γράφει η Ευαγγελία
Aφορμή να γράψω στάθηκαν κάποιες αναρτήσεις σε ιστολόγια και η
σημερινή εκπομπή – τις προηγούμενες
μέρες δεν είχα ακούσει ραδιόφωνο- που έχουν όλα ως κοινό στοιχείο μιαν
ανησυχία, μιαν αδιόρατη μελαγχολία.
Έναν προβληματισμό τον έχουμε όλοι μας
σίγουρα, γιατί είχαμε συνηθίσει «αλλιώς», όμως γιατί φοβόμαστε τόσο την
«αριστερά»; Μήπως στην μη αριστερή, φιλελεύθερη Ευρώπη δε θα είναι σε λίγα
χρόνια υπό διωγμόν η πίστη, αν συνεχίσουμε έτσι; Μήπως τα εθνικά μας θέματα θα
είχαν καλύτερη τύχη με «δεξιά» κυβέρνηση, αφού τα σχέδια της νέας τάξης
πραγμάτων είναι δεδομένα;
Το πρώτο που θα ήθελα να σχολιάσω
είναι μια ανάρτηση της επομένης των εκλογών με τα λόγια της Αγίας Ματρώνας της
αόμματης για το ψωμί και το Σταυρό. («Θα βάλουν μπροστά σας το Σταυρό και το
ψωμί και θα σας πουν: Διαλέξετε!» Και το σχόλιο ήταν: Και ο λαός χθες διάλεξε…Έτσι, για να μην μπερδεύονται μερικοί!!!) Κατ'
αρχήν μ' εντυπωσίασε ο τρόπος που τα λόγια της αγίας συδέθηκαν με τις πρόσφατες
εκλογές, γιατί η αλήθεια είναι ότι πάντα, όταν τα διάβαζα, θεωρούσα ότι μιλούν
απολύτως κυριολεκτικά. Έπειτα όμως από τον πρώτο εντυπωσιασμό, καθώς το
σκεφτόμουν, αναρωτήθηκα: Νομίζουμε πραγματικά ότι αυτή είναι η πρώτη φορά -για
εκλογές μιλάμε- που οι άνθρωποι στη χώρα μας διαλέγουν το ψωμί; Θεωρούμε ότι οι
κυβερνήσεις που εκλέγαμε τα προηγούμενα χρόνια και δεκαετίες ήταν η "επιλογή
του Σταυρού" και μόλις τώρα κάναμε τη λάθος επιλογή και το σχολιάζουμε;
Πιστεύουμε ότι οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη και την Αμερική, που δεν είναι
"αριστερές", αλλά προωθούν αντίχριστα νομοσχέδια, είναι με το Σταυρό;
Πιστεύουμε αλήθεια ότι υπάρχει (ακόμη)
κάποια διαφορά ανάμεσα σε "δεξιούς" και "αριστερούς" ως
προς το θέμα του Σταυρού και της πίστης στο Χριστό; Μήπως επειδή η Δικτατορία
χρησιμοποίησε το τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" και
γελοιοποίησε –ταυτίζοντας τον εαυτό της μ' αυτές –- αξίες , που έως τότε είχαν ούτως ή άλλως
μεγάλη σημασία για τον ελληνικό λαό, που ήταν ενσωματωμένες στην παράδοσή του,
κομμάτι της ύπαρξής του, μήπως γι αυτό ταυτίσαμε κι εμείς λανθασμένα το
θρησκευτικό συναίσθημα με τη "δεξιά";
Πολλοί Έλληνες αισθάνονταν άβολα
με τις έννοιες αυτές «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», μετά τη μεταπολίτευση, ακριβώς
λόγω της καπηλείας τους από τη χούντα. Ποτέ δεν έχω νιώσει και δεν έχω πει για
τον εαυτό μου ότι είμαι κάποιου κόμματος, μου φαίνεται παράξενο να
αυτοπροσδιορίζομαι με τέτοιους όρους, όμως προέρχομαι από "δεξιά"
οικογένεια, η οποία, σας ενημερώνω, ποτέ της δεν είχε ουσιαστικές σχέσεις με
την εκκλησία και είχαμε πλήθος "δεξιών" οικογενειακών γνωστών και
φίλων με παρόμοια χλιαρή, αδιάφορη ή ακόμη χειρότερα, εχθρική στάση προς την
πίστη και την εκκλησία. Ήταν δε όλος ο στενός κύκλος των φίλων των γονιών μου
μέλη των ρόταρυ (είχα πάει κι εγώ μια-δυο φορές ως μαθήτρια λυκείου σε
συναντήσεις της νεολαίας τους-ροταράκτ), και, ως φοιτήτρια, στην Εκκλησία
πλέον- είχα κάνει μια έντονη συζήτηση με φίλο του μπαμπά μου, που υποστήριζε
ότι η μασονία είναι καλό πράγμα.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποια θα ήταν η επιλογή
του Σταυρού. (Δε φαντάζομαι καμιά χρυσή αυγή, αυτό το καθαρά παγανιστικό
μόρφωμα, συγνώμη, απλά μου πέρασε τώρα δα αυτή η σκέψη) Ο πατήρ Παΐσιος έλεγε:
