(χαγπχ)
Κυρία μου, ο γιος σας πάσχει
από το γνωστό σύνδρομο down.
Τι μπορώ να κάνω για το παιδί μου,
ρώτησαν τα δάκρυά της το γιατρό.
Να το αγαπήσεις...
Απάντησαν τα χέρια του επάνω
στον όρκο του Ιπποκράτη.
Να βλέπατε αυτή τη γυναίκα
πόσο αγάπησε το «ασκήσιμό» της.
Εξασκήθηκε τόσο πολύ στην αγάπη
για να το βλέπει τώρα:
Να ποδηλατεί.
Να ζωγραφίζει.
Να της φωνάζει μαμά.
Να την αγκαλιάζει σφιχτά.
Να την φιλά.
Να της βάζει 10 με τόνο για την άσκηση.
Να της λέει ευχαριστώ που του επέτρεψε να ζήσει.
Έστω και με δείχτη νοημοσύνης πιο χαμηλό.
Αν είχε δείχτη η καρδιά
πάντως θα ήταν καρδιοφυία ο μικρός.
Ρώτησα τους μαθητές μου
αν ήξερε η γυναίκα αυτή, εκ των προτέρων,
ότι ο Δημήτρης θα ήταν μογγολικό
αν έπρεπε να το γεννήσει.
Άκουσα τα πάντα.
όχι,
γιατί όχι,
σε καμία περίπτωση,
θα βασανιζόταν και αυτός και οι γύρω του...
Στο άκουσμα του τελευταίου,
σηκώθηκε η Νατάσα και είπε...
Καλά μωρέ κι εμείς που γεννηθήκαμε υγιείς,
δεν βασανίζουμε κανένα;
Κύριε έχω μια αδελφή που πάσχει από το σύνδρομο.
Είπα στη μάνα μου κάποτε
ότι ήταν το καλύτερο δώρο που μας χάρισε ποτέ.
Γιατί από τότε έμαθα ν’ αγαπώ.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου
χωρίς τη Μαρία μας.
Το κουδούνι πάλι άφησε αναπάντητα τα γιατί.
Όπως και όλα τα θέματα ανοιχτά,
επάνω στο τραπέζι της γνώσης.
Δάκρυα, μάνα, γιατρός, Ιπποκράτης, ποδήλατο, ζωγραφιά,
Νατάσα, Μαρία...
Με είχε πιάσει τρόμος
που δεν είχα απαντήσεις
μπροστά στο σύνδρομο.
Το βράδυ πήγα στη γιορτή
για την αφυπηρέτηση του Λυκειάρχη μου.
Πρώτος ανέβηκε στη σκηνή ο γιός του
με σύνδρομο down στο ένα χέρι
και μια αγκαλιά λουλούδια στο άλλο.
Όταν έδωσε τα λουλούδια στον πατέρα του
και με δείχτη νοημοσύνης 60 του είπε σε αγαπώ
όλοι ξέσπασαν σε λυγμούς.
Δεν κατάφερε να τελειώσει την ομιλία του ο Λυκειάρχης.
Τον έπνιξαν εκατοντάδες μαθητές του
στα φιλιά και στις αγκαλιές.
Τον μοσχομύρισαν με χιλιάδες λουλούδια.
Και ο γιος του...
να τον καμαρώνει σε μια γωνιά και να χαμογελάει.
Την άλλη μέρα στο σχολείο
ρώτησα ο μαθητής, το ΔΑΣΚΑΛΟ.
Αν ήξερες από πριν ότι ο γιος σου
θα είχε το σύνδρομο
θα τον κρατούσες στη ζωή;
Μου έδειξε τη φωτογραφία του παιδιού.
Μ’ αυτή είναι η ζωή μου , απάντησαν τα χείλη του
κολλημένα επάνω στο χαρτί.