Του Χαράλαμπου Χαραλάμπους
(χαγπχ)
1973
Μια φορά και ένα καιρό γεννήθηκα.
Όταν γεννήθηκε το Πολυτεχνείο.
Όταν πέθανε η Χούντα.
Όταν ξαναγεννήθηκε στην Ελλάδα η Δημοκρατία.
Όταν ξαναπέθανε στην Ελλάδα η Τυρρανία.
Γεννήθηκα…
Στο νησί που γέννησε τη θεά του Έρωτα.
Στο νησί που παραλίγο να σκοτώσει την Αγάπη.
1974
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια
που με έμαθαν να λέω
ότι για όλα τα κακά της Κύπρου φταίει η Ελλάδα.
Για το πραξικόπημα.
Την εισβολή.
Την κατοχή.
Τους θανάτους.
Τους αιχμάλωτους.
Τους αγνοούμενους.
1980
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια
που με έμαθαν να λέω
ότι η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν καλή μάνα.
Ήταν πάντα κακή μητριά.
Ότι η Ελλάδα ποτέ δεν ήτα κοντά.
Ήταν πάντα μακριά.
Με έμαθαν να λέω
ότι οι Έλληνες είναι απατεωνίσκοι εξυπνόβλακες.
Με ωραίο λεξιλόγιο, μεγάλα λόγια, πολλές υποσχέσεις
και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.
1984
Όταν πάτησα τα χώματα της Ελλάδας
σε μια παιδική κατασκήνωση
στον Άγιο Ανδρέα ή στον Άγιο Κωνσταντίνο στην Αττική
δεν θυμάμαι και πολύ καλά
αρρώστησα σοβαρά και 20 μέρες θεραπεύτηκα σε ένα νοσοκομείο.
Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα.
Όλοι οι γιατροί, οι νοσοκόμες, τα παιδιά της κατασκήνωσης
με αγάπησαν τόσο πολύ και εγώ τους έβλεπα με καχυποψία
γιατί νόμιζα ότι κάτι κακό μου ετοίμαζαν.
Είχα δίκαιο ότι μου ετοίμασαν κάτι.
Μια λαμπρή υποδοχή στον χάρη τον κύπριο.
Όλη η κατασκήνωση με υποδέχτηκε με απερίγραπτη αγάπη.
Είχαν γίνει όλοι μια μεγάλη αγκαλιά.
Όταν επέστρεψα πίσω στο νησί μου και διηγήθηκα στους γονείς μου
τα καθέκαστα με μάλωσαν γιατί είχα επηρεαστεί
από το τραγούδι των σειρήνων.
1991
Φοιτητής στην Ελλάδα έτυχα δωρεάν φοίτησης.
Έτυχα δωρεάν σίτισης.
Έκανα αδελφικούς φίλους.
Κατάλαβα πως υπάρχουν και άλλοι φιλόξενοι άνθρωποι
στον πλανήτη γη εκτός των Κυπρίων.
Όταν διάβασα την ιστορία από την αρχή…
Όταν επισκέφθηκα το Ελληνικό κοιμητήριο στο νησί μου και είδα πόσοι Έλληνες στρατιώτες έδωσαν το αίμα τους για να σταματήσουν οι Τούρκοι έξω από το σπίτι μου στην πράσινη γραμμή…
Όταν ανάγκασα τον πατέρα μου να παραδεχθεί ότι τα αντίσκηνα που μέναμε στην προσφυγιά ήταν Ελληνικά όπως και το καθημερινό γάλα και οι κουβέρτες και το φαγητό και τόσα άλλα…
Όταν κατάλαβα πως το παραμύθι που μου έμαθαν
ότι η κοκκινοσκουφίτσα τρώει
και το λύκο και τη γιαγιά και τον κυνηγό
δεν ήταν ακριβώς έτσι
σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να διαβάσω ξανά το παραμύθι.
Μίλησα ξανά με τον πατέρα μου.
Του είπα το παράπονό μου.
Ότι είχε άδικο τόσα χρόνια.
Με άκουσε με πολύ προσοχή.
Έσκυψε το κεφάλι του ταπεινωμένος.
Μου ζήτησε συγνώμη.
Ένιωσα πως ζήτησε από όλους τους Έλληνες συγνώμη.
Και ξέρετε ποιο είναι το κωμικοτραγικό της Υπόθεσής;
Αυτός ο κύριος Γιάννης, ο πατέρας μου,
όταν αρρώστησε και είχε μόνο λίγους μήνες ζωής
έριξε κάτω στη γη την άθεη ιδεολογία του και γύρισε όλα τα μεγάλα μοναστήρια της Κύπρου για να τον θεραπεύσει η Παναγία.
Η Παναγία που του έκανε το θαύμα και είναι ακόμη ζωντανός
είναι η Παναγία της Τήνου.
1994
Η διαδρομή στα γόνατα
από το λιμάνι μέχρι το εικόνισμα
είναι το συγνώμη του πατέρα μου.
2013
Ο πατέρας μου τώρα στα εγγόνια του λέει
πως η κοκκινοσκουφίτσα πήγε πίτες στη γιαγιά της
και πως ο κυνηγός σκότωσε το λύκο.
Να ζήσουμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα…