του Χαράλαμπου Άνδραλη
Η συζήτηση που εγείρεται τις τελευταίες ημέρες γύρω από το μάθημα των θρησκευτικών,
είναι κάτι που απασχολεί ή θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους. Βεβαίως το θέμα δεν είναι κάτι νέο, αφού εδώ και δεκαετίες υπάρχουν ολιγάριθμες φωνές που ζητούν κατάργηση ή αλλαγή του μαθήματος, από ορθόδοξο σε πολύ-ομολογιακό. Όμως, οι σημερινές πολιτικές συγκυρίες και κυρίως η μεγάλη κινητικότητα του υπουργείου παιδείας ως προς αυτή την κατεύθυνση, δείχνουν ότι η πολυσυζητημένη μετατροπή του μαθήματος είναι πιο κοντά από ποτέ και ότι η κατήχηση των χριστιανοπαίδων στην κοσμοθεωρία της Νέας Εποχής είναι προ των πυλών.
Ο σημερινός υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, ο οποίος αποτελεί την προσωποποίηση της αναξιοκρατίας, καθώς όντας ο ίδιος «αιώνιος φοιτητής», καλείται να διοικήσει καθηγητές Πανεπιστημίου και εκπαιδευτικούς χαμηλότερων βαθμίδων, έχει δείξει ξεκάθαρα τις προθέσεις του. Ήδη, κατά παράβαση παλαιότερων σαφέστατων αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, μείωσε με απόφασή του τις ώρες των θρησκευτικών στην Ε’ και στην Στ’ Δημοτικού. Παράλληλα, θέλει, κατά δήλωσή του, να προωθήσει ένα νέο πρόγραμμα σπουδών στα θρησκευτικά, εφαρμοσμένο ήδη πιλοτικά σε κάποια σχολεία, το οποίο πρόγραμμα, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσιογραφική έρευνα αποτελεί αντιγραφή προγράμματος μίας νεοβουδιστικής οργάνωσης που προωθεί την πανθρησκεία. Στη δε επιτροπή που κλήθηκε να αποφασίσει για το χαρακτήρα του μαθήματος, επιδεικνύοντας το περίσσευμα αντιδημοκρατικότητας που χαρακτηρίζει τον ίδιο και πολλούς «συντρόφους» του, έχει τοποθετήσει μερικούς από τους φερόμενους ως συντάκτες του υπό κρίση νέου προγράμματος, κατά παράβαση της αρχής της αμεροληψίας που απαιτείται κατά τη διοικητική διαδικασία.
Η δε ομάδα των επίδοξων ανανεωτών του μαθήματος των θρησκευτικών, έχει συστήσει από το 2010 ένα αμφιβόλου νομιμότητας συνδικαλιστικό σωματείο θεολόγων, με το διακριτικό τίτλο «ΚΑΙΡΟΣ», το οποίο ως μοναδικούς σκοπούς του έχει, αφ’ ενός να αλλάξει το μάθημα των θρησκευτικών μέσω της προώθησης του ως άνω πολυθρησκειακού προγράμματος σπουδών και αφ’ ετέρου να αντιπαλέψει το έργο της πολυπληθέστερης και αρχαιότερης ένωσης θεολόγων, της ΠΕΘ, η οποία αποτελείται από ευσυνείδητους θεολόγους που μάχονται ώστε να μη γίνει το μάθημά τους εργαλείο κατήχησης των ελληνοπαίδων στις ιδέες του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού οικουμενισμού.
