Η Ελληνική κοινωνία, δεν πρέπει να αισθάνεται ενοχικά όταν η
μισθοδοτούμενη "ανθρωπιά" αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας το βρώμικο ρόλο
της. Αυτό που οφείλει να κάνει, είναι να επιμείνει στην αντίθεσή της και
να οργανώσει τη δράση της, για ν ακυρώσει όσο είναι νωρίς το βρώμικο
σχέδιο που ξεδιπλώνεται με ύπουλο τρόπο σε ολόκληρη τη χώρα...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα οργανώνεται και διαχέεται στη βάση ενός
σχεδίου πραγματικού εποικισμού... Αυτό το ύπουλο σχέδιο ακόμη βρίσκεται
στα πρώτα του βήματα... Και τις πραγματικές συνέπειες που θα έχει για
τον τόπο μας ως συγκροτημένη πλέον γεωπολιτική απειλή, ακόμη και οι
πλέον υποψιασμένοι δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να τις προβλέψουν
και να τις απαριθμήσουν.
Η υπερσυσσώρευση ισλαμικών πληθυσμών σε μια αμιγώς χριστιανική χώρα, όχι
μονάχα θα την μετατρέψει σε κόκκινο πανί για έναν όχλο που δρα
φανατισμένα και χειραγωγείται ευκολότατα, αλλά η επιδίωξη για τη
μετατροπή της σε Γη του θριάμβου της ισλαμικής πίστης, θ αποτελέσει
σύντομα, κορυφαίο στοίχημα και ύψιστο στόχο ικανό να εμπνεύσει σε
απίστευτα πράγματα τις ορδές των φανατισμένων.
Θα έρθουν πολύ δύσκολες μέρες... Το τίμημα θα είναι πολύ ακριβό... Και
όταν οι πρωταγωνιστές του κίβδηλου "ανθρωπισμού" συνειδητοποιήσουν την
εγκληματική τους συνεισφορά σε βάρος της χώρας, τότε κανείς δε θα...
βρίσκει διάθεση να κατανοήσει και να λυπηθεί κανέναν, κι αυτή την
προειδοποίηση ας την κρατήσουμε κάπου πρόχειρη, γιατί δε θ αργήσει η
στιγμή που θα μπει στο κάδρο της καθημερινότητας μας με τρόπο πραγματικά
δραματικό.
Η βρώμικη δουλειά που κλιμακώθηκε αυτές τις μέρες στο επίπεδο της
νεοταξίτικης επικοινωνίας, υπήρξε πραγματικά πρωτοφανής, όχι μόνο ως
προς την έκταση αλλά κυρίως ως προς το εύρος της αθλιότητάς της.
Ζώα αδίστακτα σε νεοταξίτικη συσκευασία ανθρώπου, έκαναν και συνεχίζουν
να κάνουν τα πάντα, για να διαλύσουν τις ψυχές και τα μυαλά των
ανθρώπων. Ας δούμε δυο πράγματα για την πλέον πρόσφατη έκδοση σ αυτόν
τον απίστευτο επικοινωνιακό ξεπεσμό.
Δεν ξέρω... Ειλικρινά δεν ξέρω, αν για κάποιους η μονταρισμένη
φωτογραφία του μικρού Αϊλάν είναι μέτρο η ισοδύναμο του ανθρωπισμού
τους, αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι πως δεν υπάρχει όριο και μέτρο
στον εξευτελισμό...
Η πρόσφατη έκδοση της μονταζιέρας της "ανθρωπιάς", εμφανίζει το μικρό
Αϊλάν πεσμένο μπροστά από ένα σχολείο και φυσικά τους γονείς - "τέρατα"
να προσπαθούν να εμποδίσουν την είσοδό του στο σχολειό. Ρωτάω:...
Οι γονείς του Ωραιοκάστρου - των οποίων τα αιτήματα αποκρύπτονται -
είναι τα τέρατα ή μήπως όλοι αυτοί που δεν αποθαρρύνουν χιλιάδες Αϊλάν
να μπαίνουν στα πλεούμενα του θανάτου με τίμημα τις εκατόμβες νεκρών;;;
Οι γονείς του Ωραιοκάστρου αποτελειώνουν στα παγωμένα νερά όσους δεν
αποτελείωσαν οι σφαίρες των φονιάδων, ή τα κάλπικα μηνύματα που
διακινούν οι "ανθρωπιστές" για να τροφοδοτούν με δισεκατομμύρια τη
μπίζνα των ΜΚΟ και της σωματεμπορίας;;;
Οι γονείς του Ωραιοκάστρου είναι τα τέρατα που τόλμησαν να πουν το
αυτονόητο ή οι γονείς ή συμπατριώτες των όποιων Αϊλάν έστησαν ερωτική
μπίζνα με παιδάκια στους καταυλισμούς, για τον άρτον αυτών τον
επιούσιον;;;
Αν οι γονείς του Ωραιοκάστρου είναι τα τέρατα, τότε στο όνομα ποιάς
σκοπιμότητας μετατρέπεται η εικόνα ενός δολοφονημένου παιδιού σε
αξεσουάρ που μοντάρεται σε διάφορα περιβάλλοντα για να εξυπηρετήσει τις
ανάγκες της νεοταξίτικης επικοινωνίας;;;
Ρωτάω... Αν σ αυτό το μοντάζ του αίσχους δεν ήταν το "εμπόρευμα" Αϊλάν,
αλλά ένας δικός σας άνθρωπος, θα νοιώθατε οτι τιμούν το νεκρό προσφιλές
σας πρόσωπο ή ότι το ατιμάζουν και σκυλεύουν πάνω στο πτώμα του;;;
Με ποιο δικαίωμα λοιπόν όλοι εσείς σκυλεύετε και αναπαράγετε με τέτοιο τρόπο τη φωτογραφία ενός νεκρού παιδιού;;;
Ποιά γαμημένη σκοπιμότητα σας δίνει το δικαίωμα ενώ είστε ζώα να προσπαθείτε να το παίξετε άνθρωποι;;;
Οι γονείς του Ωραιοκάστρου (των οποίων τα πραγματικά αιτήματα
επαναλαμβάνω ότι σκόπιμα αποκρύπτονται) είναι τέρατα ή όλοι εσείς που
κόβετε βόλτα στην πιάτσα ως θλιβερές καρικατούρες ανθρώπων;;;
Ποιος είναι απάνθρωπος;;; Ποιος είναι τέρας;;; Ποιος είναι
εξευτελισμένος από κούνια και υποκριτής;;; Ποιός ειναι τενεκές
ξεγάνωτος;;; Για να τολμήσουμε να αναλογιστούμε...