"Αγαπημένε μου πατέρα, ευλογημένε μου Γέροντα, την ευχή
σου. Κάθε φορά που μπαίνει ο Απρίλιος ενθυμούμαι την μακαρία κοίμησή σου, τότε
που το αγαπημένο σου ποίμνιο, για την σωτηρία του οποίου έδωσες το αίμα της καρδιάς
σου, σε αποχαιρέτισε για τελευταία φορά.
Πλήθος κόσμου, περίπου 5.000 ήρθαν για
να σου ανταποδώσουν το ελάχιστο που μπορούσαν, σε σχέση με αυτά που τους προσέφερες
εσύ τόσα χρόνια. Ο λαός του Θεού αναγνώρισε, κατανόησε, αισθάνθηκε, την σπανιότητα
της ταπεινής σου ψυχής, την καθαρότητα και καλοσύνη της καρδιάς σου, την θυσιαστική
απέραντη αγάπη σου, για αυτό εκείνη την ημέρα της κηδείας σου κραύγαζε μια μόνο
λέξη, την λέξη Άγιος.
Σεβαστέ μου πατερούλη Μάρκε, μας λείπεις και πονάμε,
πολύ σωστά επεσήμανε ο πατέρας Βασίλειος Βολουδάκης, ότι το κενό σου, η απουσία
σου, δεν μπορεί να καλυφθεί. Μας λείπει το γλυκύτατο, γεμάτο κατανόηση και αγάπη,
χαμόγελό σου. Μας λείπει η πραότητά σου, η ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο εις
την αμαρτία ήθος σου. Πολύ σωστά πατερούλη μου, ο άγιος Πορφύριος, έλεγε ότι σαν
και εσένα άνθρωποι, εμφανίζονται κάθε 400 χρόνια. Μάλιστα, όπως ομολογεί η εξαίρετη
κυρία Αθηνά Σιδερά, ο άγιος Πορφύριος σε αγαπούσε πολύ, σε συμπονούσε, στεναχωριόταν
για τον διωγμό που περνούσες και ποθούσε να σε βοηθήσει. Για αυτό άλλωστε σου έστειλε
κατευθείαν, με το που ανέλαβες την ενορία του αγίου Γεωργίου Διονύσου, το πρώτο
σου ποίμνιο, δηλαδή την κυρία Σιδέρη και άλλους.
Αγαπημένε μου γέροντα εσύ εφάρμοζες τους θεόπνευστους
λόγους των θεοφόρων Πατέρων και καλλιεργούσες μαζί με το ορθοδοξότατο δόγμα και
το άγιο ήθος. Ήθελες την αφάνεια, ακόμα και όταν διωκόσουν σκληρά και άδικα, εσύ
συγχωρούσες, αγαπούσες, ταπεινωνόσουν, ούτε δημιουργούσες φατρίες, ούτε ξεσήκωνες
τα πνευματικά σου παιδιά, εναντίον του εκκλησιαστικού διώκτη σου. Παρά μόνο τα υπέμενες
όλα ταπεινά, ήσυχα, μιμούμενος τον μεγαλύτερο αδικημένο που υπήρξε και θα υπάρξει
ποτέ, τον πολυεύσπλαχνο Χριστό μας. Για την αγάπη που έδειχνες, σε εμάς τους αμαρτωλούς,
δεν έχω λόγια. Μας οικονομούσες με απέραντη φιλανθρωπία, το μόνο που σε ένοιαζε
ήταν να μας συνδέσεις με τον Χριστό, απλά και απαλά, να μας κάνεις να τον αγαπήσουμε
και τότε όλα θα άλλαζαν.
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω ο ανάξιος για σένα Πατέρα
μου, ότι και να πω λίγο θα είναι, μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής σου. Το μόνο
που μπορώ να σου πω είναι ότι σε αγαπώ πολύ και μου λείπεις ακόμα περισσότερο. Όμως
το ξέρω, το νοιώθω, είσαι συνέχεια κοντά μας, ίσως τώρα πιο πολύ από πριν και δέεσαι
ασταματήτως για εμάς. Αξίωσέ μας να σου μοιάσουμε, έστω και στο ελάχιστο άγιε Γέροντα
μου και να κρατήσουμε τις παρακαταθήκες που μας άφησες, αμήν.
Αιωνία σου η μνήμη άγιε Γέροντα, πατέρα Μάρκο Μανώλη.
Μετά βαθυτάτου σεβασμού.
Ένα πνευματικό σου τέκνο"