Λ. Σκ.
Προφητεῖες καὶ μαρτυρίες περὶ τοῦ ἀναμενόμενου Λυτρωτοῦ, ἀπὸ Ἀνατολικοὺς λαούς, Ρωμαίους, Ἕλληνες καὶ Ἑβραίους.
Α. Βαβυλώνιοι
Ὑπάρχουν πολλοὶ χρησμοὶ τῶν Βαβυλωνίων
ὅτι σὲ χώρα ποὺ βρίσκεται δυτικὰ ἀπὸ τὴ δική τους θὰ ἐμφανισθεῖ ἕνας
Θεὸς ὡς ἄνθρωπος, θὰ κυριαρχήσει σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ θὰ φέρει τὴ
δικαιοσύνη καὶ τὴ χαρά. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους μάντεις, ὁ Βαλαὰμ, υἱὸς
τοῦ Βεώρ, περὶ τὸ 1500 π. Χ προφήτευσε ὅτι ἕνα λαμπρὸ ἀστέρι θὰ
ἀναγγείλει τὴ γέννηση ἑνὸς μεγάλου Βασιλέα. Κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση
(Ματθ. β΄112) οἱ τρεῖς μάγοι «ἀπὸ Ἀνατολῶν» ὅταν εἶδαν «αὐτὸν τὸν ἀστέρα
ἐν τῇ Ἀνατολῇ» ἔσπευσαν στὴ Βηθλεὲμ νὰ προσκυνήσουν τὸ θεῖο βρέφος καὶ
τοῦ πρόσφεραν τρία συμβολικὰ καὶ προφητικὰ δῶρα: Χρυσὸν (σὰν νὰ
ἀπευθύνονταν σὲ βασιλέα), λίβανον (σὰν νὰ ἀπευθύνονταν σὲ Θεὸ) καὶ
σμύρνα (σὰν νὰ ἀπευθύνονταν σὲ μελλοθάνατο). Μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος προσκύνησαν ἕνα παιδὶ ποὺ ἦταν συγχρόνως: Βασιλεύς, Θεὸς καὶ
μελλοθάνατος.
Β. Οἱ Ἰνδοὶ
Πίστευαν ὅτι θὰ ἀποσταλεῖ ἀπὸ τὸν
οὐράνιο Πατέρα (τὸν Θεὸ τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ ἥλιου Ἄγνι) μεσίτης μεταξύ τοῦ
Θεοῦ καὶ τοῦ ἀποστάτη ἀνθρώπου.
Γ. Οἱ Βουδιστὲς
Ἡ ὁμάδα τῶν Βουδιστῶν τῆς «Μεγάλης
Ὁδοῦ» Maha-yana, ἀναφέρουν στὰ ἱερά τους βιβλία ὅτι κάποτε θὰ ἐμφανιστεῖ
στὸν κόσμο ἕνας διδάσκαλος σοφός, φωτισμένος, ὑπερτέλειος, ἀσύγκριτου
μεγαλείου, παιδαγωγός, τιθασευτὴς τῶν ἀνθρώπων Θεός. Θὰ εἶναι μεγάλος
εἰρηνευτής, θὰ περιστοιχίζεται ἀπὸ πλῆθος μαθητῶν καὶ ὀπαδῶν, θὰ γυρίζει
τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ καὶ θὰ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὴ σωτηρία καὶ
στὴν εἰρήνη. Ἡ διδασκαλία του θὰ ἠχεῖ σὰν οὐράνια μελωδία. Ὅσοι δεχθοῦν
τὴ διδασκαλία του, θὰ τὸν δοῦν καὶ στὴν αἰωνιότητα.
Ὁ ἱδρυτὴς τοῦ Βουδισμοῦ, Ἰνδὸς
πρίγκηπας Γκοτάμα Σιντάρτα (γεννήθηκε τὸ 560 π.Χ) εἶχε πεῖ: «Μετὰ ἀπὸ
πεντακόσια χρόνια ἡ διδασκαλία μου θὰ ἔχει χρεωκοπήσει».
