Προφητεία
είναι η πρόρρηση όσων πρόκειται να γίνουν με τη βοήθεια και την ενέργεια της
Θείας Χάριτος. Ο Θεός, που κατασκεύασε και φροντίζει τα πάντα, με την
πανσωστική πρόνοιά του, «ο ειδώς τα πάντα προ γενέσεως αυτών», πληροφορεί τον
άνθρωπο εκ των προτέρων για το τί πρόκειται να συμβεί στο άμεσο ή και στο
μακρινό μέλλον, για δύο λόγους.
Πρώτο,
για να μην εκτρέπεται από τους φυσικούς και ηθικούς κανόνες της ζωής και
δεύτερο –και πιο σημαντικό-, για να γνωρίζει ότι τα σύμπαντα διοικούνται και
διέπονται από την Θεία Πρόνοια, όπως αρχικά ρυθμίστηκαν. «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία
οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται» (Ματθ. 5,18).
Αν
η προφητεία είναι από το Θεό, και άρα ενέργεια της Θείας Χάριτος, τότε με
αλήθεια πληροφορεί αυτό, που ο Θεός αποκαλύπτει για τη σωτηρία και ωφέλεια του
ανθρώπου. Αν όμως η προφητεία δεν είναι εκ Θεού, πρόκειται για απάτη και δόλο
σατανικό, που σκοπό έχει τη ζημιά και την αποπλάνηση του ανθρώπου, αυτό που ο
διάβολος επιδιώκει πάντοτε.
Το
απόλυτο όργανο και μέσο που ο διάβολος διαθέτει είναι το ψέμα και η απάτη και
με αυτό νοθεύει την αλήθεια, για να βλάψει τον άνθρωπο. Ο Κύριος μας
αποκαλύπτει τη διαβολική ιδιότητα, για να μη την πιστεύουμε. Στους διεφθαρμένους
Ιουδαίους, που αντέγραφαν το διδάσκαλό τους διάβολο, ο Κύριός μας έλεγε : «ὑμεῖς
ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε
ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι
οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης
ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ (του ψεύδους)» (Ιω. 8,44).
Ο
διάβολος μπορεί σαν λεπτό πνεύμα που είναι, να πλησιάζει το νου του ανθρώπου
και με ψεύτικα συναισθήματα να παριστάνει εικόνες και φαντάσματα – κατά
φαντασία – και έτσι να αποπλανά, όσους ασφαλώς τον παραδέχονται. Επειδή από τις
γραφές γνωρίζει όσα το Άγιο Πνεύμα κατά καιρούς προείπε ότι θα γίνουν,
προλαμβάνει με ψεύτικες εικόνες και φαντασίες, για να αποπλανήσει τους πιστούς,
να αποδείξει αναληθείς τις θείες προρρήσεις και να προβάλει τα δικά του όργανα.
Η
προφητεία, για τους πιστούς δεν έχει μεγάλη σημασία, γιατί δε μας πληροφορεί
για κάτι καινούργιο, που πρέπει να μάθουμε. Εμείς βαδίζουμε «διά πίστεως» και
όχι «δι΄ είδους». Άρα δε χρειαζόμαστε πληροφορίες, μάλιστα για όσα θα συμβούν
στο μέλλον, αφού θα μας γίνουν γνωστά και εμείς τα προσδοκούμε.
Με
την προφητεία ο Θεός μας πληροφορεί ότι μένει «πιστὸς ἐν πᾶσι τοῖς λόγοις αὐτοῦ»
(Ψαλμ. 144, 13) και μας ενισχύει την υπομονή με το να μας αποκαλύπτει έμπρακτα
ότι παραμένει πάντοτε μαζί μας. Σημαντικότερη
αξία έχουν οι προφητείες που αναφέρονται στην επιφάνεια του Θεού Λόγου και που
αποκαλύπτουν ότι αυτός είναι ο μόνος αναμορφωτής και σωτήρας του κόσμου και
ειδικά του ανθρώπου, που κατρακύλησε στη φθορά.
Αυτό
ήταν το κέντρο του πόθου και του ενδιαφέροντός μας, που πραγματοποιήθηκε όταν
ήλθε το «πλήρωμα του χρόνου», καθώς ο ίδιος ο Λόγος προανήγγειλε και
πραγματοποίησε. Οι υπόλοιπες προφητείες, που αναφέρουν οι θείες Γραφές, αλλά
και οι Πατέρες της Εκκλησίας, «πνεύματι αγίω φερόμενοι», σκοπό έχουν το
στηριγμό των ανθρώπων στην πίστη τους και προλέγουν όσα θα τους συμβούν, κάτι
που, όπως είπαμε, αποδεικνύει ότι η πρόνοια του Θεού, παραμένει μαζί μας.
Οι προφητείες δε γίνονται συνήθως χρονικά
γνωστές για να μην εκβιάζεται η ελευθερία του ανθρώπου. Ο Θεός
μπορεί να σώσει όλο τον κόσμο αυτόματα και δωρεάν, αν και το δωρεάν είναι
δεδομένο ούτως ή άλλως, αλλά δεν το κάνει αυτό, για να δείξει ο άνθρωπος τί προτιμά. Με τη θέλησή του ο άνθρωπος αρνήθηκε το
θείο θέλημα και έγινε η πτώση. Τώρα πρέπει να εκδηλώνεται θεληματικά η πρόθεση
του ανθρώπου και να μην υποτάσσεται εξαιτίας του φόβου ή της βίας. Η προφητεία
είναι η μαρτυρία ότι πάντα κυβερνά η θεία πρόνοια. Αυτή μας αφυπνίζει να
κρατούμε την πίστη και την ομολογία μας σωστά.
Η
προφητεία δεν αλλάζει τίποτε από την περιεκτική πρόνοια του Θεού, αλλά ξυπνά
τον άνθρωπο –που συνεχώς παραμελεί το καθήκον του-, και που αν συνεχίσει έτσι,
αναγκάζει το Θεό να εφαρμόσει την ποινή των παιδευτικών συμβάσεων, που είναι οι
απροσδόκητοι πειρασμοί, «οι συμβατικές επιφορές», όπως αναπτύξαμε σε προηγούμενη
απάντηση.
ΠΗΓΗ: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ, ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ
ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ, ΙΕΡΑ ΜΕΓΙΣΤΗ ΜΟΝΗ
ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ, 2003, σσ. 75-80.