπάρχει Ελληνικός Στρατός εις την Κρήτη, αλλά δεν θα γίνει αντιληπτό σε ποιο σημείο θα ξεμπαρκάρουν οι Τούρκοι.
Στο σημείο αυτό θα έχει πέσει και ομίχλη, κατά παραχώρηση Θεού, ακριβώς δια να αποβιβαστούν ανενόχλητοι και να μας τιμωρήσουν για τα αμαρτήματά μας.
Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι, ακονίζουν τα μαχαίρια
Η Κρήτη θα βουλιάξει όχι από βόμβες , αλλά από τις αμαρτίες μας. Εδώ η προφητεία μεταφέρεται στην άκρως εσχατολογική εποχή λίγο πριν από την άνοδο στην εξουσία του Αντιχρίστου, οπότε και από άλλους Πατέρες γνωρίζομε ότι θα καταποντιστούν και πολλά άλλα μέρη, όπως τα παράλια της Σμύρνης και της Κύπρου.
Οπωσδήποτε λοιπόν να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε ότι είπε ο γ. Γεννάδιος και ότι ερμηνεύει ο συγγραφεύς, ο οποίος πάντως την γνώμη του, την αναγράφει μέσα σε παρενθέσεις. Για τις λεπτομέρειες (σφαγές κλπ) της προφητείες αυτής δεν υπάρχει αλληλοκάλυψη από άλλη προφητεία, ώστε τα λεγόμενα να θεωρηθούν αδιαμφισβήτητα. Είναι σίγουρο όμως ότι ο ίδιος ο γέροντας ήταν χαρισματούχος με προορατικό και ιαματικό χάρισμα, όπως και το χάρισμα να μεταφέρεται αστραπιαία, με το σώμα του, σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Μάλιστα μία τέτοια εμφάνισή του στην παραλία της Γεωργιούπολης όπου παρακαλούσε μαθήτριες να μην μπουν σε λέμβο για βόλτα αναψυχής, το τουμπάρισμα της λέμβου που ακολούθησε, το πνίξιμο των 21 μαθητριών καθώς και την εξ ίσου παράδοξη εξαφάνισή του, είχαν αναγράψει οι τοπικές εφημερίδες της Κρήτης χαρακτηρίζοντάς την ως μυστήριο.
Δεν θα μείνει από αυτή τίποτα, εκτός από ένα ελάχιστο μέρος δι’ ανάμνηση ότι εδώ ήτο κάποτε η Κρήτη. Εκατομμύρια χρήματα διατίθενται από τους ξένους δια να απομακρύνουν τους Έλληνες από την Ορθόδοξη πίστη και ιστορία τους. Αν, όμως, εγκαταλείψουν την πίστη τους, αυτό θα φέρει την καταστροφή τους. Ό,τι έπαθαν οι Κύπριοι το 1974 από τους Τούρκους, που κατέλαβαν την μισή Κύπρο, τα ίδια θα πάθωμεν και εμείς, οι Έλληνες, εάν δεν επιστρέψωμεν εις τον Θεό. Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι, ακονίζουν τα μαχαίρια, αλλά δεν ήλθε η ώρα, δεν το επιτρέπει ακόμα ο Θεός. Υπομένει ο Θεός. Περιμένει την μετάνοιά μας.
Η παιδική ηλικία του μακαρίου Γέροντος
Ο μετέπειτα ασκητής των Ακουμίων γ. Γεννάδιος, κατά κόσμον Ιωάννης Τζεκάκης, γεννήθηκε το 1887 στο χωριό Ακτούντα, της επαρχίας Αγίου Βασιλείου του νομού Ρεθύμνης:
«Οι γονείς το Εμμανουήλ και Αικατερίνη ήσαν πτωχοί γεωργοί, ευσεβείς Χριστιανοί χωρικοί, υπερ-πολύτεκνοι με οκτώ παιδιά. Έτσι ο Ιωάννης μεγάλωσε με συντρόφους την στέρηση, την φτώχεια και την σκληρή εργασία. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός τον προετοίμασε για την μελλοντική του ασκητική ζωή, της θεληματικής εκκοπής των ματαίων γηινων απολαύσεων.
Η φτώχεια δεν του επέτρεψε να μάθει γράμματα, μόλις που τέλειωσε την Β’ τάξη του τότε Δημοτικού Σχολείου και πήγε «φαμέγιος» (υπηρέτης) σε μία Χριστιανική οικογένεια στον Πρινέ Ρεθύμνης, όπου έβοσκε πρόβατα. Από εκεί αναχώρησε για το μοναστήρι του Κουδουμά, σε ηλικία μόλις 14 ετών! Η επιλογή του αυτή δεν υπαγορεύθηκε από τις δύσκολες συνθήκες της ζωής του στον κόσμο, την φτώχεια και την ανασφάλεια του Χριστιανού ραγιά κάτω από την κυριαρχεία του Οθωμανού δυνάστη, αλλά από την έφεση της αγνής ψυχής του προς την μόνωση και από την αγάπη του προς τον Θεό.
Θα πρέπει να προστεθεί στα προηγούμενα ένα γεγονός το οποίο δείχνει, ότι ήταν προορισμένος για την ασκητική παλαίστρα και την αγιότητα, κατά την ευδοκία του Θεού του «αφορίσαντος (αυτόν) εκ κοιλίας μητρός (αυτού)» (Γαλ. 1, 15). Όταν ήταν μικρός, «ράβδιζε» κάποτε ελιές ανεβασμένος σε ένα δέντρο, από το οποίο έπεσε από απροσεξία του. Ακριβώς όμως κάτω από το δέντρο υπήρχε ένα ρυάκι που σχημάτιζε ένα βαθύ λάκκο γεμάτο νερό. Αν έπεφτε εκεί, ασφαλώς θα επνίγετο. Όμως, ενώ έπεφτε από το δέντρο, μία δύναμη υπερφυσική τον άρπαξε από το χέρι και δεν τον άφησε να πέσει στο νερό!
Ο νεαρός Ιωάννης έφυγε από τον Πρινέ για την Μονή Κουδουμά πεζός και ξυπόλυτος. Στο δρόμο, κάπου μετά το χωριό Μεγάλη Βρύση, ένας Σφακιανός καβαλλάρης τον λυπήθηκε και τον πήρε στο άλογό του μέχρι το χωριό Βαγιωνιά. Από εκεί πάλι πεζός, από τραχύ και δύσβατο μονοπάτι μέσα από την οροσειρά των Αστερουσίων έφτασε στον Κουδουμά και έθεσε τον εαυτό του κάτω από την προστασία της Παναγίας της Κουδουμιανής και την υπακοή των Οσίων Γερόντων Παρθενίου και Ευμενίου, των αυταδέλφων».
Γεννάδιος και Ιωακείμ, δύο Ρεθύμνιοι άγιοι Μοναχοί», Στυλ. Παπαδογιαννάκης, Θεολόγος-καθηγητής.
archangelosmichail.gr