"γι'αυτό σταυρώθηκε ο Χριστός" είπα μέσα μου
κι έκανα το σταυρό μου.
...κι έτσι όπως ανεβαίνεις στην ταράτσα της πολυκατοικίας που μένεις για να ποτίσεις το μικρό λουλούδι, το βλέμμα σου αιχμαλωτίζεται απ'το γλυκό, ασημένιο φως του φεγγαριού που φωτίζει απόκοσμα τη μεγαλούπολη. Γιατί το φεγγάρι είναι κάποιες φορές ολοστρόγγυλο και φωτεινό σαν κομποσκοίνι στα χέρια μιας ψυχής καταματωμένης... Αφήνεις απαλά το ποτιστήρι στην τσιμεντένια οροφή και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Τελικά όλα μπορούν να γίνουν με αγάπη. Ακόμη και το πότισμα ενός μικρού λουλουδιού σε μια μικρή πολυκατοικία. Σε μια μικρή μεγαλούπολη. Σε μια μικρή χώρα. Σε μια μικρή ήπειρο. Κάπου ανάμεσα στους ατέλειωτα μυρωμένους γαλαξίες της Αγάπης Του... Που μπορείς να τους ταξιδέψεις με μια ανάσα... Με τη μικρή βάρκα της καρδιάς να πλέεις σιωπηλά... Μ'ένα γλυκό φως και μια ευχή...
υγ: Να'χεις ένα όμορφο ξημέρωμα. υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι φράση του Τάσου Λειβαδίτη απ'το έργο του "Βιολέτες για μια εποχή"
http://aoratigonia.blogspot.gr/2016/02/blog-post_5.html