Η αγωνία των εκπροσώπων της Νέας Εποχής να επιβάλλουν τη διδασκαλία της θρησκειολογίας (ορθότερο «πανθρησκείας») στα σχολεία, βασίζεται πλην των άλλων και σε ένα ακόμη δεδομένο. Η προώθηση της ομοφυλοφιλίας, των εκτρώσεων, του οικογενειακού προγραμματισμού κ.λπ., μειώνουν μεν τον πληθυσμό, όπως απαιτούν οι νέοι «πανανθρώπινοι στόχοι», αλλά ενέχουν τον «κίνδυνο» η επόμενη γενιά Ελλήνων να αποτελείται σχεδόν μόνο από πιστούς χριστιανούς. Διότι, παρά ταύτα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, οι οποίοι με την ελπίδα τους στραμμένη στο Θεό και παρά τις τεράστιες δυσκολίες, δημιουργούν πολυμελείς οικογένειες, προσφέροντας στα παιδιά τους τα απαραίτητα αντίδοτα στα πάσης φύσεως ψυχοκτόνα δηλητήρια. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι τους οποίους κατά δημόσια δήλωσή του στη βουλή, απεχθάνεται Έλληνας βουλευτής, χωρίς να ακουστεί η ελάχιστη κριτική εναντίον του από πολιτικούς και δημοσιογράφους. Από τα δε σκληρά μέτρα εναντίον των λαϊκών στρωμάτων ουδέποτε εξαιρέθηκαν, ως όφειλε να συμβεί και από ηθικής και από συνταγματικής απόψεως, οι πολύτεκνες οικογένειες. Μπροστά, λοιπόν, σε αυτό το ενδεχόμενο, το κράτος επιχειρεί να κρατήσει για τον εαυτό του το είδος και την κατεύθυνση της θρησκευτικής εκπαίδευσης, μη λαμβάνοντας υπόψη τις πεποιθήσεις των γονέων επί του θέματος, πραγματοποιώντας δηλαδή ένα πνευματικό παιδομάζωμα.
Έτσι, τα παιδιά των χριστιανών, χωρίς να ερωτηθούν οι γονείς τους, όπως δικαιούνται κατά το Ελληνικό Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, θα κληθούν πολύ σύντομα να διδαχθούν αξίες ξένες προς την Ορθόδοξη Πίστη, με κεντρικό νόημα ότι όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν - με κάποια ποικιλία στον τρόπο - στον ίδιο Θεό.
Οι στιγμές είναι ιστορικές και κρίσιμες. Η επικίνδυνη παρέα πολιτικών με μηδενιστικές ιδεοληψίες, οι οποίοι κατέλαβαν την εξουσία βασιζόμενοι σε ψευδείς υποσχέσεις και εκμεταλλευόμενοι την απέχθεια του λαού στις προηγούμενες αποτυχημένες κυβερνήσεις, βιάζεται να αποδομήσει όσο προλαβαίνει ό,τι μπορεί, αισθανόμενη την ολιγότητα των ημερών της. Ο στόχος ξεκάθαρος: Η Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να αποχριστιανοποιηθούν και τώρα παρουσιάζεται η πιο κατάλληλη ευκαιρία γι’ αυτό. Οι Έλληνες ζαλισμένοι και απηυδισμένοι από την υποκρισία των προηγούμενων κυβερνώντων, πίστεψαν ή μάλλον θέλησαν να πιστέψουν ότι άνθρωποι που μάχονται ανοιχτά τις ελληνορθόδοξες αξίες, θα μπορούσαν να σώσουν οικονομικά τη χώρα. Όμως η αποτυχία τους ήταν προδιαγεγραμμένη από την απιστία τους, όπως εύστοχα είχε προβλέψει επιφανής Μητροπολίτης, όταν οι σημερινοί υπερασπιστές των μνημονίων και της κατακρεούργησης του ελληνικού λαού, ήταν ακόμα η ελπιδοφόρα αντιπολίτευση.
Ο καθένας μας έχει την ανάλογη ευθύνη για τη στάση του ενώπιον αυτής της επιχειρούμενης πνευματικής γενοκτονίας. Η χώρα μας πολλές φορές στην ιστορία της πέρασε μεγάλες δυσκολίες, αλλά οι κάτοικοί της, στηριζόμενοι στις διαχρονικές αξίες της ελληνοβυζαντινής παράδοσης, στέκονταν όρθιοι, με θαυμασμό και αγάπη για την πατρίδα. Σήμερα, δεν είναι τόσο οι οικονομικές δυσκολίες που μας λυγίζουν, αλλά το ότι η άχρωμη και άοσμη νέα Ελλάδα των δυτικών ηθών, δεν παρουσιάζει τίποτα που να μας κάνει να τη θαυμάζουμε, όπως συνέβαινε με την πατρίδα μας μέχρι πρότινος.
Αντιθέτως, οι σημερινοί θεματοφύλακες των αξιών τις οποίες εμείς πουλήσαμε επί πινακίου φακής λόγω των κόμπλεξ κατωτερότητας, των εισαχθέντων από τους δυτικοσπουδαγμένους που προσκολλήθηκαν εδώ και δεκαετίες σε νευραλγικές θέσεις της παιδείας, όχι μόνο δεν ντρέπονται για αυτές τις αξίες, αλλά δικαίως τις θεωρούν κινητήρια δύναμη της συνεχούς ανέλιξής τους στη διεθνή σκηνή.
Χαράλαμπος Άνδραλης