"Τι να το κάνω το δεξί χέρι ή το αριστερό, αν δεν κάνει σταυρό;"
Και κάτι ακόμη όμως πάνω σ΄αυτό. Φαντάζομαι
πως εμείς, που θέλουμε να είμαστε πιστοί, δεν ψηφίσαμε αριστερά. Ας μην
κρίνουμε τον λαό, τον λιγότερο συνειδητοποιημένο, αυτούς τους απελπισμένους,
που φαντάστηκαν πως με την ψήφο στο σύριζα θα βγουν από τα οικονομικά αδιέξοδά
τους, που διάλεξαν όχι την αριστερή ιδεολογία, μα το ψωμί, πράγματι! Ας
σκεφτούμε αυτό που είπε ο ορθόδοξος Ρώσος φιλόσοφος Νικολάι Μπερδιάγεφ και που
το άκουσα μόλις τη Δευτέρα από την εκπομπή Ομιλήματα του Γιώργου Μπάρλα και το
σταθμό της Πειραίκής Εκκλησίας: "Όταν το ψωμί λείπει από μένα είναι ζήτημα
υλικό. Όταν λείπει από το διπλανό μου είναι ζήτημα πνευματικό". Και ίσως
σ' αυτήν την περίπτωση ο Σταυρός και το ψωμί, το πνευματικό και το υλικό να
βρίσκονται τελικά μαζί, στην ίδια πλευρά.
Το δεύτερο που θα ήθελα να
επισημάνω έχει σχέση με μια ανάρτηση, όπου σχολιάζεται η πολιτική ορκομωσία του
Τσίπρα. Καλά, μήπως δεν το ξέραμε; Υπήρχε κανείς που φανταζόταν πως θα γινόταν
κάπως αλλιώς; Γιατί μας φαίνεται παράξενο και στενοχωριόμαστε που ο Τσίπρας δεν
ορκίστηκε και μας προβληματίζει το αν θα παρευρίσκεται στην εκκλησία την
Κυριακή της Ορθοδοξίας; Καλά, τόσο γοητευόμαστε ακόμη από τους εξωτερικούς
τύπους, ώστε να νιώθουμε εντάξει όταν βλέπουμε κάποιους πολιτικούς να στέκονται
κορδωμένοι υποκριτικά στην εκκλησία, κι ας ξέρουμε ότι δεν τους λέει τίποτα
αυτό, και αίφνης να νιώθουμε άβολα με τη σκέψη πως ένας δεδηλωμένος άθεος
ενδεχομένως να μην κάνει το ίδιο; Εκεί είναι το θέμα; Νομίζετε ότι για τα
εκατομμύρια των πολιτών που τον ψήφισαν ή δεν
τον ψήφισαν έχει καμιά σημασία ο εκκλησιασμός; Ξέρετε μήπως τι ποσοστό των
Ελλήνων, που ψήφισαν ή δεν ψήφισαν
τον "άθεο" πρωθυπουργό εκκλησιάζεται έστω την Κυριακή της Ορθοδοξίας;
Σχολιάστηκε και η επίσκεψη στο
Άγιον Όρος. Καλά, πολλά γίνονται για ψηφοθηρικούς λόγους προεκλογικά, το
ξέρουμε, δεν νομίζω όμως με την επίσκεψη αυτή να θέλησε ο Τσίπρας να πείσει
κανέναν ότι μεταστράφηκε στην πίστη, ούτε και κανένας το πήρε έτσι. Μάλλον
θέλησε να δείξει κάποιον σεβασμό προς το χώρο. Την ίδια έννοια πρέπει ν'
αποδώσουμε νομίζω και στην πολυσχολιασμένη επίσκεψή του στον αρχιεπίσκοπο για
να πάρει "την ευχή του" (που αυτή τουλάχιστον δεν έγινε για
προεκλογικό εντυπωσιασμό, αλλά μάλλον ως ένδειξη καλής θέλησης) και να μην
είμαστε τόσο μίζεροι και να πάψουμε πια να γκρινιάζουμε ακόμη και με τα
"καλά". Θα προτιμούσαμε ίσως κάποιον μαχητικό άθεο, απ' αυτούς που
αφθονούν γύρω μας και μέσα στο κυβερνόν πλέον κόμμα, που χλευάζουν και
περιφρονούν τα ιερά και τα όσια της πίστης μας; Θα προτιμούσαμε να μην είχε
πάει καθόλου για "ευχή", να τα θεωρούσε όλα αυτά ανούσιες βλακείες,
να μην αναγνώριζε το ρόλο της Εκκλησίας έστω ως κοινωνικού θεσμού ή το
σημαντικό έργο της, όπως πολλοί, να μη ζητούσε τη συνεργασία της, να μην αισθανόταν
την ανάγκη ή την υποχρέωση να διαβεβαιώσει για τη διατήρηση ουσιαστικών σχέσεων
μαζί της ; (αυτά ήταν τα λόγια του) -έστω ως θεσμού, το ξαναλέω. Αμάν, βρε
παιδιά, ας μην τα βλέπουμε όλα με μισό μάτι! Πάντα απεχθανόμουν τη διάχυτη συριζαίκη ιδεολογία και στάση,
όπως την έβλεπα να εκφράζεται σε πρόσωπα ή κείμενα, απέναντι σε θέματα πίστης,
παιδείας, ιστορίας κλπ, αλλά τώρα στενοχωριέμαι και με τη μικροψυχία που
επιδεικνύουν μερικοί αδελφοί, μ' αυτή τη τσιγγούνικη ματιά που έχουν για το
κάθετι.
