Επί μακρόν προσηύχετο μετ΄ ακρατήτου θρήνου: «Ελέησόν με»! Αλλά δεν εισήκουεν αυτού ο Θεός.
Παρήλθον μήνες τοιαύτης προσευχής, και αι δυνάμεις της ψυχής αυτού εξηντλήθησαν.
Έφθασε μέχρι της απογνώσεως και ανέκραξεν: «Είσαι αδυσώπητος»!
Και ότε δια των λέξεων αυτών εντός της συντετριμμένης εκ της απογνώσεως ψυχής αυτού ερράγη τι, είδεν αίφνης τον ζώντα Χριστόν.
Πυρ επλήρωσε την καρδίαν και όλον το σώμα αυτού μετά τοιαύτης δυνάμεως, ώστε, εάν διήρκει η όρασις μίαν εισέτι στιγμήν, θα απέθνησκε.
Ποτέ πλέον δεν ηδύνατο να επιλησθή του αφάτως πράου, του εις τέλους αγαπώντος, του ευχαρίστου και πλήρους υπερνοητής ειρήνης βλέμματος του Χριστού.
Και εις τους επομένους μακρούς χρόνους της ζωής αυτού ακαμάτως εμαρτύρει ότι «ο Θεός αγάπη εστίν», αγάπη άπειρος, πάντα νουν υπερέχουσα.
Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ
misha.pblogs.gr