Η ελληνική παιδεία, η ελληνική οικογένεια, οι ελληνικοί παραδοσιακοί κώδικες αξιών, τους γυρίζουν τα άντερα, ακριβώς επειδή ξαναβιώνουν τους παιδικούς τους εφιάλτες. Η μητέρα που νιώθουν ότι τους εγκατέλιψε, ο πατερας που νιώθουν ότι τους έφτυσε, ο αδερφός που νιώθουν ότι τους σιχαίνεται… Ότι θυμίζει τη δική τους συλλογική ταυτότητα, το μισούν θανάσιμα, επειδή ποτέ δεν μπορεσαν να την αφομοιώσουν .
Ο «σύντροφος μετανάστης» αποτελεί τη πιο
προσιτή λύση ευκαιρίας, για να αντέξουν την προσωπική τους εξορία.
Δεν είναι ότι «αγαπούν» τον μετανάστη. Είναι απλώς ότι μισούν τόσο πολύ τον εαυτό τους, που δεν ανέχονται το είδωλο τους, στον καθρέπτη της συλλογικής τους συνείδησης.
Γι αυτό ακριβώς και τα ηλίθια συνθήματα περί «αγάπης και αδελφωσύνης των λαών» που τους έχουν μπάσει στο μυαλό τους, εκδηλώνονται πάντα με ακραίες πράξεις βίας…"
Δεν είναι ότι «αγαπούν» τον μετανάστη. Είναι απλώς ότι μισούν τόσο πολύ τον εαυτό τους, που δεν ανέχονται το είδωλο τους, στον καθρέπτη της συλλογικής τους συνείδησης.
Γι αυτό ακριβώς και τα ηλίθια συνθήματα περί «αγάπης και αδελφωσύνης των λαών» που τους έχουν μπάσει στο μυαλό τους, εκδηλώνονται πάντα με ακραίες πράξεις βίας…"