Δ. Οἱ Ἰρανοὶ (Μῆδοι καὶ Πέρσες)
Ὅπως δείχνουν τὰ ἱερά τους κείμενα
«Ζὲνδ Ἀβέστα» ἀνέμεναν ἕνα θεάνθρωπο Σωτήρα, τὸν ὁποῖο ταύτιζαν μὲ τὸν
Θεὸ Μίθρα. Πίστευαν ὅτι, ὅταν ἔλθει τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ θεὸς Μίθρας
θὰ γεννιόταν ὡς ἄνθρωπος ἀπὸ μίαν Παρθένο καὶ τὴν ἐμφάνισή του θὰ
ἀνήγγελε ἕνα ἀστέρι, ποὺ θὰ ξεχώριζε ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα. Εἶναι ὁ ἀστέρας
αὐτός, ποὺ κάλεσε τοὺς τρεῖς Μάγους νὰ κάνουν τὸ τεράστιο ταξίδι τους
ἀπὸ τὴν Βαβυλώνα στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀπόσταση πάνω ἀπὸ 3000 χιλιόμετρα. Ὁ
Σωτήρας αὐτός, κατὰ τὰ ἱερά τους κείμενα, θὰ εἶναι ὁ τελικὸς κριτὴς τῶν
ἀνθρώπων στὴ συντέλεια τοῦ κόσμου.
Ε. Οἱ Κέλτες
Οἱ Κέλτες τῶν Βρετανικῶν νήσων καὶ τῆς
Ἰρλανδίας, σὲ ἐποχὴ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, περίμεναν τοὺς
τελευταίους αἰῶνες π. Χ τὴ γέννηση ἑνὸς Θεοῦ ἀπὸ τὴ θεὰ Ἴσιδα.
Στ. Οἱ Κινέζοι.
Ἀπὸ αὐτοὺς ἔχουμε τὶς παρακάτω μαρτυρίες:
1.Ὁ γνωστὸς κοινωνικὸς ἀναμορφωτὴς καὶ
ἠθικὸς φιλόσοφος Κομφούκιος (551-479 π.Χ) ἐκφράζει ὡς ἑξῆς τὴν ἀγωνία
τοῦ κόσμου γιὰ τὴ διόρθωση τῶν ἀνθρώπων: «Ἂν ἐρχόταν ἕνας θεόσταλτος
βασιλιάς, θὰ ἐπιτυγχανόταν ἡ στροφὴ τῶν ἀνθρώπων στὸ ἀγαθό».
2.Στὸ τελετουργικὸ βιβλίο τῶν Κινέζων
Λούν-Γιού ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς: «δὲν μᾶς δόθηκε ἱκανοποίηση νὰ δοῦμε ἕναν
θεάνθρωπο… Ὑπάρχουν σημάδια ὅτι θὰ ἔρθει ἕνας Ἅγιος, ὁ ὁποῖος θὰ
κυβερνήσει τὸν κόσμο μὲ παντοδύναμα χέρια…Θὰ δίνει στοὺς ἀνθρώπους
εἰρήνη καὶ ἐκεῖνοι θὰ ἔρχονται κοντά του… Ἡ ζωή Του θὰ εἶναι λαμπρή, ὁ
θάνατός Του θὰ προκαλεῖ θλίψη… Μονάχα αὐτὸς εἶναι τόσο μακρόθυμος,
μεγαλόψυχος, πράος, γλυκύς, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ὑποφέρει… Ὅταν μιλάει
πιστεύει σὲ αὐτὸν ὅλος ὁ λαός… ὅταν εὐεργετεῖ χαίρονται ὅλοι…
3.Στὸ τελετουργικὸ κείμενο τῶν Κινέζων
Μένγη-Τί ἀναφέρεται ὅτι: «Ὁ Ἅγιος αὐτὸς θὰ εἶναι συγχρόνως ἄνθρωπος καὶ
Θεὸς» καὶ προσθέτει: «Περιμένουμε ἐκεῖνον τὸν Ἅγιο ποὺ θὰ μᾶς στείλει ὁ
Θεός…Ἐκεῖνοι ποὺ βρίσκονται μακριὰ τὸν νοσταλγοῦν, ἐκεῖνοι ποὺ
βρίσκονται κοντά του δὲν νιώθουν κόπωση».
