Στο
γύρισμα των σελίδων του ήχοι αγριεμένων κυμάτων , αντίφωνα αγέρηδων που
μανιάζουν , βροχής ο χτύπος ο άμετρος, τρυπά τη γη . Τα μάτια μου
εκστατικά μπροστά στο αγρίεμα του καιρού . Μυρίσματα από καυσόξυλα και
τζάκια που φουντώνουν την πύρα τους , μετά της μέρας τον κάματο τον ιερό
. Λίγο καψαλισμένο ψωμί με το πρώτο χρυσάφι απ τα λιόδεντρα σταγμένο
πάνω του . Τις αισθήσεις μου οδηγεί η μνήμη . Λιγοστά τα καταφύγιά μου .
Στο γύρεμά τους καταλαβαίνω πως μόνο η αληθινή ζωή γεννά τη νοσταλγία .
Μα υπάρχει κι ο αδελφός δόξα τω Θεώ ! Εκείνος που δεν κράτησε τίποτα
μόνο για τον εαυτό του . Που μοιράστηκε τις ευλογίες πολλαπλασιάζοντάς
τις . Που τις έκοψε αντίδωρο και ψίχουλο το ψίχουλο χόρτασε μ΄αυτές
μυριαρίθμητες πεινασμένες για Θεό ψυχές .
Αρχές του Δεκεμβρίου . Στο συναξάρι της δεύτερης μέρας του μια προσθήκη που σκόρπισε ελπίδα στα πέρατα της γης . Ενεπλήσθημεν χαράς ! Τη αυτή ημέρα Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Τώρα τις αισθήσεις μου τις οδηγεί ο ταπεινός σκυφτός Γέροντας . Άλλος ένας ταπεινός Γίγαντας που θα πρόσθετε και ο Κυρ-Φώτης στην γνωστή χορεία των ηρώων του … Ορμή κυμάτων ξανά .
Των Καυσοκαλυβίων ο αρσανάς δεν φαίνεται απ τα θεριασμένα βουνά τους , που τον σκεπάζουν ολότελα . Απ το κοιμητήρι που οι λιγοστοί μοναχοί με τα μουσκεμένα κουκούλια και τα ράσα αποθέτουν στη γη το Αγιασμένο και πολυβασανισμένο σκήνωμα , δεν ξεχωρίζεις τίποτα ! Σταγόνες χοντρές παγώνουν πιότερο τα πρόσωπα και σμίγονται με την αλμύρα των ματιών που ασταμάτητα κυλά . Μια ομίχλη σαν σύννεφο μπροστά σου περιμένει τον ταξιδευτή της . Το χώμα που σκάφτηκε , μυρίπνοο κι αυτό ετοιμάζεται να μπλεχτεί με το μυρωμένο απ του Παναγίου Τάφου τα αρώματα σώμα του Πορφυρίου . Ίνα ώσι έν ! Ίνα ώσι έν ! Αντίλαλος στων Καυσοκαλυβίων τα βραχόσπαρτα μονοπάτια ! Σκέπασε η γη τον Άγιο . Ταξίδεψε το σύννεφο !
Γαλήνεψε ο καιρός και φάνηκε το γαλάζιο του Θεού . Έμεινε παντοτινή η ευωδία και ο Ουρανός υποδέχθηκε το αλητόπαιδο του Χριστού ! Είκοσι χρόνια κύλησαν από εκείνο τον χειμώνα . Αγρύπνια στη χάρη του . Ασπασμός στο λουλουδοστόλιστο εικόνισμά του . Το φρέσκο ξύλο σιγά- σιγά ρουφά τα χρώματα των χαρισμάτων του . Και εμείς τις μνήμες όσων τον είδαν και τον άκουσαν . Όσων ψηλάφισαν την Αγιότητά του . Ακούμε ξανά την φωνούλα του να ψέλνει τον Ικετήριο κανόνα του Ιησού , φιλάμε τα χεράκια του , αυτά που ακόμα άφθορα σώζονται , εκεί δίπλα στην αυτοσχέδια ξυλόσομπά του στα Καλίσια , στον Αη Γεράσιμο , στο ευωδιαστό παράπηγμά του στο Μήλεσι εκεί που θέτει ακόμα νου και μπολιάζει με ελπίδα . Φίλος σας ο Χριστός βρε , αδελφός και Πατέρας ! Δεν βαστά την κόλαση στο χέρι !
