Γιώργος Μαλούχος
Αρχισαν με μας. Συνέχισαν με την Πορτογαλία και, σε άλλο σχετικά περιεχόμενο, με την Ιρλανδία. Ακουλούθησε η Ισπανία.
Ομως η Μαδρίτη ήταν η πρώτη που τον έκανε στην άκρη και, παρά τις πιέσεις τους, δεν επέτρεψε να τεθεί η χώρα υπό επιτροπεία.
Εν τω μεταξύ, το Βερολίνο είχε “καθαρίσει” και την κυβέρνηση της Ιταλίας.
Και, τώρα, όλο και περισσότερο, οι Γερμανοί στρέφουν όλο και πιο συστηματικά τα πυρά τους προς τη Γαλλία.
Μετά την κοφτή αρνητική απάντηση Μέρκελ στην κοινή πρόταση Ολαντ – Ρέντσι για χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων στην ευρωζώνη, ήρθε η σειρά του “κακού” της γερμανικής κυβέρνησης, του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος ζήτησε από τη Γαλλία, στο γνωστό τόνο επικυρίαρχου, “να επικεντρωθεί στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” και “υπενθύμισε” ότι έχει τις μεγαλύτερες κοινωνικές και διοικητικές δαπάνες της Ευρώπης.
«Η Γαλλία τώρα πρέπει να δώσει έμφαση στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, προκειμένου να μειωθεί και η ανεργία» είπε ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, κατασκευάζοντας το δικό του ανυπόστατο οικονομικό υβρίδιο που όμως βολεύει την εθνιιστική πολιτική της χώρας του, δήθεν ευρωπαική, όμως εις βάρος όλων των άλλων.
Ταυτόχρονα, αρνήθηκε το απολύτως αυτονόητο γεγονός ότι η λιτότητα ενισχύει την ακροδεξιά (και) στη Γαλλία, κάτι που το καταλαβαίνει όλη η Ευρώπη πλην βεβαίως εκείνου…
Στο τέλος,ο τρόμος ολοκληρώθηκε: ήρθε και η… απειλή της… γερμανικής υποστήριξης στη γαλλική προσπάθεια!…
Ανάμεσα σε όλα αυτά, ο υπουργός Σόιμπλε δεν ξέχασε να υπενθυμίσει κι εκείνος το απολύτως άκαμπτο δόγμα του Βερολίνου που κυβερνά πια πλήρως τη γερμανική Ευρώπη: “καμία χαλάρωση, τίποτα δεν αλλάζει”…
Το καλό της υπόθεσης είναι ότι τους έχουν πλέον καταλάβει οι πάντες – και ιδίως οι ευρωπαικοί λαοί.
Το κακό είναι ότι ακριβώς επειδή τους έχουν καταλάβει κι αυτούς στο Βερολίνο και εκείνους στις ευρωπαικές κυβερνήσεις που δεν τολμούν να τους πάνε κόντρα αφήνοντας τις χώρες τους έρμαιες στον γερμανικό ηγεμονισμό που κυριαρχεί μέσα από τη διαχείρηση της κρίσης χρέους, οι λαοί στρέφονται σε ακραίες κατευθύνσεις.
Ομως, ο λόγος είναι σαφής: οι κυβερνήσεις τους δεν τολμούν να ασκήσουν, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, το ρόλο τους.
Μακάρι όλα αυτά να έχουν γίνει μάθημα σε ορισμένες χώρες μετά από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.
Και, επιτέλους, έστω και αργά, να αντισταθούν πια σε αυτή τη γερμανική λαίλαπα.
Αν δεν το πράξουν, έρχονται -κυριολεκτικά και μεταφορικά – μαύρες μέρες.
Και σύντομα…
http://www.tovima.gr
http://national-pride.org