4. Σύμφωνα μὲ ἕνα ἄλλο τελετουργικό, τὸ
Λὶ-Κί, ὁ Θεάνθρωπος αὐτός, ὁ Ἅγιος, ὁ ποιμένας, θὰ εἶναι ἡ κυρίαρχη
ἀλήθεια, ἀλλὰ ὁ κόσμος δὲν θὰ τὸν ἀναγνωρίσει. «Θὰ πληγωθεῖ, θὰ
μαστιγωθεῖ, ἀντὶ γι’ αὐτὸν θὰ ἀφήσουν ἐλεύθερους τούς κακοποιούς». Ὅμως
«οἱ λαοὶ τὸν περιμένουν, ὅπως τὰ μαραμένα φυτὰ τὴ δροσιά».
5.Τέλος, σύμφωνα μὲ κάποια πληροφορία
τῆς ἐποχῆς, τὶς παραμονὲς τῆς γέννησης τοῦ Χριστοῦ, ὁ αὐτοκράτορας
Μὶνκ-Τί, ἔστειλε ἀνθρώπους στὴ Δύση, γιὰ νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν «Ἅγιο», ποὺ
σύμφωνα μὲ τὶς παραδόσεις τους, ἐπρόκειτο νὰ ἐμφανιστεῖ στὸν κόσμο.
Ζ. Οἱ Ρωμαῖοι
Ἀπὸ τὸν Ρωμαϊκὸ κόσμο ἔχουμε τὶς παρακάτω μαρτυρίες:
1.Οἱ Σίβυλλες (Σίβυλλα προέρχεται ἀπὸ τὸ
Σιὸς δηλαδὴ Διὸς +Βουλὴ) ἦταν γυναῖκες στὴ Ρώμη, ποὺ σὲ κατάσταση
ἔκστασης προέλεγαν μερικὲς φορὲς ἐπιτυχῶς σπουδαῖα γεγονότα, τὰ ὁποῖα
ἐπρόκειτο νὰ συμβοῦν στὸ μέλλον. Ἦταν περίπου ὅ,τι καὶ ἡ Πυθία στὸ
Μαντεῖο τῶν Δελφῶν. Οἱ χρησμοὶ τῶν Σιβυλλῶν εἶχαν θορυβήσει τοὺς
Ρωμαίους ἐπισήμους, ὥστε ἡ Σύγκλητος φοβούμενη τὶς συνέπειες ἀπαγόρευσε
τὴν ἀνάγνωσή τους. Περίφημη καὶ πασίγνωστη ὑπῆρξε ἡ Κυμαία Σίβυλλα (6ος
αἰὼν π.Χ) ἀπὸ τὴν Κύμη τῆς Νότιας Ἰταλίας.
2. Ὁ Ρωμαῖος ρήτορας, φιλόσοφος καὶ
πολιτικὸς Κικέρων (106-143 π.Χ) διέδωσε τὴν πληροφορία ὅτι παλαιοὶ
χρησμοὶ τῶν Σιβυλλῶν προέλεγαν ὅτι πρόκειται νὰ ἔλθει ἕνας θεόσταλτος
βασιλιάς, τὸν ὁποῖον ἔπρεπε νὰ ἀναγνωρίσουν ὅσοι ἤθελαν νὰ σωθοῦν. Θὰ
ἀνατείλει, ἔλεγαν οἱ χρησμοί, μία νέα ἐποχὴ γιὰ τὸν κόσμο. Τὸν κόσμο
πλέον θὰ κυβερνάει ἕνας διδάσκαλος, ἕνας Θεός. Καὶ διερωτᾶται ὁ Ρωμαῖος
ρήτορας, ποὺ δὲν θεωρεῖ ἀδύνατο, νὰ κατέβει ἕνας Θεὸς στὴ γῆ: «Hoc si
est in libris, in quem hominem et in quod tempus est?». Δηλαδή: «ἂν αὐτὸ
βρίσκεται στὰ βιβλία, σέ ποιὸν ἄνθρωπο καὶ σέ ποιὸν χρόνο ἀναφέρεται;»
3. Ὁ ἐπικὸς ποιητὴς Βιργίλιος (70-19 π.Χ
) γράφει τὸ 41 π.Χ στὴν Δ΄ ἐκλογή του: «Ἔφθασε ἤδη τὸ τέλος τῆς ἐποχῆς
τῶν χρησμῶν τῆς Κυμαίας Σιβύλλας. Πρόκειται νὰ ἀρχίσει μία νέα περίοδος
