Μέγας ο ένας, Μέγας ο άλλος. Άγιος ο ένας, Άγιος ο άλλος. Και άραγε ποιος δε θα ήθελε, έστω σαν σκόνη στη μεταφορά της αλληλογραφίας τους, να παρακολουθεί αυτήν την επικοινωνία τους και να διαβάζει τα γραψίματά τους;
Γιατί, ως γνωστόν, ο Μέγας Κωνσταντίνος, αν και αυτοκράτωρ παντοδύναμος, αν και κύριος του κόσμου όλου, αν και βασιλεύς επί εμψύχων και αψύχων σε τόσα εκατομμύρια τετράγωνα γης, ναι! αυτός ο Μέγας! αυτός ο Άγιος! αλληλογραφούσε τακτικά - και αυτός και οι υιοί του - με τον Μέγα Αντώνιο, τον Άγιο Αντώνιο που ζούσε στις ερήμους. Και μάλιστα ο Μέγας Κωνσταντίνος παρακαλούσε τον Μέγα Αντώνιο έστω για μία απάντησή του, και, αν ήταν δυνατόν, θα έπεφτε γονυπετής ο αυτοκράτωρ για μια απόκριση του Αγίου Αντωνίου.
Γιατί, βέβαια, ήταν ψυχή απαλή ο Μέγας Κωνσταντίνος, ευαίσθητος, μικρό παιδάκι στα πόδια του Κυρίου του, όταν επρόκειτο για ακούσματα και διδαχές πνευματικές. Αλλά ήταν και ψυχή ανδρειωμένη, καθώς κουβάλησε απάνω του όλες τις μεγάλες αποφάσεις, που έβγαλαν τον Χριστιανισμό από τη δίωξη και τον έβαλαν στο κέντρο της αθάνατης αυτοκρατορίας.
Ο Άγιος Κωνσταντίνος έβρισκε ανάπαυση σε αυτήν την επικοινωνία με τον Άγιο Αντώνιο και φυσικά ο Αντώνιος θα διαισθάνονταν την αγιότητα του εξαίρετου ανδρός με τον οποίο επικοινωνούσε. Πως να μη συμμεριστεί ο Αντώνιος τα υπέρβαρα βάρη, που είχε επωμιστεί ο Κωνσταντίνος για την υπεράσπιση του Χριστιανισμού;
Δύο Μεγάλοι. Δύο Άγιοι. Μία ελπίδα για εμάς: να έχουμε μονάχα την ευχή τους και όλα θα πάνε καλά.
http://greecesaid.blogspot.gr