υπουργός Αεροπορίας της κυβέρνησης των ΗΠΑ (υφυπουργός με βάση τα ελληνικά δεδομένα).
Με τη συνεργασία του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας (ΙΑΑΑ – ISDA) / Τομέας Ανάλυσης Αμυντικών Τεχνολογιών
«Πιστεύω ότι ο αριθμός είναι 100», είπε η Lee James κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στην Εθνική Λέσχη Τύπου (National Press Club), προκαλώντας έκπληξη με την ακρίβεια της αναφοράς της σε ένα πρόγραμμα υψηλής διαβάθμισης για το οποίο ακόμη και γενικά στοιχεία δεν έχουν δημοσιοποιηθεί.
Υπενθυμίζεται, ότι η σχετική σύμβαση που προβλέπει την παραγωγή 80 έως 100 LRS-B, έχει ανατεθεί στη Northrop Grumman (στη συνημμένη φωτογραφία καλλιτεχνική απεικόνιση σχεδιαστικής σύλληψης) και ήδη πολλά μέλη των νομοθετικών σωμάτων των ΗΠΑ και αναλυτές εκτιμούν ότι ο αριθμός των προς προμήθεια βομβαρδιστικών θα πρέπει να αυξηθεί λόγω της συνεχούς αυξανόμενης έντασης στις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία και την Κίνα. Μάλιστα, πολλοί προκρίνουν την προμήθεια 200 LRS-B ώστε να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις προβολής ισχύος σε έναν κόσμο που βυθίζεται στην αστάθεια.
Για παράδειγμα, σε μελέτη που δημοσίευσε πρόσφατα (18 Νοεμβρίου 2015) το Ινστιτούτο Αεροδιαστημικών Μελετών Mitchell (Mitchell Institute for Aerospace Studies), ο απόστρατος πτέραρχος Michael Moeller (που έχει διατελέσει υπαρχηγός του Επιτελείου, υπεύθυνος για τον στρατηγικό σχεδιασμό και τα προγράμματα), τεκμηριώνει την ανάγκη για την προμήθεια από το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ τουλάχιστον 100 LRS-B σε πρώτη φάση και στη συνέχεια επιπλέον μονάδων πριν την απόσυρση των B-1 Lancer και B-52 Stratofortress περί το 2045.
«Ο περιορισμός της παραγωγής του νέου βομβαρδιστικού LRS-B, στα 100 αεροσκάφη θα μειώσει δραματικά τις διαθέσιμες εναλλακτικές στους εθνικούς λήπτες απόφασης κατά τις περιόδους κρίσης ή αστάθειας», γράφει ο αντιπτέραρχος Moeller. «Μία εκσυγχρονισμένη δύναμη 200 βομβαρδιστικών θα διατηρήσει το ασύμμετρο πλεονέκτημα των ΗΠΑ στην μακράς εμβέλειας κρούση ακριβείας για τις επόμενες δεκαετίες».
Κατά τον ίδιο η δύναμη των 100 βομβαρδιστικών LRS-B και των 20 B-2 Spirit είναι αριθμητικά ανεπαρκής για την κάλυψη των στρατηγικών αναγκών των ΗΠΑ. Ας σημειωθεί ότι σε ότι αφορά το B-2 Spirit ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε την προμήθεια 132 μονάδων αλλά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και το μεγάλο κόστος του προγράμματος περιόρισαν την παραγωγή τους σε μόλις 21 μονάδες (εκ των οποίων το «Spirit of Kansas» συνετρίβη στις 23 Φεβρουαρίου 2008 κατά την απογείωση του από την αεροπορική βάση Andersen στη νήσο Guam, στον Ειρηνικό).
Ταυτόχρονα, ο αντιπτέραρχος Moeller θίγει στη μελέτη του και τη μέση ηλικία των βομβαρδιστικών της Αεροπορίας των ΗΠΑ, που από 15 έτη το οικονομικό έτος 1975, έχει ανέλθει στα 40 έτη το οικονομικό έτος 2015 και θα αυξηθεί στα 50 έτη το οικονομικό έτος 2025.
Μία άλλη παράμετρος που εξετάζεται από τη μελέτη είναι ο αριθμός των σημείων στόχευσης (aimpoints) που απαιτούνται για την καταστροφή ενός στόχου. Όπως αναφέρεται στη μελέτη, για ευνόητους λόγους δεν χρησιμοποιούνται τα διαβαθμισμένα στοιχεία στοχοποίησης (αριθμός στόχων) κατά περίπτωση, αλλά γίνεται αναγωγή τους σε σημεία στόχευσης (aimpoints) με βάση τη βιομηχανική παραγωγή (προσδιοριζόμενη κατά προσέγγιση από το ακαθάριστο εθνικό προϊόν) και το γεωγραφικό μέγεθος της χώρας.