παγκόσμιας τάξης. Τὸ Παρθενικὸ Ἄστρο θὰ ἀναλάμψει σύντομα καὶ γρήγορα
φθάνει ἡ ἐπάνοδος τῆς ἀρχικῆς βασιλείας τοῦ ὑψίστου Θεοῦ. Ὅπου νὰ’ ναι,
νέα χρυσὴ γενιὰ στέλνεται ἀπὸ ἐπάνω, τὰ οὐράνια ὕψη, στὴ γῆ. Σὺ, λοιπὸν,
φωτεινὴ ἐπιλόχια θεά, προστάτευσε τὴ Μητέρα, τὴν ὥρα ποὺ θὰ γεννιέται
τὸ Βρέφος, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ λήξει ἡ πρὶν σιδερένια γενιὰ, γιὰ πρώτη φορά,
καὶ νέα γενιὰ θὰ ἀνατείλει σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἄρχισε πιὰ νὰ βασιλεύει, ὁ
πάμφωτος ἕνας Θεός… Ἔλα λοιπόν, πολύτιμε Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, Μεγάλε Υἱὲ τοῦ
Ὑψίστου, σύντομα φθάνει ἡ ἐποχή! Ρίξε τὸ βλέμμα σου στὴν ἀνθρωπότητα,
ποὺ κλονίζεται ἀπὸ τὸ βάρος τῆς δυστυχίας, ποὺ τὴν κύρτωσε καὶ σὲ ὅλη τὴ
γῆ καὶ τὶς ἐκτάσεις τῆς θάλασσας καὶ στὸ βαθὺ οὐρανό. Ρίξε τὸ βλέμμα
σου καὶ δὲς πῶς τὰ πάντα σκιρτοῦν γιὰ τὴν ἐποχὴ ποὺ σὲ λίγο φθάνει!»
(Ἐλεύθ. Μετάφραση καθ. Λεωνίδα Φιλιππίδη).
4. Τόσο ὁ Βιργίλιος ὅσο καὶ ὁ
Σουετώνιος τοποθετοῦν τὴ γέννηση τοῦ θεανθρώπου στὴν Ἰουδαία. Τὴν ἴδια
ἀντίληψη τῶν παλαιοτέρων διασώζει ὁ μεταγενέστερος εἰδωλολάτρης
ἱστορικὸς Τάκιτος (275-276μ.Χ) ὅταν γράφει ὅτι: «σὲ πάρα πολλοὺς ὑπῆρχε ἡ
πεποίθηση ὅτι σὲ παλαιότερα κείμενα ἱερέων ἀναφερόταν ὅτι τὴν οἰκουμένη
θὰ ποιμάνουν ἄνθρωποι προερχόμενοι ἀπὸ τὴν Ἰουδαία».
5. Ὁ χρησμὸς τῆς Ἐρυθραίας Σιβύλλας
περιγράφει μὲ πολλὲς λεπτομέρειες τὸ μαρτύριο τοῦ Κυρίου: «ἵν οἶκτο
ἐλπίδα δώσει καὶ φθαρτῇ σαρκί μορφήν, καὶ πίστιν ἀπίστοις· εἰς ἀνόμων
χείρας καὶ ἀπίστων ὕστερον ἥξει· δώσουσι δέ θεῷ ραπίσματα φαρμακόεντα·
δώσει δ’ εἰς μάστιγας ἀναπλώσας τότε νῶτον· καὶ κολαφιζόμενος σιγήσει μή
τις ἐπιγνῶ· τίς τίνος ἤ πόθεν ἦλθεν ἵνα φθιμένοισι λαλήση· καὶ στέφανον
φορέση τόν άκάνθινον, ἐκ γὰρ ἀκανθῶν τό στέφος ἐκλεκτόν αἰώνιον ἐστίν
ἄγαλμα (καύχημα)· πλευρᾶς νύξουσι καλάμῳ διά τόν νόμον αὐτῶν· ἐκ καλάμων
γὰρ σειομένων ὑπό πνεύματος ἄλλου…»»
(Κώδ. 419, φ. 271β, 14 αἰώνας, Πατριαρχικὴ Σχολὴ Ἱεροσολύμων.)
