Κάποιος μου είπε ότι στηρίζω τους Κούρδους γιατί έχουμε τον ίδιο εχθρό, την Τουρκία και εν μέρει είχε δίκιο.
Ο εχθρός αυτού που έχει υπό κατοχή το 37% του Κυπριακού εδάφους, που δεν απολογήθηκε και δεν τιμωρήθηκε για την Γενοκτονία του Ελληνισμού καθώς και για τις Γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ασσυρίων, αλλά αντίθετα, συνεχίζει τα πογκρόμ εναντίον όσων εθνοτήτων δεν εξόντωσε και δεν ξερίζωσε από τις κοιτίδες τους, είναι φίλος μου.
Όμως πάνω από όλα οι Κούρδοι μου θυμίζουν αυτό που ήμασταν εμείς και οι εθνοαποδομητές προσπαθούν από την εποχή του εκσυγχρονιστικού Πασοκ να μας κάνουν να το ξεχάσουμε και εν μέρει τα κατάφεραν, και γι αυτό φτάσαμε ως εδώ.
Οι Κούρδοι που αφήνουν τις βολεμένες τους ζωές στην Ευρώπη για να γυρίσουν πίσω να πολεμήσουν για το έθνος τους, Κούρδοι σαν την 25χρονη Amara φοιτήτρια Ιατρικής στην Γαλλία, τον Αlan από την Γερμανία που θυσιάστηκε πρόσφατα, μου θυμίζουν κάποιους άλλους βολεμένους, τους Έλληνες νέους σπουδαστές που έσπευσαν να καταταγούν στον Ιερό Λόχο το 1821 και να πολεμήσουν για το έθνος τους, έστω και αν οι ίδιοι στην Οδησσό ή στην Μολδοβλαχία, κατά κύριο λόγο ήταν ασφαλείς.
Η θυσία του νεότερου γιού του ηγέτη των Κούρδων που σκοτώθηκε από ισλαμοφασίστες ενώ πολεμούσε με τις λαϊκές μονάδες άμυνας και η απάντηση του πατέρα του σε συνέντευξη… Όλοι οι μαχητές είναι παιδιά μας, δεν μπορούμε να κάνουμε διακρίσεις ανάμεσα τους… ήταν τόσο ίδια με την απάντηση του Λάμπρου Τζαβέλα στον Αλή Πασά… Αν ο γιός μου δεν θέλει να πεθάνει για την πατρίδα δεν είναι άξιος να ζει...
Οι εκατοντάδες εθελοντές από Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία που σπεύδουν να καταταγούν στις λαϊκές μονάδες άμυνας, τον YPG, για να υπερασπιστούν τον ανθρώπινο πολιτισμό απέναντι στον ισλαμοφασισμό, ανάμεσα τους και ο μισός Έλληνας Έρικ Κωνσταντίνος Σκάρφιλντ, που υπηρέτησε μάλιστα και στον Ελληνικό στρατό και πέθανε μαχόμενος για την ανθρωπότητα τον Μάρτιο του 2015, έχουν τα πρόσωπα του Σανταρόζα, του Μάνγγελ, του Βύρωνα, τα πρόσωπα στρατιωτών, μουσικών, ποιητών που πριν 194 χρόνια ήρθαν σε αυτόν τον τόπο για να βοηθήσουν ένα έθνος που μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς δεν είχε ξεχάσει ποιό ήταν, να νικήσει την βαρβαρότητα, που μετά από τόσο καιρό εξακολουθεί να υπάρχει.
Οι Κούρδοι θα αποκτήσουν το κράτος τους, το κέρδισαν μόνοι τους. Δεν τους το χάρισαν οι Αμερικανοί, που αρνούνταν να τους εξοπλίσουν απευθείας και έδιναν τα όπλα στον Ιρακινό στρατό που τα παρατούσε στις μάχες με αποτέλεσμα να καταλήγουν στα χέρια των ισλαμφασιστών.
Οι πανηγυρισμοί των Κούρδων, όταν μετά απ τις νίκες εναντίον του ισλαμικού κράτους, έφταναν στα χέρια τους τα Αμερικανικά όπλα, που εξαιτίας των Ιρακινών είχαν πέσει στα χέρια της Ισις, φέρνουν στην φαντασία εικόνες Ελλήνων, μετά την νίκη στο Βαλτέτσι, όπου οι Έλληνες πήραν 4000 τουφέκια από τους Τούρκους και εικόνες μετά την απελευθέρωση της Τριπολιτσάς… κάπως έτσι θα πανηγύριζαν.
Μακάρι οι Κούρδοι να εκμεταλλευτούν τις διαφορές των υπερδυνάμεων καλύτερα από μας που πέσαμε στην παγίδα τους και σκλαβωθήκαμε στην ακαθαρσία της Ευρώπης -όπως χαρακτήριζε ο Μακρυγιάννης τους τότε νταβατζήδες- που δεν άλλαξαν, πριν καν το έθνος αποκτήσει το κράτος του.
Μακάρι οι Κούρδοι να αποκτήσουν κράτος και εμείς να σώσουμε το δικό μας, γυρνώντας πίσω καθώς ο Δημήτριος Καμπούρογλου που έγραφε ότι ‘‘οι Έλληνες για να πάνε μπροστά πρέπει να γυρίσουν πίσω’’ είχε δίκιο.
Να θυμηθούμε τις ρίζες μας που σχεδόν έχουν ξεριζωθεί από τα τσεκούρια του εθνομηδενισμού, να τις φροντίσουμε, να κόψουμε τα παλιόχορτα των αρρωστημένων ιδεοληψιών, ώστε γερές πια, να βγάλουν ισχυρά κλαδιά.
Ένα ισχυρό έθνος που να ελέγχει τον πλούτο του.