Ένα απολυτίκιο ψέλνω , βγαλμένο γι αυτόν απ την ακάθαρτη ψυχή μου την μέρα που τ όνομά του γράφτηκε σιμά στον Θεηγόρο Προφήτη Αββακούμ . Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω για αυτόν που τόσο Τον εμεγάλυνε ;
Αρχές του Δεκεμβρίου . Στο συναξάρι της δεύτερης μέρας του μια προσθήκη που σκόρπισε ελπίδα στα πέρατα της γης . Ενεπλήσθημεν χαράς ! Τη αυτή ημέρα Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Τώρα τις αισθήσεις μου τις οδηγεί ο ταπεινός σκυφτός Γέροντας . Άλλος ένας ταπεινός Γίγαντας που θα πρόσθετε και ο Κυρ-Φώτης στην γνωστή χορεία των ηρώων του … Ορμή κυμάτων ξανά .
Των Καυσοκαλυβίων ο αρσανάς δεν φαίνεται απ τα θεριασμένα βουνά τους , που τον σκεπάζουν ολότελα . Απ το κοιμητήρι που οι λιγοστοί μοναχοί με τα μουσκεμένα κουκούλια και τα ράσα αποθέτουν στη γη το Αγιασμένο και πολυβασανισμένο σκήνωμα , δεν ξεχωρίζεις τίποτα ! Σταγόνες χοντρές παγώνουν πιότερο τα πρόσωπα και σμίγονται με την αλμύρα των ματιών που ασταμάτητα κυλά . Μια ομίχλη σαν σύννεφο μπροστά σου περιμένει τον ταξιδευτή της . Το χώμα που σκάφτηκε , μυρίπνοο κι αυτό ετοιμάζεται να μπλεχτεί με το μυρωμένο απ του Παναγίου Τάφου τα αρώματα σώμα του Πορφυρίου . Ίνα ώσι έν ! Ίνα ώσι έν ! Αντίλαλος στων Καυσοκαλυβίων τα βραχόσπαρτα μονοπάτια ! Σκέπασε η γη τον Άγιο . Ταξίδεψε το σύννεφο !
Γαλήνεψε ο καιρός και φάνηκε το γαλάζιο του Θεού . Έμεινε παντοτινή η ευωδία και ο Ουρανός υποδέχθηκε το αλητόπαιδο του Χριστού ! Είκοσι χρόνια κύλησαν από εκείνο τον χειμώνα . Αγρύπνια στη χάρη του . Ασπασμός στο λουλουδοστόλιστο εικόνισμά του . Το φρέσκο ξύλο σιγά- σιγά ρουφά τα χρώματα των χαρισμάτων του . Και εμείς τις μνήμες όσων τον είδαν και τον άκουσαν . Όσων ψηλάφισαν την Αγιότητά του . Ακούμε ξανά την φωνούλα του να ψέλνει τον Ικετήριο κανόνα του Ιησού , φιλάμε τα χεράκια του , αυτά που ακόμα άφθορα σώζονται , εκεί δίπλα στην αυτοσχέδια ξυλόσομπά του στα Καλίσια , στον Αη Γεράσιμο , στο ευωδιαστό παράπηγμά του στο Μήλεσι εκεί που θέτει ακόμα νου και μπολιάζει με ελπίδα . Φίλος σας ο Χριστός βρε , αδελφός και Πατέρας ! Δεν βαστά την κόλαση στο χέρι !
Ένα απολυτίκιο ψέλνω , βγαλμένο γι αυτόν απ την ακάθαρτη ψυχή μου την μέρα που τ όνομά του γράφτηκε σιμά στον Θεηγόρο Προφήτη Αββακούμ . Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω για αυτόν που τόσο Τον εμεγάλυνε ;
Τον
θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων
φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς
των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην
,επικαλέσωμεν άπαντες.
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο:Είδα και άκουσα έναν Άγιο .( 3 μέρη )