6. Κατὰ τοὺς ἱστορικοὺς Σουΐδα καὶ
Κάλλιστο, ὁ πρῶτος αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης Ὀκταβιανὸς Αὔγουστος ρωτώντας
τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν (γιὰ τὸ μέλλον τῆς βασιλείας του), πῆρε τὴν
ἀπάντηση: «Ἕνα ἑβραιόπουλο (παῖς Ἑβραίων) μὲ διατάζει (κέλλεταί μοι) νὰ
ἐγκαταλείψω τὸν ναὸ καὶ νὰ ξανακατέβω στὸν Ἅδη. Φύγε λοιπὸν σιωπώντας
ἀπὸ τοὺς βωμούς μου». Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ἀπάντησης ὁ Ὀκταβιανὸς ἔκτισε
στὸ Καπιτώλιο τὸν μεγαλύτερο βωμὸ καὶ τὸν ἀφιέρωσε στὸν «Θεὸ ποὺ
γεννήθηκε πρῶτος».
7. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος κατὰ τὴν Α΄
Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιας σὲ λόγο τὸν ὁποῖο ἀπηύθηνε πρὸς «τὸν
σύλλογο τῶν ἁγίων» δηλαδὴ πρὸς τοῦ Ἁγίους Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου, ἀναφέρθηκε στὴν Δ΄ ἐκλογὴ τοῦ Βιργίλιου1. (βλ προηγ. παράγρ. Ζ3 καὶ ὑποσημείωση) καὶ τὴν ἑρμήνευσε χριστολογικὰ ὡς μεσσιανικὴ πρόρρηση.
Η. Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες
Στὴν προφητεία ποὺ ἀναφέρεται στὴν
τραγωδία τοῦ Αἰσχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης», ὁ Θεὸς Ἑρμῆς προφητεύει ὅτι ὁ
Προμηθέας (σύμβολο τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ἁμάρτησε πρὸς τοὺς θεοὺς) θὰ
λυτρωθεῖ ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη του ἀπὸ τὸν Υἱὸ τῆς Παρθένου Ἰούς. Ὁ
Δίας θὰ πέσει ἀπὸ τὸν θρόνο του σὲ 13 γενεὲς (445 χρόνια) καὶ ὁ νέος
Θεὸς θὰ κατέβη στὸν Ἅδη (2).
2. Ὁ πρύτανης τῶν φιλοσόφων Σωκράτης
προεῖπε στὴν ἀπολογία του: «Τὸν λοιπὸν βίον καθεύδοντες διατελοῖτε ἄν,
εἰ μὴ τινὰ ἄλλον ὁ Θεὸς ὑμῖν ἐπιπέμψειεν κηδόμενος ὑμῶν» (Ἀπολ.31a)
δηλαδή: θὰ συνεχίζατε νὰ κοιμόσαστε στὴν ὑπόλοιπη ζωὴ σας , ἐκτὸς ἂν ὁ
Θεός, φροντίζοντας γιὰ σᾶς, σᾶς στείλει κάποιον ἄλλον.
3. Ὁ Πλάτων ἀναφέρει: «ὁ παλαιὸς νέος
καὶ νέος ὁ ἀρχαῖος, ὁ πατὴρ ἐν τῷ γονὶ καὶ ὁ γόνος ἐν τῷ πατρί. Τὸ ἓν
διαιρεῖται εἰς τρία καὶ τὰ τρία εἰς ἓν» Μονὴ Βατοπεδίου.
4. Ὁ Ἀριστοτέλης λέει: «Ἀκάματος φύσει
Θεοῦ γέννησις, ἐξ αὐτοῦ γὰρ ὁ αὐτὸς οὐσιοῦται Λόγος» (Μονὴ Βατοπεδίου)
δηλ. «ἀνώδυνη ἀπὸ τὴ φύση της ἡ γέννηση Θεοῦ, διότι ἀπὸ αὐτὸν (δηλ. ἀπὸ
τὸν Θεὸ) παίρνει ἀνθρώπινη φύση ὁ Λόγος».
5. Ὁ θεὸς Ἀπόλλων προφητεύει γιὰ τὴ
γέννηση τοῦ Χριστοῦ: «Ἐγὼ γὰρ ἐφετμεύω, τρισὲν μόνο ὑψιμέδοντα Θεόν. Οὗ
Λόγος ἄφθιτος ἐν ἀδαεῖ κόρῃ ἔγκυμος ἔσεται» (Μονὴ Βατοπεδίου) δηλ «διότι
ἐγὼ προφητεύω ἕναν μόνο τρισυπόστατο Θεό, ἐκτεινόμενο εἰς τὰ ὕψη, τοῦ
ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος θὰ κυοφορηθεῖ ἀπὸ μία ἁπλὴ (ἀδαῆ) κοπέλα».
