Του Σάββα Καλεντερίδη
Από την εκδήλωση μνήμης και καταδίκης που διοργάνωσε το HDP στην
Κωνσταντιινούπολη, στις 24 Απριλίου 2015, ζητώντας από την τουρκική
κυβέρνηση να αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Αρμενικού λαού.
Οι βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουνίου, είναι από
τις κρισιμότερες στην νεώτερη ιστορία της Τουρκίας και θα κρίνουν την πορεία
της χώρας αυτής τον 21ο αιώνα κυρίως για δυο λόγους.
Ο ένας είναι πολιτειακός.
Η Τουρκία, αφού διοικήθηκε επί 30
χρόνια μονοκομματικά (από το 1923 μέχρι το 1950) εντελώς απολυταρχικά από τον
Μουσταφά Κεμάλ και από τον Ισμέτ Ινονού, εξαναγκάστηκε να περάσει στον
πολυκομματισμό, όταν οι γεωπολιτικές εξελίξεις κατέστησαν επιβεβλημένη την
είσοδό της στο ΝΑΤΟ.
Από το 1950 μέχρι το 2002, παρότι γίνονταν εκλογές, στην
ουσία την εξουσία την ασκούσε το λεγόμενο βαθύ κράτος, ένας μηχανισμός απολύτου
ελέγχου του κράτους και των κύριων λειτουργιών της κυβέρνησης, ο οποίος στελεχωνόταν
από διάφορα πρόσωπα, αξιωματικούς, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, δικαστικούς και
κεφαλαιοκράτες. Τα άτομα αυτά, καθόριζαν την πορεία της Τουρκίας και λάμβαναν
τις βασικές αποφάσεις σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής αλλά και
στην εθνική άμυνα. Οι κυβερνήσεις είχαν κατά κάποιο τρόπο διακομσητικό ρόλο,
ενώ όταν ήταν «αναγκαίο», ο μηχανισμός αυτός καθαιρούσε τις εκλεγμένες
κυβερνήσεις, μέχρι να δημιουργηθούν οι «κατάλληλες» συνθήκες, οπότε παρέδιδαν
και πάλι με ομαλό τρόπο την εξουσία στους πολιτικούς.
Το μοντέλο αυτό άλλαξε το 2002, όταν ανέλαβε την εξουσία το
Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος
σταδιακά ξήλωσε τον μηχανισμό του βαθέος κράτους και επικράτησε ολοκληρωτικά
στο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Στις εκλογές του Ιουνίου, ο Ερντογάν, ο μέχρι χθες
αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Τουρκίας, παρότι Πρόεδρος της Δημοκρατίας,
συμμετέχει ενεργά στον προεκλογικό αγώνα υπέρ του ΑΚΡ, επειδή έχει ως στόχο να
εκλέξει το κόμμα αυτό 400 βουλευτές, για να προχωρήσει στην πολιτειακή
μετεξέλιξη, ήγουν τη μετατροπή της Τουρκίας από Προεδρευόμενη σε Προεδρική
Δημοκρατία.
Ο ίδιος έχει ως στόχο ως Πρόεδρος και αρχηγός της χώρας, με
το νέο πολίτευμα, να ελέγξει απολύτως την εξουσία και να μετατρέψει την Τουρκία
μέχρι το 2023 σε πυρηνική, διαστημική, γεωπολιτική και οικονομική υπερδύναμη,
μια από τις 10 ισχυρότερες και σημαντικότερες χώρες του κόσμου.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο είναι σημαντικές οι εκλογές
της 7ης Ιουνίου, είναι η συμμετοχή στις εκλογές και το ισχυρό
ενδεχόμενο, σύμφωνα με τις μετρήσεις και πολιτικές εκτιμήσεις, να ξεπεράσει το
όριο του 10% και να μπει στη βουλή το Κόμμα Δημοκρατίας των Λαών (HDP). Το κόμμα αυτό ιδρύθηκε
από τους Κούρδους και από το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, πλην όμως, χάρη
στη στρατηγική που χάραξε και τις οδηγίες που δίνει ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης
του κινήματος, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, κατόρθωσε να αποτελέσει πολιτική στέγη και
μέσο έκφρασης όλων των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων που καταπιέζονταν
συνεχώς από το 1923 μέχρι τώρα, από το βαθύ κράτος και τους
κατασταλτικούςμηχανισμούς του.
Εκτός από τους αγωνιζόμενους Κούρδους, στις τάξεις, τα
όργανα αλλά και στις εκλογικές λίστες του HDP συμμετέχουν Αλεβίτες, Ασσύριοι,
Αρμένιοι, Λαζοί, Πομάκοι, Άραβες (φελάχοι), Βόσνιοι, Τσερκέζοι, Ρομά, Αλβανοί,
και όλες εκείνες οι ομάδες που επιχειρήθηκε να αφομοιωθούν από το βαθύ κράτος,
για να δημιουργηθεί το «εννιαίο καθαρό τουρκομουσουλμανικό έθνος».
Αυτό το τεράστιας πολιτικής και γεωπολιτικής σημασίας
εγχείρημα, που είναι σε θέση στην κυριολεξία να αντιστρέψει το ρου της ιστορίας
και να ανοίξει μια νέα σελίδα στην ιστορία των λαών της Ανατολής, που αποτελεί
έμπνευση του φυλακισμένου ηγέτη των Κούρδων, του Άπο, το υπηρετεί με τον
καλύτερο τρόπο μια χαρισματική πολιτική φυσιογνωμία, η λάμψη της οποία τείνει
να επισκιάσει ακόμα και τον ίδιο τον Ταγίπ Ερντογάν.
Πρόκειται για τον Σελαχαττίν Ντεμιρτάς, έναν νέο πολιτικό
που με το παρουσιαστικό του και τον ήπιο δημοκρατικό του λόγο, γοήτευσε ως
υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας τους ψηφοφόρους, λαμβάνοντας το 9,76% του
συνόλου των ψήφων, ενώ τώρα οδηγεί την κούρσα του προεκλογικού αγώνα με
ψυχραιμία και σύνεση, συγκεντρώνοντας ποσοστά μεταξύ 9,5-14% στις
σφυγμομετρήσεις, απειλώντας έτσι το όραμα και στα σχέδια του Ερντογάν, αφού οι
50-70 βουλευτές που θα εκλέξει στερούν από το ΑΚΡ τη δυνατότητα πολιτειακής
αλλαγής.
Για το λόγο αυτό ο Ερντογάν έχει κινητοποιήσει όλους τους
απενεργοποιημένους μηχανισμούς του παλαιού βαθέος κράτους, με στόχο να
εκφοβίσει τους μη κουρδικούς πληθυσμούς, να «ελέγξει τις κάλπες» και να
αποτρέψει την είσοδο του HDP στη βουλή. Πλην όμως, σε μια τέτοια περίπτωση,
τους περιμένει μια οδυνηρή έκπληξη. Οι Κούρδοι, σε περίπτωση που δεν πετύχουν
το 10%, είναι έτοιμοι να λειτουργήσουν πλέον τη δική τους βουλή, στο
Ντιγιαρμπακίρ, θεωρώντας ότι ο λαός εξέλεξε τους αντιπροσώπους του, τους
οποίους όμως αποκλείει ο ληστρικός νόμος του Εβρέν!
Αυτό είναι που λέμε «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»!
Δημοσιεύθηκε στην εφμηερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"
Δημοσιεύθηκε στην εφμηερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"