Με βάση αυτή τη μεθοδολογία κατά τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 (επιχείρηση «Desert Storm») προσβλήθηκαν κινητοί και σταθεροί στόχοι συνδεόμενοι με 41.000 σημεία στόχευσης, ενώ σήμερα η Βόρεια Κορέα αντιπροσωπεύει 73.768 σημεία στόχευσης, το Ιράν 81.925 και η Ρωσική Ομοσπονδία 249.906.
Η μελέτη περιλαμβάνει επίσης και τη συμμετοχή των βομβαρδιστικών των ΗΠΑ στις κύριες συμβατικές συγκρούσεις μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως ποσοστό επί των αεροπορικών δυνάμεων της Αεροπορίας και του Ναυτικού που συμμετείχαν στις επιχειρήσεις και ως ποσοστό επί των όπλων που αφέθηκαν.
Συγκεκριμένα, στο Πόλεμο της Κορέας, τα βομβαρδιστικά που αντιστοιχούσαν στο 8% των αεροπορικών δυνάμεων Αεροπορίας και Ναυτικού πραγματοποίησαν το 27% των αφέσεων όπλων, στο Πόλεμο του Βιετνάμ όπου επίσης αντιπροσώπευαν το 8% των αεροπορικών δυνάμεων το 44%, στην επιχείρηση «Desert Storm» που αντιπροσώπευαν το 3% το 32%, στην επιχείρηση «Allied Force» (Βαλκάνια) που αντιπροσώπευαν το 5% το 47%, στην επιχείρηση «Enduring Freedom» (Αφγανιστάν) που αντιπροσώπευαν το 10% το 66% και στην επιχείρηση «Iraqi Freedom» (Ιράκ) που αντιπροσώπευαν το 7% των συμμετεχουσών αεροπορικών δυνάμεων το 27% των όπλων.
Συνδυάζοντας τα ανωτέρω δεδομένα, η μελέτη καταλήγει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την αριθμητική δύναμη του στόλου των βομβαρδιστικών, που παρουσιάζονται στον συνημμένο πίνακα. Από τον πίνακα γίνεται αντιληπτό ότι με βάση τις συγκεκριμένες παραδοχές η προμήθεια από τη USAF 100 βομβαρδιστικών LRS-B ώστε να διατίθενται πλήρως επιχειρησιακά 85 αεροσκάφη δεν επαρκεί για την προσβολή όλων των στόχων που αναγκαιούν στο πλαίσιο μίας θεωρητικής αεροπορικής εκστρατείας κατά του Ιράν.
Επίσης, κατά τη διάρκεια της τελετής παρουσίασης της μελέτης ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Mike Rounds, που εκλέγεται στην πολιτεία της Νότια Ντακότα, εξέφρασε την ανησυχία του ότι το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ μειώνει τον στόλο των μελλοντικών βομβαρδιστικών λόγω των προβλημάτων του προϋπολογισμού.
«Η ανάλυση συστηματικά δείχνει ότι η Αεροπορία χρειάζεται 150 ως 200 επιχειρησιακά διαθέσιμα βομβαρδιστικά, ένας αριθμός που είναι πολύ μεγαλύτερος από τα λιγότερα από 100 που είναι σήμερα διαθέσιμα για επιχειρησιακές αποστολές και επίσης πολύ μεγαλύτερος από τα 80 έως 100 βομβαρδιστικά που το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ οραματίζεται ως οροφή της μελλοντικής δύναμης», ανέφερε ο Rounds.
«Οι υπολογισμοί τους γίνονται με γνώμονα την εθνική ασφάλεια ή τον προϋπολογισμό;», αναρωτήθηκε ο γερουσιαστής. «Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι βασίζονται στον προϋπολογισμό», απάντησε στο ρητορικό του ερώτημα.
Στην ίδια εκδήλωση ο απόστρατος αντιπτέραρχος David Deptula, πρώην υπαρχηγός του Επιτελείου για πληροφορίες, επιτήρηση και αναγνώριση και ο κύριος σχεδιαστής της αεροπορικής εκστρατείας στο Πόλεμο του Κόλπου το 1991, προσδιόρισε τις ανάγκες της USAF σε 174 βομβαρδιστικά LRS-B:
>12 βομβαρδιστικά για κάθε μία από τις 10 μοίρες βομβαρδιστικών που ανά μία θα διατίθενται στις ισάριθμες αεροδιαστημικές εκστρατευτικές δυνάμεις (AEF: Aerospace Expeditionary Force),
>30 βομβαρδιστικά για εκπαίδευση και δοκιμές και,
>επιπλέον 24 βομβαρδιστικά ως εφεδρικά και για την κάλυψη απωλειών χρήσης (attrition).