Θ. Προφητεῖες καὶ μαρτυρίες ἀπὸ Ἑβραίους, περὶ τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία.
Θὰ προηγηθεῖ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πρόδρομος
(βλ Ἠσαΐα μ΄3 καὶ Μαλαχία γ΄1)
Θὰ ἐμφανισθεῖ καὶ θὰ συναναστραφεῖ μὲ
τοὺς ἀνθρώπους (Βαροὺχ γ΄30) « μετὰ τοῦτο ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ τοῖς
ἀνθρώποις συνανεστράφη»
Θὰ φύγει στὴ Αἴγυπτο (διωκόμενος), ἀπὸ ὅπου ὁ Θεὸς θὰ μετακαλέσει Αὐτὸν
(βλ Ὠσηέ, ια΄1 καὶ Ματθ. β΄15)
Ἡ ἔλευσή Του θὰ εἶναι ἔλευση Θεοῦ ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρώπων (Ἐμμανουὴλ= μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεὸς) (βλ Ἠσαΐα ζ΄14 καὶ Ματθ α΄23)
Θὰ γίνει ἀντικείμενο ἄδικου μίσους ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ Του (βλ Ψαλμ. ξη΄45)
Θὰ προδοθεῖ ὑπὸ οἰκείου Του προσώπου (τοῦ Ἰούδα) (βλ Ψαλμ. νδ΄13-14)
Θὰ πωληθεῖ ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ἀγορασθεῖ ἀγρὸς ἀπὸ ἕνα κεραμέα (βλ Ζαχ. ια΄12-13 καὶ Ματθ. κστ΄15, κζ. 9-10)
Θὰ ὑποστεῖ ἐξευτελισμοὺς καὶ παθήματα ὡς ὁ ἔσχατος τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι θὰ ραπίσουν Αὐτὸν (βλ Ἠσαΐα νγ΄6)
Θὰ ὁδηγηθεῖ ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν χωρὶς νὰ ἐκστομίσει παράπονο (βλ Ἠσαΐα νγ΄7, Ψαλμ. λζ. 13-14)
Θὰ ὑποφέρει δίψα καὶ σ’ αὐτὴ θὰ τὸν ποτίσουν ξύδι μὲ χολὴ (βλ Ψαλμ. ξη΄22)
Θὰ τρυπήσουν τὰ πόδια Του καὶ τὰ χέρια Του (βλ Ψαλμ. κα΄16-17)
Θὰ σταυρωθεῖ μετὰ κακούργων (βλ Ἠσαΐα νγ΄12)
Θὰ ἀρχίσει τὸ κήρυγμά Του ἐκ τῶν ὁρίων τῶν φυλῶν Ζαβουλών καὶ Νεφθαλεὶμ (βλ Ἠσαΐα θ΄12, Ματθ δ΄12-16)
Θὰ εἰσέλθει στὴν Ἱερουσαλὴμ θριαμβευτικὰ καθήμενος «ἐπὶ πῶλον ὄνου» (βλ Ζαχ.θ΄9, Ἰωάν. ιβ΄15)
Τὸ κήρυγμά Του θὰ συνοδεύεται μὲ ἔκτακτα σημεῖα θεραπείας τυφλῶν, χωλῶν, κωφῶν, ἀσθενῶν (βλ Ἠσαΐα λε΄5)
«ἐπὶ τῷ θανάτῳ Του» ἡ φύση θὰ πενθήσει (σκότος ἐγένετο) (βλ Ἀμὼς η΄9, Ματθ κζ΄45, Μαρκ ιε΄33, Λουκ κγ΄44)
Θὰ διαμοιράσουν τὰ ἐνδύματά Του καὶ γιὰ τὸν χιτώνα Του θὰ ρίξουν κλῆρο (βλ. Ψαλμ. κα΄ 19, Ματθ. κζ΄35, Λουκ. κγ΄34).
http://www.enromiosini.gr/arthrografia/ihsous-xristos-o-anamenomenos-pagkosmios-litrotis-3/