Όσο για τον Καμμένο, που
αναρωτιούνται μερικοί πώς θα κάνει χωριό με τον άθεο πρωθυπουργό και τον
κατηγορούν πως ήθελε απλώς να καθίσει σε υπουργική καρέκλα, μπορεί να
αποδειχτεί αληθινό αυτό, αλλά η άποψή μου είναι, καλά που ο Σύριζα δεν πήρε
αυτοδυναμία, και χρειάστηκε και αυτόν
για να σχηματίσει κυβέρνηση. Θα’πρεπε να χαιρόμαστε γι αυτήν την έστω μικρή
παρουσία κάποιου, που επικαλέστηκε τη βοήθεια της Παναγίας, και έδειξε
ενδιαφέρον για ζητήματα εθνικά και πίστης, στα οποία άλλα κόμματα δεν
καταδέχτηκαν να αναφερθούν ούτε καν προεκλογικά. Και, αν έχετε παρακολουθήσει λίγο τα συστημικά
ΜΜΕ, θα καταλάβετε ότι η παρουσία του στην κυβέρνηση τους ενοχλεί όλους
ιδιαίτερα. (Σημείωση: Ο Τσίπρας προτίμησε τον Καμμένο και βγήκε ο Θεοδωράκης
του Ποταμιού να κάνει δηλώσεις πειραγμένος που η συγκρότηση της κυβέρνησης
ανακοινώθηκε «από τον αρχηγό του έκτου κόμματος» που «εκπροσωπεί ακροδεξιές και
αντιευρωπαικές απόψεις στην Ελλάδα».(Είναι αλήθεια ακραίες οι θέσεις του ή
απλώς δε βολεύουν τα σχέδια κάποιων;) Συζήτηση στα παράθυρα του Σκάι την
επομένη των εκλογών, μετά την ανακοίνωση της συγκυβέρνησης: «Ο Καμμένος είναι ομοφοβικός (λεξούλα από το οπλοστάσιο
της σύγχρονης κουλτούρας μας που χρησιμοποιείται για εξουδετέρωση των
αντιφρονούντων) και ο Τσίπρας τον θέλει γιατί έχει σκοτεινό σχέδιο να μας
βγάλει από το ευρώ». Τρίτη πρωί στις ανταποκρισεις από Νέα Υόρκη : «Στο ΔΝΤ τους ενόχλησε κυρίως η
συνεργασία με τον Καμμένο αντί με το Ποτάμι»)
Σίγουρα δε θα προτιμούσαμε
στήριξη του σύριζα από το φυτευτό έξωθεν και αμφιβόλου εκπήγασης Ποτάμι. Ας μη
στενοχωριόμαστε λοιπόν για τη συγκεκριμένη συνεργασία και ας μην την
κακοχαρακτηρίζουμε εξ αρχής, όπως κάνουν οι εκπρόσωποι της νέας τάξης. Κι ας μη
βιαζόμαστε τόσο να έρθει η «πολιτειακή ανωμαλία», που έχουν πει οι γέροντες!
Διαβάστε αν θέλετε και τα
παρακάτω:
«Γιατί τόση επιμονή του
μνημονιακού Σταύρου Θεοδωράκη να «χωθεί» στην κυβέρνηση;»
«Αυτό που προκαλεί περισσότερο είναι η υποκρισία κάποιων
«χριστιανών»!
και το εκπληκτικό κείμενο: «Οι
άνθρωποι ξέχασαν το ν Θεό» του Αλςξάντερ
Σολζενίτσιν. Αυτό το στέλνω και σε PDF
και δυο κείμενα του 2008 του
προχθες εκλεχθέντος βουλευτή Β΄Αθηνών και τώρα πλέον αναπληρωτή υπουργού
πολιτισμού, δημοσιογράφου Νίκου Ξυδάκη
για τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, που πολύ εύστοχα σχολιάζει ο
αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Κολλάς στο βιβλίο του Ασφαλισμένοι Αιώνια ,
Βόλος 2009 (σελίδες 97-104). Έτσι, για να χαρείτε λίγο! Δεν είναι όλοι εχθροί
της πίστης! Κι αυτά στα στέλνω και σε PDF
Α, ναι! Στέλνω και το
«Προεκλογικό γράμμα ενός Έλληνα Ορθόδοξου προς τους υποψήφιους πολιτικούς»