θα λέγαμε, ενώ κάποιες πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το «Ναι» στην ανεξαρτησία προηγείται, λίγες μόλις ημέρες πριν από το δημοψήφισμα της 18 Σεπτεμβρίου.
Η Μαρία Στιούαρτ, η οποία ήταν σύζυγος του Βασιλιά της Γαλλίας και βασίλισσα της Σκωτίας, πριν αποκεφαλιστεί από τους Άγγλους το 1587, πήρε τελικά εκδίκηση. Όπως και ο εθνικιστής ηγέτης Άλεξ Σάλμοντ, ονειρευόμαστε μία βουκολική Σκωτία, που θα ζει από το ουίσκι, την αιολική ενέργεια και το Διεθνές Φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Ακόμα καλύτερα, το κίνημα ανεξαρτησίας είναι ένα κίνημα της αριστεράς, υπέρ μίας «κοινωνικής» Σκωτίας, η οποία είναι η ιδανική εκδίκηση ενάντια σε αυτούς τους φρικτούς φιλελεύθερους θατσερικούς Άγγλους. Από οικονομική άποψη, το χωρισμένο Βασίλειο θα είναι υποδεέστερο της Ιταλίας, θα χάσει το ένα τρίτο του εδάφους του και θα αναγκαστεί να στείλει τα πυρηνικά υποβρύχιά του στη Βρετάνη για προστασία.
Αυτό θα έχει πλάκα για λίγο, αλλά θα είναι μια καταστροφή! Η βασίλισσα κλήθηκε να μιλήσει υπέρ της ένωσης, ενώ η πριγκίπισσα Κέιτ ανακοίνωσε ότι αναμένει ένα δεύτερο παιδί για να συγκινήσει τις καρδιές των χοντρόπετσων Σκωτσέζων και να αποτρέψει την διάσπαση. Θα μπορούσε να είναι ήδη πολύ αργά και οι απελπισμένες παραχωρήσεις από τα τρία βασικά κόμματα της Βρετανίας - τους Συντηρητικούς, τους Εργατικούς και τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες – κινδυνεύουν να επιταχύνουν την νίκη των εθνικιστών, με τον ίδιο τρόπο που η συσπείρωση της γαλλικής ελίτ είχε ενισχύσει την καταψήφιση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος το 2005.
Και οι διαδικασίες του χωρισμού θα ήταν όντως οδυνηρές. Πώς θα πρέπει να μοιραστεί το βρετανικό χρέος; Θα μπορούσε η Σκωτία να κρατήσει τη βρετανική λίρα; Το να φορά κάποιος ένα κιλτ θα είναι αρκετό για να γίνει Σκωτσέζος πολίτης; Θα μπορούσε η Σκωτία να ενταχθεί άμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν έχει επιλυθεί.
Η ανεξαρτησία θα έχει καταστροφικές συνέπειες στην Αγγλία. Χωρίς τις ψήφους της Σκωτίας, το Εργατικό Κόμμα δεν είναι τόσο βέβαιο ότι θα ανακτήσει το νούμερο 10 της Downing Street, ενώ οι Συντηρητικοί κινδυνεύουν να καταλήξουν σε μία αντιδραστική αντιπαράθεση με τον Nigel Farage και το ευρωφοβικό κόμμα του UKIP. Αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι σκωτσέζικος σεισμός θα μπορούσε να προκαλέσει πολλούς μετασεισμούς. Όχι τόσο στο Βέλγιο, όπου η φιλική διάσπαση μεταξύ ολλανδόφωνων και γαλλόφωνων είναι σχεδόν επίσημη, όσο στην Ισπανία. Την Πέμπτη, ακριβώς 300 χρόνια μετά την κατάληψη της Βαρκελώνης από τους Βουρβώνους, εκατοντάδες χιλιάδες Καταλανοί διαδήλωσαν στην πρωτεύουσά τους.
Μια κατακερματισμένη ήπειρος
Η Ευρώπη δεν τα χρειάζεται όλα αυτά, καθώς είναι διχασμένη περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία. Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914, αποτελούνταν από 19 χώρες. Τώρα έχουμε πάνω από 40, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία αριθμεί 28 από αυτές, έχει γίνει ένα ακυβέρνητο τέρας, παρόμοιο με την Αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία ή την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Πώς συνέβη αυτό; Μετά τον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο και με το τέλος των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, η Ευρώπη εφάρμοσε τις αρχές του αμερικανού προέδρου Γούντροου Γουίλσον για αυτοδιάθεση, δημιουργώντας παράλληλα πολυεθνικά κράτη, όπως η Γιουγκοσλαβία και η Τσεχοσλοβακία, για να περιορίσει την κατάρρευση της ηπείρου.
Αυτό διαλύθηκε όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου το 1989. Οι μικρές εθνικότητες στράφηκαν στο εσωτερικό. Οι Τσέχοι και οι Σλοβάκοι φιλικά συμφώνησαν να χωρίσουν τους δρόμους τους, η Γιουγκοσλαβία «εξερράγη» σε επτά μικρά έθνη και οι χώρες της Βαλτικής απελευθερώθηκαν από την ΕΣΣΔ.
«Το μικρό είναι όμορφο» λέει μια παροιμία. Και πράγματι, η τρέχουσα τάση ευνοεί πλέον τις μικρές πλούσιες χώρες που πιστεύουν ότι θα είναι καλύτερα μόνες τους στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και δεδομένου ότι είναι ανίκανες να έχουν οποιοδήποτε είδος επιρροής σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη στρατηγική «κανό» περνώντας τα ορμητικά ποτάμια με ευκινησία, στα χνάρια επιτυχημένων, μεσαίου μεγέθους κρατών όπως η Φινλανδία, η Δανία, η Σιγκαπούρη, η Χιλή ή η Νέα Ζηλανδία. Μικρά και εγωιστικά, αυτά τα κράτη είναι συχνά εθνοτικά ομοιογενή. Πιστεύουν ότι μπορούν να χρηματοδοτήσουν μόνα τους και καλύτερα το γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικής πρόνοιάς τους, με την προστασία της ΕΕ, και αρνούνται να πληρώσουν για τους άλλους.
Τι εξηγεί αυτή την ατελείωτη διαίρεση της ηπείρου; Μάλλον η ειρήνη και το κράτος δικαίου. Οι μικρές χώρες μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς όμως να υποστούν την οργή των ισχυρών γειτόνων τους. Αυτό έχουν κάνει το Λουξεμβούργο και η Ιρλανδία με τη δημοσιονομική πολιτική απόρριψης και χωρίς ρίσκο. Η εσωτερική ειρήνη θα μπορούσε να ήταν εγγυημένη προς το παρόν, αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για το εξωτερικό, με τους εκατοντάδες τζιχαντιστές να επιστρέφουν από τη Συρία. Μια μέρα, η Αγγλία και η Γαλλία μπορεί να αποφασίσουν ότι έχουν βαρεθεί να πληρώνουν μόνες τους για την ασφάλεια της Γηραιάς Ηπείρου. Η όλη επιχείρηση δεν είναι λογική. Το σκωτσέζικο δημοψήφισμα κινδυνεύει να είναι εξαιρετικά καταστροφικό. Τώρα, πρέπει να προστατεύσουμε τις μεγάλες χώρες από τις μικρές. Πείτε όχι σε μια ελεύθερη Σκωτία!
http://www.lemonde.fr/